Island life

Op Koh Lanta hebben we het weer getroffen met een heerlijke stek. Green Pepper is echt een oase. Een prachtige groene tuin, een sfeervolle kamer, fijn terras met hangmat en relaxstoel, leuke mensen die er verblijven en werken en met maar acht kamers lekker persoonlijk. We voelen ons meteen senang in ons tijdelijke huisje, een perfecte plek om te schrijven. En dat doen we dan ook dagelijks, in de ochtend tot onze buikjes gaan knorren. Dan springen we op de scooter om te gaan lunchen en het eiland te verkennen.

Koh Lanta was in eerste instantie even wennen. Het regenseizoen is nog in volle gang, wat betekent dat het iedere dag wel even (stort) regent. Het barst meestal ’s avonds los, rond etenstijd. Het zorgt niet alleen voor een nat pak, maar ook modderige straten. Niet helemaal het plaatje wat we voor ogen hadden. Koh Lanta ligt in het zuiden van Thailand en dit is het gedeelte waar de moslims wonen, anders dan het Boeddhisme in het noorden. En op de een of andere manier geeft dat toch een andere sfeer. Kleurige pakjes of het hippe uiterlijk verses grijze en zwarte hoofddoeken. Tempels en monniken in oranje gewaden verses krakerige oproep voor het gebed. Het gaat niet om goed of slecht, maar ik vind het een gewoon iets aantrekkelijker.

Daarnaast zorgt Covid en het regenseizoen ervoor dat het hier nog heel rustig is. Te rustig. Alleen in een restaurant of bar zitten is nou eenmaal minder leuk.

Maar we weten het inmiddels wel, we moeten altijd even wennen. Want ook hier zijn de mensen weer zo vriendelijk en aardig. Overal weer die glimlach. Het lange strand is heerlijk om te wandelen, op een gegeven moment weet je je favoriete plekjes, de zon laat zich steeds vaker zien, en per dag wordt het ietsje drukker. Je snapt het, na tien dagen willen we eigenlijk niet meer weg. Helaas zit de Green Pepper vol en op het moment dat we naar een alternatief zochten kregen we zo’n stortbui op ons hoofd dat we klaar waren met de regen. We gaan terug naar het noorden, daar schijnt de zon.

Green Pepper ligt midden op het eiland en zonder scooter kom je niet ver. Dat komt ons goed uit, want niets is heerlijkers om samen op de scooter, zonder helm, het eiland over te crossen. En zo crossen we ook langs een Thaise boksschool, waar Dennis, of Jeroen zoals we hem ook wel noemen, uit ons hotel, ook aan het boksen is. Het ziet er allemaal indrukwekkend uit en we besluiten om ook maar eens een training te volgen. In anderhalf uur wordt al ons energie uit ons lichaam getrokken en krijgen we bijna één op één les. Na drie rondes van pad-training zijn wij bijna knock out. En tussen de rondes door mogen we nog even 200 keer tegen de zak trappen, knietjes geven, push-ups, sit-ups en andere ups doen totdat ons lichaam verzuurd is. Duidelijk niet meer gewend om een beetje te sporten, maar wel weer heerlijk om te doen.

Muay Thai Boksen is een oude vechtsport en in de 16e eeuw ontstaan als een vechter zijn wapens niet meer had, hij kon dan zijn acht lichaamsdelen gebruiken als dodelijk wapen. Logischerwijs zijn de meeste van deze technieken tegenwoordig niet meer toegestaan. Het westen heeft nog wat reglementaire aanpassingen gedaan en heeft het omgevormd tot kickboksen.

