Irish road

Ierland verwelkomde ons meteen met een prachtig landschap. Een kronkelend weggetje langs de ruige zeekust met groene heuvels en heel veel schapen. Alweer een mooi slaapplekje gevonden, nu direkt aan zee.
De volgende dag helaas wakker geworden met Iers weer, het kwam met bakken uit de hemel. De noordkust heeft hele mooie routes maar door die regen en de mist zagen we er verdomd weinig van. Dan maar even met een boekje en een kopje thee wachten tot het iets opklaarde. Wat ook gebeurde, we konden in ieder geval weer zien waar we reden. Naar de dark hedges gereden, een weg waar de boomstammen van beide zijde in elkaar verstrengelen. Helaas door de andere toeristen iets minder romantsich dan we dachten maar toch wel mooi. De lampen van de fietsendrager waren een beetje op half elf gedraaid en aangezien we bijna geen gereedschap bij ons hebben zijn we bij een garage gestopt. Klein vraagje dachten we, maar ze zijn er met twee man sterk zeker 45 minuten mee bezig geweest, de bout had zich door het plastic heen gedraaid. Staan we dan als twee blonde vrouwen te kijken naar twee mannen die voor ons aan het werk zijn. Dit gebeurde ook al toen we hulp vroegen bij een lampje verwisselen. Beide keren hoefden we er niets voor te betalen, heel lief, en ik weet niet of dat ook zo zou zijn als we geen vrouwen geweest waren. We voelden ons wel een beetje ongemakkelijk maar namen de hulp wel graag aan. Mensen zijn hier, in Ierland en Groot Brittanie, sowieso vriendelijk. Het gebeurt regelmatig dat we even stil staan om een foto te maken of te kijken waar we heen moeten en dat er dan al een tijdje een auto achter ons staan, geduldig te wachten. Fijn dat mensen zo gemoedelijk zijn, dat maakt dat je zelf ook rustiger wordt.
Ierland heeft een unesco plek en dat is de Giant's causeway, een plek aan zee waar de stenen als pilaren gevormd zijn. Dit komt omdat een Ierse reus door zee naar Schotland liep om zijn rivaal daar te verslaan. Toen hij zag hoe groot die Schot was nam die gauw de benen en rende hij terug, met die Schot achter zich aan, naar huis waarbij hij met zijn grote stappen de stenen vormde. Hij deed zich gauw voor als baby en toen die Schot die baby zag schrok hij, want hoe groot moet die vader dan wel niet zijn, en nam die weer de spat terug naar Schotland. Stelletje helden die reuzen. Het echte verhaal is dat dit gesteente door het vulkanisme is ontstaan. In ieder geval is het een bijzonder gezicht, weer een mooi kunstje van de natuur. We hebben de Causeway, een mooie autoroute afgereden en zijn lekker een pub in gedoken en een pint, curry, irish coffee en een Ierse zanger maakte het Ierse gevoel helemaal compleet. Alweer een mooie dag!

De onrusten tussen de Ieren en de Britten over de onafhankelijkheid van Ierland, en de onrust tussen de katholieken en de protestanten, hebben gezorgd voor aardig wat conflicten waaronder die van Bloody Sunday, waarbij er bij een opstant in 1972 in Derry 13 ongewapende mensen doodgeschoten zijn door het Britse leger. Dit leeft nog steeds in Derry en dat laat zich oa zien doordat hele muren van flats zijn beschilderd met de gebeurtenissen van toen. De wijk is ruw, armoedig, bestaat uit arbeiderswoningen en grauwe mensen. Het hoort erbij, we kennen het het uit de geschiedenis en uit de films, goed dat we het gezien hebben maar wij hadden er geen zin in en zijn doorgereden naar Slieve League, het westpuntje van Ierland. Prachtige stek, bergachtige, kliffen, zee en heel veel lieve schaapjes met zwarte koppen en witte lijfjes. We zijn in zo'n anderhalf uur naar de bovenkant van zo'n klif gelopen, waar we beloond werden met 360o uitzicht. Ruig, rotsachtig terrein, harde wind, stralende zon, wapperende haren en rode wangen en het geluid van de doedelzak waarop twee mannen even verderop aan het spelen waren. Hoe bedoel je we zijn in Ierland! Het zogenaamde 'one mans path' loopt aan de bovenrand van de klif, de aarde houdt daar zeg maar op en 609 meter lager knalt de Atlantisch oceaan tegen de klif aan. We hebben daar even het moment genomen en stil gestaan bij het geluk wat we toch hebben. Later hoorden we het vreselijke nieuws dat mijn nichtje, Sylvia Nelis, bij een auto ongeluk om het leven is gekomen, dus met recht moet je soms stil staan en je zegeningen tellen.
De wandeling naar beneden ging wat met horten en stoten, mijn knie en vooral de spieren eromheen protesteerden, maar het lukte allemaal wel en hij herstelde zich goed, helemaal door de goede massage en behandeling van Cindy. Wat heb ik toch een mazzel.
We zijn naar het uitzichtpunt op de klif aan de onderzijde gereden en daar hebben we echt de mooiste overnachtingsplek ever gevonden. Een mooi recht stukje, uitzicht op zee en de klif en aan de andere zijde uitzicht op groene glooiende velden, een meertje, en schapen aan alle kanten om ons heen. Helaas bleek deze plek de vaste plek te zijn van een ijs en koffie boer, die ons om half zeven wekte en ons dringend, niet vriendelijk, verzocht weg te gaan. Vanuit bed met mijn hoofd door het raam probeerde ik nog een praatje met hem aan te gaan en opperde dat we best een kopje koffie zouden lusten, maar hij zat alweer in zijn auto. Nadat het ontbijt dachten we alsnog even een bakje koffie te halen bij hem, maar bleek die gewoon zijn karretje neergezet te hebben om vervolgens weer bij moeder de vrouw in bed te zijn gekropen. Niet gepiest, wel nat.

