Ik ga maar weer eens een stukje wandelen...

Ik geloof dat er iets mis ging met de vorige link. Ik moet het ook allemaal maar even gauw vanaf een cafeetje regelen... Als je eerst het vorige verslag nog wil lezen dan kan je die vinden in het menu aan de linkerzijde.

Na al dat gezit mocht mijn lichaam wel weer eens in beweging komen, dus tijd voor een wandeling. Met het treintje naar boven en dan 21 km naar beneden. Appeltje eitje als je vorig maand nog 800 km gelopen hebt.....not. Dat viel tegen zeg! Het is natuurlijk all in the mind, te makkelijk gedacht, want 21 km is nog steeds best aardig. De treinrit was al prachtig en staat daar ook bekend om. Het stijgingspercentage is 55 %, de enige trein die dat alleen maar doet op electriciteit, maar je merkt eigenlijk weinig van die sterke steiging. Het rijdt langs de een berghelling met uitzicht op watervallen, besneeuwde hellingen, boerderijtjes, groene heuvels, gele bloementjes en rotspartijen. Alweer mooi... Het verhaal gaat dat er een vrouw leeft in de bergen die je lokt met haar gezang. Halverwege de rit mochten we bij een prachtige waterval uitstappen en daar stond in de verte de bergnimf te zingen en dansen voor ons. Leuk gedaan! Ze kon mij net niet verleiden om daar te blijven dus ben aan de wandeling begonnen. Dezelfde natuur maar er dan middenin. Het was een pittige daling en ik voelde 'm de volgende dag aan mijn billen, precies goed!

De dag erna stond Bergen op het programma. Ik had eigenlijk niet zo'n zin in een stadje bezoeken, maar de meeste mensen zeggen dat het toch wel de moeite waard is, dus hup. Daarbij regent het daar ook, schijnt daar altijd te regenen, dus ik heb de ochtend nog lekker treuzelend op de camping, in het zonnetje doorgebracht. Daar zou het ook bewolkt gaan worden, dus dat hielp om toch te vertrekken. Onderweg een mooi klein weggetje langs het fjord gevonden waar ik gepicknicked heb. Dat weggetje, mèt tunnel van 5 km is aangelegd voor 10 (!) bewoners. Ik zat heel erg te twijfelen om daar niet ook mijn kamp op te slaan, want beter uitzicht kan je niet hebben, maar het was nog vroeg, het betrok, werd kouder en de hele middag naar de ferry zwaaien gaat ook vervelen. Dus toch maar naar Bergen. En dat bleek toch wel de moeite waard te zijn. Het haventje staat op de Unesco omdat het zo goed bewaard is gebleven. Bergen is een Hanzestad ( dat was vroeger een sterke, voornamelijk Duitse, handelsgenootschap, in Nederland hebben we daar ook nog mooie stadjes aan over gehouden) en dat zie je nog terug aan de gekleurde houtenpakhuizen in de haven. Niet alleen de facades staan er nog, maar ook erachter kan je nog door de met hout belegde straatjes en kleine steegjes lopen. Net een openluchtmuseum en leuk om te zien.
Voor de haven is een vismarkt wat door meer door Italianen gedreven wordt dan door Noren en waar zelfs italiaans gesproken wordt?!? Sowieso opvallend veel Zuid Europeanen die straatmuziek maken of bedelen. Waarschijnlijk wordt hier over een tijdje Grieks gesproken...
Verder heeft Bergen weinig te bieden, de horeca was leeg, vermoedelijk door de prijzen, het begon behoorlijk te regenen dus wegwezen. Onderweg een mooi plekje gevonden direct aan een fjord. De hele avond heeft het gegoten dus ik was genoodzaakt om in de auto te blijven zitten totdat het tijd werd om naar bed te gaan. Maar een fles wijn opgedronken, je moet wat ha ha. Waarschijnlijk had ik voor het geld wat die wijn hier waard is een hotelkamer gekregen.... Toen ik wakker werd regende het nog harder. Lang liggen treuzelen om mijn bed uit te gaan, want dat betekent toch echt tanden poetsen, thee maken en broodje smeren terwijl je in de regen staat. Wat een armoe. Kamperen is zo niet leuk als het regent.
De rit was wel weer mooi, langs de rand van het fjord, maar door de laaghangende bewolking was het zicht helaas niet optimaal. Wel weer veel joekels van watervallen gezien, bij eentje kon je er zelf achter langs lopen. Bij een hotel ben ik even het internet gaan checken en wat bleek; dat hotel was voorzien van een sauna en zwembad. Nou daar was het weer voor en als je er dan toch bent.... Een uur baantjes getrokken en lekker de hitte van de sauna in, goed voor het stijve lijf en voor mijn gekneuzde arm.

