Alles a Bon!

En die woestijn was het niet. Nou ben ik natuurlijk een beetje verwend met al mijn ervaringen en de meesten in de groep vonden het wel leuk maar ik vond er geen klap aan. Heel veel in de auto hobbelen en dan bedoel ik hobbelen als heen en weer geslingerd worden, rijdend door een dor stuk land. Een paar zandduinen waren het hoogtepunt. Nou ja, dat kan gebeuren, je weet het pas als je bent geweest. De eerste dag sliepen we in een hangmat op het strand. Heerlijk slapen dus dacht ik toen ik erin stapte en me nestelde. Maar op dat moment knapte het touw in twee en klapte ik met mijn nek op de grond. Pijnlijk en de hangmat moest daarna ook mijn vertrouwen even inwinnen. Uieindelijk toch heerlijk geslapen en erg rustgevend wakker geworden met de zon op mijn bolletje en uitzicht op zee. De dag erna was in mijn ogen net zo saai, op een boottocht naar de flamingo's na, maar de derde dag vond ik wel aardig want toen ging er van alles mis. Het begon ermee dat onze boottocht niet door ging vanwege de regen. Geen druppel zien vallen maar goed. Dus hup maar weer de auto's, maar een auto bleek pech te hebben. Starte wel maar met airco sloeg hij af. Op zich wel een puntje in de woestijn. De hele familie van de casa waar we verbleven bemoeide zich ermee en ze gingen de, volgens mij nog goede accu, verwisselen voor een lekke accu die uit een roestende landcruiser kwam. Voor de deur van het huis, een rozige betonnen bak, zaten twee gebruinde gerimpelde vrouwen op een schommelstoel. Er liep een hond met een touw om zijn nek waar de paal waar hij ooit aan vast heeft gezeten er nog aan. Een man liep met een revolver in zijn broeksband en zat om half acht al aan zijn vierde biertje. De omgeving was droog, dor, vol met cactussen en verder niets. Het enige wat ontbrak was de muziek van Once upon a time in the west. Het leek me toch wel een goed plan om hier weg ge gaan voordat die vent aan nummer tien zit en die paal aan de hond probeert te raken. Dan maar zonder airco. Maar na een kwartier rijden kwamen we een auto tegen die ons waarschuwde dat de rivier te hoog is om doorheen te rijden, omrijden was geen optie met een onbetrouwbare auto dus we gingen weer terug. Degene die haast hadden zouden met een boot verder gaan, de anderen moesten nog een nacht blijven. Ik had een vlucht de volgende dag dus ik zou op de boot gaan, maar zo niet dan had ik ook geroepen dat ik een vlucht had gehad. Geen dag langer daar. De rest was niet zo pienter, maar toen ze beseften dat ze een dag moesten rondhangen werd de groepsdruk hoog. Het werkte en we gingen met zijn allen op de boot en anderhalf uur daarna nog twee uur met zijn 12-en in een auto voor 7. En daarna nog vier uur in een busje. Dachten we. Na een half uur rijden werd er precies voor ons een roadblock geheven, we waren de eerste auto die tegen gehouden werd. Tuurlijk, dat past op zo'n dag. Banden werden in brand gestoken en het leek erop of het wel even ging duren. Het bleek dat het dorp al drie dagen geen electriciteit had en dat waren ze zat. Ik wilde ze gaan vragen of wij er toch nog net doorheen moesten maar werd aan alle kanten tegen gehouden, een paar dagen ervoor was een toeristenbus beschoten en bekogeld omdat ze het stopteken negeerde. Oke dan, dan maar niet met ze praten. Het werd drukker en drukker en de rij werd lang. Veel mensen gingen polshoogte nemen dus ik ook. Het bleken zo'n 50 jongeren te zijn, tussen de 10 en 18 jaar oud die zich heel flink voelde en steeds dronkerder werden. Onbegrijpelijk dat het geaccepteerd werd door de rest. Te voet kon je er wel door en ik twijfelde sterk, maar het zou een gok zijn want daar is natuurlijk geen bus die je verder brengt en 150 km achter op een motor in mijn korte broek leek me ook geen goed idee. Dus maar afwachten, niet mijn sterkste kant. Vier uur later kwam de ME en ik was klaar voor de aktie, we zaten eerste rij. Maar er bleek nog onderhandelt te worden want ineens gong het licht aan! Een kwartier later reden we weer, lekker voorop in de file. Een raar geluid bij de wielen deed ons helaas weer stoppen, we konden niet verder. Aaaargghhh. Een andere bus pikte ons op en het laatste stuk heb ik in een taxi gedaan zodat ik om een uur 's nachts eindelijk mijn hostel inliep.

