Pure Vida!

We zijn erachter, het is niet voor niets dat Costa Rica zo groen is. Wat kan het hier regenen. Het voordeel is dat je dan niets anders kan doen dan luieren, spelletje doen, lezen etc. En dat is eigenlijk wel lekker. Helemaal omdat het dan nog wel steeds 26 graden is. Toch hebben we niet veel regen, een keer een hele dag en verder af en toe een pittig buitje, met name snachts.

In Cahuita hebben we een heel fijn plekje gevonden. Ons eigen bungalowtje in een prachtige tuin. Vanuit ons bedje zagen we (drijfnatte) Lola, de luiaard die in deze tuin is gaan wonen, een plekje zoeken. In de parken is het niet makkeijk om een luiaard te spotten, maar ze wonen letterlijk op allerlei plekken, we hebben ze onderweg ook al hangend in electriciteitspalen gezien.
Een keer liep die op een afgelegen weg, in het donker, voor onze auto. Dat gaat natuurlijk erg langzaam, hij trok zich ook niets van onze koplampen aan, en wij hadden mooi de rijd om naar hem te kijken. Zo langzaam lopend met zijn lange armen en kleine kop lijkt hij net op ET. Naast de weg stond een twijgje en een dikke boom en je zou denken dat hij die dikke boom zou uitzoeken voor zijn overnachting, maar nee hoor, hij klimt dat twijgje in! Zit die dan op nog geen twee meter hoogte in een dun ding. Van daaruit strekte hij wel een paar keer zijn arm wel uit naar die dikke boom maar hij kon er net niet bij. Vanuit de auto moedigden we hem aan, maar hij maakte zich niet druk. Kennelijk werd hij er erg moe van, want toen we terugkwamen van het restaurant zat hij prinsheerlijk in zijn twijgje te slapen.

Er vliegen kolobries tussen de tropische bloemen en Cindy stond vanmorgen al om zes uur naast haar bed om naar een toekan te kijken.
Die kolibries zijn trouwens fantastisch. Op sommige plekken hangen ze suikerwater op zodat er allerlei kleuren en maten op af komen. Ze bewegen hun vleugels zo snel dat je het bijna niet ziet en zijn de enige vogels die achteruit kunnen vliegen. En ze vliegen soms zo hard dat je alleen sjoef hoort.
Er springen ook nog felgroene met zwarte kikkertjes in de rondte. Met recht gifkikkertjes trouwens.

Het dorpje bestaat uit een hoofdstraat met daaraan veel gezelligheid. Een paar hippere tentjes, wat barretjes en de soda’s (eethuisjes) wisselen elkaar af. We zitten nog steeds aan de caribische kust, hier wonen veel afro’s, en er hangt een beetje een jamacains sfeertje. Zo nu en dan komt er een wietgeur voorbij, denk ook dat het komt door de plantjes die hier en daar in die mooie tuinen verstopt staan. Sommige zijn wel zo relaxt dat het meer op rondhangen lijkt.

Aan het eind van die straat loop je zo het National Park in. Tot nu toe de mooiste. Aan de ene kant jungle, aan de andere kant strand en zee. En veel dieren gezien, zoals een dunne, lange, groene slang die er net zo uit ziet als de lianen waar hij langs kronkelt. De brulapen maken hun woeste geluiden, de witkop aapjes komen aan alle kanten voorbij en de wasbeertjes kijken of er nog wat te halen valt. Prachtige felblauwe vlinders van wel 15 cm groot fladderen voorbij. En dat allemaal met stralend weer. We worden er allemaal erg blij van.

De brulapen zijn de luidste dieren ter wereld. Ze brullen het liefst in de ochtend en avond en houden dat dan gerust een uurtje vol. De mannen dan, de vrouwtjes zijn rustig. Er is niet precies bekend waarom ze het doen, maar onderzoek heeft wel uitgewezen dat degene die het luidst brullen kleinere ballen en dus minder sperma hebben. De evolutie bepaald kennelijk of ze een luidde stem nodig hebben om de vrouwen te roepen of veel sperma om de hoeveelheid vrouwen aan te kunnen. Het is eigenlijk net als bij de mensen, degene met de grootste mond...