Tijdens het Loy Krathong festival worden versierde mandjes, zogenaamde krathongs, het water ingelaten om de (hindu) Godin van het water te eren. Het symboliseert het laten gaan van alle haat, boosheid en negatieve gedachten. Soms doen mensen er een stukje haar of nagel in. De mandjes zijn gemaakt van bananenblad, fruit of brood, zodat het geen schade geeft aan de natuur. Voorheen, en helaas gebeurt het nog steeds, waren de mandjes ook van plastic, maar dit is nu verboden. Van origine is het een Hindu festival, maar de Boeddhisten hebben het overgenomen om zo Buddha te eren. In Thailand heeft het zijn oorsprong in Chiang Mai, waar het drie dagen groots gevierd wordt. Daar heet het Yi Peng en wordt er naast de drijvende mandjes ook sky lanterns in de lucht gelaten. Je kent ze wel, papieren lantaarns met onderin een vuurtje. Doordat warmte stijgt, hetzelfde idee als bij een luchtballon, gaat de lantaarn vliegen. Waardeloos voor het milieu natuurlijk, want het papier verbrand wel, maar de metalen kandelaars niet. Het zorgt ook nog voor de nodige (natuur)brandjes. Maar dat zijn niet de redenen waarom het de laatste jaren verboden is. Dat is namelijk omdat de vliegtuigen er last van hebben en vele vluchten gecanceld moeten worden. Desondanks worden er in Chiang Mai nog duizenden opgelaten. Jammer, want zo is de mooie gedachte achter het festival omgeslagen in entertainment en heeft het weinig met bewustzijn te maken. Ik zie wat overeenkomsten met vuurwerk tijdens de jaarwisseling…

Op Kho Lanta werd het ook gevierd, met muziek, dans en foodmarket. Heel veel eilanders waren van de partij en er hing een gezellige sfeer. We hebben natuurlijk van alles geproefd op de markt, want dat is wat foodies doen. Overal kon je de mandjes kopen om in het water te doen, sommige prachtig opgemaakt. Eigenlijk moet je afwachten totdat het tij zou keren, maar dat zou pas laat in de avond zijn. Degene die dat niet af wilden wachten lieten hun bootje los vanaf de pier. Helaas blies de wind de kaarsjes meteen uit en zag het er minder romantisch uit dan verwacht.

Nati, de manager hier in Green Pepper, raakte me vanmorgen in mijn hart. Ze vertelde dat wij een voorbeeld voor haar zijn. Door onze manier van zijn, de rust die we hebben en (vanuit haar blik dan) niet veel nodig te hebben. Er te zijn in plaats van continu bezig zijn of op pad te gaan. Door ons realiseerde ze dat het leven is wat ze graag wil. Ze zei het spontaan maar vanuit haar hart en was duidelijk geroerd, de tranen stonden in haar ogen. En dat raakte mij weer. Wat een mooi compliment, maar nog mooier, wat bijzonder dat we betekenis geven, dat we inspireren en dat ze het met ons deelt.

Een klein gedeelte van Kho Lanta bestaat uit Mangroves. Bomen en struiken die groeien in zout of brak water en waarbij door eb en vloed de wortels en de bodem bloot komen te liggen. Tijdens eb barst die bodem van de krabbetjes, die zodra je een beetje in de buurt bent in hun holletjes kruipen. Veel vissen en vogels verblijven graag in de mangroves, omdat ze een veilige plek hebben door de beschutting. Een mooie plek om een visje te eten, dus zo veilig zijn ze ook weer niet. Het restaurant ligt in de rivier, gebouwd op houten vlonders, waarop de eigenaar ook met de familie woont en leeft. Naast het restaurant liggen de vijvers, waarin de gevangen vis wordt bewaard. Verser kan je het niet krijgen. We kiezen voor een gestoofde snapper, die verrukkelijk smaakt. Maar voordat we aan tafel mogen gaan we de schuttervisjes eten geven. Kip krijgen ze dit keer. Zo werkt de Circle of life volgens mij niet, maar goed, kip. Maar wat blijkt, deze visjes spugen erop! En hoe, als een lama spuiten ze een scherpe straal van zeker een meter de lucht in. Met de bedoeling om de kip te raken, maar ze vonden Cindy denk ook een lekker hapje. Snap ik. De vissen doen dit om hun prooi, zoals insecten, te raken zodat deze in het water vallen. Ook onder water jaagt hij op deze manier. Ze spugen door hun bek en door een klap met de kieuw zetten ze er druk achter. Onderzoek heeft aangetoond dat ze zelfs gezichten kunnen herkennen. Wie zegt nou dat vissen geen brein hebben? Nou deze wel.

