Burma lacht ons toe!
Door: Pascale
Blijf op de hoogte en volg Cheers to Happiness
15 Februari 2014 | Myanmar, Pagan
De grens naar Burma liep voorspoedig, al was het verkeer een zooitje. In Thailand rijden ze links en in Burma rechts en ergens op de brug tussen beide grensovergangen moet je wisselen. Iedereen doet maar wat en het loopt compleet vast. Tot voor kort reden ze hier trouwens ook links, maar een van de militaire leiders was, door iemand die denkt in de toekomst te kunnen kijken, verteld dat hij een dodelijk ongeluk zou krijgen aan de linkerzijde van de weg. Dus dan wijzig je het verkeer en dan is jouw probleem opgelost. Het is trouwens onbekend hoeveel doden er zijn gevallen door die nieuwe regel. En er kan nu wel gesteld worden dat die waarzegger niet goed genoeg was, want deze toekomst wist die mooi niet.
De grensovergangen zijn trouwens hier in Azië niet te vergelijken met die in Afrika. Hier geen geldwisselaars, sigarettenverkopers of 'gidsen'. Het is wel onduidelijk waar je heen moet, meestal van het kastje naar de muur, maar geronseld wordt er niet.
Het verschil met Thailand is direct te merken. Straten zijn stoffig, vies en druk, maar daarvoor krijg je weer van alle mensen een lach kado. Ze staren naar mijn blauwe ogen en knikken vriendelijk, als ik dan lach krijg je echt een overdonderende lach terug. Tijdens het rijden heb ik het gevoel alsof ik het land kom bevrijden, zo enthousiast zijn ze. Maar ondanks dat ik hier alleen maar kom kijken en niets wezenlijks kom doen, klopt dat ook nog een beetje. Als er toeristen in het land zijn, zijn er dus ogen, en kan de regering veel minder anoniem onrecht doen.
De eerste dag kwamen we niet verder dan die brug, want de eerste 100 km van Burma bestaat uit eenrichtingsverkeer vanwege de kwaliteit en de breedte van de weg. Dat wisselen ze om de dag en het was onze dag niet. De volgende dag wel, dus vroeg op pad, want we hadden een ruime 400 km voor de boeg. De eerste 100 was inderdaad op niet zo'n beste weg.....we haalden 17 km per uur. Fietsen is sneller. Ze deden wel hun best om de weg op te knappen, met zo'n 30 man waren ze met mandjes stenen aan het zeven en sorteren, waar ze de gaten mee volgooiden. Vergelijkbaar met dweilen met de kraan open.
Onderweg genoten van het boerenleven, de stralende lach en de mooie omgeving. Na zo'n 13 uur rijden kwamen we aan in Yangon waar we op een parkeerplaats van een staatshotel gestald werden. Niet het meest iddylische plekje, en het ziet ernaar uit dat we alleen maar op dit soort plaatsen gaan slapen. Het bordje zwembad maakte in eerste instantie een hoop goed, maar dat bleek er eentje zonder water te zijn.
We maken het ons gemakkelijk op de parkeerplaats en proberen ons maar weinig aan te trekken van alle belangstelling. 'S nachts loop ik in pyama met verwilderde haren, gapend en wrijfend in mij ogen naar het toilet, waarbij de beveiliging en de portier voor me in de houding springen. 'S morgens loop ik in bikini tussen de zakenlui naar het lege zwembad waar een wel werkzame douche is. Zonder privacy, zo'n tien mannen loeren vanachter bosjes, kijken onder een bril door of lopen maar heen en weer, om een blik op te vangen. Ach, hun ook wat.
Yangon is druk en groot. Veel koloniale gebouwen met achterstallig onderhoudt, bussen die echt bijna uit elkaar vallen, tempels en veel verkeer. Geen brommertjes, want een generaal van het leger was aangereden door een brommer en was ze zo zat dat ze in Yangon nier meer mogen rijden. Op straat wordt er hand gelezen, medicijnen in de vorm van noten/schors/planten verkocht, gefondued met ingewanden, (maar gelukkig hebben ze ook nasi) en je kan tegen betaling vogeltjes in een kooitje vrij kopen (een beter voorbeeld van het in stand houden is er niet). Na een uurtje of twee wandelen hebben we ter ere van mijn vaders verjaardag gelunched in het mooiste, koloniale, hotel van de stad, The Strand. We hebben genoten van het heerlijke brood, de mooie wijn, een bord vol lekkers, zelfgemaakt ijs en goede koffie. Natuurlijk is er luid gezongen voor mijn vader, mèt cake en kaars (66 paste niet). What a treat!
