Siberie

Nou de drie dagen trein zitten erop! Ongeloofelijk dat het aan de ene kant best lang duurt, maar dat het dan toch ineens zo weer voorbij is.

Ik begin maar even bij het begin. In Moskou hebben we afscheid genomen van onze Homestay familie. Het afscheid viel niet zo heel zwaar hoor, de man was behoorlijk sjagerijnig en mopperig. Niet tegen ons hoor, maar tegen zijn vrouw. Dat was wel een lief mens. Maar beide spraken ze bijna geen engels, en mijn russisch schiet nog niet erg hard op, dus het werden korte gesprekken. Het slapen viel ook al niet mee, ik lag op een bedbank, wat voelde alsof ik op een rails lag, kon ik alvast een beetje wennen. En mijn vader had een nog mooier opklapbedje gekregen dan bij mij, dus die koos er voor om op de grond te slapen. Je snapt, we hebben ons wel even afgevraagd waarom we het in ons hoofd gehaald hebben om voor homestays te kiezen. Maar het is ook interessant om te zien hoe de russen echt wonen en leven. Je moet bijvoorbeeld drie dikke deuren door, met veel sloten, om in het flatje te komen. En echt niet dat er veel te halen is hoor! En het blijkt ook dat de meeste russen verder niet zoveel buiten huis te doen hebben. Deze mensen werkten niet meer, dus volgens mij komen ze bijna nooit de deur meer uit. Zij woonden met zijn twee, maar de meeste familie's kunnen geen huis betalen en wonen dus met zijn allen in een driekamerflat, wel drie generaties bij elkaar. Ik vertel hier maar niet dat ik in mijn eentje in zo'n ruim huis woon...

Ik begin inmiddels wel wat meer te wennen aan de Russen. Het zijn stugge mensen, maar sommige kunnen wel onverwacht vriendelijk zijn. De meeste doen alsof je niet bestaat. Lachen zie je ze bijna niet, ze zijn een beetje uitdrukkingsloos. Wij dachten dat het aan ons ligt, of omdat wij geen gezamelijke taal spreken, maar de Russen doen het ook onderling. Ze praten gewoon minimaal en zullen bijvoorbeeld in een restaurant pas gaan praten als er wat besteld wordt. Het is geen gewoonte om elkaar aan te kijken, behalve in een gesprek. En of je nou wel of geen russisch spreekt, ze praten gewoon in volle vaart russich tegen je. De Russen drinken veel, je ziet ze al vroeg in de middag op straat staan met een biertje in hun hand. En ze drinken gewoon door tot ze op hun kop staan, Russische Traditie heet dat. Dan worden ze wel wat spraakzamer hoor, en zie je ook lachen en plezier hebben.
Dus jullie hoeven niet bang te zijn dat ik met een Rus thuis kom.....

In de trein bleken we met twee Australiers in een coupe te zitten. Hartstikke gezellig en aangezien de nacht al begon hebben we het meteen maar de fles Vodka opgedronken en getoost op de grote reis. De rest van de wagon waren Russen en die bleken toch wel vroeg naar bed te gaan, want er werd al snel geklaagd over geluidsoverlast... De trein bleek niet zo luxe als dat stukje vanaf St Pietersburg, maar was goed te doen. Per wagon zijn er 2 provodnitas aan het werk, zeg maar de stewardessen van de trein, maar dan strenger. Ze controleren en verzorgen alles in de wagon, dus het is belangrijk om heel aardig tegen ze te zijn en af en toe wat bij ze te kopen. Zij hielden de trein ook schoon, ze stofzuigden zelfs iedere dag! Ook als we op het perron stonden jaagden ze ons weer niet binnen. Vooral eentje, de witte tornado, schreeuwde alleen maar en was heel streng. De kunst was natuurlijk om haar aan het lachen te krijgen, maar dat was geen makkelijke klus! Af en toe kwam ze onze coupe binnen en schreeuwde ze iets in het Russich. Dat betekende dan dat we de rotzooi moesten opruimen of het raam dicht moesten doen ofzo. Maar goed, alles was geregeld, de trein was schoon en als je Vodka bij haar kocht kreeg je een lach, dus het was eigenlijk wel prima.

