De andere zijde
Door: Pascale
Blijf op de hoogte en volg Cheers to Happiness
05 Februari 2014 | Thailand, Mae Sot
We zijn via de Goude Driehoek terug gereden naar Thailand. Dit is de plek waar de opium en, indien bewerkt, de heroine vandaan komt. Een paar jaar geleden hebben de regeringen van Laos, Thailand en Myanmar het aangepakt, maar sindsdien zit de groei er weer goed in. Het is dubbel, want het geeft natuurlijk heel veel criminilateit en de macht ligt in dit gebied in andere handen, maar het zorgt ook voor goede wegen en infrastructuur. We hebben eerst ruim drie uur een gemiddelde van 25 km/u gehad vanwege de slechte weg, maar toen we in de Gouden Driehoek waren, scheurden we over een prachtige baan. Het is net zo tegenstrijdig als ons gedoogbeleidt, ze geven de doodstraf als je drugs op zak hebt, maar ze doen hun hand voor hun gezicht bij het verbouwen ervan.
We hebben trouwens inmiddels de 10.000 km gepasseerd...
Bij de grens moesten we ineens 8 euro betalen voor de auto, wat de vorige keer bij de grens van Thailand niet hoefde. Dus ik wilde graag weten waarvoor dat was, maar hun uitleg kwam niet verder dan regulation. De chef moest erbij komen, want de doanniers raakten helemaal in de war. Tijdens het wachten op die chef vertelde eentje mij dat ik in big problems was, but he was not going to tell me why en hij deed er een gebaar bij alsof hij zijn mond op slot deed. Het lag op mijn lippen om te vragen hoe oud hij was, maar dat heb ik maar gelaten. De chef vertelde dat ze er geen barst van snappen in het zuiden van Thailand, en dat zij veel beter hun werk doen en dat het betaald moest worden. Oke dan...
In Thailand zijn we de bergen ingereden, op zoek naar rust en authenciteit. Van het plaatsje Pai had ik gelezen en gehoord dat het een klein hippie dorpje is, wat toeristen trekt die in de rust van de bergen wil mediteren. Nou, ha ha, rustig was het er niet. Overal zie je toeristen met de bijbehorende westerse bakkertjes, gezellige restaurantjes en cafeetjes. Evengoed barst het van de brommertjes, maar nu met toeristen erop. Dat is toch wel een beetje Thailand, veel jonge backpackers die de straten plat lopen. Lekker hoor, om een vers broodje bij de bakker te eten, maar voor mij is Thailand iets te toeristisch.
We zijn in het gebied waar de Karen stam woont. Deze mensen zijn in 1988 gevlucht uit Burma omdat ze anders dan de rest zijn en daar kan de mens slecht tegen. Door middel van grof geweld en verkrachtingen zijn ze door het leger Burma uitgejaagd, waardoor ze nu in Thailand zitten. Hier krijgen ze geen nationaliteit, dus ze mogen niet werken en hebben geen recht op goede scholing etc. De kinderen die in Bangkok in de prostitutie zitten komen hier vandaan. Om triest van te worden.
Een deel van de Karen zijn bekend om hun ringen om hun nek, waardoor hun nek heel lang wordt en hun schouders naar beneden gedrukt worden. We zijn bij zo'n dorpje geweest en je kan zien dat het heel lastig is om je goed te bewegen. De ringen zijn erg zwaar en drukken op de huid. Ze vertelden dat het pijn doet, vooral in het begin, maar het went. Als 8 jarige krijg je de eerste paar en het worden er steeds meer. Sommige vrouwen hebben ze ook om hun nek en benen, of hebben zulke versiersels dat hun oorlellen heel lang en uitgerekt worden. Ze leven in simpele kleine houten huisjes met bladerdak. Veel mannen roken en kauwen op bladeren die een opwekkend gevoel geven, een soort quad.
Erg bijzonder om in het dorpje te lopen. Tuurlijk is het toeristisch maar dat is voor hun een goede bron van inkomsten. Gelukkig is het te ver rijden voor de meeste toeristen zodat het behapbaar blijft. We hadden zelfs het geluk dat we de enige waren.
Na een paar dagen national parks, grotten en een zwembad gezien te hebben zijn we klaar voor Myanmar. Myanmar heette voorheen Burma en ze heten nog steeds Burmezen. Om het makkelijk te maken noem ik het gewoon Burma, tikt ook sneller.
Sinds de Engelsen na de tweede wereldoorlog Burma verlaten hebben, heeft het leger de macht genomen. En hoe. Het leger is rijk en het land een van de armste ter wereld, nu nog heeft 10% te weinig te eten en leeft eenderde onder de armoede grens. Het land heeft olie, jade, robijnen en heroine, dus het zou niet hoeven... Het leger gebruikte niet alleen veel geweld tegen de Karen people, maar tegen andere minderheden zoals bijvoorbeeld de moslims. Tot twee keer toe hebben ze al het geld waardeloos gemaakt en nieuwe briefjes gedrukt, met oa de vreemde waarde van 75 Kyat. Aan het oude geld had de bevolking niets meer.