En goed voor de volgende dag want ik ben een aardig stukje gaan lopen. De bekenste foto van Noorwegen, zo eentje die op de voorzijde van het reisboek staat, of bij ieder artikel, is die zittend op een uitstekende rots met magnifiek uitzicht en hoog, heel hoog, boven een meer, de Trolltunga (trollentong). Only for the braves. Dat wil ik dus ook! Maar daar moet je wel wat voor doen. Het begon met een uurtje stevig klimmen door bos, 400 meter hoogteverschil, over grote keien en trappen, aangelegd door de sherpa's uit Nepal. Alsof je een uur lang sit-ups doet. Daarna verdwenen de bomen maar kwam er sneeuw voor terug. Er ligt nog heel veel sneeuw in Noorwegen, in geen 70 jaar heeft er in deze tijd zoveel gelegen. Het smelt nu wel als een gek, dus het is papsneeuw, vieze, gladde drap. Iedere stap die je zet staat niet vast en je glijdt constant weg. Alsof je op eieren loopt, iedere stap is voorzichtig. De sneeuw smelt letterlijk onder je schoenen weg, het smeltwater loopt er onder door en je moet oppassen dat je er niet ineens door heen zakt. 'S middags was het pad wat ik liep een riviertje geworden... Mij schoenen kunnen dan wel waterdicht zijn, maar de sneeuw loopt er van boven dus natte voeten. Maar het kon allemaal de pret niet drukken. Ik liep door de bergen, heel veel watervallen en witte sneeuw in mijn korte broek en zonnebril op. Ik had het gevoel of ik de wildernis in liep, zoals bij Into The Wild. De klim was pittig, totaal 900 meter stijging en ik deed er vijfenhalve uur over. Maar dan ben je er ook, wat een uitzicht! Blauw meer, witte bergen, grijze rotsen en blauwe lucht. En dat strekt zich dan letterlijk onder je voeten uit. Het geeft een kick en ik stond daar echt even te genieten hoe mooi de wereld is. En dan natuurlijk de foto. Ik was er met nog een stuk of tien, wat er langzaam meer werden. Iedereen helpt elkaar om een foto te maken en iedereen neemt verschillende poses in. Heel leuk om naar te kijken, maar ook doodeng, want die diepte is diep en het puntje van die rots, de tong zeg maar, dun. Hoelang zal hij het volhouden? Weer en wind zal toch echt wel zijn effect hebben. Maar goed, niet aan denken, als je gaat zijn er in ieder geval mooie foto's van. No guts no glory! Het gekke is als je erop staat is het niet eens zo eng. Maar op het randje zitten best wel hoor.... 700 meter kijk je de diepte in. Een foutje of een flauwte ofzo en dan is het gebeurd. Pffff. Maar goed, wel een hele mooie foto.
Ik heb er ruim een uur zitten genieten van al die poses en mijn lunch. Daarna in bijna vier uur teruggegeleden en geglibberd. Ik werd dat geglij goed zat, mijn constant coorigerende rug protesteerde, het schoot in mijn heup en mijn schoenen zaten vol met sneeuw, dus water. Op het stijlste punt ben ik maar met grote sprongen naar beneden gegaan, de enige manier, maar tot aan je knieen in de sneeuw en oppassen dat je niet over je macht holt. Daarna dat stijle stuk nog naar beneden, waarbij mijn knieen heel heftig protesteerden en ik stond te trillen op mijn benen. Gelukkg herstelde ik snel, alleen mijn rug bleef nog een paar dagen stijvig. Ik had geen zin om nog te moeten rijden, meer zin om moe en voldaan een wijntje te nemen, dus ben op de parkeerplaats blijven slapen. Daar was het erg gezellig met mensen die terug kwamen of die de volgende dag gingen. Zeker een stuk of dertig auto's, campers en tenten bleven op de parkeerplaats overnachten en toen een mannetje in opvallend hesje kwam haalde die zijn schouders op en ging weer. Dat was vechten tegen de molens.

