De grens naar Burma liep voorspoedig, al was het verkeer een zooitje. In Thailand rijden ze links en in Burma rechts en ergens op de brug tussen beide grensovergangen moet je wisselen. Iedereen doet maar wat en het loopt compleet vast. Tot voor kort reden ze hier trouwens ook links, maar een van de militaire leiders was, door iemand die denkt in de toekomst te kunnen kijken, verteld dat hij een dodelijk ongeluk zou krijgen aan de linkerzijde van de weg. Dus dan wijzig je het verkeer en dan is jouw probleem opgelost. Het is trouwens onbekend hoeveel doden er zijn gevallen door die nieuwe regel. En er kan nu wel gesteld worden dat die waarzegger niet goed genoeg was, want deze toekomst wist die mooi niet.

De grensovergangen zijn trouwens hier in Azië niet te vergelijken met die in Afrika. Hier geen geldwisselaars, sigarettenverkopers of 'gidsen'. Het is wel onduidelijk waar je heen moet, meestal van het kastje naar de muur, maar geronseld wordt er niet.

Het verschil met Thailand is direct te merken. Straten zijn stoffig, vies en druk, maar daarvoor krijg je weer van alle mensen een lach kado. Ze staren naar mijn blauwe ogen en knikken vriendelijk, als ik dan lach krijg je echt een overdonderende lach terug. Tijdens het rijden heb ik het gevoel alsof ik het land kom bevrijden, zo enthousiast zijn ze. Maar ondanks dat ik hier alleen maar kom kijken en niets wezenlijks kom doen, klopt dat ook nog een beetje. Als er toeristen in het land zijn, zijn er dus ogen, en kan de regering veel minder anoniem onrecht doen.

De eerste dag kwamen we niet verder dan die brug, want de eerste 100 km van Burma bestaat uit eenrichtingsverkeer vanwege de kwaliteit en de breedte van de weg. Dat wisselen ze om de dag en het was onze dag niet. De volgende dag wel, dus vroeg op pad, want we hadden een ruime 400 km voor de boeg. De eerste 100 was inderdaad op niet zo'n beste weg.....we haalden 17 km per uur. Fietsen is sneller. Ze deden wel hun best om de weg op te knappen, met zo'n 30 man waren ze met mandjes stenen aan het zeven en sorteren, waar ze de gaten mee volgooiden. Vergelijkbaar met dweilen met de kraan open.
Onderweg genoten van het boerenleven, de stralende lach en de mooie omgeving. Na zo'n 13 uur rijden kwamen we aan in Yangon waar we op een parkeerplaats van een staatshotel gestald werden. Niet het meest iddylische plekje, en het ziet ernaar uit dat we alleen maar op dit soort plaatsen gaan slapen. Het bordje zwembad maakte in eerste instantie een hoop goed, maar dat bleek er eentje zonder water te zijn.
We maken het ons gemakkelijk op de parkeerplaats en proberen ons maar weinig aan te trekken van alle belangstelling. 'S nachts loop ik in pyama met verwilderde haren, gapend en wrijfend in mij ogen naar het toilet, waarbij de beveiliging en de portier voor me in de houding springen. 'S morgens loop ik in bikini tussen de zakenlui naar het lege zwembad waar een wel werkzame douche is. Zonder privacy, zo'n tien mannen loeren vanachter bosjes, kijken onder een bril door of lopen maar heen en weer, om een blik op te vangen. Ach, hun ook wat.

