In Bangkok zijn er nogal wat protesten gaande en als het goed is krijgen jullie daar wat van mee op het nieuws. Ze proberen om geweldloos te protesteren (proberen, want er zijn wel al wat slachtoffers gevallen) en hebben bedacht dat ze dat odoen dmv roadblocks op belangrijke kruisingen. Dit heeft tot gevolg dat het centrum een stuk rustiger is, maar dat sommige plekken gewoon lastig te bereiken zijn want je hebt òf een roadblock, of de straat staat vast door het verkeer. Met name het financieële centrum is geblokkeerd. Het heeft wel invloed op de stad hoor, er zijn nu al veel minder toeristen en bijv taxi's en tuk-tuk verdienen niets etc. Maar wij moeten eigenlijk zeggen dat het ons wel bevalt; het is lekker rustig zo.
De ambassade van India is misschien 8 km verderop, maar we hebben er met taxi en metro toch een uur over gedaan. We moesten er om half negen zijn, en we stonden er op de minuut af. Onze paspoorts gingen meteen met de koerier mee, dus dat gaf goede hoop. Daarna naar de ambassade van Myanmar, met de skytrain, want hier is het echt blokkadeland. Met goede moet begonnen we weer; papiertje kopen, invullen, pasfotootje en in de rij. Die begon buiten al en bleek binnen een soort eftelingloop te hebben. Ouderen hebben voorrang, tenminste dat vond mijn vader, dus het ging iets sneller, maar desondanks hebben we toch 1,5 uur in de rij gestaan. Om een nummertje te krijgen voor het volgende loketje... En die mevrouw vertelde, nadat ze ons nummertje in had genomen, dat we het verkeerde paspoort hadden, de thai stempel moet erin staan. Maar die ligt bij India! Daar had ze niet zo veel mee te maken, volgende alsjeblieft. Pffff, weer blijkt het tweede paspoort geen nut te hebben.

Nog maar even naar Rover in de garage gegaan. Versnellingsbak lekt olie en dat kunnen ze ter plekke niet repareren, maar we kunnen er nog een half jaar mee doorrijden. Versnellingspedaal gaat heel zwaar, maar daar is nu ook even niets aan te doen. Hitte stoel is normaal, maar doordat het om je heen ook al 35 graden is voel je het meer. Ze hebben wel de remblokjes en een ruitenwisser kunnen vervangen... Nou goed, het is zo, we kunnen in ieder geval verder.

's Morgens onze paspoorten opgehaald bij India en via een zwartrijakkefietje mèt bekeuring weer in de rij bij Myanmar terecht gekomen, waar we onze paspoorten tien minuten voor sluitingstijd ingeleverd hebben. Na vier uur wachten, natuurlijk langs de rand van een fijn zwembad, konden we ze weer ophalen. Yes, alle visa's zijn voorlopig weer even binnen!

Ik probeer al jaren met een collega, Kiki, af te spreken, en ach, waarom niet in Bangkok ha ha, dus een gezellige avond gehad. En nog even genoten van de gezelligheid en het rumoer in het wijkje van Kho San Road, want het werd nu toch echt wel tijd om Bangkok te verlaten.

