La vita es bella!

Samen met Nomad zijn we vanaf mijn vader een rondje Umbrië en een beetje Le Marche gaan doen. We hadden vooral behoefte aan met zijn drieën zijn en even in onze eigen ritme te leven. Beetje rommelen om de camper heen, op mooie plekjes staan, expressootjes drinken op het terrasje van een klein dorpje, rondslenteren, boekje lezen, gewoon zijn zeg maar. Nou dat lukte ons en goed ook. We vonden precies de juiste stekkies (is best een kunst hoor, en we worden er steeds beter in). Zo hebben we in Spoleto genoten van het pistache ijs van ’s werelds (of Italiaans, maar dat is bijna hetzelfde) beste pistache-maker-ijsboer. Mijn favo smaakje en het moet gezegd, heul lekker. En als we dat dan eten op een middeleeuws pleintje met Italiaans geroezemoes, een Vespa die langsrijdt en het zonnetje op het bolletje, is het plaatje compleet.

In Vallo di Nera voelden we het voordeel van het leven als Nomads, dat tijd niet meer uit maakt, omdat je er voldoende van hebt. Dat is voor mij trouwens een van het grootste geluk wat je kan hebben, naast liefde en gezondheid natuurlijk. De tijd. Het staat niet voor niets op mijn arm. Het gevoel dat het niet bepaalt wordt maar dat je het bepaalt. En dan op zo’n wijze dat je niet bezig bent wat straks moet, waar je volgende week moet zijn, dat je niet een uur, een middag, een dag kan ontspannen, maar wanneer je wilt. Wat een luxe. Die luxe heb ik al even, maar ondanks dat ga je toch al snel mee in de molen van moeten of doen. Corona trapte op de rem en ik vond dat aspect helemaal niet erg, net zoals velen volgens mij.
Maar goed, hier in Italië hoeven we sowieso al niet veel en zo kwamen we terecht in Vallo di Nera, een dorpje met èèn winkeltje annex cafe annex restaurant. De mensen uit het dorp zijn de hele dag of op pad of sluiten zich op achter de luiken, en kruipen rond de klok van vier eruit om gezellig bij te kletsen op het pleintje bij de poort en de fontein. Het dorpje is (weer) middeleeuws, zonder verkeer maar vol met bloempotten, kronkelige straatjes en vers brood of pasta geur. Wij stonden net onder dat dorpsplein, op een plek met uitzicht, en deden wat je moet doen als je de tijd hebt, namelijk de tijd nemen. Heerlijk.
Op dag twee werd die ontspanning verbroken, maar met goed nieuws, ik kon een afspraak maken om me te laten vaccineren. Veel sneller dan gedacht, dus ineens kregen we toch iets van haast. We dubden wel, direct een afspraak maken betekent ook Italië achter ons laten. We gingen net zo lekker. Maar de prik erin voelt ook goed en des te eerder begint ons volledig vrije leven. Dus afspraak gemaakt en de volgende dag weer verderop gegaan de Piano Grande op, een vallei hoog in de bergen, die als het in bloei staat een groot kleurenfestijn is. Helaas waren we iets te vroeg, maar dat drukte de pret helemaal niet. Wijds uitzicht en machtige bergen is altijd goed, helemaal opgeleukt met schapen en wilde paarden. Niets meer aan doen, dus daar zaten we weer op onze stoeltjes.
Middenin de vallei, bovenop een heuvel, ligt Castellucio, voorheen het dorp van de schaapherders, maar nu compleet vergaan door de aardbeving in 2016. Dan zie je pas echt wat verwoestend een forse aardbeving kan zijn. Er waren destijds 293 doden en daarnaast ontzettend veel huizen verwoest. Berlusconi beloofde de bewoners dat ze in enkele maanden weer hun huis in konden, maar die belofte is heel duidelijk een wassen neus.

Vervolgens Ascoli Picenso, heel levendig en helemaal op zaterdag. Markt, bruidsparen die applaus krijgen van het hele plein, winkels open, terrassen vol. En iedereen aan de Spritzer. When in Italy do as the Italian do en zo zaten wij mee te klappen achter onze Spritzer, mèt de plaatselijke specialiteit; gefrituurde olijven, wat eigenlijk gewoon een variatie op de vertrouwde bitterbal is.

Net als overal in Europa is de rust die er nu (nog) heerst eentje die waarschijnlijk niet blijft. Voor je het weet komt de stroming weer op gang en om nog even wat profijt te hebben besloten we mijn vaccinatie een paar dagen uit te stellen (zo konden Cindy en ik nagenoeg samen) en naar Venetië te gaan. Een stad die ik graag wilde zien maar opgegeven had vanwege de hordes mensen en de strijd tegen het water. Maar nu is nooit dus na een paar heerlijke dagen bij mijn vader zijn we gegaan.
De stad is ontstaan doordat mensen zich veilig waanden op de eilanden van de lagunes, weg van de berovers. Na de val van het Romeinse rijk kwam het tijdperk van het Byzantijnse en Frankische rijk. Venetië had daar geen zin in en vocht zichzelf onafhankelijk. Slim, want hierdoor en doordat het op de zijderoute lag werd het de perfecte handelsstad. Belasting werd geheven, de stad werd rijk en paleizen werden gebouwd.

De basiliek is aan de buitenzijde indrukwekkend en mooi en staat als een stevige dame uit te kijken over het, nu rustige, San Marco plein. Binnen liggen er prachtige mozaïeken vloeren en hier zie je vooral de Oosterse invloed terug. Het deed me denken aan de Hagia Sophia in Istanbul. Logisch, beide komen uit het Byzantijnse tijdperk.
Naast de basiliek ligt het Doge paleis, de plek waar recht werd gesproken en de belasting werd geheven. De brug der zuchten ligt tussen het paleis en de oude gevangenis, een overdekte brug die zijn naam dankt aan de zucht van de gevangenen die naar de gevangenis werden geleidt. Een zucht van verslagenheid, maar die heeft Casanova hier niet gelaten, hij heeft er wel gevangen gezeten maar is ontsnapt.

Maar wat Venetië het mooiste maakt is het struinen door de kleine steegjes. Mijn richtingsgevoel, normaal goed op de bouwen, was ik direct kwijt want geen straatje loopt recht en de meeste lopen dood doordat ze eindigden in het water. Heerlijk om te verdwalen door de stad met dan weer was wat boven je hangt, kruiers die rondrennen en overal water. Natuurlijk doet het denken aan Amsterdam of Nederland, maar het is toch ook weer anders. Juist door die paleizen, al die bruggetjes, de vele nauwe steegjes en het gebrek aan verkeer. Het maakt de stad romantisch.

En dan hup naar Nederland, prikkies halen. Ciao Italia, sei bellissimo