De pagoda van Yangon schijnt een van de mooiere van Azië te zijn, dus daar ontkwamen we niet aan. Deze is groot, veel en glimmend, de kitsch komt op je af en door alle lichtjes en drukte ging ik bijna op zoek naar de botsautootjes. Ik ben meer van de sobere tempels... Tijdens de terugrit naar onze parkeerplaats kreeg de taxi een kopstaartje, terwijl zijn kinderen in de achterbak lagen te slapen. Zij waren oke, onze nekken ook, dus met een nieuwe taxi verder gereden. Blij dat we de stad uit konden, want de luchtvervuiling slaat op mijn stembanden en ik word er misselijk van. Op de 'camping' hebben we met de groep nog een verjaardagsbiertje genuttigd.
We mogen van de staat niets wijzigen van het reisplan, waardoor we een nacht in de hoofdstad Nay Pyi Taw moeten doorbrengen, waar niets te zien is. Een aantal jaren geleden lagen hier maar een paar dorpjes, maar de staat vond het, zo midden in het land, een ideale plek om een hoofdstad te beginnen en dus was Yangon hoofdstad af, werd er een straatplan gemaakt, regeringsgebouw erin en hup, je hebt een hoofdstad a la Disneyland. Ik krijg toch een beetje het gevoel dat de staat vergadert boven een soort Catan spelbord en onder het genot van een biertje zitten te bedenken wat ze nu weer in hun hoofd kunnen halen.
We dachten dat de volgende 280 km a piece of cake was, maar als je drie keer verkeerd rijdt ben je toch tien uur rijden verder.... Tomtom is hier nog niet geweest, de schrijftaal is hier zo anders dat we de borden niet kunnen lezen en de mensen aan wie we het vragen zijn hun dorp nog nooit uit geweest.
Maar uiteindelijk toch belandt op onze campeerplaats, een voetbalveld, wat gezien de parkeerplaatsen een soort van upgrade was. De plaatselijke helden waren zowaar in een origineel oranje KNVB shirt aan het spelen, hulpverlening komt in alle soorten.
Dit plaatsje ligt aan een meer, waar we een bootochtje op gemaakt hebben. Rietsuddens, eilandjes, tuinbouw, waterwoningen en kanalen, alsof we op de westeinderplas een rondje maakten. Maar de vissers die met hun been peddelen, het dorpsleven aan het water, wassen plassen en zwemmen naast elkaar en alle pagoda's maakten het toch net even anders. Een heerlijk dagje op het water!
Onderweg komen we veel tolpoorten tegen, waar je zowel tol voor de weg als entree voor het dorp moet betalen. Dit geld gaat naar de regering die het in hun zak steken. Inmiddels zijn we erachter gekomen dat er over het geld te praten valt, soms lukt het om niet te betalen, soms vinden ze ineens de helft ook voldoende.
In Bagan werden we op een vuilnis of een stofveld gedropt, we mochten kiezen, no problem. Ze hadden het veld nog speciaal voor ons opgeruimd zei die.... Her en der lag er vuil, er werd plastic verbrand, het was niet vlak, of we stonden in een stofbende waar het stof direct aan je lichaam plakte. Je had mijn gezicht moeten zien, ik kon die man zijn 'no problem' niet horen. De rest was er nog niet en we zijn van ellende maar in een te duur restaurant gaan zitten. De hele groep baalde, maar legde zich er more or less bij neer. Ik niet.... Die nacht lukte het niet om de ambtenaren en een paarse krokodil in beweging te krijgen, maar de volgende dag wel, en hoe. We kregen een mooi plekje op de parkeerplaats van een vijfsterrenhotel. Kijk, zo hoort het!