Na nog weer een mooi dagje toeren en wachten op het strand, Lily en mijn vader opgehaald vanaf de luchthaven. Zij nemen Rover over en ik vlieg naar huis. Maar eerst nog een paar dagen samen. Voor het eerst uit eten geweest, drie voorgerechtjes en ieder twee drankjes en dan ben je 170 euro verder... Maar we zaten wel op de boulevard van Stavanger, een mooi stadje met een prachtige oude kern, kinderkopjes, steegjes, gekleurde houten huizen en veel terrasjes.
De dag erna zijn we gaan wandelen, de Preikestolen op. Dat is een grote vlakke rots bovenaan het fjord, mooi uitzicht dus. Daar moet je opnieuw wat voor doen, nu 2,5 uur klimmen. Dit is een druk bezochte plek, dus veel mensen op het pad, maar desondanks geen geasfalteerd pad maar rotsen en keien. Hou ik van, je moet er wel wat voor doen als je wat wilt zien. Lily heeft het best zwaar, nog herstellende van een herbia operatie, maar houdt zich moedig en sterk. Ik val in herhaling, maar het uitzicht was weer mooi. Bovenop de rots van een picknick met een view genoten en weer naar beneden. Het weer was inmiddels omgeslagen en mistig, maar desondanks gingen er nog voldoende met goede moed naar boven, om daar vervolgens geen klap te zien.

De dag erna vooral veel gereden naar een eiland die leuk leek te zijn en niet zo leuk was. De mist hing laag, de wereld was klein en de temperatuur te laag. Tijd om te vertrekken... Het was gezellig om de laatste dagen met zijn drieeen op pad te zijn, een mooie afsluiting.

Er wordt gezegd dat Noorwegen het mooiste land van de wereld is. Nou zeker de Noren zullen dat zeggen want ze krijgen de olie mooi van moeder natuur, wat ervoor zorgt dat de Noorse overheid zoveel geld heeft dat in feite iedere Noor miljonair is. Zomaar kado. Maar goed, wij hadden ook in Afrika geboren kunnen worden, dus wij treffen het ook niet slecht. Maar wat de natuur betreft ben ik het ermee eens dat het een heel mooi land is. Iedere route is weer genieten en om elke hoek zit een mooi uitzicht. De natuur is groots. Mooie wegen, veel picknickplaatsen en overal is het schoon. Mensen zijn wel vrij stug en contact maken ze niet snel. Ze kijken met een schuin oog naar je en dat is het meeste contact wat je krijgt. Gedag zeggen doen ze alleen als antwoord. Ze zijn wel vriendelijk hoor, maar gereserveerd. Bijna alle toeristen rijden in een camper rond en de meeste kruipen 's avonds hun camper in en gaan televisie kijken. Ik heb heel weinig contact gehad en eigenlijk maar twee keer een gezellige avond gehad. Als het regende voelde ik me alleen en had ik het niet zo naar mijn zin. Gelukkig waren er ook veel zonnige dagen en kan ik me goed alleen vermaken. Ik heb genoten van de pracht van de natuur en het op pad zijn met Rover. Ben er wel achter dat deze manier van reizen gezelliger is met zijn twee, dus ik moet op zoek naar een maatje. Als je nog iemand weet...

Heb in mijn achterhoofd al een tijdje het plan om een continent door te reizen, Noord Amerika of Afrika en dan voor kortere periodes iemand mee te laten reizen. Gedeelde kosten verder niets. Dat geeft mooie verhalen, andere insteken en interesses, èn gezelschap. Misschien moet ik dat plan maar eens gaan uitwerken...