Bij de garage kregen we een enthousiast afscheid met foto's, petjes, tshirts en ieder een lekkere magnum. Leuk hoor! Daarna de stad uitgereden en heerlijk het NP Khao Yai ingereden. Bij de eerste stop was een aapje al zo snel dat hij met ons net gekochtje zakje chips de boom inklom en daar vandaan naar ons zat te kijken. Dat zakje zat zelfs nog in een tas, moet je nagaan hoe snel die was. Nog een geluk, want het had ook een portemonnee kunnen zijn. Ik begrijp wel hoe die aap aan zijn naam komt...
In het NP op een camping gestaan en ons eerst weer helemaal geïnstaleerd in Rover. Voorlopig laten we elkaar niet meer in de steek. Een soort hertjes die lijken op lama's vonden het allemaal vreselijk interessant wat we een het doen waren en zaten er letterlijk met hun neus boven op.
De tweede keer in Bangkok bleek het al een stuk kouder te zijn, een graad of 24, wat in een stad eigenlijk wel heel lekker is en heel veel beter aanvoelt dan die 30 graden ervoor. Het NP ligt iets hoger en daar is het overdag zo'n 20 graden en kn de nacht 7! Dat is berekoud voor ons gevoel. De dekbedden blijken waardeloos, te heet tot dusver en te koud nu. Ik lag te rillen in mijn tentje en lag wakker van de ergenis, van een lama die zich te goed deed aan onze vuilniszak en van het gesnurk van mijn vader die kennelijk wèl heel lekker lag te slapen.
S morgens vroeg aan de wandel, op zoek naar wilde dieren. Genietend van de mooie natuur en de prachtige vogelgeluiden hebben we de route van het kaartje proberen te wandelen. Dat was niet makkelijk, want ze zijn hier heel slecht met bordjes, het was eigenlijk maar een plat gelopen pad dwars door de jungle en soms liep het pad drie kanten tegelijk op. Balancerend op een boomstam de rivier over, klauterend, bukkend en gokkend, bleken we na vier uur toch de route gelopen te hebben die we wilden. Maar echte rangers zijn we niet, we hebben nul wilde dieren gezien...

Op de camping bleek dat de tent open stond, twee lakens daaruit op de grond lagen tussen het vuilnis wat we weer vergeten waren en de tent harstikke vuil was. Die f***ing apen weer. Je zag aan de viezigheid op de deurklinken dat ze precies weten wat ze moeten doen en ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat ze de rits van de tent gewoon open gedaan hebben. Of was het toch eerst een mens en daarna pas die apen... We zullen het nooit weten, maar gelukkig is er niets weg en alles kan gewassen worden.

En toen naar Laos, daar zijn we beide nog niet geweest. De grens verliep voorspoedig, maar we moesten toch ons weg in het donker vinden naar de hoofstad Venitiane. Dat ging goed, zelfs zonder enig bord (echt niet eentje) en zonder TomTom. Daar waren we zo druk mee dat we niet eens gemerkt hebben dat het verkeer hier rechts rijdt, daar kwamen we de volgende dag pas achter, ha ha.

Het goede nieuws van Laos is dat de Fransen hier ooit geheerst hebben en die hebben onder andere stokbroodjes achtergelaten. Maar ook bistrootjes en we hebben heerlijk zitten smullen van een uiensoepje en steak met pepersaus omder het genot van een glaasje wijn. Wat een feest!

Laos is een prachtig, groen land, vol met rivieren en karstgebergte. We rijden over redelijke wegen door en over de bergen en door boerendorpjes. Laos is een stuk armer dan de omringende landen, je ziet kleine kinderen helpen met water dragen en graan bewerken. Het water halen ze uit een put, ze moeten vaak behoorlijke afstanden lopen.

