Tranquillo?!

Twee keer per jaar komen de walvissen langs Uvita, op hun heen en terug reis naar het zuiden. En moeder natuur laat dat op een mooie manier zien: de kust van Uvita ziet er van bovenaf precies uit als een walvisstaart. Niet dat het er een beetje op lijkt, nee echt een walvisstaart. Hoe bijzonder! Die staart is een natuurgebied, het eerste gedeelte jungle en het tweede gedeelte bij eb strand en bij vloed zee. Het strand is wijds en aan drie kanten door de zee omsloten. Het geeft ons beide een kalm, sereen gevoel, een hele fijne plek.
De zonsondergang hier is prachtig roodkleurig en weerkaats in een laagje zeewater op het strand. Erg mooi dus en heel veel mensen komen aan het eind van de dag naarhet strand om hiervan te genieten. Wij ook dus, en hadden onderweg twee koude biertjes opgehaald in een cafe om het af te maken.
Uvita zelf is maar klein, maar heeft genoeg om leuk te zijn. We hadden er een erg fijn bungalowtje, een gezellig cafe waar we een kaartje gelegd hebben en een goede italiaan met fantastisch uitzicht op zee.

Manuel Antonio NP is het park waarvan ze zeggen, als je 1 park kan zien in Costa Rica, ga dan naar Manuel Antonio. Het heeft mooie stranden en de dieren schijnen zich makkelijk te laten zien, maar ten gevolge daarvan de toeristen ook. Hotels eromheen waren duur of vol, dus we hadden er eentje op drie kwartier afstand geboekt. Maar de twijfel werd steeds groter, we hadden weinig behoefte aan de busladingen en met 30 man foto’s te maken van een luiaard, en we besloten om het park niet in te gaan. De rit naar het hotel was een paar uur, maar in zo’n hitte, dat we er vermoeid aan kwamen. Het bleek een B&B te zijn, achterin de tuin. De bewoner was er eerst niet en het huis en de tuin oogde rommelig. Ik was er meteen al klaar mee, maar goed, we hadden betaald voor 2 nachten, en we waren het ook goed zat. De eigenaar bleek zo ontzettend hartelijk dat ik iets milder werd. En het huisje zag er verzorgd uit. Maar goed, het lag ook echt in de middle of nowwhere en wij waren er alleen maar voor een park waar we niet meer heen gingen. Dan maar dubbel betalen, we zijn er een nacht gebleven, de volgende morgen zijn we vroeg vertrokken. Omdat we die middag toch wat moesten doen, ik wilde echt niet in die rommelige tuin blijven hangen, zijn we toch maar weer de auto ingestapt en naar een brug gereden waar krokodillen onder liggen. Vroeger gaven ze de crocs kippen, en toen lager er heel veel. Dat mag niet meer en nu lagen er vijf. Wel joekels, van drie meter groot. Ik had ook gelezen dat de rode ara’s tegen zonsondergang over zouden kunnen vliegen. Grote verwachtingen, maar helaas deden ze dat vanavond in ieder geval niet, maar waren er wel drie zo genegen om even te rusten in een boom zodat we ze goed konden zien.

Het avondmaaltijd bestond uit een bak yoghurt en een crackertje pindakaas, bij gebrek aan een redelijk restaurant. Toen er ook nog een kakkerlak in de kamer was, was ik er helemaal klaar mee. Als ik ergens een hekel aan heb... ik weet wel dat het er bij hoort in tropische landen, maar dat maakt niet dat ik ze oke vind. Gelukkig is Cindy hier de held in, we hebben een goede deal, ik regel de spinnen, zij de kakkerlakken. De een zorgt voor de aanpak, de ander mag dan in een hoekje zitten gruwelen.

Zo een dag heb je altijd wel in een reis zitten en het goede ervan is dat de dag ook weer voorbij gaat en er een nieuwe komt. Die nieuwe begon vroeg, om half zeven zaten we al in de auto, onderweg naar Liberia. Een stad in het droge noorden van Costa Rica. Onderweg verandert het landschap van frisgroen naar drooggeel. Minder toeristen, meer cowboys. Op ongeveer 20 minuten afstand van Rincon de la Vieja NP, een vulkanisch gebied. De hitte van het binneste van de aarde komt hier naar boven wat zorgt voor kokend modder, heet water en stoom uit de grond. Soms is de omgeving groen, de mineralen van het vulkanisch gebied is vruchtbaar, soms woestijnachtig met ficusen en yuca’s, leguanen en we hebben zelfs een slang gespot.

