Buiten leven, daar word je outdoor

Val d’Isere hebben we uitgekozen omdat we wat behoefte hadden aan levendigheid en omdat de camperplek vlakbij een sportcomplex met tennisbanen lag. Sinds we met de familie van Cindy een dagje hebben getennist hebben we de smaak te pakken. De baan was schitterend gelegen zo tussen de bergen, je blijft ernaar kijken. Dat was dan natuurlijk ook de grootste reden waarom ik zo ingemaakt werd. Met 6-2 droop ik de baan af.
Natuurlijk hebben we hier ook weer gewandeld. Je zou denken, kunnen jullie niets anders verzinnen, en dat denken wij soms ook, maar als je dan iedereen weer ziet gaan en die mooie bergen je aankijken, dan lonkt het toch. We hadden bedacht om een route andersom te lopen, eerst de bergen in en op, dan met het liftje of te voet naar beneden, om uit te komen in Val D’isere zelf, zodat we daar een terrasje konden pakken. Beter bedacht dan gedaan. De route bleek niet aangegeven en we liepen op een jeep-pad vrij stijl de berg op. Leuk is anders. Dus omgekeerd, naar het dorpje gelopen en het liftje omhoog gepakt. En dan blijkt dat een ski-gebied echt minder leuk lopen is dan in de ongerepte natuur. Lekker makkelijk met dat liftje omhoog natuurlijk, maar dat doen dan ook meteen meer mensen. En om de skigebieden mooi te maken worden de ruige bergen omgetoverd in groene grasvelden met overal palen van liften. Ik ben zelf ook liefhebber van skiën, al doe ik het bijna nooit meer, maar ook hier zie je wat massa aanricht.
Nou goed, we waren wel boven, dus zijn naar beneden gelopen en kwamen ongeveer twee uur later bij Nomad aan, echt vijf minuten voordat de bui losbarstte. Goede timing, die we nog eens hadden, want een uurtje kwam de zon door, om precies op ons tennisbaantje te schijnen. Revanche! Opnieuw 6-2, maar deze keer lag de winst aan mijn zijde. Leuk om aan elkaar gewaagt te zijn. Niet alleen met tennis trouwens.

In September reden wij hier ook al en toen bleek een getipt restaurantje net die dag gesloten te zijn. Aangezien het met bakken de hemel uit kwam was vandaag het ideale moment voor een lange lunch, dus we probeerden het nog eens. Helaas, volgeboekt… Maar dat is de mazzel als je met een camper bent, want dan kan je gewoon even een spelletje doen en wachten tot er ruimte komt. Het was zo’n typische bergrestaurantje, alles van hout en oude spullen aan de muur. Volgens mij kijken ze niet eens wat ze ophangen, als het oud is, is het goed. En goed was het, de lekkerste kaasfondue ooit.

We zaten vorig jaar al te lonken met de Via Ferrata, letterlijk ijzeren weg, en nu was het zover. Met gordel, stijgijzer en helm zijn we in de buurt van La Grave op pad gegaan. Ik vind het dus alleen al leuk om met die spullen rond te lopen hè. Kijk mij nou ff stoer zijn. En dat gaat niet samen met een oefenweitje, dus we kozen er eentje die iets uitdagender was. Ter plaatse hoorden we dat je het beste halverwege kan starten, want het eerste gedeelte was wellicht iets te pittig om mee te beginnen. De beste tip van de dag. Want de tweede helft was al pittig zat. Je klimt dus langs een stijle want omhoog, waarbij je je zekert aan de ijzeren lijn (vandaar de naam). Soms kan je gebruik maken van steunen die ze geplaatst hebben, maar vaak moet je je voet of hand ergens in de berg proppen en hopen dat die houdt. Nou ik kan je vertellen, dit is andere koek dan de Ardennen. Naar beneden kijken wil je niet en je moet er ook niet over nadenken hoever je toch valt, ondanks dat je gezekerd bent. Maar de uitdaging geeft de kick en het was onwijs gaaf om te doen. Het eerste gedeelte bleek nog een brug te ver voor ons, maar we wilden ons niet laten kennen en hebben het tweede stuk twee keer gedaan. Dat betekende dus ruim vier uur klimmen en samen met het heen en weer lopen naar begin en eindpunt zorgde ervoor dat we uitgeteld en voldaan aan een biertje zaten in het enige cafeetje in het gehucht waar we waren. Je hebt er ook maar eentje nodig. Het biertje bleek gebrouwen te zijn door de buurvrouw van een paar huizen verderop en of het nou lag aan de voldoening, de dorst of de kwaliteit, wat ons betreft een winnaar.

