Op zoek naar de verloren stad

De verhalen gingen Colombia al vooruit, en het is waar, Colombia is leuk! De mensen zijn heel vriendelijk, vrolijk en respectvol. Overal klinkt muziek, veel eettentjes op straat, parken zitten vol en het gaat allemaal heel relaxed. Verkopers spreken je een keer aan maar houden het erbij. Erg fijn allemaal.

Cartagena is een prachtig stadje. De Spanjaarden hebben het ergens in de 16e eeuw gesticht en gebruikt als doorvoorhaven tussen Spanje en zuid-amerika. Belangrijke plek dus de vesting is goed gebouwd en het fort is de enige die alle strijd doorstaan heeft. Door die goede vestingsmuren is de oude stad goed bewaard gebleven en dat is duidelijk te zien. Kleurijke gebouwen, balkonnetjes met bloemen, mooi houtwerk, kleine straatjes en mooie pleinen. Echt prachtig! In de wijk zitten nu boetiekjes, hotels en restaurants maar direkt naast deze wijk zit de wijk wat vroeger de rosse buurt was. Net zo oud maar dan met een randje, iets grilliger. Dat maakt het eigenlijk sfeervoller, daar is het leven. De cafe's zijn oud maar de salsa galmt eruit, de restaurants zijn simpel en zitten vol colombianen en op de pleinen wordt gekletst en ge-bbqt. In deze wijk zat mijn hostel. Ik heb twee dagen lekker door de stad gestruind en met mijn maatjes van de boot biertjes gedronken op het plein tussen de Colombianen. Een dronken gast bleef ons maar lastig vallen en ondanks dat we erg duidelijk waren hield hij niet van ophouden. Op een gegeven moment hebben twee mannen het heft in handen genomen en hem een flinke schop gegeven. Deze was best hard en enkelen gaven commentaar, waarop ze antwoorden dat Matias, die de enige man is ons bootgroepje, zijn verantwoording had moeten nemen. Ha ha, dat heet macho cultuur. Is soms dus best prettig.
Omdat juichen voor Oranje er even niet in zit ben ik gaan juichen voor het Colombiaanse team. Ik niet alleen, overal zaten mensen achter de televisie. De cafes zaten vol, mensen die het niet kunnen betalen keken door de ramen, taxi's keken op hun telefoon, straatverkopers hadden een klein tv-tje tussen de verkoopwaar staan. Ik hoopte natuurlijk op een mooi feestje maar helaas verloren ze.
Erg lekker om in Cartagena te zijn, met maar een nadeel, het is er zo bloedgeslagen heet. Ik weet het, jullie zitten te bibberen en dat is erger, maar dit is ook best pittig. Vanaf 8 uur begint de hitte te komen en vanaf 9 uur gutst het uit alle porieen die je hebt. Er is geen ontkomen aan, behalve in de airco, die je een klap in je gezicht geeft. De hitte slokt je energie op en ik heb eigenlijk de hele dag behoefte aan een tukje. Dus op naar het strand en de hangmatten!

En daar kwam het met bakken uit de hemel... En wat kan het dan onweren zeg, wat een klappen! De hangmatten hangen gelukkig onder een afdakje dus zo vreselijk is het allemaal niet. Ik ben naar Taganga gegaan, een klein vissersdorpje naast een National Park waardoor het backpackers aantrekt. Het dorpje is er helemaal niet opgebouwd en dat heeft eigenlijk best zijn charme. Straten zijn zandpaden (en modder bij regen) en er zijn alleen hostels en kleine restaurants. De resorts en groepsreizigers hebben het nog niet gevonden. Die restaurants zijn trouwens erg lekker, ik heb zelfs kruidenboter en blauwe kaas op!

