La ballade

In eerste instantie wilde ik dit keer geen verhaaltje schrijven. Het is tenslotte ‘gewoon’ een vakantie in Europa, iedereen weet dat allemaal wel en het is toch altijd wel een klusje. Maar ergens halverwege begon het toch wel te kriebelen, het zijn tenslotte ook onze herinneringen die op papier staan en altijd leuk om na te lezen. Dus toch een verhaaltje!

Het plan was om in een keer naar Bordeaux te rijden en van daaruit Spanje in te zakken en misschien zelfs wel een beetje Portugal aan te doen. Maar omdat er een hittegolf gaande was in Europa en dus ook in Bretagne zijn we daarheen gereden. Het komt tenslotte niet zo vaak voor dat het mooi weer is in Bretagne! Eerst maar even de invasiestranden van Normandië aan gedaan. Het museum en vooral de film was indrukwekkend. Zoveel mensen (3 miljoen) die belangenloos hun leven gaven voor de vrijheid van anderen. Ik vraag me af of dit in deze tijd nog zou gebeuren, of zouden mensen nu in eerste instantie meer aan zichzelf denken. Op de Amerikaanse begraafplaats liggen bijna 10.000 Amerikaanse soldaten begraven. De Fransen hebben dit grondgebied aan de Amerikanen gegeven en het staat onder volledig beheer van de Amerikanen. Als je al die witte kruizen ziet staan in het groene grasveld word je vanzelf stil. Veel jonge jongens en meiden die hun toekomst nog voor zich hadden. Op de film, nog voor de invasie, spreken veel zich uit dat ze het een eer vinden om mee te mogen doen. Helden. Vooral op Omaha Beach ging het mis. De soldaten werden te vroeg uit de boten gezet, de tanks werden bedolven onder het geweld van de zee en kwamen niet aan de kant en de Duitsers zaten boven op de duinen vol verwachting te wachten tot de geallieerden het strand op kwamen strompelen. De een na de ander werd uit zijn schoenen geschoten of stond op een mijn. Op het strand zelf staat een groot monument wat sterk afsteekt aan de zonnebadende mensen eromheen.

Daarna zijn we doorgereden naar Mont Saint Michel, het getijden eiland met bovenop een abdij. S avonds schijnt het er erg mooi te zijn als de lichtjes branden, maar de wijn smaakte ons goed, dus we kozen voor de zonsondergang ipv de lichtjes. We hadden een slaapplekje gevonden met uitzicht op Mt St Michel met daartussen kwelders met schapen en een schapenherder. Het Franse leven!

Mont Saint Michel is ontstaan doordat lang geleden de druïden er offers brachten aan de goden. Na een vloedgolfis een groot gedeelte van het eiland weg gespoelt en bleek het alleen bij eb toegankelijk. De plek bleek heilig te zijn voor allerlei geloofsovertuigingen die in de jaren voorbij kwamen. Als laatste, in 900, het christelijke geloof, de aartsengel Michaël heeft drie maal iemand in gebed benadert om te zeggen dat diegene een kerk moest bouwen op die plek. Bij het derde visioen is hij dat maar gaan doen. Gedurende de tijd zijn er diverse kerken en kloosters gebouwd en is het een bedevaartsplek geworden. We zijn er op de fiets heen gegaan, tegenwoordig ligt er een brug. De steegjes met aan weerzijde winkeltjes en restaurantjes kronkelen zich een weg naar boven om bij de abdijkerk uit komen. Mooi, middeleeuws en toeristisch. Het uitzicht op het slibzand is prachtig en we konden letterlijk de zee binnen zien stromen.

Cancale staat bekend om zijn oesters, voor de kust barst het er van de kwekerijen dus ze gaan vanuit de zee zo op je bord. Nou dat wilden we wel maar wel op het leukste plekje van Cancale dus we zijn alle restaurantjes even afgelopen. Daar hebben we zo lang over gedaan dat de lunchtijd afgelopen was, handig... Om stipt 1500 uur stoppen ze er mee. Gelukkig serveerde de plaatselijke bar ook oesters en bleek dat een gezellig plekje te zijn. We hebben gesmuld van de oesters en het bijpassende muscadet wijntje.

Vlakbij St Malo vonden we een heerlijke plek in de duinen bij een kleine strandbaai. Op de fiets zijn we naar st Malo gegaan, een leuk ritje en net of we in zuid Engeland waren. De huizen zijn statig en liefelijk, met trapjes, verzorgde tuinen en bloemen. De kelten hebben hier vroeger ook gezeten en de veerboot gaat hier vandaan rechtstreeks naar zuid Engeland, dus dat zal er wel iets mee te maken hebben. En dat allemaal met een prachtig ruig kustgebied eromheen. Cindy was spontaan verliefd op het plaatsje en wilde er wel wonen. Ze had zeker alleen het weerbericht van deze week gecheckt. Is ook moeilijk voor te stellen dat het vaak regent met 28 graden en blauwe lucht. St Malo zelf is ook erg leuk, een ommuurt havenplaatsje met gezellige terrasjes, leuke winkels en zelfs wat hippe tentjes. Helaas waren de mosselen wat te simpel maar verder was het genieten.