Het dorpje Van Vieng ligt aan een rivier met aan de andere zijde rijstvelden en karstgebergte. Prachtig mooi en wij wilden natuurlijk een campeerplaats met a view. Dat vonden we op de parkeerplaats van een mooi klein hotelletje en de mensen waren zo vriendelijk dat wij er mochten staan. De beste plek van het dorp!
Met gehuurde fietsen zijn we de overzijde gaan bekijken. Via een klein dorpje en een pad tussen de rijstvelden kwamen we uit bij een bos. Deze kwam weer uit bij een grot, maar die hoefden wij niet te zien. Twee jongens stonden bij het begin van het bos entree te heffen voor de grot. Wij fietsen door omdat we de grot dus niet in wilden en riepen dat ook. Tot grote ontevredenheid van de jongens want die holden achter ons, trokken mijn vader van de fiets en schreeuwde heel agressief dat we moesten betalen. We vertelden dat we de grot niet in wilden en dus niet wilden betalen. Hij werd zo kwaad dat hij een stok oppakte en ons ermee dreigde. Heel duidelijk vertelden wij hem dat hij die moest laten vallen, wat hij wel deed, maar de agressie werd niet minder. Hij schopte tegen mijn fiets en schreeuwde zo hard dat mijn haren wapperden. Zijn vriendje was inmiddels weggehold en weer teruggekomen met een mes die hij op tien cm voor mijn vaders gezicht afhield. Dat was wel voldoende zo, dus we hebben snel de fietsen omgedraaid en zijn weggefietst. Er kwamen nieuwe toeristen aan die ze geld wilden ontfutselen dus wij waren ze kwijt. Later hoorden we dat ze wel vaker agressief waren tegen toeristen. Een vervelende gebeurtenis die een smet geeft op de kijk op de mensen hier. In principe zijn ze heel vriendelijk, maar misschien is het alleen oppervlakte, of misschien waren alleen deze gasten zo. Het dorpje trekt veel backpackers die dronken, high of beide zijn, en die zijn ook niet al te vriendelijk voor de bewoners, dus misschien is het een wisselwerking. Geen idee, maar het heeft ons in ieder geval wat bewuster gemaakt.

S avonds een wijntje gedronken met twee Nederlandse mannen waarvan er een voor het Ministerie van Ontwikkelingssamenwerking heeft gewerkt. Mooie verhalen en weer wat wijzer geworden over de landen die nog komen gaan. En ik moest mijn meerdere erkennen in het aantal bezochte landen, al scheelde het niet eens zoveel!

Luang Prabang is een mooi stadje aan de Mekongrivier, vol tempels, oude huisjes, gezellige sfeer en heerlijke restaurantjes en terrasjes. We hebben een mooi plekje gevonden, weliswaar gewoon op de openbare weg, maar in een rustig straatje met uitzicht op de rivier en nog een soort van een balkonnetje ook. We worden steeds makkelijker...
Iedere dag om zes uur 's morgens gaan de monniken langs de vrouwen van het dorp om eten te krijgen. Sommige vrouwen hebben alleen rijst, maar veel hebben ook echt hun best gedaan. De monniken hebben ieder een soort pan waar het hele zooitje ingaat en ze krijgen zoveel dat het er niet meer in past. De vrouwen zijn natuurlijk gezegend en de monniken hoeven niet te koken, iedereen blij.

We waren van plan om nog een dagje te blijven, vooral omdat hierna een paar lange rijdagen komen, maar het was berekoud, de zon had geen zin en we voelden zelfs spetters, dus met gierende banden gingen we weer verderop. Totdat bleek dat Rover daar helemaal geen zin in had.... Bij de benzinepomp wilde hij niet meer starten. Dat probleem hebben we op Flores ook gehad maar sinds we met de reservesleutel rijden niet meer. Ra ra. Een Toyotagarage wist weer iemand die de computer van de Landrover kon uitlezen en het bleek dat twee snoertjes tegen elkaar aangeplakt zaten en die maakten kortsluiting. Pfffff, wat een opluchting zeg! De andere sleutel doet het nu ook, dus het probleem is goed opgelost. Wel jammer dat hij voor een uurtje werk 200 dollar wilde hebben... We hebben hem 75 dollar gegeven, wat ook forstelijk is in een land wat in de top 20 staat van armste landen... Maar we reden weer! We hadden beide geen zin meer om een heel stuk te rijden, en de zon begon zijn best te doen, dus we zijn weer gewoon teruggereden naar ons plekje. We doen net of we op de camping staan, ik heb een douchje genomen achter de auto en een wasje gedaan die nu tussen de bomen hangt te drogen. We hebben hier ontzettend veel bekijks van de andere toeristen en we kletsen wat af.

Ik verheug me alweer op een glaasje wijn met een kaasplankje...

Voorde foto's: https://picasaweb.google.com/109742119740727705240/WegIsWeg02?authkey=Gv1sRgCLLk3M_ivOX96gE&noredirect=1