Het zonnetje scheen en daar moet je het hier van nemen dus na een lange stop bij een leuk koffietentje zijn we aan een riviertje gaan zitten. Om drie uur hadden we nog geen vijf km gereden en hebben we er toch nog wat kilometertjes tegen aan gegooid en hebben we uiteindelijk laat een slaapplek gevonden in het natuurgebied de Connemara. Dit zijn bergen in een soort heidegebied waar het vol met paarse rododenderons staat. We zijn er door heen gereden en hebben er gewandeld waarbij we bijna uit onze schoenen waaiden. Tijd voor wat horeca! In onze uitgaanskleding, je wilt ook weleens wat anders aan dan een fleecetrui, zijn we wat plaatsjes afgereden om na te gaan waar die gezellige pub dan zou staan om erachter te komen dat hij in Clifden stond. Guiness bier, oesters, verukkelijk mosselpannetje en twee Ierse zangers, helemaal goed!

Via Galway, leuk levendig stadje met fijne koffie, naar de Burren gereden. Rotsachtige heuvels met een laagje gras erop. Overal, maar vooral hier, zie je de stenen muurtjes die dienen als afscheidingen, in het landschap staan. Niet alleen een mooi gezicht, maar vooral functioneel, die stenen komen uit het veld en om het veld steenvrij te maken stapelen ze er muurtjes van. Nou in de Burren is er geen beginnen aan, het landschap is eigenlijk een en al steen. We hebben er wat doorheen gecrost en zijn uiteindelijk belandt op het terras van een chocoladefabriek, het walhalla dus. Thee uit hele mooie kopjes en carrotcake die je met je vingers op at. Die kopjes waren zo leuk dat Cindy ze niet kon weerstaan en we het begin van onze uitzet gekocht hebben. Daarna die fabriek in waar we ons netjes in gehouden hebben. Moeilijk, maar noodzakelijk. Wel wat gekocht natuurlijk; chocolade bonbons gekocht gevuld met een soort pindakaas en anderen met lavendel. Die hebben we later opgesmikkeld en se hadden spijt dat we niet meer mee hadden genomen. Jee, wat waren die lekker. Engeltjes die op je tong piesten!