De volgende dag begonnen met een verfrissende duik en Bretagne verder ingereden. Het plan was om naar het puntje te rijden, maar die was met 250 km toch wel ver weg, dus we zijn er dwars doorheen gereden, naar de zuidzijde. De route was mooi, de plaatsjes iets minder en voordat we het wisten reden we Bretagne alweer uit. Geeft niets, daar is het ook mooi. Het was wel laat geworden dus we zijn ergens in een dorpje bij zee gaan staan. De volgende dag wilde ik weer zo’n lekker verfrissende duik. Cindy was iets terughoudender, moet dat nou, maar ik had het in mijn kop en niet... dus daar stond ik met slaperig hoofd in mijn bikini en mijn shampoofles naast de camper, met Cindy ligt protesterend achter mij. Het bleek ook nog eb te zijn en eb is hier pas echt eb, de zee lag zo’n 200 meter verderop. Over het strand lopen was vergelijkbaar met wadlopen en ik moest mijn best doen om mijn croc niet te verliezen. Niet het ergste zou je zeggen, maar we zijn stiekem toch erg blij met onze campingsloffen. Ik begon nu toch ook een beetje te twijfelen over mijn plan. Maar goed. Uiteindelijk toch bij de zee aangekomen, werd die niet dieper dan mijn knieeen. Daar zat ik dan, met ingesopt hoofd met mijn knieën in het slib, en slib is iets wat zich hardnekkig vast houdt aan je lijf. Cindy was gelukkig zo wijs om bij de schoenen en sleutels te wachten want anders had de zee die ook nog opgeslokt. Toen ik naderhand bij de camper aan de buitenzijde stond te douchen en Fransen commentaar hadden omdat het water niet opgevangen werd, begrijp je denk wel hoeveel begrip ik voor hun had en welke blik ze van mij kregen...

Via Rochelle, leuk toeristisch ommuurt havenstadje, naar een van de mooiste dorpjes van Frankrijk gereden, Monac sur Sudre. Wist niet van het bestaan van die lijst af, maar die is er dus en een goede leidraad om mooie plekjes op te zoeken. En dit dorpje stond er niet voor niets op. Klein, kronkelig, leuke restaurantjes en boetiekjes. De omgeving is prachtig, hoog grasland, zee die zich erdoorheen wroet en voor riviertjes zorgt bij vloed. Een fijn klimaat voor de oesters en de mosselen en dus veel kwekerijen. Die zijn ook kleinschalig met netten in de riviertjes en houten huisjes erboven. Authenthiek. We waren direct verknocht en besloten twee nachten te blijven. Lekker gefietst, ijsje gegeten, wijntje gedronken, visjes gegeten, heerlijk!
Daarna met de veerboot over naar de Medoc streek. Dit is een bijzonder wijngebied vanwege de ligging bij zee en dat resulteert in mooie wijnen. We hebben natuurlijk een proeverijtje gedaan. Of eigenlijk twee. De eerste was in een mooie oud, romantisch chateau, La Tour du By, waar we een rondleiding kregen en de wijnvelden konden bekijken vanuit een torentje. Natuurlijk geproefd en een wijntje meegenomen. Die wijnen zijn niet te geef, maar dat lijkt wel zo, de meeste bezoekers gaan minstens met een doos onder de arm weg. De ambiancemaakt het natuurlijk ook verleidelijk.
Het tweede Chateau, Priuree Chantine, is modern en heeft een lange historie. En hele dure wijnen. We kregen een uitgebreidde persoonlijke uitleg in goed Engels en er werd niet van ons verwacht dat we iets kochten. Professioneel en vriendelijk. En natuurlijk liepen we met een flesje naar buiten...
In st Emellion geslapen bij een wijnboer (weer een flesje mee). Wat is dat een leuk plaatsje!!! Hier zou ik wel willen wonen. Prachtig gelegen op een heuvel, beige huisjes, stijle straatjes, mooie restaurants, gezellige pleintje en wijnvelden en chateaus eromheen. Waarom we daar niet langer zijn gebleven weten we nog niet. Maar op de planning stond Bordeaux dus daar zijn we de volgende dag heen gereden. We konden niet goed een plek vinden voor de camper, want die past natuurlijk niet in een parkeergarage. Dus buiten de stad en met de metro de stad in. Maar buiten de stad was een soort Bijlmer en met alle respect, in de Bijlmer zet ik de camper ook niet zo graag neer. Twijfel de twijfel hebben we het toch gedaan, Bordeaux lonkte en moet een leuke stad zijn. Toen we bij de automaat een kaartje wilde kopen stopte we het pasje in de verkeerde gleuf... Hij stak nog geen mm uit en liet zich er niet meer uittrekken. Cindy terug naar de camper voor een pincet en ik iedereen weg houden bij de automaat. En mijn onderbuik of achterdocht maar tegen me praten; kijk die gasten, dat zijn boefjes, wat een armoewijk, hoeveel waarschuwingen heb ik nodig, stel dat er wat gebeurt, waar blijft Cindy nou. Ik verkies een leven waarbij ik me niet door angst laat leiden, maar ik heb een goed onderbuik gevoel ontwikkelt waarbij ik de ervaring heb dat ik er naar moet luisteren. Dus toen Cindy eenmaal terug was hebben we het pasje eruit gehaald, zijn de camper ingestapt en weggereden. Dan maar geen Bordeaux, we vliegen er wel een keer heen.