Bagan is eigenlijk drie dorpjes met daaromheen 4400 tempels of stupa's die daar al 800 jaar staan. Met onze gehuurde electrische bromfietsjes zijn we over de zandpaden langs vele stupa's gescheurd. Overal waar je kijkt zie je ze en het is prachtig. De meeste zijn sober en van steen, wat ik juist veel mooier dan al die kitsch vindt. Natuurlijk is elke stupa voorzien van een kleurige Buddha. Het was dik genieten en echt prachtig. De wereld heeft veel meer dan zeven wereldwonderen, en Bagan hoort er wat mij betreft ook bij. Op enkele tempels kan je naar boven klimmen waar we onder het genot van een biertje, met nog heel heel veel toeristen, van het uitzicht op al die stupa's met de zonsondergang hebben genoten.
On the road to Mandalay...
De grensovergangen zijn trouwens hier in Azië niet te vergelijken met die in Afrika. Hier geen geldwisselaars, sigarettenverkopers of 'gidsen'. Het is wel onduidelijk waar je heen moet, meestal van het kastje naar de muur, maar geronseld wordt er niet.
Het verschil met Thailand is direct te merken. Straten zijn stoffig, vies en druk, maar daarvoor krijg je weer van alle mensen een lach kado. Ze staren naar mijn blauwe ogen en knikken vriendelijk, als ik dan lach krijg je echt een overdonderende lach terug. Tijdens het rijden heb ik het gevoel alsof ik het land kom bevrijden, zo enthousiast zijn ze. Maar ondanks dat ik hier alleen maar kom kijken en niets wezenlijks kom doen, klopt dat ook nog een beetje. Als er toeristen in het land zijn, zijn er dus ogen, en kan de regering veel minder anoniem onrecht doen.
De eerste dag kwamen we niet verder dan die brug, want de eerste 100 km van Burma bestaat uit eenrichtingsverkeer vanwege de kwaliteit en de breedte van de weg. Dat wisselen ze om de dag en het was onze dag niet. De volgende dag wel, dus vroeg op pad, want we hadden een ruime 400 km voor de boeg. De eerste 100 was inderdaad op niet zo'n beste weg.....we haalden 17 km per uur. Fietsen is sneller. Ze deden wel hun best om de weg op te knappen, met zo'n 30 man waren ze met mandjes stenen aan het zeven en sorteren, waar ze de gaten mee volgooiden. Vergelijkbaar met dweilen met de kraan open.
Onderweg genoten van het boerenleven, de stralende lach en de mooie omgeving. Na zo'n 13 uur rijden kwamen we aan in Yangon waar we op een parkeerplaats van een staatshotel gestald werden. Niet het meest iddylische plekje, en het ziet ernaar uit dat we alleen maar op dit soort plaatsen gaan slapen. Het bordje zwembad maakte in eerste instantie een hoop goed, maar dat bleek er eentje zonder water te zijn.
We maken het ons gemakkelijk op de parkeerplaats en proberen ons maar weinig aan te trekken van alle belangstelling. 'S nachts loop ik in pyama met verwilderde haren, gapend en wrijfend in mij ogen naar het toilet, waarbij de beveiliging en de portier voor me in de houding springen. 'S morgens loop ik in bikini tussen de zakenlui naar het lege zwembad waar een wel werkzame douche is. Zonder privacy, zo'n tien mannen loeren vanachter bosjes, kijken onder een bril door of lopen maar heen en weer, om een blik op te vangen. Ach, hun ook wat.
Yangon is druk en groot. Veel koloniale gebouwen met achterstallig onderhoudt, bussen die echt bijna uit elkaar vallen, tempels en veel verkeer. Geen brommertjes, want een generaal van het leger was aangereden door een brommer en was ze zo zat dat ze in Yangon nier meer mogen rijden. Op straat wordt er hand gelezen, medicijnen in de vorm van noten/schors/planten verkocht, gefondued met ingewanden, (maar gelukkig hebben ze ook nasi) en je kan tegen betaling vogeltjes in een kooitje vrij kopen (een beter voorbeeld van het in stand houden is er niet). Na een uurtje of twee wandelen hebben we ter ere van mijn vaders verjaardag gelunched in het mooiste, koloniale, hotel van de stad, The Strand. We hebben genoten van het heerlijke brood, de mooie wijn, een bord vol lekkers, zelfgemaakt ijs en goede koffie. Natuurlijk is er luid gezongen voor mijn vader, mèt cake en kaars (66 paste niet). What a treat!