Op Curacao gezellig met Rob en Betsy op pad gegaan. Tropisch strand, koude biertjes en goed gezelschap, wat wil je nog meer. Het is voor het eerst dat ik op Curacao was en ik snap wel waarom zoveel mensen verliefd zijn op dit eiland. Het heeft wel wat, tropisch Nederland, zeg maar bitterballen onder een palmboom. Iedere avond is er wel ergens een feestje en de happy hours wisselen elkaar af.
Helaas gingen Rob en Betsy de volgende dag alweer weg en alleen op dit eiland is echt niet zo gezellig. Er zijn veel stelletjes en die zoeken weinig contact. Ik had gehoopt om nog even met Dick op pad te gaan maar die kreeg de 40 rovers (mannenweek) over de vloer dus dat is niet meer geworden dan een bakje koffie. Het eiland is toch groter dan ik had verwacht dus een auto gehuurd en rondgetoert. Ik was er maar drie dagen en al zal dat voor veel mensen vreemd in de oren klinken, ik had het ook wel weer gezien na die drie dagen. Ik ben toch meer een reiziger dan vakantieganger... Lekker even op het strand en een feestje bezoeken, maar daarna wil ik wel weer wat meer avontuur. Daarbij zijn de prijzen er best hoog, denk dat die drie dagen Curacao me bijna net zoveel hebben gekost als twee weken Colombia. Heb acht euro betaald voor een icekoffie wat uit een pakje komt....Onder het mom van we zijn toch op vakantie doet iedereen er aan mee maar het is natuurlijk eigenlijk van de zotte.

Ik ging daarna dus weer met goede zin naar de volgende bestemming, Suriname. En daar werd ik hartelijk ontvangen, wat een vrolijke en hartelijke mensen. Allemaal zin in een praatje en ook hier spreekt iedereen Nederlands. Iedereen want andere toeristen zijn er bijna niet. De Surinamers hebben nog de beleefde omgangsvormen, zeggen iedereen gedag, wensen je een fijne dag en spreken iedereen met u aan. Het u zeggen creert geen afstand zoals bij ons, het is juist allemaal erg prettig als er zo met elkaar omgegaan wordt.
Paramaribo staat vol met koloniale huizen, de meeste wel vervallen, maar de sfeer straalt er vanaf. De houten kathedraal is onlangs helemaal gerenoveerd en dat is te zien, prachtig houtsnijwerk. Bij toeval heb ik 's avonds gegeten met een Nederlandse man die daaraan gewerkt had. Verder straalt de stad de historie uit, wat niet zo'n mooie is natuurlijk. Zo staat fort Zeelandia er, de plek waar de slaven verkocht werden, waar de gevangenen geexecuteerd werden en waar de decembermoorden hebben plaats gevonden. In een cel brandt een kaarsje ter nagedachtenis.
Wij hebben eerst de slaven uit Afrika gehaald, maar die hebben we toen zo hard aangepakt dat er niet veel meer van over zijn. Daarna hebben we contractwerkers gehaald uit India, Java en China, die toen letterlijk uit pure armoede naar Suriname gingen. Al die diversiteit zorgt voor een mengelmoes aan cultuur en ik heb soms meer het gevoel dat ik in Azië ben dan in Zuid Amerika. Het zorgt ook voor lekker eten, ik heb op Blauwgrond genoten van een lekkere indonesische hap. Weer eens wat anders dan bonen!

Ik ben hier maar een paar dagen en moet keuzes maken. Er worden zo ontzettend veel tripjes aangeboden dat je door de bomen het bos niet meer ziet. De jungle in klinkt wel heel leuk, maar het ligt er vol met resorts die hetzelfde programma aanbieden. Ik vrees dat het er overlopen wordt dus ik heb ervoor gekozen om dat niet te doen. Angelique raadde me aan naar Dikipan te gaan, een brak meer naast Nickerie. En dat was een goede tip. Omdat het brak water is trekt het de vogels aan die hier komen overwinteren. En dat doen er veel, ik heb nog nooit zoveel vogels bij elkaar gezien! Witte reigers, flamingo's en rode ibissen vliegen met zonsondergang allemaal naar dezelfde plek en slapen bij elkaar. Lekker veilig vinden ze dat, ik zou het nogal druk vinden. Op iedere tak is een vogel te vinden en er zijn zoveel witte reigers dat het lijkt alsof er sneeuw ligt. De rode ibis is vuurrood en bijzonder om te zien, helemaal als ze door de blauwe lucht vliegen en de zon hun kleur versterkt. Daarnaast nog een uil van wel 60 cm gezien (!), veel roofvogels, een soort ooievaar en schaarbekvogels. In het groepje was een vogelaar en zijn enthousiasme werkte aanstekelijk, mede door hem realiseerde ik me hoe mooi alles was en genoot ik nog meer.
Na een lekker soto soepje gingen we in het donker de boot in op zoek naar slangen. Die zie je makkelijk in het donker omdat hun ogen zich verraden. Die hebben we helaas niet gezien, maar wel een wasbeertje die visjes aan het vangen was. Hij liet zich niet door ons verstoren en ging vlak voor ons neus gewoon door met zijn werkzaamheden. National Geografic voor je neus, prachtig om te zien!
We sliepen in huisjes op palen, middenin het meer. In mijn kamer zag je het water onder je door lopen. Gelukkig houden de kaaimannen winterslaap...
De volgende ochtend een modderbad genomen, want daar zou je tien jaar jonger van worden. Ben er voor de zekerheid twee keer ingegaan. Je zakt er tot je knieen in en wordt helemaal vast gezogen. Lekker ingesmeerd en opgedroogd en daarna een proffesorische douche, met een accu en een pomp (lekker die electriciteit in dat water) werd het zeewater over je heen gesproeid. De rit er naar toe en weer terug was prachtig en weer vol vogels. Ik word heerlijk rustig van die vogelgeluiden en heb maar bedacht dat ik een nachtje bij moest boeken. Vind het heerlijk om zo in de natuur en de rust te zijn. De eerste avond waren we maar met zijn drieen en de tweede avond met zijn 14-en, dus zo rustig werd het niet, maar daarentegen wel weer erg gezellig.