Dit keer zaten we in een hostel met een hip coffeebarretje. Lekker hoor, een knappe espresso bij het ontbijt. Sowieso is de koffie hier goed vertegenwoordigd, meestal filterkoffie, maar vaak ook hippe coffeebarretjes en nu dus heel dichtbij. We zitten net aan zo’n lekker bakje horen we remmen en vervolgens de klap. Oke, dat kan gebeuren. Maar toen een hoge gil en nog een klap. We renden alletwee meteen die kant op. Op het kruispunt was een aanrijding geweest en een auto lag op de kop. Drie man erin, eentje kroop er net uit. Wij handelen en doen wat er gedaan moest worden. Gelukkig bleken er geen gewonden te zijn, een vrouw was wel heel behoorlijk in shock. Opvallend vond ik dat iedereen rustig bleef, geen paniek, geen gescheld.
Ons beider politie instinct kwam boven, handelen, kalmeren, aanpakken. Zowel Cindy als ik missen dat gedeelte van het werk wel, en dat liet zich nu even zien.

In die warm water bronnen kan je ook dobberen en je kunt je er insmeren met de modder. Word je jaren jonger van zeggen ze. Met een grote kwast hebben we onszelf en elkaar ingesmeerd. Met die modder op je gezicht zie je er inderdaad jonger uit, maar helaas spoelt de rivier het er ook weer af.
Het heetste bad was 40 graden, en aangezien het 35 graden was, hield je het er niet lang in uit. Die van 34 graden was een stuk beter te doen. De baden lagen aan weerzijde van een riviertje, tussen de bomen. Lekker relaxt, rozig en schoon zijn we naar ons nieuwe huisje gereden, tegen de rand van het park, op de helling van de vulkaan. Een soort cottage, simpel maar wel sfeervol, met keukentje, eetkamer en twee slaapkamertjes. Een huisje waarin je een boek zou gaan schrijven. Cindy toverde een heerlijke salade nicoise op tafel en bij het kaarslicht hebben we een spelletje gedaan. Even lekker huiselijk.

Na een stormachtige nacht, die we de naam Denise hebben gegeven, zijn we naar zee gereden. Tijd om te relaxen. Tamarindo heeft als bijnaam Tamagringo, een toeristenstek dus. Maar dat zorgt ook voor gezelligheid, dus we besloten er toch om te blijven. We hebben een heerlijke stek buiten het dorpje gevonden en zijn er lekker drie nachten blijven hangen. Het tempo even omlaag, ter hoogte van tranquillo. De zee is heerlijk, de zon is heet en de stranden ruim. ‘S morgens even lekker op een rustig strandje naar de surfers kijken en springen en duiken in de zee, ‘s middags bij het zwembad en ‘s avonds het dorpje in.

We zitten hier op het Nicoya schiereiland, vol met stranden, kleine dorpjes en zandweggetjes. Het is een van de vijf blue zones, plekken op de wereld waar de bewoners gemiddeld ouder dan 100 jaar worden, en tot het eind aan toe gezond zijn. De redenen: Een intensieve familieband of gemeenschap (veiligheid, ergens bijhoren), puur seizoensgebonden, gevarieerd, weinig vlees en niet teveel eten, zingeving en beweging tot in de laatste jaren, zon (licht) en geloof. Geloof is niet op alle vijf plekken hetzelfde, maar staat oa voor bezinning, reflectie, meditatie, hoop. De andere plekken zijn gebieden in Italië (Sardinië), Griekenland (Ikara), Japan en Californië.
Mooi bewijs om te zien dat zo’n levensstijl werkt en dat je dus invloed hebt. Ik ga voor de gezonde 104, minstens.