De pagoda van Yangon schijnt een van de mooiere van Azië te zijn, dus daar ontkwamen we niet aan. Deze is groot, veel en glimmend, de kitsch komt op je af en door alle lichtjes en drukte ging ik bijna op zoek naar de botsautootjes. Ik ben meer van de sobere tempels... Tijdens de terugrit naar onze parkeerplaats kreeg de taxi een kopstaartje, terwijl zijn kinderen in de achterbak lagen te slapen. Zij waren oke, onze nekken ook, dus met een nieuwe taxi verder gereden. Blij dat we de stad uit konden, want de luchtvervuiling slaat op mijn stembanden en ik word er misselijk van. Op de 'camping' hebben we met de groep nog een verjaardagsbiertje genuttigd.
We mogen van de staat niets wijzigen van het reisplan, waardoor we een nacht in de hoofdstad Nay Pyi Taw moeten doorbrengen, waar niets te zien is. Een aantal jaren geleden lagen hier maar een paar dorpjes, maar de staat vond het, zo midden in het land, een ideale plek om een hoofdstad te beginnen en dus was Yangon hoofdstad af, werd er een straatplan gemaakt, regeringsgebouw erin en hup, je hebt een hoofdstad a la Disneyland. Ik krijg toch een beetje het gevoel dat de staat vergadert boven een soort Catan spelbord en onder het genot van een biertje zitten te bedenken wat ze nu weer in hun hoofd kunnen halen.
We dachten dat de volgende 280 km a piece of cake was, maar als je drie keer verkeerd rijdt ben je toch tien uur rijden verder.... Tomtom is hier nog niet geweest, de schrijftaal is hier zo anders dat we de borden niet kunnen lezen en de mensen aan wie we het vragen zijn hun dorp nog nooit uit geweest.
Maar uiteindelijk toch belandt op onze campeerplaats, een voetbalveld, wat gezien de parkeerplaatsen een soort van upgrade was. De plaatselijke helden waren zowaar in een origineel oranje KNVB shirt aan het spelen, hulpverlening komt in alle soorten.
Dit plaatsje ligt aan een meer, waar we een bootochtje op gemaakt hebben. Rietsuddens, eilandjes, tuinbouw, waterwoningen en kanalen, alsof we op de westeinderplas een rondje maakten. Maar de vissers die met hun been peddelen, het dorpsleven aan het water, wassen plassen en zwemmen naast elkaar en alle pagoda's maakten het toch net even anders. Een heerlijk dagje op het water!
Onderweg komen we veel tolpoorten tegen, waar je zowel tol voor de weg als entree voor het dorp moet betalen. Dit geld gaat naar de regering die het in hun zak steken. Inmiddels zijn we erachter gekomen dat er over het geld te praten valt, soms lukt het om niet te betalen, soms vinden ze ineens de helft ook voldoende.
In Bagan werden we op een vuilnis of een stofveld gedropt, we mochten kiezen, no problem. Ze hadden het veld nog speciaal voor ons opgeruimd zei die.... Her en der lag er vuil, er werd plastic verbrand, het was niet vlak, of we stonden in een stofbende waar het stof direct aan je lichaam plakte. Je had mijn gezicht moeten zien, ik kon die man zijn 'no problem' niet horen. De rest was er nog niet en we zijn van ellende maar in een te duur restaurant gaan zitten. De hele groep baalde, maar legde zich er more or less bij neer. Ik niet.... Die nacht lukte het niet om de ambtenaren en een paarse krokodil in beweging te krijgen, maar de volgende dag wel, en hoe. We kregen een mooi plekje op de parkeerplaats van een vijfsterrenhotel. Kijk, zo hoort het!
Bagan is eigenlijk drie dorpjes met daaromheen 4400 tempels of stupa's die daar al 800 jaar staan. Met onze gehuurde electrische bromfietsjes zijn we over de zandpaden langs vele stupa's gescheurd. Overal waar je kijkt zie je ze en het is prachtig. De meeste zijn sober en van steen, wat ik juist veel mooier dan al die kitsch vindt. Natuurlijk is elke stupa voorzien van een kleurige Buddha. Het was dik genieten en echt prachtig. De wereld heeft veel meer dan zeven wereldwonderen, en Bagan hoort er wat mij betreft ook bij. Op enkele tempels kan je naar boven klimmen waar we onder het genot van een biertje, met nog heel heel veel toeristen, van het uitzicht op al die stupa's met de zonsondergang hebben genoten.