Bij de stations bleven we meestal zo'n 20 minuten stil staan. De Provodnitas hielden je scherp in de gaten, je moest wel in de buurt blijven en op tijd terug in de trein zitten. Op de stations had je kleine winkeltjes die allerlei eten verkochten. Hoe verder van Moskou af, hoe meer er verkocht werd en hoe bijzonderder. De zogenaamde 'moedertjes van Rusland' verkochten een soort appelflappen/oliebollen, maar dan met vulling van bijvoorbeeld aardappel, kool of wortel. Net wat er in de moestijn omhoog gekomen is. Het was eigenlijk wel lekker, maar wel behoorlijk vet. Onder het mom van lekker warm in de winter natuurlijk. Nou het is hier herfst, maar de Siberisch kou is nog ver te zoeken hoor. S nachts is het net boven nul, maar overdag gerust een graad of 15, helemaal als de zon schijnt. Dus het thermo-ondergoed, muts, twee paar handschoenen, sjaal en warme sokken sjouw ik voorlopig mooi voor niets mee!

We hebben ons eigenlijk drie dagen bezig gehouden met lezen, muziek luisteren, spelletjes doen (de volgende keer ga ik met jou hoor mam) en vodka drinken. Elke avond vloog er een fles of meer doorheen en we beginnen het steeds lekkerder te vinden! Zelfs mijn vader kan niet stoppen en dat wil wat zeggen!

Ik had van te voren wel verwacht dat de trein wat levendiger zou zijn, maar dat viel helaas wel een beetje tegen. Derde klasse bestaat niet meer en er wordt geen handel meer in de trein gedreven. Omdat we niet met elkaar kunnen praten en omdat de meeste russen in hun coupe blijven heb je ook niet veel contact met elkaar. Toch krijg je met je wagon wel een beetje saamhorigheid. Zo was er een man die zo uit James Bond had kunnen stappen. Niet als een knappe James Bond hoor, maar als zo'n hele engerd. Hij had een groot litteken op zijn keel dus waarschijnlijk is hij al aan zijn tweede leven bezig. Hij bleek de reis wel vaker te maken en kon ons vertellen wat we op de volgende stop konden zien. Toch wel aardig dus...

Dus ondanks dat het in eerste instantie een beetje tegenviel vond ik het toch een hele gebeurtenis. De wijze waarop je je overgeeft aan zo'n lange reis, het ruige gebied waar je doorheen gaat, de aparte wereld.
De eerste dag zagen we met name heel veel bomen in prachtige kleuren, want het is hier volop herfst. De volgende dag scheen de zon, en werd de omgeving er mooi. Heel ruim met af een toe een dorpje. Die bestaan uit houten, scheve huisjes. Als we in een stad kwamen stonden deze huisjes tussen de betonnen flats, heel tegenstrijdig. De trein is nagenoeg de enige infrastructuur, dus de meeste russen komen hun dorp nooit uit.

Op de trein zaten niet zoveel toeristen, wat ik van te voren wel gedacht had. Dat maakte het wel bijzonderder. Als je door de trein heen loopt kijk je automatisch iedere coupe in. Het is net of je in kleine huiskamertjes binnen kijkt. De een zat lekker aan een visje te eten, de ander had zijn hondje bij zich, kinderen vermaakten zich, eentje had zelfs hamsters bij zich die onderweg nog gejonkt heeft, dan zaten er weer een paar te kaarten etc etc.

We hebben ook nog aktie gehad op de trein. Er bleek een illegale treinreiziger op de trein gesprongen te zijn. Alle provodnitas hielden een rode vlag uit de deur en schreeuwden moord en brand. Een man in uniform kwam aanrennen en heeft de illegaal van de trein afgehaald. Wat een sensatie.

En nu zitten we dus in Siberie, in Irkoetsk. Dat ligt vlakbij Lake Baikal, waar we gisteren geslapen hebben. Het is het diepste meer ter wereld en het ziet er naar uit dat dit meer ooit Europa en Azie gaat scheiden en een oceaan wordt. Dit komt omdat er twee platen van de aarde langzaam uit elkaar gaan. In dit meer zit een bijzonder dier, de meerhond. Die komt alleen maar hier voor. Omdat de russen erop jagen vanwegde de bont zie je ze niet aan de kant. We hebben ze dus niet gezien. Ook zwemt er een heerlijk visje in de rondte, die wij heerlijk gerookt op de markt hebben opgegeten. Was erg leuk op de markt, de gerookte vissen hangen overal.

Na drie dagen zitten, eten en drinken waren we wel toe aan wat beweging, dus we zijn naar een uitzichtpunt geklommen. Hier kon je over het meer heen kijken. Het meer is twee keer zo groot als Nederland, helder blauw, zo schoon dat je het water kan drinken en dan met bergen met sneeuw op de achtergrond. Heel mooi dus!

Morgen stappen we maar weer eens op de trein. Nu maar 26 uur, dus een kippe-eindje. We komen dan aan in Ulaan Batar in Mongolie. De eerste twee dagen blijven we daar om daarna 7 dagen de Gobiwoestijn in te gaan om bij diverse nomadenfamilie's te slapen. Ben benieuwd....

Heel veel liefs!