Na drie dagen relaxen zijn we naar het volgende plaatsje gereden, met als doel om daar te relaxen. Costa Rica is niet zo van de verkeersborden (wel van onverwachte, zeer hoge drempels trouwens) dus zonder navigatie rijden is wel een dingetje. We maken gebruik van maps.me, gratis en zonder wifi, lijkt perfect dus. Maar die mevrouw is nogal van de shortcuts. Dat zorgt soms wel voor leuke wegen, je komt nog eens ergens, maar zoals de rit door de bananenplantages ook voor behoorlijke vertraging zorgde. Dit gedeelte van Costa Rica is sowieso niet zoveel asfalt, door de warmte is dat al snel meer gaten dan weg, dus we keken niet raar op dat we al snel een zandweg ingestuurd werden. Leuk, beetje de grenzen van de 4x4 opzoeken, we hadden er lol in, helemaal omdat de natuur weer groen werd ipv droog, af en toe een riviertje door moesten kruizen en maar af en toe iemand tegen kwamen. Beetje avontuur. Maar dat beetje werd steeds meer. We werden wegen, of meer paden, ingestuurd die na een paar kilometer onbegaanbaar leken, dichtgegroeid of te hoge hobbels, en probeerden dan maar een volgende. Op de kaart zagen we dat we in the middle of nowwhere waren, maar de doorgaande weg kwam eraan, kon niet lang meer duren. We kwamen een schooltje tegen en zwaaiden nog heel enthousiast naar de kinderen,die ons verbaasd aankeken. Achteraf best logisch. Het duurde toch net iets te lang. De weg werd smaller en smaller, nog maar breed genoeg voor een motor of een paard en Cindy ging op de voetjes vooruit om te kijken of het ging. We waren er tenslotte bijna en terug was na twee uur rijden ook een slechte optie. Wel een beetje uitkijken voor de slangen en spinnen die in het dikke bladerdek kunnen zitten, maar alles went dus na voorzichtige stapjes kwamen kordate. Kom maar hoor, kan wel, zei ze zelfverzekerd. Ik zie het handje nog wapperen. Totdat we voor een bult kwamen en zicht hadden op nog twee bulten. En naast de bult een diepe grevel. We konden niet meer verder. Er kwam een jongen te paard aan en hij bevestigde dat, ook na de bulten was er geen mogelijkheid om door te gaan. Keren dus. We stonden op een behoorlijke helling, maar dachten we dat dat stukje bij beetje moest lukken. Wat moest je tenslotte anders. De greppel zorgde voor roet in het eten met als gevolg dat we afgezakt waren tot echt voor de bult en de enige optie nog achteruit was. Maar deze 4x4 is een playmobiel versie en bleek niet krachtig genoeg. Vast. Muurvast. Om te huilen zo vast. We hadden ons in de nesten gewerkt. Gelukkig zijn we een goed team en positief. Niet boos worden op elkaar maar de moed erin houden en naar oplossingen zoeken. Daar ben ik toch zo blij mee.
Hulp zoeken leek de beste. We hebben de belangrijkste spullen uit de auto gehaald, extra water en nootjes mee en op zoek. Na een kwartiertje lopen kwamen we bij een houten huis. In mijn beste spaans en met handen en voeten legden we ons probleem uit. Vader en moeder gingen gewapend met een priem, houweel en schop met ons mee, de dochter bleef thuis om de kinderen van school te halen. In de hete zon liepen ze krachtig op hun slippers vooruit, wij moesten aanzetten om ze bij te houden. Met vereende krachten hebben we de bulten weggewerkt, onderaan bij de rivier kon ik keren en dan vol gas terug omhoog. Ik schudde alle kanten op, de auto klapte alle kanten op, maar boven kwam ik, yihaaaaa! Zo blij, we zijn weer uit de nesten. We werden uitgenodigd voor een citroenlimonade waar we dankbaar gebruik van maakten. Ze wonen daar met oma en vijf kinderen, heel simpel, maar zoals het deed overkomen gelukkig. Met woord en daad hebben we hun bedankt en met uitleg over hoe we wel moesten rijden gingen we weer op pad. Een half uur later bereikten we de doorgaande weg, ook een stofweg, maar dan breed. De stof was soms zo wit en dun dat het leek alof we in mistige sneeuw reden.

