La Vie en Rose

Dit bericht is ook te lezen op: https://cheerstohappiness.jouwweb.nl
Hierop staan nog meer verhaaltjes en deze zal uiteindelijk beheert gaan worden. Daarnaast zijn we te volgen op: https://www.facebook.com/Cheerstohappiness en
https://www.instagram.com/cheers_to_happiness/


La vie en rose

Nou ik weet niet hoe de prik bij jullie gevallen is, maar bij mij als een bom. De tweede dan, bij de eerste had ik niets. Vanuit Amersfoort reden we weg en nog voor Arnhem had ik het stuur al uit handen gegeven. Dat zegt voldoende. En ter hoogte van Keulen lag ik hobbelend en schuddend achter op bed. Vanwege de overstromingen moesten we nog een stukje door maar zodra we dat gebied voorbij waren hebben we een plekje gezocht. Ik voor apengapen op bed, Cindy nog zo fit als een hoentje. Die had ook net de tweede vaccinatie gehad, maar zij is duidelijk de sterkste van ons twee en had nergens last van. We stonden bij zo’n gezellig kneuterig Duits hotel, dus toen ik de volgende dag weer kiplekker was hebben we op het terras onszelf getrakteerd met een heerlijke Frühstuck. We waren eindelijk echt op weg en dat hoort gevierd te worden!

Frankrijk had tijdens onze rit bedacht dat de test nog maar 24 uur geldig was, in plaats van 72 uur toen we vertrokken, dus onze tests waren verlopen. Dat gaf nog wel even wat spanning, Fransen kunnen wel van de regeltjes zijn. Strasbourg ligt deels in Duitsland, deels in Frankrijk en dus zijn we lekker onopvallend daar de grens overgegaan. Binnen is binnen. Mooie stad trouwens, met gekleurde vakwerkhuizen en een indrukwekkende Notre Dame.
Van daaruit rij je de Vogezen in, wat echt vol staat met wijnvelden. We hebben er al veel gezien, maar zoveel nog niet. Altijd een mooi gezicht, die glooiende velden met nette rijen vol oude ranken. Een mooie plek om ons kamp op te slaan en eerst maar eens een dagje niets te doen en te acclimatiseren. Even sporten (klinkt (te) goed, is pas de tweede keer in ons Nomadenleven), boekje lezen onder het luifeltje en natuurlijk uiteindelijk een wijntje, want je krijgt dorst van naar die ranken kijken.

Natuurlijk loopt er een wijnroute, van dorpje naar dorpje en van proeverij naar proeverij. Wij zijn nog volgepakt met Italiaanse wijnen, dus laten de proeverijen voor wat het zijn, maar checken de dorpjes wel even uit. Vooral Ribeauville is een plaatje. We hadden ook nog het plan om een kasteel te bezoeken, maar daar waren we zo niet de enige in dat we maar doorgereden zijn. Er zijn nog niet veel toeristen in Frankrijk, maar wel heel veel Fransen…

Het vrije camperleven is heel makkelijk in Frankrijk. Er zijn veel gratis plekken, soms parkeerplaatsen, soms prachtige plekken in de natuur. Als camperaar ben je eigenlijk altijd druk met wat cruciale dingen. De toilet moet, bij ons met twee vrouwen helemaal, iedere dag ergens geleegd worden, en om de drie dagen moet er water in. We hebben een tien liter jerrycan voor drinkwater en deze vullen we bijna iedere dag. In Nederland is er weinig geregeld hiervoor en ben je veel afhankelijk van campings of creativiteit. Hier in Frankrijk zijn ze niet van de creativiteit, maar daartegenover hebben ze veel loos en vulplekken. Super! Stroom gebruiken we niet, alleen de laptop moet op 220 V en dat doen we wel als we in een restaurant of koffietentje zijn. Gasflessen is nog wel een dingetje. Bijna ieder land in Europa heeft een ander systeem. Handig…Dus dat betekend niet alleen dat je iets extra’s nodig hebt voor de aansluiting, maar ook dat je de fles niet in een ander land kan inleveren. Dus om te voorkomen dat we straks met allerlei flessen rondrijden hebben we er maar eentje meegenomen en direct in Frankrijk een Franse fles gekocht. Dit klinkt lekker praktisch, maar de keuze was reuze en eer wij uitgevonden hadden welke we moesten hebben waren we weer een uurtje verder. Verlies ik ook nog een oorbel en ondanks dat je weet dat je in een hooiberg aan het zoeken ben, probeerden we het toch nog. Helaas niet succesvol.
Als we op vakantie zijn voelt dit als verloren tijd, maar nu helemaal niet. Tenslotte hebben we alle tijd en hoort het bij het ‘normale’ leven. Je kan niet altijd als toerist rondstappen, wordt je doodmoe van. Ook boodschappen doen in die super-de-supermarkten die ze hier hebben, daar doen we lekker lang over.

