Goodbye Angels, see u next time!

Het was echt heerlijk om bij mijn vader en Lily te zijn. Veel mooie gesprekken, gezellige lunches, herinneringen opgehaald en toekomstdromen besproken en vooral veel liefde over en weer. En we hebben ons ondergedompeld in het Italiaanse leven, la vita belle. Een dag begint niet zonder een expresso doppio met een Cornetti crema bij een koffiebarretje. Op sommige dagen is Cindy gaan (thuis)werken en op andere zijn we gaan slenteren in een van de mooie dorpjes en genoten we van heerlijke lunches met dito wijnen. Lily begeleidt geestelijk gehandicapten in het Lab, een plek waar ze met elkaar gekleurde borden, kopjes en ander servies maken. En wij hadden het geluk dat ze met elkaar druiven gingen plukken, waar we aan mee mochten doen. Ik vond het eerst een beetje een dingetje, met gehandicapten, maar het verliep heel ontspannen en leuk met elkaar. Het is juist heel fijn, ze zijn zo open dat je precies weet wat je aan ze hebt. De ene heel vrolijk, de ander een beetje in zich zelf gekeerd en de volgende juist weer een lievertje. Wijnplukken is lekker meditatief en een mooi klusje zo onder de zon op die prachtige wijngaarden. En ja hoor, daarna kwam het echte werk; druiven stampen. De traditie is dat alleen vrouwen dat mogen doen en Cindy kon niet wachten. Als eerste stond ze er, met gewassen voetjes, op te dansen. Als dat geen lekkere wijn wordt weet ik het ook niet meer. Natuurlijk hebben we daarna wijn gedronken (van het jaar of de jaren ervoor) en pizza gegeten. Super leuke ervaring!

Het afscheid nemen viel zwaar. We zijn er 12 dagen geweest, maar ergens kwam het toch onverwachts en rauw op ons bord. Met de emoties nog hoog zijn Cindy en ik na een half uurtje al gestopt voor die espresso en cornetti. Een beetje bijgekomen kwamen we terug bij Nomad en zag ik de lamp van de fietsendrager op half elf hangen. Waarschijnlijk was die nog zwak van de aanrijding van vorig jaar en heeft een klein tikje een groot effect gehad. Een beter excuus om terug naar mijn vader te rijden was er niet en met een smile op mijn gezicht reden we weer terug. Zo konden we mooi nog een dagje samen klussen, iets wat mijn vader en ik heel goed saampjes kunnen. De fietsendrager is nog nooit zo sterk geweest en maakten er meteen gebruik van om Nomad nog mooier te maken dan die al was.
De volgende dag voelde veel beter om afscheid te nemen, nu was het goed. We hadden gewoon even lucht nodig en dat gaf die extra dag.

Toerend door het mooie Toscane zijn we naar de Chianti streek gereden, waar we natuurlijk een lunch met een mooie Chianti hebben genoten. Het logo van de Chianti wijn is de zwarte haan en daar zit een mooi verhaal achter. In de middeleeuwen was er voortdurend strijd tussen Florence en Siena om het wijngebied, precies tussen de steden in gelegen. Om het voor eens en voor altijd uit te vechten besloten ze om in de vroege ochtend, bij het kraaien van de eerste haan, een ruiter te paard op pad te sturen. Daar waar de ridders elkaar zouden ontmoeten zou de grens komen te liggen. Je zou verwachten dat ze investeerden in een snel paard en goede ruiter, maar Florence bedacht iets anders. Zij sloten een zwarte haan dagen achtereen op, zonder eten, in een donkere ruimte. Op de dag van de wedstrijd lieten ze hem middenin de nacht los waarop de zwarte haan het van blijdschap op een kraaien zette. De Florentijnse ruiter vertrok hierdoor veel vroeger dan die van Siena, want daar zat de haan nog op het stok. Op dat moment dat de Sienese ruiter mocht vertrekken hoefde hij niet lang te rijden, al op tien kilometer afstand van Siena kwam hij zijn rivaal tegen. Met het gevolg dat sindsdien de grens daar ligt en dat bijna de hele Chianti streek bij Florence hoort. Florence herinnert Siena daar graag aan en heeft de zwarte haan op elke fles uit de streek staan.

