Man, man, man, wat heeft dit land veel te bieden

Ook te lezen op: https://cheerstohappiness.jouwweb.nl

De Gorges de Verdon is een kloof die de Fransen vergelijken met de Grand Canyon. Nou hebben de Fransen een hoge pet van zichzelf en ik denk dat ze het liefst zouden zeggen dat die nog mooier en groter is dan die in de VS. Maar toegeven, hij is prachtig en groots. We moesten kiezen, of de ene kant afrijden en de ene na de andere uitkijkpunt af te gaan, of de andere kant waar je lopend de kloof afzakt (en weer stijgt). We kozen voor het laatste, natuurlijk. En dat was de goede keuze. De parkeerplaats is klein omdat er weinig vlakke kanten aan zo’n kloof zitten dus we hebben op de parkeerplaats geslapen zodat we èn een plekje hadden èn voor de drukte konden starten. Alweer een goede keuze, we gaan lekker. Zes uur de wekker, dat zijn we niet meer gewend, zes uur niet maar een wekker ook niet. Na een best stijl afdalen waren we onderaan de koof, bij de helderblauwe wilde rivier. Nu niet heel veel water meer, maar je ziet aan de natuur wat voor kracht die soms kan hebben en hoe hoog die kan staan. Het water zorgt voor mooie vormen en de natuur lijkt soms wel een beetje tropisch. Het pad loopt op sommige stukken langs of soms zelfs in de wand van de kloof, en je moet je soms vasthouden aan de beugels die ze geplaatst hebben, al zijn we inmiddels wel erger gewend (hey hey). Maar daar waar het pad omhoog ging om uit de kloof te lopen ging die ook bijna recht omhoog. Niet voor mensen met hoogtevrees stond erbij en dat snap ik. Nou hadden wij daar niet zo’n last van, meer van de pittige stijging met inmiddels 30 graden. Al met al een prachtige wandeling, al kan ik het tegenwoordig beter hiken noemen.

Te laat…. Dat is wat de mevrouw achter de infobalie tegen ons zei op de vraag of we nog ergens lavendel konden zien. Alle lavendel is geknipt vertelde ze. Shit, shit, shit, die teleurstelling moest ik wel even wegslikken. In de boeken en op internet zeggen ze dat een bepaalde soort lavendel tot half/eind augustus nog te zien is en dat kwam voor ons precies goed uit. Maar de natuur bepaald het allemaal zelf wel en houdt zich niet aan de boekjes. En dat is juist het mooie eraan, want als het altijd in bloei zou staan zou ik er waarschijnlijk geen blik op werpen.
Dat ik de geur rook klopt dan wel weer, want ook geknipte lavendel ruikt heerlijk. Ik kon niet ophouden met diepe teugen adem te halen. Het ruikt naar zomer, naar kruiden, dennenbomen, zuidelijk. Ik kan het niet plaatsen maar het brengt me terug naar verre landen.
Niet alleen de geur, maar ook het landschap is om bij weg te dromen. Glooiend, groen, terracotta huizen met lavendel kleurige luiken en, als kers op de taart, met cipressen. Wat mij betreft de boom der bomen. Die statige, slanke dennenboom, waarvan ik dacht dat ze alleen in Italië voorkwamen. Lekker om na de frisse avonden in de bergen nu de zwoele te krijgen. Tezamen met mooie en gezellige dorpjes voelt het als vakantie. Er klinkt muziek door de straten, markten met heerlijkheden, volle terrassen. Het lonkt en het is genieten.