We speelden met de gedachte om de Tour du Mont Blanc (TMB) te gaan lopen, een rondje van tien dagen om de Mont Blanc heen. Normaal gesproken noodzakelijk om lang van te voren te boeken, maar met de lege pleinen van Rome en Venetië nog in ons hoofd hadden we hoop. Dus hop, er moest getraind worden. De eerste dag hebben we een rondje van 5 uur gelopen, waar we gestart zijn met een bekend en ietwat spectaculaire pad, Sentier du Roches. Populair, dus we waren vroeg uit de veren zodat we dat relaxed konden doen. Het pad loopt stukjes langs de bergwand, door een paar smalle spleten en we klauteren lekker door. Aan het einde werden we beloond met een cafeetje met prachtig uitzicht maar helaas met hele slechte koffie. Nou ja, einde, want nu begon de echte training pas, een uur via een stijl pad de berg op. Maar ook dat red je dan wel weer en dat broodje smaakt lekker voldaan bovenop de berg, liggend in de alpenweide.

We sliepen op de parkeerplaats, waar het overdag vol staat, maar ’s avonds alleen de campers overblijven. Lekker makkelijk, de volgende dag konden we zo weer op pad, de andere kant op. Eigenlijk vonden we deze route nog mooier en zelfs spectaculairder. Deze ging ook een gedeelte langs de rotswand, waarbij je je wel vast moest houden. Verder veel bos en terug over de bergkam met heide en 360o uitzicht. Die top verdiende een eitje, meegekregen uit Lochem.
We kregen er geen genoeg van, zo mooi als het er is, dus nog maar een dag ertegen aan geplakt. Weer 5 uurtjes extra in de benen en weer dik genieten. Wat is dit een fantastisch gebied!

Zo waren we op zich wel klaar voor de TMB, maar de Tour niet voor ons. Veel hutten bleken toch volgeboekt. Ieder voordeel heeft zijn nadeel, want daardoor zijn we wel op tijd voor mijn wildwater kayak cursus, kan die toch doorgaan!

In Colmar staat een kleinere replica van het Vrijheidsbeeld, omdat de ontwerper hier geboren is. Toch leuk om even op de foto te gaan. Ze staat midden op een drukke rotonde dus we trokken wel wat bekijks terwijl we poseerden voor de foto. Colmar zelf is trouwens ook erg leuk, bijna een beetje Disney achtig zoals het dorpje uit Beauty and the Beast. Gekleurde vakwerkhuisjes, kinderkopjes, riviertje erdoor, je gaat er bijna van zingen.

Van de Vogezen zijn we doorgereden naar de Jura. Volgeladen met pruimen die we van onze campeerbuurvrouw hadden gekregen die ze daar geplukt had. De eerstkomende dagen dus kwark met pruimencompote voor het ontbijt, lekker!
Vorig jaar hebben we onderweg een nacht geslapen op een topplekje, met prachtig uitzicht op de wijnvelden. Nu dus weer. Het plaatsje in de buurt hadden we toen niet bezocht en wat een gemis. Cindy werd vooral blij van de patisserie, als een kind voor een snoepwinkel wist ze niet welke ze moest kiezen. Sinds Holland bakt en The British Bake off zijn we helemaal op de hoogte wat voor werk erachter zit dus we beoordelen het alsof we de jury zelf zijn. Nou deze macaron gevuld met pistache en aardbeien kwam in aanmerking voor de meesterbakker. En van het ene mooie dorpje vielen we de andere in, waar we geluncht hebben in zo’n typisch gezellig klein Frans restaurantje. Laat de boeren maar dorsen.

Annecy en haar meer zou mooi zijn, het weer was het ook, dus we zagen het wel zitten om met een boekje aan het meer te zitten en af en toe een plonsje te doen. Zo ook duizenden andere mensen. Annecy liep over, toerisme als vanouds. Geen plek meer te krijgen voor een lunch en bijna voetje voor voetje door het stadje. Allemaal gezinnen. Hoogseizoen, en dat is lang geleden dat we daarin zaten. De stad gaven we op en we gaven het meer een kans. Er loopt een fietspad langs, lekker vlak, dus daar gingen we. Beetje dezelfde ervaring, strandjes overvol en eigenlijk allemaal niet leuk. Dus de optelsom gemaakt: water + hoogseizoen = gekkenwerk, dus wegwezen. Gelukkig kan dat hier goed, zo aan de voet van de Alpen, want de Alpen zijn eigenlijk altijd rustig. En zo mooi, het groen en blauw spat ervan af. Ook hier waren we vorig jaar geweest en aangezien we alleen maar teruggaan waar het goed is weten jullie voldoende. Weer lekker gewandeld en het voordeel van bewegen, zo spreekt deze foodie, is dat je weer wat mag eten. Vorig jaar heb ik de escargots aan mijn neus voorbij zien gaan en nu ging ik er vol voor. Als kind mijn favoriete eten en dus een feest van herkenning en smullen! De lunch viel zwaar, aangezien we een quiche met Beaufort kaas als hoofd hadden, dus het was of rollend Nomad in, of nog een bergje pakken om de calorieën te verteren. Het is de bedoeling dat we volgend jaar nog herkenbaar zijn dus we kozen voor het laatste. Toch een soort van balansdag.