De cliffs of Moher lag eigenlijk in het plan maar die trekt inmens veel toeristen en is maar een derde van de kliffs die we al gezien hebben, dus die hebben we geskipt en we zijn doorgereden naar Killarney, het beginpunt van de Rings of Kerry. Het plaatsje ligt aan een NP dus wij dachten daar wel een mooie slaapplek te vinden. Die vonden we ook, maar het park was aangelegd en we voelden toch wel dat we dat niet konden maken. Wel eerst even gegeten, je staat er tenslotte toch, met uitzicht op een prachtig meer en bergen. En zien we daar toch ineens een vos vlak langs ons lopen! Prachtig beest, dikke staart en trots. Het kadootje van de dag!
Na het eten verkast en laat een plekje gevonden op een parkeerplaats bij een waterval. De volgende dag was het lampje bij mij even uit gegaan, de lange dag had er bij me ingehakt. Een dagje rust was nodig. We zijn lekker gaan wandelen in het NP en kwamen tijdens de wandeling een bordje met tearoom tegen, 5 km verderop! Ik dacht nog even en ja mijn rustdag dan, maar goed, beweging is ook goed, sporten komt er al helemaal niet van. Cindy had er ook wel even zin in, dus hup, de pas erin. Die tearoom zou naast verse thee en goede koffie ook vast hele lekkere zelfgebakken carrotcake hebben. Ik kon m al ruiken. De wandeling was mooi, tussen twee meren in, met mos op de bomen en paarse rododendorons. Vol verwachting liepen we de tearoom in en zagen filterkoffie, zakjes thee en plastic bekers. Wat een teleurstelling! Die zooi mochten ze houden, gelukkig konden we een kortere weg terug, die ook mooi was en hebben we op een mooi veldje in de zon zelf koffie gezet en een heerlijke lunch gegeten. Na even gerelaxed te hebben moesten we de plaatselijke pubs maar eens gaan bekijken. Er was een motorfestival gaande en het plaatsje werd echt overstroomd met bikers die al even in die pubs stonden. We hebben dus maar een lekkere wijnbar uitgekozen, geen live muziek, wel goed gezelschap.

De rings of Kerry is een mooie, bekende rondrit in Ierland en eigenlijk iedereen die Ierland doorreist doet m aan, dus wij ook. Wij doen m dan weer aan in het pinksterweekeinde, dus naast als die bikers werd er ook, een soort ronde van Kerry gereden, de wielrenners werden losgelaten. De dag begon al met het feit dat het gas op was. Dat betekende niet alleen een ijskoude douche maar die fles moest ook verwisseld worden. Cindy was de held en ik keek vanuit het bed toe en gaf instructies. Helaas kwam op deze activiteit heel veel kleine mugjes af, een soort knijt. Overal zaten ze en werden we gestoken. De gasflessen staan onder het bed en de deuren moeten wijd open om erbij te kunnen dus de camper zat ook vol. We laten ons natuurlijk niet kennen, de klus was geklaard, de knijt de deur gewezen en wij zaten vol met kleine rode rondjes. Gedeelde smart is halve.

We hadden een soort shortcut bedacht die dwars door de bergen liep, leek ons wel mooi. Was wel een klein weggetje, het werd meer weergegeven als een fietspad op de kaart, maar tomtom vertelde ons dat het een weg was en tomtom heeft gelijk. Vonden wij. Vond een wilerenner niet, die ons dat vertelde toen we erin wilde rijden. Zou niet mogelijk zijn voor campers, te smal. We twijfelden nog, nou ja, ik twijfelde, Cindy vond al dat we het niet moesten doen. Was ook wel een smalle weg. Maar toen er een auto vanaf kwam rijden bedacht ik dat als een auto er kan rijden kan ik het ook en no guts no glory. Dus daar gingen we, 150 meter. Want toen kwam diezelfde wielrenner ons heel woest achterna, liet ons stoppen en ging uit zijn plaat. Wilde de politie bellen, fotograveerde ons kenteken en schreeuwde. Mmm, die moest duidelijk even zijn ei kwijt en Cindy en ik lieten het een beetje gaan. We wisten eerlijk gezegd ook niet zo goed wat we ermee aan moesten. Een andere wielrenner maande hem tot rust, vroeg of wij oke waren en zei dat het idd een moeilijke weg was maar dat het wel kon en niemand het ons kon verbieden. Even later kwam er nog een wielrenner die wat meer de tijd nam en bevestigde dat de weg eigenlijk niet te doen was voor een camper en dat het zeker niet een rit voor de lol zou worden. Wat bleek het verhaal nou te zijn, het afgelopen jaar waren er drie wielrenners verongelukt waarbij de laatste vorige week, een kennis van de boze man, die van de weg afgetikt was door een camper. We begrepen zijn frustratie, de man begreep ons, kreeg uiteindelijk de tranen in zijn ogen en wij zijn rechtsomkeert gegaan. Ook al zou het kunnen, met goed fatsoen kan je niet verder rijden.
De Rings of Kerry zijn idd mooi, al zijn we inmiddels wel verwend door het mooie Ierland en is het niet perse het allermooiste. We vinden wel weer een prachtige slaapplek, bovenop een klif met uitzicht op zee. We hadden een bbq in gedachten maar helaas kwam het met bakken uit de hemel en stormt het dus de zalm is in de pan gegaan. En nu zitten we in een schuddende camper met getik op de ramen, kaarsjes en wierookje aan, thee en chocolade op tafel, mooi muziekje op, te genieten. Zal wel een ontstuimige nacht worden maar dan kruipen we gewoon wat dichter tegen elkaar aan.