De oude binnenstad van Briançon ligt in een fort en op de bergen eromheen staan ook allemaal verdedigingswerken. Het deed me denken aan de Chinese muur, het ziet er machtig uit. Briançon ligt vlakbij Italië en moest de grens verdedigen. Nu natuurlijk niet meer, dus er is een heel gezellig oud dorpje overgebleven, vol met restaurantjes en leuke kleine winkeltjes. Net waar we zin in hadden na al dat gewandel en natuur. In het midden van de hoofdstraat stroomt het bergwater in een goot naar beneden, opletten dus, want anders heb je koude voeten. Een hond die in het dorp woont maakt zijn rondje een paar keer per dag, stampend door het water omhoog, zodat het alle kanten op spat. En een lol dat die heeft.
Door het grensgebied is het stadje een mix van Frans en Italiaans, wat perfect is. Dat betekent espresso bij de Italianen en raclette bij de Fransen. Love it!

En toen werd het tijd voor mijn kajak avontuur! 5 dagen lang op de Durance of een van de rivieren in de buurt leren om op wild water te varen. En dat is niet makkelijk kan ik je zeggen. De kajak zijn snel wendbaar maar daardoor ook onstabiel en voor je het weet lig je om. Ik tenminste. De truc is om van de golf af te leunen, want als je naar de golf toe leunt pakt die je. Simpel, maar het voelt tegenstrijdig, want het betekent dat je dus stroomafwaarts moet leunen, naar beneden dus. Zelfde als met een rots, omarmen in plaats van dat je er bij weg wilt. Ik haalde het nog weleens door elkaar, dus lag ongeveer 2 keer per dag om. Dat valt nog wel mee als je weet hoeveel golven ik doorstaan heb, ha ha.
Het is supergaaf om te doen. Zie het voor je; blauw bruisend water, bergen en kliffen om je heen, de hitte verkoelend door het bergwater en dan in volle vaart peddelen om overeind te blijven. Soms lichtere stroming zodat ik kon oefenen en soms God zegende de greep om overeind te blijven terwijl ik door de golven alle kanten opgeduwd werd.
De laatste dag was de dag van ‘het gat van de Durance’. Iedereen in de groep was al eerder een week geweest, wist wat er kwam, en sprak er met zoveel spanning over dat ik ’s morgens al zenuwachtig wakker werd. Cindy kwam kijken, dus ik wilde het ook nog goed doen natuurlijk. Het ‘gat’ bleek een golf die terugkwam na een helling in de rivier waardoor je naar beneden getrokken werd. Een foutje betekent zwemmen, een pittige klap die je in de lijf voelt of over de kop. Je kan het diepste gat een beetje ontwijken door er rechts langs te gaan, maar mijn ervaring was dat als ik ergens langs moest gaan ik er juist naar keek en er dus precies op af ging. De spanning was hoog en in plaats van swingende heupen die meeveren op de golven zat ik strak in mijn bootje.
Ik begon goed, mooi aan de rechterkant. Oké. Op de foto zie je een lach op mijn gezicht, die veranderde toen ik een golf van rechts zag komen, die ik kon hebben maar me wel precies het gat in duwde. Daar waar ik niet wilde zijn. Er gebeurde teveel ineens, ik helde de verkeerde kant op, de grote golf pakte me en voordat ik het wist lag mijn kajak op zijn kop en ik eronder. Eskimoteren kan ik nog niet, maar zwemmen gelukkig wel, dus eind goed al goed. Toch gedaan.

We zitten hier aan de voet van de Alpen en we ruiken bijna de lavendel van de Provence. Nog even een dagje bijkomen van mijn uitsloverij en dan zachtjes aan die kant op. Wat heerlijk dat we in plaats van terug steeds verder kunnen gaan….