Geluk

Het was nog even spannend doordat de scheur in mijn meniscus begon op te spelen, maar de dokter gaf groen licht, dus met krukken, alleen handbage en heel veel goede zin, zijn we naar Japan gevlogen.
De eerste dag liepen we in Tokio een beetje op onze wenkbrauwen, want we hadden maar een uurtje slaap gehad in het vliegtuig en de dag begon hier weer opnieuw, aangezien we om 08:30 uur aankwamen. In de buurt van het hotel zat een mooie tempel, dus daar zijn we eerst maar eens heengestapt. Een drukte van jewelste, vooral met scholieren in uniform kleding die zoetigheden zaten te smikkelen. Ons goed voornemen, afkicken van de suiker, ging er direct al aan, want we wilde toch ook wel wat proberen. Je moet je toch een beetje onderdompelem in ‘s lands gewoontes, nietwaar? De meeste kozen voor een groene sponsachtige reep, die ze echt met smaak op zaten te eten, dus die namen we ook. Het smaakte zoals het eruit zag... Zo komen we toch nog van de suiker af.

De mensen hier hebben behoefte aan geluk, heel veel geluk. Onderweg naar de tempel kan je uit een bron drinken, want dat brengt geluk. Je kan ook gelukspoppetjes, vaantjes, medaillons, belletjes kopen. Of een wens op een houtje schrijven en ophangen. Muntjes werpen. Wij hebben natuurlijk al al het geluk van de wereld, maar ik wilde toch even kijken hoe het ging. Je moest eerst met een bak schudden en je wens bedenken. Dan draai je m om en pak je het stokje wat eruit valt. De japanse tekens komen overeen met een van de 100 bakjes (was even zoeken) en daaruit pak je het briefje. Van te voren werd al gezegd dat als je niet zo’n mooie voorspelling kreeg je deze met kracht moet dragen. Nou ik krijg eerst een ziekte in de lente, maar ik zou daarna moeten gaan reizen en dat zou rijkdom en geluk brengen. Niets nieuws dus.

Het hotel is fijn, de kamers klein maar ieder hoekje is benut. We kregen een beetje het idee dat we in een camper waren. En het hotel was voorzien van onsen. Onsen zijn hete baden, waar de japanners vaak gebruik van maken. Prettige gewoonte. Dus in onze kimono’s en slippertjes zijn we naar het bad gelopen om ons letterlijk onder te dompelen in de cultuur. We namen automatisch van die kleine stapjes. De baden zijn bloedheet en heerlijk ontspannend. Het doet een beetje aan een badhuis denken.

Na een goede nacht zijn we helemaal bijgetrokken en de stad weer ingedoken. Eerst nog even in de horeca geschuild voor de regen, maar toen de zon zich liet zien zijn we op zoek gegaan naar de bloesem. Die begin April was en nu dus niet meer... ach, de parken zijn even goed prachtig met al die netjes bijgehouden japanse boompjes. Van de rust zijn we de drukte ingelopen, de neonlichten in. Muziek, reclame, felle kleuren en heel veel winkels. Maar toch geordend. Geen vuil op de grond, ook echt helemaal niets, en toch ook geen vuilnisbakken. Iedereen loopt netjes, je wordt niet aangestoten. Mensen zijn rustig, geen geschreeuw, niemand is luid. Het voelt niet strak, maar juist heel prettig, respectvol. Niemand loopt door het rood. Op de kruisingen krijgen alle voetgangers tegelijk groen licht en dus is er ook een zebra schuin naar de overkant. De shibuyacrossing is de bekenste, maar ook andere kruisingen zijn leuk om te zien. Iedereen wacht netjes, maar als je dan mag lopen, loopt de hele kruising vol met mensen. Die allemaal netjes op tijd weer aan de kant zijn zodat de auto’s weer mogen. Her en der zie je in de stad jongens en meisjes lopen die verkleed zijn als Holly Hobby figuren, met gegiechel en al. Door de stad rijden karts met mensen verkleed als stripfiguren. Bijzondere stad, Tokio.