Ik ben twee dagen het National Park Tayrona ingegaan. Het ligt direct aan zee en is onderdeel van de Sierra Nevada, een jungle en berggebied hier. De jungle gaat direct over in strand en zee, er liggen joekels van keien op het strand en hier en daar mooie baaitjes. De Tayrona indianen wonen er, maar deze zijn behoorlijk geciviliceerd en zijn druk met restaurantjes, kampeerplaatsen en paardrijtochten. De eerste dag ben ik met een nederlandse jongen erdoor heen getrokken. Best pittig om er te lopen in de hitte, maar wel de moeite waard. Hij ging met de boot weer terug naar het dorp, ik ben er een nachtje blijven slapen. Het leek me wel wat, vanuit je hangmat de zee en de jungle geluiden horen. S avonds heb ik gezellig met een Zwitsers stel en een moeder en dochter uit Argentinië zitten te kletsen en het was een hele gemoedelijke sfeer. Maar toen wij in onze hangmatten lagen werden de junglegeluiden overstelpt door dronken wanna be hippies. Die wanna be hippies zie je eigenlijk overal als je op reis bent, ze vinden dat ze dicht bij de natuur zijn, dragen dreadlocks en open shirts zodat je hun tatoo's goed kunt zien en lopen altijd op blote voeten die zwart zijn van het vuil. Dicht bij de natuur komt er eigenlijk op neer dat ze de hele dag rondhangen, drinken en roken als een schoorsteen. Zij vinden vast ook wel wat van ons, de rest zeg maar, want het mengt eigenlijk nooit. Prima allemaal, als je een ander maar niet lastig valt. Maar helaas gebeurde dat nu wel, de idylische geluiden werden overstelpt door geschreeuw en luid gezang, elke keer hetzelfde stukje, door 1 vrouw. Om een uurtje of twaalf zei de eigenaar er wat van, wat alleen maar het gevolg had dat ze zich verplaatsten. Ik begon me steeds meer te ergeren, we lagen met zo'n 30 mensen wakker en je hoorde iedereen zuchten vanuit zijn hangmat. Ik kan niet zo goed afwachten dus ik eruit en erheen, met het plan om het rustig aan te pakken. Stomdronken en met een arrogante blik keken ze me aan, die me zo boos maakten dat ik het verbaal heel duidelijk maakte wat ik bedoelde. Nou toen had ik het gedaan en de vlam vloog bijna in de pan, maar ik ben heel koelbloedig naar mijn hangmat gelopen waar ik het eerste uur niet geslapen heb omdat ik bang was dat ze me op zouden zoeken. Had ik net zo goed nog een uur naar dat gezang kunnen luisteren ha ha. Maar ik had toch effect, langzaam aan, met nog wat protesten natuurlijk, werd het rustig. De volgende dag werd ik bedankt door een aantal mede slapers, ja ja, lekker makkelijk.

Je kan in het park eigenlijk nergens ontsnappen aan de hitte, zelfs de zee is warm, dus ik was blij dat ik onder de douche stond in het hostel en schone kleding aan kon trekken. Dat is ook het zware aan de tocht naar de Cuidad Perdida, vier dagen lopen in de jungle. Het is maar 45 km, maar de hitte en het vocht maken 'm zwaar.
De stad is in 800 NC gebouwd door de Tayrona indianen, dat was nog ver voordat de inca's er waren. 10.000 bewoners zouden er hebben gewoond, het is zo'n 400 hectare groot en had al allerlei slimmigheden zoals bruggen en drainage systemen. Pas in 1972 vonden stropers de plek en roofden het goud weg. In 1975 nam de overheid de stad over en zijn de vondsten bewaard gebleven. Het grootste deel van de stad is nog overwoekerd en er moet nog veel meer liggen. Dieper in de jungle liggen er zelfs nog 5 van zulke steden. Doordat de Farc er tot tien jaar geleden zat was toerisme niet mogelijk maar nu houdt het leger er toezicht zodat er geen ontvoeringen meer plaats vinden. Het gebied had tot een paar jaar geleden nog veel cocaine fabrieken maar het is de overheid gelukt die te sluiten. Met het geld van de cocaine onderhielden de guerilla's, dus oa Farc, zich en bleef de burgeroorlog bestaan. Het lijkt erop dat er nu eindelijk een einde aan gaat komen want Farc en de overheid zijn in onderhandeling en mogelijk wordt er nog dit jaar een accoord getekend.

