Het buffet is geopend

Afscheid nemen is niet makkelijk. Niet van ons huis, niet van onze inkomsten, niet van onze familie en vrienden, niet van het vertrouwde leventje. Sinds februari, het moment dat ons huis te koop stond, kwamen we in een emotionele rollercoaster die eigenlijk pas nu een beetje tot stilstand is gekomen. Ik weet dat elk afscheid, ongeacht of er nou iets positiefs tegenover staat of niet, zijn tijd en aandacht nodig heeft, want anders blijf je het maar meedragen. En door het die aandacht te geven krijgt het een vanzelf een natuurlijk verloop, tot de dag dat we stonden te trappelen om te gaan. Want naast het afscheid nemen hadden we vooral zin, heel veel zin.

In december vond ik het nog moeilijk om afscheid te moeten gaan nemen van ons huis en uiteindelijk voelde het goed om de deur dicht te doen. Het is 19 jaar mijn ankerplek geweest, mijn thuis, mijn baken. Het voelde er veilig en warm, ik was er trots en zuinig op. Maar ik voel nu vooral dat ik dat nu niet meer nodig heb. Mijn veilige plek zit meer en meer in mijzelf en in ons samenzijn. Ik ben altijd al graag op pad geweest, maar nu voel ik me echt vrij.
Cindy ging in eerste instantie juist harder werken in plaats van afbouwen. De verantwoordelijk loslaten en overdragen was nog een te grote stap. Pas nadat dat gevoel aandacht kreeg kwam de emotie los, en daarna de rust. En alle afscheidsmomentjes en attente cadeau’s zorgde ook hierin dat de laatste dag goed voelde.

Maar familie en vrienden is nog wel een dingetje. Juist in deze tijd werden de wederzijdse waarderingen meer gevoeld en uitgesproken. Het is niet meer zomaar een gegeven dat mensen er zijn, we werden nog meer bewust van hoe fijn het is met vrienden te zijn, of je familie bij je te hebben. Maar het gaf ons tegelijkertijd zoveel positieve energie, want doordat iedereen het ons zo gunde, blij voor ons waren en enthousiast werden van onze plannen, werden we als het ware de wereld in geblazen. Door het leuke stuk van Janna in de krant waren we een soort van beroemdheden in het dorp. We werden aangesproken, aangemoedigd, hoorden verhalen die we nog niet kenden en kregen her en der uitnodigingen.

Dank jullie wel voor deze positieve energie! We willen graag positieve verhalen de wereld inbrengen, klein of groot, en mensen inspireren om hun droom, welke dan ook, te gaan (be)leven. Dat dit al gebeurd nog voordat we vertrekken is de mooiste start die we kunnen hebben.

En daar gingen we, uitgezwaaid door ons lieve buren, op weg naar de notaris en vervolgens op weg naar… Bilderdam
(5 km verderop). Waar we nog een kleine week vertoeft hebben. Want de laatste weken waren best heel druk, met regelen, pakken, mensen zien etc. Dus we moesten even bijkomen, nog wat Quality time met mijn moeder (en Peter) hebben en nog wat puntjes op de i zetten. Om vervolgens naar de volgende standplaats te gaan, Zutphen. Quality time met de familie van Cindy. We worden in de watten gelegd, er ontbreekt ons aan niets en hebben zelfs een onverwachts tennis toernooi met de familie. We zijn nog niet echt op pad en zo voelt het ook nog niet, maar het is wel voor het eerst dat we samen zo lang en relaxed in de omgeving blijven. En dat is dus ook alweer een deel van ons nieuwe leven, intenser ergens zijn.

Europa was nog op slot dus het idee was om totdat er meer mogelijk was en tot onze vaccinatie’s in Nederland te blijven. Nederland is tenslotte ook mooi. Als het niet regent…. Op 15 mei ging de quarantaine verplichting er in Italië af en op 15 mei reden we Italië in. En wat zaten we daar meteen lekker en gezellig aan de espresso en de cornetti op het zonnige terras aan het como meer, te stralen van geluk. We zijn begonnen!

Heerlijk om weer bij mijn vader en Lily te zijn, het voelt als thuis en zo laten ze ons ook voelen. En heerlijk om het over onze plannen te hebben, zij begrijpen als geen ander hoe het voelt en leven en reizen zo mee met ons.
La dolce vita omarmt ons weer, lange lunches, middeleeuwse dorpjes, blauwe lucht.

Toeristen zijn er (nog) niet dus we nemen het ervan en boeken onverwachts een paar dagen Rome. Normaal gesproken zo kort dag geen plek te vinden maar nu zoveel aanbod dat we niet konden kiezen. Maar uiteindelijk bleek de keuze een gouden te zijn. Een prachtig luxe nieuw appartementje middenin het oude centrum. Mèt een vrijstaand bad wat zo fijn is na een lange dag.
De metro stopte naast het Colosseum dus we zaten er meteen lekker in. Even wat geschiedenis: het begon allemaal met de tweeling Romulus en Remus, kinderen van de oorlogsgod Mars. Omdat het geen zonen waren van de man van moeders moesten ze gedood worden. Dat brak het hart van de soldaten en ze zetten de tweeling in een mandje en lieten ze de Tiber afdrijven. Een wolf vond ze aan de oever en voedde ze op. Maar ja, toen ze groot waren kregen de mannen ruzie om wie een nederzetting mocht stichten en Romulus vermoorde zijn broer. Romulus stichtte Rome en werd de eerste koning. Een paar koningen verder werd Brutus boos omdat zijn zus verkracht was door de koning en joeg hem weg en kreeg het volk met zich mee. Brutus stichtte de republiek en daarmee werd het begin gezet van het Romeinse rijk, 750 jaar voor Christus. En die hebben veel sporen achtergelaten, zoals het begin van theater en volksvermaak zoals het Colosseum, bruggen, straten bouw, viaducten, erfrecht en belasting. Maar ook landje veroverd en afgeslacht.
Midden in de stad ligt het Forum Romanum en als we daar lopen zien we in gedachten de keizers (Caesars) op hun kar hun triomf mars rijden. Je voelt de geschiedenis onder je voeten.

Natuurlijk gaan we ook het Vaticaan museum in. Normaal gesproken is het voetje voor voetje de Sixtijnse kapel door en mag je niet stil staan, nu zijn er nog maar een paar andere mensen en krijgen we alle tijd. Naast dat dit een beroemd schilderwerk van Michelangelo is, is het de plek waar de nieuwe paus gekozen wordt en waar de zwarte of witte rook de pijp uitkomt. De eerste paus was Petrus, een van de apostelen van Jezus. Jezus had hem de opdracht gegeven om zijn volgelingen naar de hemel te leiden, waardoor hij altijd afgebeeld is met een sleutel. Hij was echter een beetje laks in zijn taak. Op een gegeven moment kreeg hij een visioen dat Jezus in Rome was en ging op pad. Hij voelde zich schuldig over zijn toewijding en heeft zichzelf op verzoek laten kruisigen. Op zijn kop, omdat hij die ‘eer’ van rechtop aan Jezus overliet.

Sindsdien zijn er Pausen met dezelfde taak, ieder op zijn eigen manier uitgevoerd. Petrus zijn lichaam zou in het Vaticaan liggen, al heeft niemand het ooit echt gecheckt of hij het is. Maar zo worden er wel meer verhalen de wereld in geholpen.

En verder hebben we ons stad gedaan wat je zoal in een stad doet, struinen, kijken, zien, genieten, eten en drinken. Cheers to happiness!