Terug in Parimaribo samen met Richard, een uit de groep, gezellig aan de Waterkant zitten eten. Ik geniet hier echt van de avonden, de temperatuur is dan heerlijk, lekker zwoel. Ga dat missen als ik de winteravonden weer in ga.

Tegenover Paramaribo ligt Commewijne, het district waar de plantages vroeger waren. En niet zo heel veel vroegernlg, de oudste is van begin 1800 en de laatste is pas gesloten ten tijde van de revolutie in 1980. De eerste jaren hebben er dus met name slaven uit Afrika gewerkt, lnder toezicht van de Nederlanders. Het ging met name om suiker, katoen, cacaoa en koffieteelt. Door de Nederlanders zijn er 250.000 slaven hierheen gehaald. Heel veel gingen er dood aan het harde werk, tropische ziektes of mishandeling. De slavenhandel in Suriname schijnt een van de wreedste zijn geweest. In 1863 heeft Nederland de slavernij afgeschaft, als een van de laatste landen. Er waren toen nog maar 35.000 Afrikanen over. De handel moest natuurlijk wel doorgaan dus toen zijn er contractarbeiders gewerft in India, want zo deden de Engelsen het toen ook. India was toen van Engeland maar zij gaven toestemming omdat de armoe erg hoog was in India. Wel werden er voorwaarden aan verbonden zodat de Indiërs nog redelijke omstandigheden kregen. Dat gold niet voor de Javanen, want daar beschikte Nederland toch al over. De Javanen mochten vrijwillig naar Suriname en veel kozen daarvoor omdat de armoede groot was op Java. In Suriname moesten ze echter heel hard werken en ze kregen er maar weinig voor. Contractbreuk leefde straffen op. Eigenlijk kwam het dus nog steeds neer op slavernij... Dit heeft geduurd tot begin 19e eeuw, toen er opstanden kwamen.
Ik heb twee plantages bezocht en ben tussen velen doorgefietst. Een was de Peperpot, een voormalige koffie en cacaoplantage. Het opzichtershuis zag er prachtig uit en is helemaal gerenoveerd. Het staat hoog zodat het uitzicht geeft over de plantages. Daarachter staan de kampungs nog, kleine huisjes waarin de aziatische gezinnen leefden. Ik had het gevoel alsof ik in een film rondliep en kon me enigzins voorstellen hoe het geweest moest zijn. Het contrast tussen de huizen is enorm groot en je voelt de onderdrukking die er geweest moest zijn. De slaven mochten het landgoed niet af en de aziaten onder bepaalde voorwaarden dus hun leven speelde zich daar af. Daarna ben ik nog naar een voormalige suikerfabriek gegaan waar ik een rondleiding kreeg van iemand die er als kind op gewoond had. Zijn ouders waren uit Java gehaald. Begin 19e eeuw was er een opstand geweest tegen de onderdrukking en het seksuele misbruik wat 23 contractwerkers het leven koste. Hun lichamen zijn nooit gevonden en zonder bewijs geen rechtzaak dus de eigenaar van de plantage is nooit vervolgd.
Indrukwekkend om zo met je neus op de zwarte geschiedenis en de Nederlandse misdragingen gedrukt te worden. Zo lang geleden is het allemaal niet....

Al met al zo'n 60 km in de brandende zon gefietst, zelfs de Surinamers vonden het een hete dag. Ik zat tegen een zonnesteek aan. Daar moet je dan toch echt blank voor zijn, om zo iets te gaan ondernemen als het heet is ha ha. 'S avonds zat ik gezellig te eten met een stel van de groep maar de biertjes hakten erin en ik zat te vechten tegen mijn slaap, het had toch wat energie gekost.

En toen zat het er weer op. Het was weer een mooie reis met veel verschillende indrukken. Ik heb veel leuke mensen ontmoet, ik heb kippevelmomenten gehad, heel veel interactie met de lokale bevolking, ik heb me oprecht welkom gevoeld en echt genoten van alle prachtige natuur. Het was weer dik genieten!