De wind in de zeilen

Ik had geen zin in een natte oktober dus ik heb weer een vlucht geboekt. Niet wetende dat het regenseizoen is in Panama en Colombia. Maar regen in 35 graden voelt toch anders. Door de hoge luchtvochtigheid gutst het de hele dag van mijn lijf af. Je schijnt er toch aan te wennen want de mensen hier lijken nergens last van te hebben.
Panama lijkt het allemaal wel onder controle te hebben. Een uur na aankomst was ik door de douane, had ik mijn tas, een gedeelde taxi en was ik ingechekt in mijn hostel. In een uur!!!! De stad ziet er op het eerste gezicht uit als welvarend. Veel wolkenkrabbers, mooie skyline, parken en schoon. Doordat het aan zee en in het oerwoud ligt is de lucht schoon. Mijn hostel ligt in Casco Viejo, de oude wijk van Panama, wat redelijk autoluw is, goed onderhouden, politie op iedere hoek en vol knappe restaurants zit. Zelden zo'n prettige stad meegemaakt, het voelt hier als een dorp. Maar schijn bedriegd, want achter die mooie facade gaat de armoe schuil. Daar zijn de barrio's met huizen die nog maar net overeind staan, was hangend van de een naar de andere kant, mensen die rondhangen en je schuin aankijken, vervallen basketbalvelden en veel golfplaat. De rauwheid straalt ervan af. Tja, het hoort erbij.

De stad is gebouwd in het oerwoud en dat zorgt ervoor dat er nog een stuk oerwoud in de stad ligt. Samen met twee meiden uit het hostel hebben we daar even lekker de benen gestrekt en genoten van de vogels, frisse lucht en uitzicht. Daarna lekker een visje gegeten aan zee en bij de plaatselijke brouwerij een biertje gedronken. Het begon buiten zo vreselijk te stort regenen dat we genoodzaakt werden om er nog een paar te nemen. Prima eerste dagje, zit er alweer lekker in!

Het Panama kanaal heeft al van jongs af aan iets magisch voor me. Een kanaal door het oerwoud, vol met reizigers! Er gaan natuurlijk vooral vrachtschepen doorheen, en de kust voor Panama ligt vol met wachtende schepen, alsof er een invasie aankomt.
De Indianen wisten al dat dit het smalste stuk van Amerika was en zorgden ervoor dat er een pad liep. De Spanjaarden kwamen, de Indianen hebben hun over het pad geleidt en dat was de eerste keer dat de ontdekkingsreizigers de Stille Oceaan vanaf de Amerikaanse zijde zagen. De Spanjaarden gebruikten het pad om zilver vanuit Peru richting Spanje te krijgen. Karel de vijfde bedacht al dat er een kanaal moest komen, maar zijn zoon verbiedde het omdat hij vond dat wat God geschapen had niet zomaar gescheiden mocht worden. Jammer, want dan had Nederland geschiedenis geschreven. Nu bedachten de Fransen het, naar wel een paar honder jaar later. Zij hadden het Suez kanaal ook gesticht en dachten dit wel even te doen. Zonder sluisen, dus diep graven. Door de getijden had dat waarschijnlijk nooit kunnen werken maar zover is het niet gekomen want malaria en gele koorts zorgden ervoor dat de werkers op raakten en de genootschap ging failliet. Achteraf was er sprake van fraude en gesjoemel met aandelen en heeft het Frankrijk veel geld gekost. Toen dus al.
De Verenigde Staten hebben het afgemaakt en hun lukte het wel, met name omdat ze straten en afvoer gingen bouwen waardoor de muggen geen kans meer kregen zich te ontplooien. In 1914 was die af en de VS heeft het tot 1999 gehouden. Panama vond dat ze er recht op hadden en sindsdien is het onder hun beheer. De prijzen zijn meteen omhoog gegaan en de gemiddelde tol is 135000 dollar voor een doorvaart, er gaan er per dag zo'n 40 doorheen. Dat is voor de vrachtschepen, een zeilboot kost het zo'n 1500 dollar. Goudmijntje voor Panama dus. De vrachtschepen kunnen er soms nog maar net doorheen en hebben maar 50 cm aan beide zijden over.
Ik had me het wat romantischer voorgesteld en bedacht dat ik de hele dag aan de oever zou zitten, met regenwoud achter me en de wereld aan me voorbij zou zien glijden. Sitting on the dock of the bay... Helaas werd die romantiek verstoord door een galmende stem uit de boxen en te veel toeristen. Maar wegdromen heb ik toch wel gedaan, ik zag me zelf wel zitten op een van die zeilschepen onderweg naar Australië. Wie weet...