De weg ernaar toe was zwaar, heel zwaar. Met de camino in mijn gedachten dacht ik het wel even te doen, maar dat viel even goed tegen! De eerste klim was er een van anderhalf uur, midden op de dag in de volle zon en geen wind. Ik dacht dat ik bezweek. Een beetje het gevoel alsof je in de sauna zit en ze de deur dicht hebben getimmerd. Je kan geen kant op met je warmte. Even stoppen is alsof de sauna even uit gaat, maar afkoelen doet het niet. Door de regen is het pad gehavend en moet je opletten waar je loopt waardoor ik mijn gedachten niet uit kon zetten. Bij iedere bocht dacht ik dat we er waren maar dan was er nog een. Wat kan je dan een strijd voeren in je hoofd! Op een na deed de rest van de groep het beter wat natuurlijk ook niet goed werkt voor je motivatie. Maar goed, stapje voor stapje kom je er dan uiteindelijk toch. De hele tocht bleek zo te zijn, dalen en stijgen. Na elke zware stijging stonden ze klaar met vers fruit en oh wat kan dat toch lekker smaken! We waren met zijn achten waaronder Martin waarmee ik ook de boottocht had gedaan, een sociale en gezellige groep. Het pad loopt door de Siera Nevada, een jungleachtig berggebied, waar nog zo'n 30.000 inheemse indianen wonen. Zo nu en dan passeerden ze ons, niets zeggend, alleen maar knikkend. Ze dragen een witte lange blouse en pas als een man 18 is mag hij er een broek onder dragen. Ze hebben allemaal lang stijl zwart haar en het onderscheidt tussen de jongens en de meisjes is alleen maar een ketting om haar hals. Een gezin heeft twee hutjes, een voor de vrouw en kinderen en de andere voor de man. Die voor de man heeft twee ingangen, een voor de mannen en een voor de vrouwen. Het huwelijk is geregeld, de man is 18 en de vrouw na haar eerste menstruatie. De chief, hij draagt een soort puntmuts, samen met nog wat andere wijzen bepalen het.
Het is een heel vreedzaam volk, zo kennen ze geen scheld of andere geweldadige woorden. Als je iets verkeerd gedaan hebt krijg je altijd een tweede kans. De zwaarste straf is dat je bij een spiritueel persoon moet wonen zodat je leert van je daden. Doordat ze niet vechten hebben ze zwaar geleden toen de Spanjaarden kwamen. Hun enige redmiddel was dat ze in de jungle leven. Ook de laatste jaren, dat de FARC in het gebied zat, zijn er veel slachtoffers gevallen. Nu worden ze erkend door de overheid en hebben ze het voor het zeggen in dit gebied.
De jungle is mooi, vol met prachtige bloemen, veel vlinders, watervallen en rivieren.

De avonden verbleven we in diverse kampen aan de rivier zodat we een welverdiende duik konden nemen. Moet ook wel, want het begint best te ruiken al dat gezweet. Je kleding droogt door het vocht helemaal niet, dus 's morgens maar weer dat natte pak aan. Ach, na 5 minuten lopen was het toch weer doorweekt. We hadden een gezellig kaartgroepje dus iedere keer als we even zaten kwamen de kaarten weer te voorschijn. Doordat alles zo vochtig is is je bedje dat ook. We sliepen in een soort flatgebouw van bedden. Allemaal tegen elkaar aan, twee hoog. Je bed rook alsof je gebruikte sportkleding na een week in een tas opnieuw tegen komt, maar gelukkig ben je moe genoeg zodat je toch wel slaapt.

De derde dag waren we bij de stad. De trap er naar toe bestaat uit 1200 treden en is nog dezelfde trap van 1200 jaar geleden. Glad, soms vervallen en vooral zwaar. Maar het was de klim waard, bijzonder om op zo'n plek te staan. Het is er mooi, maar vooral de gedachte dat het zo'n bijzondere plek is waar nog maar weinig mensen zijn geweest maakte het bijzonder. Dat geldt trouwens voor de hele trip.

De laatste dag, een pittige, koos een van de groep ervoor om op een paard terug te gaan omdat het zo zwaar was. Een ander liet haar rugzak tillen. Erg aanlokkelijk maar dat kan mijn zelfstandigheid en doorzettingsvermogen niet aan. Al getuigt het bij mij misschien van meer kracht door toe te geven, maar goed, niet gedaan dus. Ik ben smorgens wel even met mijzelf in gesprek gegaan en vol kracht en motivatie ben ik begonnen. En dan zie je dat het allemaal in je hoofd zit, want die dag ging het veel beter. In je kracht zitten helpt.

Het was het dik en dik waard maar ik ben blij dat het achter de rug is. Het was echt een zware tocht, het klimmen en de hitte nekte me. Ik wist soms niet waar ik het zoeken moest, keek om de vijf meter wanhopig omhoog. Maar ik heb het weer gedaan! Ik heb mezelf wel net lekker verwend met een massage.

Ik ben iets sneller in mijn schema gegaan dan verwacht en heb nu nog drie dagen over hier in Colombia. Rondhangen leek aanlokkelijk maar verveeld ook dus ik heb nog maar een tourtje geboekt, ik ga de woestijn in! Alsof ik het nog niet warm genoeg heb...