Nadat we en het plakje kip een aantal keren bespuugd zijn springt de vis onverwachts naar boven, hapt in je vinger en verovert de kip. Gelukkig heeft die geen tanden.

Als je een druk leven hebt ben je op zoek naar rust en als je een rustig leven hebt mag er soms wel wat vertier zijn. Vanwege het aantal toeristen op Kho Lanta en wat we meekrijgen van andere toeristen, besluiten we opnieuw naar Kho Chang te gaan. Dit eiland ligt in het noorden, in de buurt van Cambodja, waar de zon in deze tijd volop schijnt of beter gezegd, waar het droog is, en waar wel aardig wat toeristen heen gaan, maar niet op de backpackerstrail ligt. De jonge backpackers doen namelijk allemaal dezelfde plekken aan waar ze feesten, dronken, en tegenwoordig stoned, worden en vooral aandacht hebben voor elkaar. Helemaal goed, maar niet voor ons. Om die reden besluiten we ook om Kho Phi Phi niet aan te doen (oa bekend van het strand uit de film The Beach), maar door te reizen naar het natuurpark Kao Sok, op ongeveer 6 uur reisafstand van Kho Lanta. Dat gaat hier in Thailand via het minibusjes systeem. Op iedere route rijdt er wel een minibusje die de toeristen van her naar der brengen. Als je een ritje koopt krijg je de illusie dat je rechtstreeks van het een naar het ander gaat maar in praktijk word je er halverwege uit gegooid, op een plek waar verder weinig is, en je verteld dat je een uurtje of langer op het plastic stoeltje moet wachten totdat het volgende busje komt. Niet alleen was dat nu ook zo, maar stopte de chauffeur ook twee kilometer voor het dorp op een plek waar de taxichauffeurs en de proppers voor hotels op je staan te wachten, die je met liefde natuurlijk verder brengen. Ja, daaag, daar trappen nu eens even niet in. Gewoon blijven zitten en ja hoor, het busje ging toch maar verder en dropte ons fijn voor het hoteletje. Scherp blijven.

Thai maken er ook gebruik van, maar betalen maar een fractie. Kao Sok is een regenwoud welke nog ouder is en grotere verscheidenheid heeft dan de Amazone.300 miljoen jaar geleden was niet nog een koraalrif in de zee. De aardplaten duwden de grond op en ergens tussen de 0 en 66 miljoen jaar (wie kijkt er op een jaartje) is dit gebied ontstaan, gelijk met de Himalaya. Het bestaat uit karst gebergte, de bekende kalkstenen rotsen die hoog uitsteken, begroeid met tropische groen. Het is de natste plek in Thailand, want groen komt niet voor niets. Wij treffen het met redelijk droge dagen, maar het vochtgehalte is zo hoog dat je de regen bijna kan pakken. Alles wordt klam en we gebruiken de airco om het een beetje droog te houden.

Het dorpje bestaat uit een straat die uitkomt bij de ingang van het NP. In het dorp is overdag weinig te beleven, maar s avonds is het er wel gezellig. Het NP kan je zelfstandig bezoeken, het wandelpad staat aangegeven. Het is heerlijk om lekker in de natuur te zijn en te bewegen na al dat gezit. We spotten een joekel van een spin en drie soorten apen. Helaas laat de Gibbon, een wat zeldzamere aap, bekend om zijn slingerarmen, zich niet zien evenmin als de wilde olifanten. Dan moet je natuurlijk ook wel echt mazzel hebben.

Aan het eind van het pad staan wat bankjes en kan je wat te drinken halen. Wij nemen er een pauze en willen onze drie meegebrachte banaantjes oppeuzelen. Als Cindy net een hap wil nemen komt er uit het niets een aap op haar afgerend. Een gil, ze gooit haar banaan weg, die de aap voldaan oppakt. Het is niet voldoende, hij wil de mijne ook, maar ik laat me mijn lunch niet afnemen, ren een stukje van hem weg, pak een steen in mijn hand en kijk flink. Ik wilde die steen niet gooien, maar weet wel dat ze afstand houden als je ‘m in je hand houdt. Het helpt iets, maar zeker zijn we niet, de aap blijft loeren. We proppen gauw ieder een banaan in ons mond en kalmeren pas daarna. Niet alleen wij zijn het doelwit, ook een paar anderen die wat willen eten en tussendoor pakken ze elkaar door een nummertje te maken. Brutale apen.