Van daaruit zijn we richting het Comomeer gereden en ondanks dat we door de regen gewekt werden scheen hier nog een heerlijk zonnetje. Nog, want het weer ging omslaan, herfst doet zijn intrede. Dus wat moet je dan doen: zitten en je koppie erin. Op het terras van Verrana genoten we van het prachtige, kalme meer. Het doet chique en romantisch aan, met de Riva’s voor anker en de kleurige dorpjes die vanaf het meer tegen de bergwanden geplakt zijn. Ook Verrana is zo’n pastel kleurig dorpje, met huizen die met steegjes aan elkaar verbonden zijn. Aan de boulevard zitten een aantal terrasjes, wat kunstwinkeltjes en natuurlijk een gelateria! Como is vanaf de boven zijde net een vrouw met twee benen. En tussen die twee benen ligt Bellagio, ook wel de parel van het Comomeer genoemd. Kan door de locatie komen, maar ook omdat het een pareltje van een dorpje is. En heel sfeervol met de steegjes vol met terrasjes. We hadden het geluk dat er naast de gewone ferry ook een autoferry heen gaat, wat ons heel wat rij uurtjes scheelde.
Dit zijn van die plekjes die je zo’n zomervakantie gevoel geven. En achteraf bleek het de laatste warme avond, dus wat heerlijk dat we er nog even van konden genieten.

In de buurt vonden we een goede slaapplek en de volgende ochtend hebben we de kronkelige weg langs het water gereden. Smal, maar daardoor ook leuk om te rijden. In Torno hebben we een koffietje genomen, zonder cornetti dit keer, we moeten langzaam afkicken en via Como zijn we de andere kant van het Comomeer afgereden. Aan deze kant loopt de Greenway, een wandeling van totaal tien km, tussen de dorpjes aan het meer. We hebben iets meer dan de helft ervan gelopen, zo’n 12 km, want terug moet je tenslotte ook en het zou in de middag gaan regenen. Hele leuke wandeling, soms in het achterland van de dorpjes en soms direct langs het water. Overal liggen allerlei grootse villa’s, of soms meer een soort van paleizen, met prachtige tuinen eromheen.
De bui kwam helaas net iets te vroeg, dus het werd geen terrasje aan het water, maar kwamen we met een nat pak aan bij Nomad. Eigenlijk stond die op een prima plek om te slapen en nadat we een andere plek hadden uitgecheckt zijn we teruggereden om er alsnog te slapen. Wat ons de gelegenheid gaf om de volgende ochtend alsnog dat terrasje te doen, maar dan voor die koffie met de, echt, allerlaatste cornetti.
Nu kwam de bui pas echt en zo erg dat we onderweg moesten stoppen omdat het te hard regende om te rijden. Dit zorgde voor een lange file voor de St Godhardtunnel en toen we de 17 km tunnel achter de rug hadden werden we verrast door sneeuw. Natte sneeuw weliswaar, maar voor ons reed een auto met 20 cm sneeuw op zijn dak. WTF. Dit is geen herfst, dit is winter!
Het plan was, voordat de weergoden onze plannen in het water lieten vallen, om te gaan wandelen in het mooie Zwitserland. Om er toch nog een beetje van te genieten zijn we de snelweg afgegaan en om het Vierwoudstrekenmeer gaan rijden. Zelfs nu was dit nog turquoise en kleurde het mooi in contrast met de groene weides en bergen met daarop nu dus sneeuw. Het plaatsje Weggis werd door Mark Twain, reiziger der reizigers, ‘ the most charming place’ , genoemd. Achteraf bleek hij het te hebben over de omgeving want het plaatsje Weggis heeft het niet.
Een lange en vermoeiende dag en we hebben Nomad op tijd geparkeerd op het terrein van een boer met aan alle kanten mooi uitzicht. En dan zit je toch lekker hoor, met het kacheltje aan, een mooie Montepulciano wijn en al die lekkere hapjes die we her en der hebben ingeslagen. We hebben tenslotte ons huisje bij ons.
En we kregen nog een klein cadeautje toe, een droge ochtend! Konden we toch nog een wandelingetje doen. Wel even iets anders hoor, niet alleen voor het eerst weer in lange broek, maar zelfs af en toe met capuchon op tegen de koude oren.

Ruim twee uur later zaten we rozig in Nomad, nu wel klaar om naar huis te gaan. We moeten ons terugreis een beetje slalommend naar huis rijden vanwege de corona maatregelen. Over twee dagen gaat Zwitserland dicht, dus gaat allemaal nog net. Duitsland is dicht voor mensen uit onder andere Noord Holland en ondanks dat we daar al vier weken niet geweest zijn is de regel dat we er niet mogen blijven overnachten. Frankrijk is code oranje en eigenlijk alleen Luxemburg is nog een beetje toegankelijk. De hekken sluiten zich achter ons, voor wat betreft Corona alsmede het weer. Alsof het universum zegt; ‘ Goodbye angels, see you next time!’