Maar eerst maar weg naar Colombia. En dat ging wel op de tranquilla wijze. Om vijf uur, lekker vroeg, moesten we klaar zitten, maar ze kwamen ons uiteindelijk pas om half zeven ophalen. Drie noord-europese heupen, waaronder de mijne, werden op de achterbank geplaatst, daar waar maar twee stoeltjes zaten en je je knieen in je nek moest vouwen. Ze hadden wel even gauw een extra gordel erbij gemaakt, want dan ks het veilig. Maar goed, dan moet je thuis blijven dus in de zen houding en wachten tot het overgaat. Misselijk en gebroken kwam ik aan, maar het was het waard. Nog even in een bootje die ons met een bloedgang naar ons schip bracht, ons huis voor de komende dagen. We zijn met vijf toeristen en twee bemanningsleden, allemaal leuke mensen. Plek zat, en na het tossen kreeg ik een eigen hut, lekker hoor. Het schip is een 50-voet Durfour.
We liggen tussen de San Blas, een eilandengroep waar de Kuna indianen wonen, een van de weinige indianen in Amerika die nog bestaan en niet beinvloedt zijn door de westerlingen, juist omdat ze op eilanden wonen. Het is op de pygmeen na het kleinste volk op aarde, ze zijn niet groter dan 1.50 meter. De mannen dragen westerse kleding maar de vrouwen lopen in kleurijke gewaden, touwen als sieraden om hun benen en hoofdbedekking. Ze hebben bijna geen medische verzorging dus oud worden ze niet, maar het bijzondere is dat ze geen kanker of hersenbloedingen krijgen, de nummer een doodsoorzaak in de westerse wereld. Vermoedelijk komt dat door de voeding, veel vis en fruit, biologischer als dit gaat niet, maar zeker weten doen ze het niet. Ze zijn nog met 70.000. Door de inteelt hebben ze veel albino's, zo'n 7 op de 1000, die ze de maankinderen noemen en hun bijzonderheid geeft ze een bepaald aanzien. Dat is mooi, want bij de meeste volkeren worden ze verstoten.
Ze houden er helaas niet van om op de foto te gaan, maar ik snap het ook wel, toeristen zijn net paparazi's. Het is leuker om gewoon contact met ze te hebben. Zo hebben we de kinderen leren Jeu de Boulen met kokosnoten en wij leren voetballen met een lekke leren bal. Heel regelmatig komen er een paar indianen aan boord om hun naaiwerk of vis te verkopen en wij zijn op de eilanden geweest om een biertje te drinken of die vis te laten bbq-en in hun keuken, nou ja, hutje. Ze zijn erg vriendelijk en rustig en er straalt respect van hen af, beide kanten op. Het is hun ook niet voor niets gelukt om al zo lang hun eigen leven te leiden en niet te bezwijken onder het opgedrongen christendom.

De eilanden zelf zijn paradijselijk. Wit strand, kokosbomen en blauw water. Heerlijk om er drie dagen doorheen te cruisen. Beetje snorkelen, varen, verse kreeft eten, slapen onder de sterrenhemel, relaxen en genieten.

Na de drie dagen zijn we de volle zee op gegaan richting Colombia. De tocht duurt zo'n 35 tot 40 uur, afhankelijk van de wind. We vertrokken aan het eind van de middag en zodra we op volle zee waren voelde je de deining van de zee ondanks dat er geen zuchtje wind stond. Toen kon ik merken dat ik toch geen zeerot ben, zodra in het donker de horizon wegvalt word ik kotsmisselijk. Pilletjes helpen een beetje, maar gaan het niet tegen. Het zweet breekt me uit en ik kan me alleen nog maar met mijn kop in de wind concentreren op mezelf anders gaat het mis. Bij een van ons ging het mis en ze bleef spugen. Gelukkig kon ik dat stadium bij mezelf tegen gaan, ik ben in bed gaan liggen en de golven gaan omarmen. Dat ging beter. De volgende dag was die horizon er weer en ging dus alles goed, al kan ik geen boek lezen en geen spelletjes doen, dus heb de hele dag op de punt van het schip naar het water getuurt en af en toe in slaap gedommeld. Ik vind het mooi als er niets is, alleen maar ruimte, leegte en stilte. Vogels kome langs om bij ons op de boot te rusten voordat ze verder konden. Zwaluws storten zich lettelijk voor ons neer zo kapot waren ze. Die moesten we nog beschermen ook, want een grote witte vogel pakte voor ons neus gewoon zo'n klein vogeltje op en vrat 'm op!
Ineens hoorden we de kapitein schreeuwen en naar achteren wijzen. Ik schrok want ik dacht dat er een overboord was en snelde me naar achteren. Wat bleek, een orka had zich naast de boot laten zien! Een orka! Die wil ik zo graag wild zien maar ik heb iedere keer de pech gehad dat ze er net niet waren. En dan hier, in de Caribieeen, daar waar ik ze nooit zou verwachten. Duimen dus dat ze zich weer laten zien en met zijn allen tuurden we de zee over. En ja, in de verte zag ik een zwarte vin boven komen. Kicken!!!!! Het waren er twee en ze zijn tot drie keer toe bij ons langs geweest, een keer echt dicht bij de boot. Wat een prachtbeesten zeg. Zo sierlijk glijden ze door het water. Met dik kippevel heb ik ervan staan genieten. Wat een geluk!!!!

En nu aan wal in Cartagena, Colombia, eens kijken of daar wat te beleven valt.