Eigenlijk zie je voortdurend en overal natuur hier. We zien meer wildlife langs de weg en in de hoteltuinen dan in de National Parken. Zo zaten we in puerto viejo aan de lunch zien we aan de overkant van de weg, in de boom, een groene leguaan zitten. Deze zijn normaal dus groen, maar nu oranje vanwege de paartijd. Ze kunnen wel twee meter groot worden, en deze was ook zo’n joekel. Af en toe hoor je wat bladeren ritselen en dan knokken ze kennelijk wat en valt er 1 een stuk naar beneden. National geografic met je bord op schoot zeg maar. Helemaal toen er even later ook nog vijf groene papagaaien over kwamen vliegen.

Na Calhuita zijn we naar Puerto Viejo gegaan, helemaal in het hoekje van Costa Rica, vlakbij de grens met Panama. Dit plaatsje is populair bij backpackers, hippies, nomads en veel mensen die komen er en gaan er nooit meer weg. Nou dat weggaan hebben we wel gedaan, maar met moeite en we zijn er langer gebleven dan bedacht. Veel leuke restaurantjes met heerlijk eten, surfers die de show stelen in de golven en paradijselijke rustige strandjes. En waar je ook kijkt, overal is prachtige natuur. Koffietje hier, hapje daar, biertje zo, we vermaakten ons goed. Zo goed dat we niet weg wilden en in onze zoektocht naar een extra nachtjes stuitte we op een prachtig romantisch plekje. Een lodge met terras en hangmat, kingsize bed in een supergrote kamer en met een trappetje naar beneden een grote badkamer met mozaieke afbeeldingen. Dit alles in een tuin, of eigenlijk meer een bijgehouden jungle compleet met een koor van de brulapen. En een lekker zwembad. Het voelde als een honeymoon en eigenlijk is dat het ook. Al blijven we dat waarschijnlijk nog wel wat reisjes volhouden.

Vanuit Puerto Viego zijn we naar Turialba gereden, een plaatsje in de bergen. Van het ene uiterste naar het andere, hier slapen we in een hostel. Wel gezellig, je ontmoet er wat makkelijker mensen. De Rio Paquere staat in de top 10 van mooiste rafting plekken dus die hebben we niet laten liggen. Vier uur lang zijn we rapid 3 en 4 afgegaan in heldergroen water en jungle om ons heen. Halverwege zijn we de rivier ingesprongen, heerlijk fris water, en toen we eruit kwamen stonden de vier gidsen op een omgekeerde raft ons lopend buffet te bereiden. Na hard peddelen smaakte het verrukkelijk.
Lol hebben, wat adreline, zonnetje op ons bol en water in ons gezicht, alweer een mooie dag!

In Costa Rica is gay zijn wel redelijk geaccepteerd, maar je moet er niet over praten of het laten zien. Ik vind dat heel lastig, want dat is dus geen kus geven of hand in hand lopen. Nou doen de meeste Tico’s dat sowieso niet hoor, alles moet binnen kamers. Bij het inchecken vragen ze meestal of we zusjes zijn en soms zelfs tweelingzus. Nou vragen ze dat in Nederland ook wel eens en in het begin vond ik dat superirritant. Ik, die toch graag net even anders wil zijn, ha ha. Nu maakt dat me niet zoveel meer uit, maar ik vind het soms wel moeilijk om niet open te kunnen zijn, het voelt als verloochenen.
Maar goed, dat hoort bij reizen. In heb ook al vaak moeten zeggen dat ik een gezin heb en twee kinderen omdat ze me anders lastig gingen vallen of zielig vonden. Voor de zekerheid had ik dan een oude foto van Jordi en Naomi bij me. Toch fijn dat we in Nederland de vrijheid hebben om te kunnen zijn wie je wilt zijn en dat mensen niet oordelen over een andere levenswijze. Toch?

De Tico’s zijn verder wel super vriendelijk, geduldig en hulpvaardig. Geen ongetogen woord, vrolijke gezichten, in het verkeer gaat het relaxt. Fijn, dat maakt jezelf ook ontspannen. Wat toch al goed lukt hier. We zijn pas op de helft...