Het is trouwens wel iets waar we op moeten letten, dat we niet teveel in de vakantiemodes gaan. Want al klinkt het gek, die is niet vol te houden. Je kan niet altijd in de horeca zitten, niet alle dorpjes bekijken of van alles ondernemen. Het put je uit en dit is wel ons ‘normale’ leven, waar we ook dagen van niets of weinig moeten hebben zodat je weer geniet van het andere. En niets of weinig is ook heel erg genieten, want dat is in de schaduw een boek lezen, gitaar spelen, lekker koken. Gelukkig heb je hier veel plekken waar we fijn overnachten en waar we overdag ook lekker kunnen blijven. Dat is aan de kust wel anders, niet alleen is het daar drukker maar het is ook volgebouwd en niet alle plekken zijn veilig. Campings zijn prima, maar die liggen vaak afgelegen of vol met badmintonnende kinderen. Het maakt dat we besluiten om Marseille, Cassis en de Calanque te skippen en rechtstreeks naar de Camargue gaan.

De Camargue is een ongerept natuurgebied aan zee vol met vogels waaronder duizenden flamingo’s. Als we het gebied in rijden is het net alsof we op safari gaan. Een stoffige weg leidt ons naar de vuurtoren waar we op de parkeerplaats blijven slapen. Onderweg zien we steeds meer flamingo’s, de meeste met hun kop in het water, happend naar een garnaaltje. Die verstoppen zich kennelijk in de modder, want om de zoveel tijd trappelen en dansen de flamingo’s met die dunne pootjes in de klei en dan hup gaat die kop weer onder. Als een andere flamingo probeert om op dat lekkere plekje te gaan staan wordt hij weggewappert en dan zie je het roze pas echt, verstopt aan de onderkant van de vleugels. Een mooi schouwspel en je blijft kijken.

Vanaf de parkeerplaats is het een kilometertje naar zee fietsen en toen ik hem zag lag ik erin. Wat heerlijk kan de zee toch zijn. Het strand is leeg, ongerept en wijds, met enkel wat andere nomaden en wat vissers. Bij zonsondergang rijden de enkele auto’s ook weg en blijven we met vier andere campers over, middenin de natuur. We hebben geluk, normaal is het een walhalla voor de muggen, maar de wind steekt op en we zijn veilig. We hadden verhalen gelezen van mensen die midden in de nacht gevlucht zijn…

Met de fiets zijn we naar St Maries de la Mar gegaan, 16 km, recht zandpad, wind tegen, zon vol boven ons hoofd. Maar het was het waard. Een wit dorpje, gesticht door twee heilige Maries die ten tijde van de kruistochten gevlucht waren uit Palestina. Ze hadden een dienstmeisje bij zich, en om een of andere reden is zij een heilige voor de Roma’s. Ze zijn hier zonder traan maar met gitaar en zingen muziek van de Gypsy Kings op de terrassen.
Aan zee eet je vis. En wel bij Pica Pica, een simpel tentje waar je wijn drinkt uit plastic bekers en vis waarbij je je vingers aflikt. Oesters, mosselen en gamba’s en oh zo lekker.

De zondagsmarkt van Arles is groots en het lag niet in de planning maar voordat we het wisten hadden we onze boodschappentas vol en konden we alweer terug naar de camper. Nadat we het allemaal in de koelkast en in het groentekastje gepuzzeld hadden (prop en propvol) gingen we opnieuw de stad in. En die bleek nog leuker dan verwacht, al telt het mee dat we ook zin hadden in terrasjes en hip. De Romeinen zijn hier ook geweest en hebben een oa een amphitheater achtergelaten. Mooi. Vincent van Gogh heeft hier gewoond en de meeste van zijn schilderijen geschilderd, waardoor enkele pandjes herkenbaar zijn, waaronder het gele cafe op het plein; ‘Cafe de Nuit’. Ook mooi. Maar het fijnste was eigenlijk het slenteren, de boetiekjes, de levendigheid en de wijnbar met mooie glazen en gigantische kaasplank. Wat zorgde dat de volle koelkast vol bleef.

En ondertussen ontspannen we, zitten we lang te ontbijten, doen een spelletje, zingen mee als we rondtoeren, halen een stokbroodje en zijn vooral heel erg happy.