Pipa’s on tour

Op de luchthaven van San Jose, Costa Rica, stond een man met een bordje met onze naam erop op ons te wachten. Toch wel lekker om tegenwoordig iets luxer te reizen ha ha. De eerste nacht sliepen we in een hotel in de buurt van de luchthaven, even de jetleg bijtrekken. Na een pizza en een Imperial biertje zijn we er dan ook ingedoken, om weer heel vroeg wakker te worden. We hebben tot tien uur lekker (te) enthousiast van de zon bij het zwembad genoten. Twee keer ingesmeert en toch verbrand, en dat nog voor tienen.
Daarna de auto opgehaald en daar gingen we dan, twee blije koppies op pad. De eerste rit was er een van drie uur, een prachtige slingerweg door de bergen. Onderweg de eerste fajita gegeten, in een klein restaurantje met een waanzinnig uitzicht.
Een jaar of acht geleden ben ik al in Monteverde geweest en in die tussentijd is er eigenlijk weinig verandert, een klein, gezellig dorpje in de bergen. Vroeg uit de veren, want vogels doen dat ook, op pad het Cloud Forrest in, de bezienswaardigheid hier. Prachtig weer, dus lekker in korte broek en tshirt. We hadden natuurlijk iets kunnen vermoeden gezien de naam... Twee uur lang hebben we in het nat van de mist gelopen in inderdaad een prachtig woud. Weinig, of zeg maar geen, wildlife gezien, daar moet je misschien toch een gids voor nemen.
‘S avonds tijdens de nachttour zagen we meer; een tarantula, slang, kikkertje, de kont van een luiaard, hoog in de boom een olingo (soort mix tussen een kat en een beer ongeveer 50 cm hoog) en de neus van een gordeldier in zijn hol, die eerst schrok van ons en wegrende, waarop wij van hem schrokken. Verder nog twee pluisjes in een boom wat zoals gezegd slapende vogels moesten zijn. De nachttour vond plaats in een stukje bos wat op dat moment vol met toeristen was en de gidsen de groepen van het ene beest naar het anders begeleidde. Dit zorgde bij mij weer voor wat wantrouwen, maar je kan er maar beter van genieten dus heb ik mijn wantrouwen laten varen.

Een paar weken geleden heb ik van Cindy, met behulp van Lies, een Barista inleidingscursus gekregen. Hartstikke leuk om te doen, en heel leerzaam. Als aanvulling daarop zijn we nu een koffietour gaan doen, bij Don Juan. De koffie is big business hier, en ze zijn er trots op dat ze goede, pure, Arabica koffie hebben. Als je ziet wat er allemaal gedaan moet worden om een lekker bakje koffie te krijgen dan drink je nooit meer achteloos je koffie op. Ook werd er nog het eea verteld over suikerriet en cacao, waarbij we het proeven het beste gedeelte vonden.

Een mooie rit door het binnenland en langs een groot meer bracht ons naar La Fortuna, aan de voet van de Arenal vulkaan. Dit is een toeristisch gedeelte en onderweg werden we gelonkt met borden door restaurants die allemaal het lekkerste waren en het beste uitzicht hadden. Ze konden ons niet bekoren, mede door het hoge groepsreisbussen gehalte, maar toen Cindy het bord Pipa Frio zag staan moesten we in de rem. Het restaurant bleek nog niet af maar de man wenkte ons enthousiast. Hij vertelde trots over zijn nieuwe stek en wat hij er allemaal mee van plan is. In de mooie tuin, met uitzicht hebben we genoten van onze koude kokosnoten. Enthousiasme is mooie energie.

La Fortuna bleek een toeristisch dorp te zijn, waar ik eerst een beetje doorheen moest kijken. In het hotel kregen we een upgrade en daardoor hadden we vanaf ons balkon mooi uitzicht op de vulkaan en op bomen waar de zelfs de toekan zich even liet zien.