In 2007 werden de monniken het goed zat en begon het protest. In eerste instantie wist het leger niet wat ze moesten doen, want tegen monniken vechten is ook zo wat, maar uiteindelijk bedachten ze dat ze de monniken het beste konden ontvoeren en dan in de jungle konden vermoorden. Duizenden mensen zijn gedood. Door druk van de VN is het de jaren daarna iets bekoeld, wat leidde tot verkiezingen in 2011. Het lijkt nu beter, maar de partij zit vol leden van het oude leger, dus echt verandert is het nog niet. Ook de strijd tussen de Boeddhisten en de Moslims is nog steeds geweldadig aanwezig.
Dus daar gaan we heen, gezellig.... Het bijzondere van Burma is dat het heel lang afgesloten was van het toerisme en dus veel minder beïnvloedt door het westen. Je mag er alleen doorheen rijden in kolonne en dan nog gebeurt het niet vaak. De organisatie waar wij mee gaan is inmiddels beroemd bij de overlanders en de groepen worden steeds groter. Wij zijn met nog zeven, dus dat valt nog mee, al zijn het totaal 24 man, inclusief een lading kinderen.
Wij zijn de kleintjes van het stel, de rest rijdt in trucks, waarvan de laadruimte omgebouwd is tot camper. En zij gaan ieder jaar een ritje van een half jaar maken....
Lekker om even andere gezichten om ons heen te hebben...het bier is ingeslagen! ;-)
We zijn even zonder internet...
Voor degene zonder FB, de foto's;
https://picasaweb.google.com/109742119740727705240/WegIsWeg02?authkey=Gv1sRgCLLk3M_ivOX96gE&noredirect=1
We hebben trouwens inmiddels de 10.000 km gepasseerd...
Bij de grens moesten we ineens 8 euro betalen voor de auto, wat de vorige keer bij de grens van Thailand niet hoefde. Dus ik wilde graag weten waarvoor dat was, maar hun uitleg kwam niet verder dan regulation. De chef moest erbij komen, want de doanniers raakten helemaal in de war. Tijdens het wachten op die chef vertelde eentje mij dat ik in big problems was, but he was not going to tell me why en hij deed er een gebaar bij alsof hij zijn mond op slot deed. Het lag op mijn lippen om te vragen hoe oud hij was, maar dat heb ik maar gelaten. De chef vertelde dat ze er geen barst van snappen in het zuiden van Thailand, en dat zij veel beter hun werk doen en dat het betaald moest worden. Oke dan...
In Thailand zijn we de bergen ingereden, op zoek naar rust en authenciteit. Van het plaatsje Pai had ik gelezen en gehoord dat het een klein hippie dorpje is, wat toeristen trekt die in de rust van de bergen wil mediteren. Nou, ha ha, rustig was het er niet. Overal zie je toeristen met de bijbehorende westerse bakkertjes, gezellige restaurantjes en cafeetjes. Evengoed barst het van de brommertjes, maar nu met toeristen erop. Dat is toch wel een beetje Thailand, veel jonge backpackers die de straten plat lopen. Lekker hoor, om een vers broodje bij de bakker te eten, maar voor mij is Thailand iets te toeristisch.
We zijn in het gebied waar de Karen stam woont. Deze mensen zijn in 1988 gevlucht uit Burma omdat ze anders dan de rest zijn en daar kan de mens slecht tegen. Door middel van grof geweld en verkrachtingen zijn ze door het leger Burma uitgejaagd, waardoor ze nu in Thailand zitten. Hier krijgen ze geen nationaliteit, dus ze mogen niet werken en hebben geen recht op goede scholing etc. De kinderen die in Bangkok in de prostitutie zitten komen hier vandaan. Om triest van te worden.
Een deel van de Karen zijn bekend om hun ringen om hun nek, waardoor hun nek heel lang wordt en hun schouders naar beneden gedrukt worden. We zijn bij zo'n dorpje geweest en je kan zien dat het heel lastig is om je goed te bewegen. De ringen zijn erg zwaar en drukken op de huid. Ze vertelden dat het pijn doet, vooral in het begin, maar het went. Als 8 jarige krijg je de eerste paar en het worden er steeds meer. Sommige vrouwen hebben ze ook om hun nek en benen, of hebben zulke versiersels dat hun oorlellen heel lang en uitgerekt worden. Ze leven in simpele kleine houten huisjes met bladerdak. Veel mannen roken en kauwen op bladeren die een opwekkend gevoel geven, een soort quad.
Erg bijzonder om in het dorpje te lopen. Tuurlijk is het toeristisch maar dat is voor hun een goede bron van inkomsten. Gelukkig is het te ver rijden voor de meeste toeristen zodat het behapbaar blijft. We hadden zelfs het geluk dat we de enige waren.