De drukke kust wilden we vermijden en we zijn via st Jean Pied du Port de Pyraneeën ingereden. Dit is het dorpje waar ik vier jaar geleden gestart ben met de camino. Het haalde veel herinneringen bij me op, maar gaf me ook een dubbel gevoel. Ik wil nooit zo graag terug naar een plek. Ik mis dan het ontdekken wat je met reizen hebt. Daarnaast was de camino destijds een bijzondere ervaring voor me en het voelde niet fijn om daar nu als toeschouwer te zijn. Ik wil het gevoel en de herinnering aan de camino zo houden als die was. En als laatste was het confronterend voor me, het wandelen in korte broek, boots aan, rugzak op, de natuur in, de wijde wereld in, outdoor, is iets waarin ik heel erg in mijn element ben, en mijn knie zit mij momenteel dwars om dat leven te leiden. Dit voelt als een beperking in mijn vrijheid en dat is iets wat ik enorm lastig vind.
Dus het bezoek aan de camino bracht diverse emoties bij mij boven. Maar st Jean Pied du Port is een heel leuk plaatsje (staat ook op de lijst van mooiste dorpjes) dus het was geen straf om er nog een keer te zijn. De camping daar vonden we niets, krappe plekken en overal oogjes die vanuit hun camper zaten te loeren, dus we zijn doorgereden voor een mooie plek in de natuur. En die vonden we. De eerste etappe van de camino gaat over de Pyraneeën en een gedeelte van dit pad kan je ook met de auto afleggen. Een smal, stijl weggetje weliswaar, maar daar draaien we ons hand niet voor om. Net voor het donker werd kwamen we aan op de mooiste plek die je maar kan vinden. Bovenop de berg, weids uitzicht alle kanten op, en wat voor uitzicht, en nog redelijk vlak ook. Dit geeft je echt een gevoel van vrijheid, de stilte is prachtig en de natuur adembenemend. Heel vroeg werd ik wakker van de eerste zonnestralen die de lucht rood kleurdde. Ik hoorde de eerste pelgrim al voorbij schuivelen. Toch nog maar even de oogjes dicht gedaan totdat we de wakker werden van geschreeuw. De schaapsherder gaf zijn schaapjes en honden commando’s, maar niet op subtiele wijze. Het werkte wel goed, een schreeuw en hoog op de berg draaiden de schaapjes om.
Het punt waar we stonden was bijna de hoogste plek van die dag voor de pelgrims, het zwaarste was geweest, en de meeste blijven er even hangen om te eten of te bezinnen. Sommige kwamen huppelend de berg op, anderen hadden nu al last van de te zware rugzak. Ik weet nog dat ik destijds vol stond van energie, wilskracht en ontzettend genoot. Hele andere beleving om nu op mijn stoeltje in de zon te zitten, maar dit was ook wel heel dik genieten! We kregen soms applaus of reacties van lopers dat we weten hoe we het leven moeten leven. Mooie energie daar dus en we zijn er zo lang mogelijk gebleven. Helaas verwachten ze de volgende dag onweer en dan is het niet wijs om op zo’n bergtop te staan dus eind van de middag zijn we vertrokken. De rit naar beneden was pittig, heel stijl, smal en haarspeldbochten die scherp en nauw waren. Bij sommige was de camper te groot om de draai in een keer te maken en moest ik steken en das niet makkelijk als je neus al naar beneden staat en het gewicht in je nek hangt. Maar goed, zachtjes aan en toch vooruit.
We zijn naar Pamplona gereden op zoek naar lekkere pinxtos. De stad kwam eerst wat rauw op ons dak, wij liepen nog als twee heidezusters te huppelen en dan passen die alcoholisten niet zo goed in het plaatje. Maar toen we aan de heerlijke pinxtos en dito wijn zaten ging het ons een stuk beter af. Viva Espana!