En dit alles om Nosara te bereiken, een gehucht aan zee waar expacts zijn blijven hangen vanwege het chille sfeertje. Eerst maar even een biertje om te vieren dat we zijn aangekomen en voor de wifi om een slaapplek te vinden. Na alles geregeld te hebben waren we nog net op tijd om onder het genot van een verse pipa van de mooie zonsondergang te genieten. Iets wat iedereen hier doet, sommige met stoeltje, andere zoals ons met een drankje.

Er zijn hier geen strandtenten of restaurants op het strand omdat hier in bepaalde tijden van het jaar schildpadden aan het strand komen om eieren te leggen die ze in het strand begraven. Hun instinct en de stand van de maan zorgt ervoor dat ze weten waar ze heen moeten en hun weg naar de zee terugvinden. Door ander licht zoals zaklampen of afkomstig van hotels etc raken ze de weg kwijt. De zon broedt ze uit en na enkele weken komen de kleintjes naar boven kruipen en gaan ze richting zee. Vogels weten dat natuurlijk ook en het leven van een schildpad begint dus al meteen met een doodstrijd. En als ze de zee halen moet zo’n kleintje de grote golven doorstaan en in zijn up de wijde zeewereld in gaan. Waar de vissen ook op een lekker hapje zitten te wachten. Dappere dodo’s die schilpadden, alleen de helden halen het, en bijna alle soorten zijn bedreigd. Gelukkig gaat Costa Rica al tientallen jaren voor behoudt van de natuur en gaat het steeds beter. Zo is ook bijvoorbeeld zwemmen met dolfijnen hier verboden, mogen maar een klein aantal boten op walvis of dolfijn safari, worden de zeeen hier niet leeg gevist en is er dus beperking op gebouwen aan zee.

S avonds hebben we in een gezellige tuin een lekker vegetarische hamburger gegeten onder het genot van live muziek. En de volgende ochtend gebrunched in een sjiek restaurant met uitzicht op zee. Wat een traktatie, de tafel stond vol met kleine hapjes, goede expresso en we zaten in lekker lounge banken. Laten de armoe de pest maar krijgen.

Het lijkt erop of we alleen maar in de horeca zitten en dat is ook zo. Je moet tenslotte 2 a 3 keer per dagen eten en ook nog wat drinken. Als we toegang tot een keuken hebben maken we vaak wel een eigen ontbijt of lunch. We zoeken elke keer de beste tentjes uit en kunnen eigenlijk wel een reisboek schrijven met onze tips. De volgende plek, deze keer in Samara, is een redelijk dure kamer voor wat je ervoor krijgt, maar wel direct op het strand en met een gezellig en goed restaurant, waar we werden ontvangen met een heerlijke cocktail. Een goed begin waar we nog even in doorgegaan zijn. Tijdens onze wandeling om te kijken wat dit dorpje te bieden heeft en op zoek naar een restaurantje hoorden we lekkere live muziek en zijn daar blijven hangen. Hebben daar gezellig zitten kletsen met een Canadees en wat drankjes gedronken. Nadat de muzikanten klaar waren gingen we alsnog op zoek naar een restaurant maar weer werden we door live muziek gelokt. Een onwijs goede band waar de energie vanaf spoot. Geen zang, maar de violist was de lead. Het swingde de pan uit. Toen zij ermee ophielden zijn we maar een pizza gaan delen bij ons hotel, en wat bleek, ook hier live muziek. Wat een gezellig dorpje dit.

In Samara hebben we twee verschillende slaapplekjes, de eerste dus op het strand, en de tweede in een gehucht in de buurt, waar we in een tent slapen. Bovenop een houten dek staat onze clamptent, compleet met buitendouche en een sfeervol restaurantje gemaakt van resthout en pallets met goede muziek en hele lekkere verse visgerechten. We zijn helemaal in ons element.

Hierna gaan we nog drie dagen genieten in een superromantisch hotelletje. En dan zit deze mooie reis er weer op. Bijna dagelijks hebben we tegen elkaar gezegd ‘wat hebben we het lekker he’. Het was fijn, heel fijn. Pura vida!