Yangon is druk en groot. Veel koloniale gebouwen met achterstallig onderhoudt, bussen die echt bijna uit elkaar vallen, tempels en veel verkeer. Geen brommertjes, want een generaal van het leger was aangereden door een brommer en was ze zo zat dat ze in Yangon nier meer mogen rijden. Op straat wordt er hand gelezen, medicijnen in de vorm van noten/schors/planten verkocht, gefondued met ingewanden, (maar gelukkig hebben ze ook nasi) en je kan tegen betaling vogeltjes in een kooitje vrij kopen (een beter voorbeeld van het in stand houden is er niet). Na een uurtje of twee wandelen hebben we ter ere van mijn vaders verjaardag gelunched in het mooiste, koloniale, hotel van de stad, The Strand. We hebben genoten van het heerlijke brood, de mooie wijn, een bord vol lekkers, zelfgemaakt ijs en goede koffie. Natuurlijk is er luid gezongen voor mijn vader, mèt cake en kaars (66 paste niet). What a treat!
De pagoda van Yangon schijnt een van de mooiere van Azië te zijn, dus daar ontkwamen we niet aan. Deze is groot, veel en glimmend, de kitsch komt op je af en door alle lichtjes en drukte ging ik bijna op zoek naar de botsautootjes. Ik ben meer van de sobere tempels... Tijdens de terugrit naar onze parkeerplaats kreeg de taxi een kopstaartje, terwijl zijn kinderen in de achterbak lagen te slapen. Zij waren oke, onze nekken ook, dus met een nieuwe taxi verder gereden. Blij dat we de stad uit konden, want de luchtvervuiling slaat op mijn stembanden en ik word er misselijk van. Op de 'camping' hebben we met de groep nog een verjaardagsbiertje genuttigd.
We mogen van de staat niets wijzigen van het reisplan, waardoor we een nacht in de hoofdstad Nay Pyi Taw moeten doorbrengen, waar niets te zien is. Een aantal jaren geleden lagen hier maar een paar dorpjes, maar de staat vond het, zo midden in het land, een ideale plek om een hoofdstad te beginnen en dus was Yangon hoofdstad af, werd er een straatplan gemaakt, regeringsgebouw erin en hup, je hebt een hoofdstad a la Disneyland. Ik krijg toch een beetje het gevoel dat de staat vergadert boven een soort Catan spelbord en onder het genot van een biertje zitten te bedenken wat ze nu weer in hun hoofd kunnen halen.
We dachten dat de volgende 280 km a piece of cake was, maar als je drie keer verkeerd rijdt ben je toch tien uur rijden verder.... Tomtom is hier nog niet geweest, de schrijftaal is hier zo anders dat we de borden niet kunnen lezen en de mensen aan wie we het vragen zijn hun dorp nog nooit uit geweest.
Maar uiteindelijk toch belandt op onze campeerplaats, een voetbalveld, wat gezien de parkeerplaatsen een soort van upgrade was. De plaatselijke helden waren zowaar in een origineel oranje KNVB shirt aan het spelen, hulpverlening komt in alle soorten.
Dit plaatsje ligt aan een meer, waar we een bootochtje op gemaakt hebben. Rietsuddens, eilandjes, tuinbouw, waterwoningen en kanalen, alsof we op de westeinderplas een rondje maakten. Maar de vissers die met hun been peddelen, het dorpsleven aan het water, wassen plassen en zwemmen naast elkaar en alle pagoda's maakten het toch net even anders. Een heerlijk dagje op het water!

Onderweg komen we veel tolpoorten tegen, waar je zowel tol voor de weg als entree voor het dorp moet betalen. Dit geld gaat naar de regering die het in hun zak steken. Inmiddels zijn we erachter gekomen dat er over het geld te praten valt, soms lukt het om niet te betalen, soms vinden ze ineens de helft ook voldoende.

In Bagan werden we op een vuilnis of een stofveld gedropt, we mochten kiezen, no problem. Ze hadden het veld nog speciaal voor ons opgeruimd zei die.... Her en der lag er vuil, er werd plastic verbrand, het was niet vlak, of we stonden in een stofbende waar het stof direct aan je lichaam plakte. Je had mijn gezicht moeten zien, ik kon die man zijn 'no problem' niet horen. De rest was er nog niet en we zijn van ellende maar in een te duur restaurant gaan zitten. De hele groep baalde, maar legde zich er more or less bij neer. Ik niet.... Die nacht lukte het niet om de ambtenaren en een paarse krokodil in beweging te krijgen, maar de volgende dag wel, en hoe. We kregen een mooi plekje op de parkeerplaats van een vijfsterrenhotel. Kijk, zo hoort het!

Bagan is eigenlijk drie dorpjes met daaromheen 4400 tempels of stupa's die daar al 800 jaar staan. Met onze gehuurde electrische bromfietsjes zijn we over de zandpaden langs vele stupa's gescheurd. Overal waar je kijkt zie je ze en het is prachtig. De meeste zijn sober en van steen, wat ik juist veel mooier dan al die kitsch vindt. Natuurlijk is elke stupa voorzien van een kleurige Buddha. Het was dik genieten en echt prachtig. De wereld heeft veel meer dan zeven wereldwonderen, en Bagan hoort er wat mij betreft ook bij. Op enkele tempels kan je naar boven klimmen waar we onder het genot van een biertje, met nog heel heel veel toeristen, van het uitzicht op al die stupa's met de zonsondergang hebben genoten.

On the road to Mandalay...