Rhythm is going to get you

We zijn vier en vijf jaar geleden ook op Kho Chang geweest en het lag helemaal niet in de planning om weer naar hetzelfde eiland te gaan. Maar dit is wel de hoek van Thailand waar de zon schijnt en een eiland wat toeristen aantrekt, dus rumoer, maar niet zoveel backpackers die alleen maar op zoek zijn naar feestjes en het is niet volgebouwd met resorts. Het is een groen eiland heeft een relaxte vibe en de typische Thaise sfeer wat we zo heerlijk vinden. Dus daar zijn we weer.

Maar nog voordat we een voet op het eiland zetten begint het te stort regenen. Dat geloof je toch niet, reizen we helemaal terug voor de zon hebben we dit. Ons gemoed daalt wat ook als blijkt dat onze hotelkamer niet helemaal is wat we hadden gehoopt. Green Pepper is moeilijk te evenaren, maar we hoopten wel weer op zo’n fijne plek. Deze kamer komt er niet bij in de buurt. Het lijkt wel of we in een garage liggen. De muren en vloer zijn van grijs en zwart beton, het is praktisch ingericht met niets gezelligs en het bed ligt waardeloos. Buiten is het net zo grauw, maar gelukkig brengen de Franse eigenaren kleur in de dag. Leuke en hartelijke mensen, betrokken met ons en de andere gasten. Het ontbijt is zo lekker dat het ons voornemen om niet iedere dag te ontbijten direct laten varen. Eigengemaakte jam, goed brood en Franse cocotte; een eitje met kaas in een stoofpannetje. Om je vingers bij af te likken. In de middag gooien ze het barretje open, de chansons aan en doen we een drankje met de andere gasten. Het maakt dat we toch zeven nachten blijven, ondanks dat onze wallen groeien vanwege het tekort aan goede nachtrust.

Doordat we weten hoe het eiland was voor de Corona zien we pas echt goed wat het voor effect gehad heeft. Veel horeca en hotels zijn als bouwvallen achter gelaten. Het lijkt wel of er nog eens een tsunami overheen gekomen is. Van de Fransen horen we dat bijna iedereen huurt van landeigenaren en dat veel van die eigenaren niet bereidt waren om hun huur op te schorten of naar beneden bij te stellen. Hulp van de overheid was er niet. De meeste buitenlanders die hier zitten hadden een buffertje en hebben het wel gered, maar veel Thaise bedrijven niet. Veel Thai hadden niets meer aan inkomsten, hebben alles verkocht. Er heerste honger. Degene die het wel gered hebben, hebben hun koppen bij elkaar gestoken en organiseerden iedere week een openstelling van hun restaurant waar mensen gratis mochten eten. Hierdoor hebben ze het niet alleen gered, maar is ook de verbondenheid tussen de buitenlanders en de Thai gegroeid.

De Thai dankbaar dat ze geholpen werden en de mensen die het konden blij dat ze konden helpen. Ik vraag me af wat beter is, dit, of een goed georganiseerde overheid die zorgt maar waar vooral iedereen dan over klaagt. Dankbaarheid is een groot goed.

Wat de overheid hier wel gedaan heeft is wiet legaliseren met als reden de economie stimuleren. Ze hebben zelfs gratis 1 miljoen wietplanten uitgedeeld om het te stimuleren. Voorheen stond er nog jaren straf op het bezit maar van de een op de andere dag zijn de mensen die daarvoor vast zaten, vrij gelaten. Wiet is in ieder restaurant en cafe te verkrijgen en omdat je hier nog op het terras mag roken, ruikt het hier bijna zoals op het Rembrandtplein. De THC moet eigenlijk laag zijn en blowen mag niet op straat, maar regelgeving wordt niet gehandhaafd. Gezegd wordt dat het alleen voor medicinale redenen gebruik dient te worden, maar in praktijk trekt het toeristen aan die geld in het laatje brengen. Je moet je afvragen of je deze toeristen wil hebben, maar wat mij betreft mogen ze die taak van Amsterdam overnemen.