On the road to Mandalay...
-
15 Februari 2014 - 10:23
Henk V.:
Wat is het toch leuk om elke keer weer die verslagen te lezen. Zo ben ik toch ook een beetje mee op die reis. Pascale, kan je in het volgende verslag iets schrijven over een practisch ding als geld. Kan je in die landen pinnen met je nederlandse bankpas? Moet en kan je bij elke grens geld wisselen. Creditcards? ooit van je gehoord in een dorp? (Her)kennen ze bij een bank wel een nederlands paspoort?
En een tom-tom? Gebruiken jullie die? En gebruik van stroom op parkeerplaatsen? Kan dat?
Ik lees het graag en misschien willen anderen dit ook wel weten.
Fijne en veilige reis nog. x Henk.
-
15 Februari 2014 - 11:18
You Know Who:
Mooi verhaal weer, meis!
Nog veel plezier de laatste dagen in Myanmar, x -
15 Februari 2014 - 20:20
Paula:
Weer genoten van je verhaal. Fijne reis verder en blijf genieten x -
16 Februari 2014 - 11:34
Theo Ernst:
Daar ben ik dan weer eens. Ik lees weing over het weer....terwijl hier `winter` uit een vreemd land schijnt te komen en hier nog niet geweest is... en misschien ook wel niet zal komen. Er zijn dagen bij,dat ik in een T-shirt aan het werk ben .......
M.a.w. het weer zal er dus wel aangenaam zijn, zo te lezen: als je in bikini naar een douche kan lopen vanaf een parkeerplaats, dan is dat niet onaangenaam... even afgezien van de verbaasde blikken rondom. Ik zou er ook geen moeite mee hebben.
Is de voor jullie als reizigers/toeristen vooraf een bepaalde route uitgestippeld - als ik het goed begrijp - en daar is amper van af te wijken ? Constant een escorte ? Of valt dat wel mee ?
Zijn er nog historische plekken te vinden.... zoals iets van de "Birma-spoorweg" uit de 2e Wereldoorlog en de - beoemde "bridge over de rivier de Kwai"......- die in werkelijkheid een geheel andere brug is dan in de geklijknamige film?
Merken jullie iets van een "democratisering" door het regime en de gevolgen voor de bevolking ?
En iets van de voorvechtster daarvan......Aung San Suu Kyi ?
Vanuit Lelystad de hartelijke groeten en een fijne reis verder. -
16 Februari 2014 - 17:29
Theo Ernst:
Even een correctie: klaarblijkelijk is "The bridge on the river Kwai" een film, die weliswaar gaat over een spoorlijn van/naar Birma en in werkelikheid gesitueerd ergens in Thailand..... -
17 Februari 2014 - 08:02
Albert:
Keer op keer geniet ik weer van je reisverslagen. Op deze manier is het mogelijk om een kijkje te nemen in verre landen en kennis te maken andere culturen. Wat mij verbaast is de vriendelijkheid van de mensen die je onderweg ontmoet ondanks alle armoede en onderdrukking die zij moeten doorstaan. Rust er waarheid in hoop of is het diep vertrouwen? De foto's zijn schitterend en onderstrepen je relaas.
Een hele fijne en veilige voortzetting van jullie reis en geniet ervan.
Gr. Albert
-
17 Februari 2014 - 22:25
Trudy Greeven:
Hallo Dan
Wat weer geweldig om te lezen van wat jullie beleven.elke keer weer vindt ik het bijzonder.
dat jullie samen weg zijn.
nog heel veel plezier GR Trudy -
17 Februari 2014 - 23:22
Bob Schagen:
Hee Pascale! Mooie avonturen weer meid! Enjoy en o ja nog gefeliciteerd met je Paps! x
-
18 Februari 2014 - 07:38
Richard:
Hoi Pascale!
Wat een mooie verhalen iedere keer toch. Echt een genot om te lezen. Thanks! iedere keer waan ik mij even niet op de VLL zittend achter mijn computer maar in weer een enorm mooi land met de meest prachtige uitzichten die er op aarde bestaan... of een smerig stoffige parkeerplaats of vuilnisplaats.. haha.
Geniet lekker verder doen wij hier ook! ;-)
Greetz,
Richard
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