Ik heb mijn grote camera niet meegenomen omdat we met alleen handbagage reizen en omdat het een zorg is. Die camera is 3,5 kg, groot en diefstalgevoelig. Met andere woorden, je moet er altijd mee zeulen. En ik heb al zoveel foto’s, waar ik eigenlijk nooit naar kijk. Leuk een foto van een toekan, maar je doet er niets mee. Maar eerlijk gezegd mis ik hem wel. Met je telefoon kan je mooie foto’s maken, maar niet van dieren en niet op afstand. Het voordeel is wel dat je meer live geniet.

De Arenal is de bekendste vulkaan van Costa Rica en ik denk omdat hij eruit ziet zoals je een vulkaan als kind zou tekenen. (En nog, mijn teken kwaliteiten zijn sindsdien weinig verbeterd) En omdat hij tot 8 jaar geleden erg actief was en je de lava kon zien vloeien. Nu niet meer, nu steekt hij alleen nog als baas boven al de omringende natuur uit. Deze natuur hebben we nu vanaf hangbruggen bekeken. Erg mooi, vooral omdat je hoog tussen de bomen loopt en je dus beter de vogels en apen ziet. We zijn express heel vroeg gegaan zodat het nog lekker stil was en hebben ervan genoten.
De vulkaan zorgt ook voor warm water bronnen, waar je in allerlei hotels voor 80 euro of meer van kan genieten. Onderaan de weg van deze hotels stroomt dit water ook en daar is het gratis. Leuk idee, maar minder leuk als je beseft dat dit het afvalwater van de hotels is. Daarnaast lig je onder een viaduct met graffiti erop en dat gaf ons een beethe het gevoel dat we in een riool lagen. Wij hebben ons er maar niet aan gewaagt.

Costa Rica is behoorlijk prijzig. Hotels gaan nog wel, wij slapen met name 2 sterren of minder en dat kost zo’n 50 euro per nacht. Voor een niet bijzonder ontbijtje betaal je 7 euro en met een knappe koffie 10. Een pizza kost meer dan bij ons, een biertje 3,50 euro. Goedkoper eten bestaat wel, voor 6 a 7 euro krijg je de traditionele hap, rijst met bonen. Wat net zo smaakvol is als het klinkt. Groente lijkt hier niet te bestaan, daarentegen is het fruit heerlijk. De meeste toeristen lijken hamburgers, buritos en pizza te eten, want die restaurants zie je overal, maar her en der zijn er ook wat gezondere tentjes waar we heel blij van worden.
Entree voor de parken is vaak zo’n 15 a 25 dollar en gidsen vragen soms de hoofdprijs. We wisselen het een beetje af, soms nemen we het ervan en soms laten we het. We willen tenslotte nog een paar keer op vakantie dit jaar.

Als navigator maken we gebruik van maps.me, deze is offline te gebruiken. Werkt prima alleen ze weet het verschil niet tussen een provinciale weg of een weg van keien en gaten dwars tussen de bananenplantages door. Deze weg was waarschijnlijk wel korter, maar we konden er niet harder dan 20 km/u, dus zeker niet sneller. Door elkaar gekluts kwamen we aan bij de haven, hebben de auto achtergelaten en zijn met een supersnelle boot naar Tortuguero gebracht. Een klein gehucht aan de caribische zee en alleen bereikbaar via de vele waterkanalen die er naar toe lopen. Een leuk chill sfeertje, kleurige huisjes, palmbomen en zand. Tranquillo. Helemaal vanuit je hangmat.
Met een gids en bootje met peddels zijn we het water opgegaan. De geluiden in de vroege ochtend zijn tropisch, de vogeltjes doen hun best en de brulapen laten weten dat de dag begonnen is. Peddelend door de mooie natuur voelt heel relaxt en is echt genieten. Cindy werd alleen iets minder ontspannen als we een kaaiman of krokodil naast het booitje zagen, op de een of andere manier telkens aan haar kant. Verder allerlei soorten vogels, kingfishers, spidermonkeys, brulapen, capucijneraapjes en leguanen gezien.

Zo, nu is het weer tijd voor een koude pipa.