De zon laat zich gelukkig regelmatiger zien en we halen maar af en toe een nat pak. We toeren lekker rond op onze scooter op zoek naar lekkere plekjes en een ander hotel. We schrijven wel, maar minder dan op Kho Lanta, wat alles met het hotel te maken heeft. Een fijne plek maakt dat je ook ‘thuis’ kunt zijn en schrijven heeft nou eenmaal tijd en inspiratie nodig. Een andere reden is dat er slecht nieuws is over mijn moeder, ze blijkt darmkanker te hebben. Mijn hoofd en hart is meer bij haar dan hier op het eiland. Wat is afstand dan waardeloos. Niet alleen omdat ik haar dolgraag wil knuffelen, maar het is ook lastig om de situatie op afstand in te schatten. We houden er rekening mee dat we vroegtijdig terug gaan vliegen, maar wachten de onderzoeken en het behandelplan af. De tumor bleek niet langer meer te willen wachten, de darm begon te scheuren en mijn moeder werd met spoed geopereerd. Ik had begrepen dat de darm al gescheurd was en deed geen oog meer dicht. We hebben direct actie ondernomen en twaalf uur later waren we onderweg naar Nederland. Zaterdagavond de operatie, een reis van 24 uur en maandagochtend stonden we naast haar bed. De operatie was goed gegaan en later bleek dat alle kanker verwijderd is. Wat een opluchting!

Moeders herstelde bewonderenswaardig goed, waardoor we na twee weken met een redelijk gerust hart weer terug konden. Natuurlijk is het door ons hoofd geschoten om langer te blijven, of helemaal niet meer terug te gaan. Maar ons vrije leven heeft een grote beperking en dat is het gebrek aan een (t)huis. Ons huidige leven is ingericht op reizen, op pad zijn, op goedkoop leven want geen of weinig inkomen en op zon want de warme kleding ligt ver weg gestopt in de box. In Nederland ervaren we het gebrek aan vast grond, dat wat juist met reizen een voordeel is, is daar een nadeel. Dit is wat we doen, wat we gekozen hebben. De een werkt, de ander heeft een druk gezin, wij doen dit. Maar dat wil niet zeggen dat het niet moeilijk is om te gaan. Schuldgevoel, zorgen maken, angst, tekort doen, het komt allemaal voorbij.

Terug op Kho Chang kwamen we voor een mooi prijsje terecht bij een heerlijk hotel. Aan een rivier, waarop je met de boot naar het strand gebracht wordt. Het is er rustig, mooi, romantisch en sereen. De goede ingrediënten om te schrijven en te editen. Dat doen we dan ook bijna iedere dag. Niet alleen is het lekker om in de flow te komen, maar het is ook fijn om een dagelijks ritme te hebben. Nooit gedacht dat ik daar nog eens naar zou gaan verlangen. Het resulteert in bij boeken, nog een keer bijboeken, en zelfs nog een keer, zodat we eruiteindelijk 20 dagen zitten. Dan moeten we er echt uit, tenminste, dan willen we de prijzen die vier keer over de kop gaan vanwege de feestdagen, niet meer betalen.

Een ander voordeel van langer op een plek blijven is dat je de boel een beetje gaat kennen. We ontmoeten mensen, horen waar een happening is, weten waar we het beste kunnen eten, waar de fijnste massage is. Kortom, we ‘wonen’ hier even. En wat is dat fijn wonen. Elke dag een prachtige zonsondergang, een duik in de zee of het zwembad, een ochtendwandeling op het strand, een verse kokosnoot als lunch.

“ He wereldreizigers, hoor dat jullie in Thailand zitten, waar? Wij op Kho Chang”. Meen je niet! Zitten er gewoon twee oude bekenden, Ronald en Bianca, om de hoek. Hoe gezellig. Lekker bijkletsen onder het genot van een hapje en drankje op de foodmarkt. Aangezien ze daar een grote bestelling niet aan kunnen zit je er de hele avond, wat nu goed uit kwam. We waren de hele dag op pad geweest om onze kerstfilm op te nemen, waar zij ook meteen hun rol in kregen. Nog niet gezien? Klik op de link onder dit stukje tekst. Wij hebben er heel veel lol om gehad. Op alle plekjes die voorbij komen hebben we luidkeels meegezongen met Paul McCartney’s Wonderful Christmas, maar Paul heft muziekrechten, dus we hebben er iets anders over heen moeten monteren. Het eiland heeft ons wèl zien en horen zingen, we trokken bekijks. Kerst is hier natuurlijk echt een toeristendingetje, Buddha kent geen kerst. Maar deze engelen hebben de kerstsfeer aardig in ere gehouden!

En dan rest ons nog de laatste dag. Kerstavond vieren we, met Ronald en Bianca en nog een stuk of 50 anderen bij Oasis, onze inmiddels vaste vrijmibo plek. Om dan vervolgens eerste kerstdag te vieren in een minibus en bij een drukke hectische grenspost. De oplichters schijnen ons daar al op te wachten, eens kijken of we die in de kerststemming kunnen brengen.

Fijne kerstdagen!