De volgende dag doen we een toertje naar het meer. Dit wilden we eerst zelfstandig doen, maar ze hebben liever dat je een, best prijzig, toertje boekt en gooien daarom de prijs van een bootje huren zo omhoog dat je het wel laat. Nou ja, een toertje is ook wel eens een keertje gezellig. We checken her en der hoe groot de groep is en kiezen er eentje waar we met zijn tienen zijn en eentje waar we langer de tijd hebben om te kajakken ipv een grot te bezoeken. Dat blijkt allemaal nergens op te slaan want bij de pier blijken groepen bij elkaar gevoegd te worden en zijn we met zijn 18-en. En we blijken de vijf kajaks te moeten verdelen onder een mannetje of 60. Maarrrr, we zijn Cindy en Pascale niet als we het niet goed voor onszelf regelen. We hebben het zo voor elkaar dat we voorin de boot zitten en dus het beste uitzicht en we jumpen eerder van de boot, skippen dan wel een hike, maar gebruiken die tijd om lekker te kajakken. Goede keus, want die hike bleek door de modder en niet echt bijzonder, en onze kajaktour was heerlijk. Rustig peddelen door het kalme water met die prachtige natuur en jungle geluiden ons ons heen. Rustgevender kan niet. We speuren naar de wilde dieren, maar die laten zich niet zo gemakkelijk spotten. Op het moment dat we geritsel zien drijven we er langzaam naar toe en zien we weer een ander soort aap, een zwart wollige met wit bij zijn gezicht. Zodra ze ons zien schrikken ze en rennen het oerwoud in. Aan de andere kant van het water horen we een laag roepend geluid en we hopen dat het de gibbon is die zulk geluid maakt. We proberen het te spotten en blijven er even rondhangen, maar helaas. Onze safari wordt afgebroken door de longtail boot die ons op komt halen voor de lunch. En die bleek de moeite waard om voor terug te komen. De hele groep was al aan het eten, maar ze hadden voor ons een grote vis bewaard, die we samen met de groene curry en groenten in soja hebben verorberd. De gids vertelde ons dat het geluid afkomstig was van dezelfde soort die we al gespot hadden, een aapje die zich normaal gesproken overdag niet laat zien.

Na het uitbuiken zijn we met de boot naar een grot gebracht. Op het moment dat we door het water moesten waden om bij de grot te komen moest ik heel even denken aan de grot waar de schoolklas een paar jaar geleden vast zat omdat deze onverwacht overstroomde. Die grot is ergens anders in Thailand, maar in een andere grot die hier in Khao Sok ook vaak bezocht wordt zijn een jaar of tien geleden vijf mensen verdronken omdat die ineens overspoelde. Goed, aan dat soort dingen moet je niet te vaak denken en de ingang is hoog in de berg, dus ik laat mijn gedachtes varen. Ik wordt dan ook afgeleid door de oogverblindende natuur om me heen. De rotsen stijl omhoog uit het water, het groen is groener dan groen en het water spiegelt alles nog eens een keer. Wat is het hier schitterend.

De kalkstenen grot is aardig, maar niet perse heel bijzonder. Ik heb ook niet zoveel met grotten eerlijk gezegd. We verstoren de vleermuizen, doen een ronde en zijn er met een kwartier weer uit.

We vliegen de volgende dag weer terug naar Bangkok en omdat de toeristenbus alleen vroeg in de ochtend vertrekt nemen we een taxi. Een rit van zes uur, zolang hebben we nog nooit in een taxi gezeten. Wel lekker luxe hoor, deur wordt voor je open gehouden, er staat een flesje water klaar, en we rijden lekker door. En dat dan voor dezelfde prijs als een taxi van Amsterdam naar Utrecht.