Na een paar dagen national parks, grotten en een zwembad gezien te hebben zijn we klaar voor Myanmar. Myanmar heette voorheen Burma en ze heten nog steeds Burmezen. Om het makkelijk te maken noem ik het gewoon Burma, tikt ook sneller.
Sinds de Engelsen na de tweede wereldoorlog Burma verlaten hebben, heeft het leger de macht genomen. En hoe. Het leger is rijk en het land een van de armste ter wereld, nu nog heeft 10% te weinig te eten en leeft eenderde onder de armoede grens. Het land heeft olie, jade, robijnen en heroine, dus het zou niet hoeven... Het leger gebruikte niet alleen veel geweld tegen de Karen people, maar tegen andere minderheden zoals bijvoorbeeld de moslims. Tot twee keer toe hebben ze al het geld waardeloos gemaakt en nieuwe briefjes gedrukt, met oa de vreemde waarde van 75 Kyat. Aan het oude geld had de bevolking niets meer.
In 2007 werden de monniken het goed zat en begon het protest. In eerste instantie wist het leger niet wat ze moesten doen, want tegen monniken vechten is ook zo wat, maar uiteindelijk bedachten ze dat ze de monniken het beste konden ontvoeren en dan in de jungle konden vermoorden. Duizenden mensen zijn gedood. Door druk van de VN is het de jaren daarna iets bekoeld, wat leidde tot verkiezingen in 2011. Het lijkt nu beter, maar de partij zit vol leden van het oude leger, dus echt verandert is het nog niet. Ook de strijd tussen de Boeddhisten en de Moslims is nog steeds geweldadig aanwezig.
Dus daar gaan we heen, gezellig.... Het bijzondere van Burma is dat het heel lang afgesloten was van het toerisme en dus veel minder beïnvloedt door het westen. Je mag er alleen doorheen rijden in kolonne en dan nog gebeurt het niet vaak. De organisatie waar wij mee gaan is inmiddels beroemd bij de overlanders en de groepen worden steeds groter. Wij zijn met nog zeven, dus dat valt nog mee, al zijn het totaal 24 man, inclusief een lading kinderen.
Wij zijn de kleintjes van het stel, de rest rijdt in trucks, waarvan de laadruimte omgebouwd is tot camper. En zij gaan ieder jaar een ritje van een half jaar maken....
Lekker om even andere gezichten om ons heen te hebben...het bier is ingeslagen! ;-)
We zijn even zonder internet...
Voor degene zonder FB, de foto's;
https://picasaweb.google.com/109742119740727705240/WegIsWeg02?authkey=Gv1sRgCLLk3M_ivOX96gE&noredirect=1
-
05 Februari 2014 - 18:53
John En Wendy:
Hi daar, leuk weer om te lezen. Waar zijn de foto's van jezelf met een aantal ringen om je nek? Wat bizar zeg! Die ene vrouw lijkt wel een beetje op E.T. Have fun in Birma.
groetjes,
John en Wendy -
05 Februari 2014 - 22:19
Son:
Mooi verhaal weer, veel plezier verderop :-) -
06 Februari 2014 - 03:55
You Know Who...:
Mooi verhaal weer!
Happy, happy travels :-) -
06 Februari 2014 - 08:19
Marielle:
Heerlijk om weer even een klein momentje met jou mee op reis te zijn ;)
Liefs uit Amstelveen -
06 Februari 2014 - 08:29
Vera:
heij pas!
geniet ervan! heerlijk je weer te horen....
Kus -
06 Februari 2014 - 12:59
Albert:
Een indrukwekkend verhaal wederom. Goed dat je de problematiek van de Karen bevolking zo goed verwoord, hier hoor je er slechts sporadisch iets over.
In afwachting van je verslag eerdaags over het reilen en zeilen van de bevolking in Myanmar wens ik je een goede en veilige voortzetting van jullie reis.
Gr. Albert -
12 Februari 2014 - 11:01
Hans Moerkerk En Adriaan Groenestein:
Wij zijn weer terug in Nederland na via de Vlakte der Kruiken teruggekeerd te zijn in Vientiane.
Fascinerend!
Jullie zijn ondertussen al weer wat opgeschoten en zullen nu het mooie Birma doorkruisen. Vanuit de KLM kijkend naar dat mooie land schatte ik ongeveer in waar jullie zouden kunnen zijn.
Leuk jullie in Vong Vien en Luang Prabang ontmoet te hebben. Succes en wees voorzichtig; in de krant las ik dat er aan de Pakistaans - Iraanse grens geschoten is op een Spaanse fietser(!) en 6 begeleidende agenten. Raad jullie nogmaals dringend aan in Pakistan en met name in Lahore jullie doorreis goed door te spreken. Quetta en Baluchistan kom je niet door zonder militaire toestemming . De zuidelijke route via Karachi en Gwadar lijkt mij nog steeds aan te bevelen.
Hartelijke groet Hans en Adriaan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