Het eten is natuurlijk feest, sushi, tepanjaki, terranjaki, misosoep, ramen, het gaat er allemaal in als ketelapper. Voordat we de trein in gaan kopen we een biso, een lunchpakketje, wat veel japanners doen. Zo zitten we heerlijk sushi of salades in de trein te smikkelen. De treinen, vooral de shitansken, zijn luxe, ruime stoelen, met de nodige voorzieningen. Voordat je erin stapt ga je netjes in de rij staan op een plekje waar de juiste deur dan ook precies uitkomt.
Wij hebben voor twee weken een abonnement. Deze is alleen voor toeristen te verkrijgen, maar alle toeristen hebben er dan ook een. Het treinsysteem werkt hier zo goed, het is de beste manier om te reizen. En snel ook, tussen de 240 en 320 km per uur. Ze streven ernaar om naar de 360 te gaan, harder zorgt voor teveel geluidsoverlast. Maar technisch gezien kunnen de treinen 443 km per uur! Je hapt echt even naar adem als zo’n trein door het station jekkert.

Na Tokio zijn we naar Nikko gegaan, een dorpje waar een monnik in de 8e eeuw tempels heeft laten bouwen. In de loop der jaren is het tempelcomplex uitgebreidt en mooier gemaakt. Deze tempels staan op de unesco lijst en zijn idd erg mooi, komt ook omdat ze tussen prachtige bomen en mossen staan.

De traditionele manier van overnachten in Japan is in een ryokan. Je hebt dan een kamer met tatami matten op de grond, deuren van rijstpapier, een lage tafel waarbij je op de grond ziten je slaapt op dunne matrassen, futons, op de grond. Moet je natuurlijk meemaken dus wij hadden er ook eentje geboekt. Met onsen in de natuur. Best duur, 200 euro voor de nacht, maar dan krijg je er ook een hapje eten bij. Ach, soms moet je m even uit je broek laten hangen.
We verwachtte voor dat geld toch eigenlijk wel een beetje luxe... maar toen we aankwamen bleken we in een soort klooster te overnachten. Authenthiek ja, je kan het ook oud noemen. We kregen een ordelijke ontvangst, schoenen hier, pantoffels daar, briefje invullen, snelle uitleg, een yukata in je handen en hup je stond op je kamer. Die er, nadat we onze verwachtingen hadden bijgesteld, er toch wel erg leuk uit zag. Precies zo Japans als je je zou kunnen bedenken. Voor de gemengde onsen moeten de vrouwen een soort zak met bandjes om de schouders dragen, naakt mag niet. Erg charmant. De mannen bedekken zich met een heel klein miniscuul handdoekje. Is kennelijk genoeg.

In onze yukata, een soort kimono, zijn we naar de baden geschreden. Onderweg zagen we nog een bordje met beer erop en in de hoop dat het niet waar was, bleek het toch zo te zijn. Een bruine beer zat in een heel klein hokje zonder enige voorzieningen. Vreselijk. Als we dat hadden geweten hadden we hier niet verbleven.
De baden lagen op een prachtige plek, midden tussen het woud en aan beide zijden van een wild water rivier. De baden waren uitgehakt in de rotsen van de rivierbedding en voorzien van water afkomstig uit een hete bron en zit vol met mineralen. Heerlijk liggend in het warme water zagen we de apen spartelen. Nu is het te warm voor ze, maar in de winter gaan ze ook af en toe in het hete bad zitten.
Het was echt genieten op zo’n serene, mooie plek, en automastisch word je er zen van. Rozig en in onze yukata zijn we gaan dineren. Dit zou bijzonder zijn in een ryokan en dat was het ook. Op tafel stonden twee pannetjes met daarin diverse groenten en biefstukrolletjes in een soort bouillon met ketjapsaus en ei. Er was een groot buffet met allerlei japanse heerlijkheden, sashimi, diverse soorten paddestoelen, allerlei zuurwaren (eten ze hier graag), soepen, vis, mosselen, inktvis en allerlei dingen die we niet thuis konden brengen. Om het af te maken hebben we er een flesje sake bij genomen. We hebben zitten smullen, wat een feest.
Toen we terugkwamen was ons bed opgemaakt, twee dunne matrassen op de grond met dekbedjes erop. De apen kwamen door het raam ook nog even kijken hoe we er erbij zaten. Na nog even gepoedelt te hebben, en een hele stellage achter het open raam opgebouwd hadden om de apen buiten te houden, sliepen we als een roosje. De volgende ochtend lagen we om 6 uur alweer in het hete bad te genieten van de vogelgeluiden en de prachtige natuur. Nou hier moet je niet te lang blijven want dan heb je geen huid meer over en zo stapten we na een gezellige busrit met andere reizigers, weer op de trein naar het volgende mooie plekje, Kanazawa, waar we nu zijn.