La ballades gens heureux

Na nog een dag Camarque en weliswaar het prachtige dorpje Aigues Mortes en de roze zoutmeren gezien te hebben waren we de stof zat. Nomad had een douche nodig. Maar niet voordat we nog even hebben genoten van een visje aan zee. Net voorbij Montpellier liggen de oester en mosselbanken in een afgesloten inham van de zee. Cindy had een restaurantje gevonden met precies de juiste sfeer: houten vissershuisje met terras boven het water, simpele tafels en een kleine kaart; oesters en mosselen. We kregen ze eerst gegratineerd en daarna een pannetje mosselen op houtskool gegrild. Wat een traktatie! Een voorloper op mijn verjaardag die de volgende dag begon met een frisse duik in de rivier middenin een kloof vol met nachtvlinders, die ook overdag blijken te vliegen. Het voelt zo vrij in de natuur wakker te worden en het water in te springen!
St Guilhem de Desert lag om de hoek. Een prachtig oud dorpje gesticht door St Guilhem himself, de eerste prins van Orange, van Oranje dus. Die titel is via familie of gift doorgeven en uiteindelijk bij de familie van Nassau terecht gekomen. Het plaatsje zelf is alsof je terug de tijd in gaat, maar dan met leuke galerietjes. Alleen te voet toegankelijk en het bestaat eigenlijk maar uit één straat die naar het klooster loopt, want dat is toch waar je volgens velen heen dient te gaan. Wij niet, wij zijn naar het volgende plaatsje gereden; La Couvertoirade. Een dorp gesticht door de tempeliers, en dus gelegen ìn een kasteel. Fantastisch, het lijkt wel een film. De tempeliers, geromantiseerd door de Da Vinci Code, zijn in de tijd van de kruistochten opgericht door de Paus. Eigenlijk waren het monniken, die celibaat diende te leven, dus zonder vrouw en zonder geld. Alleen de Paus had het gebod; ‘Zij zult niet doden’ voor hen aangepast in ‘Zij zult doden ten behoeve van het geloof’. Ridders dus, in naam van God. Aan alle kanten werden ze financieel gesteund wat er uiteindelijk voor zorgde dat ze het celibaat leven ook niet helemaal volgden, het werd een rijke organisatie. Zo rijk zelfs dat de overheid bij hen leende en zo werden de tempeliers de eerst bankiers.

Daarna door naar Millau waar we in een Chateau geproost hebben met champagne en een heerlijk diner hebben genoten. Gelukkig mochten we met Nomad op de parkeerplaats blijven slapen. Al met al een TOP verjaardag!

Millau heeft de eer de hoogste brug ter wereld te hebben, hoger dan de Eiffeltoren, en ook een van de langste nl 2,5 km. Voorheen liep de weg door Millau zelf wat zorgde voor de nodige drukte. Toen de brug klaar was stopten de mensen op de brug om foto’s te maken van het uitzicht. Chaos alom en nog meer files…

De volgende stop was Roquefort en drie keer raden wat we daar gedaan hebben… De Roquefort kaas is een favoriet en nu we de eisen weten waarderen we het nog meer. Het is een schapenkaas en de schapen moeten op deze weides gegraasd hebben. Ze geven alleen melk als er lammetjes zijn, zoals het hoort, en dus in het voorjaar. Van die melk wordt de kaas gemaakt. Maar dan zit er nog geen schimmel in. Het verhaal gaat dat een herder schuilde in een grot. Zijn brood en melk liet hij daar achter omdat hij afgeleid werd door een meisje. Een paar weken later kwam hij opnieuw in de grot en zag hij dat zijn brood en melk zich samengevoegd hadden en waren gaan schimmelen. De herder had trek, nam een hap en het bleek lekkerder dan lekker. Zo is de Roquefort ontstaan. Dus de schimmel wordt gekweekt in brood, hardgebakken en sompig van binnen. Deze worden 40 dagen in de grotten van Roquefort gelegd waar ze lekker gaan schimmelen. Het moet juist in deze grotten omdat hier spelonken inzitten die zorgen dat de temperatuur, 9-13 graden, en luchtvochtigheid, 98%, gelijk blijven, een soort van airco dus. Niet in deze grot gelegen, dan mag het ook geen Roquefort heten. De schimmel wordt na 7 dagen bij de kaas gevoegd en dan minimaal 14 dagen, maar veelal 20 dagen in dezelfde grot gelegd, waar het nog even door schimmelt. Daarna rijpt het nog 4 tot 7 maanden en is het kunststukje af. Ik snap dat voor mensen die niet van schimmelkaas houden dit om te gruwelen is, maar als je ooit een penicilline kuur hebt gehad heb je hetzelfde binnen gekregen. Het is zelfs zo dat sommige artsen Roquefort voorschrijven.

Na al dat eten moet er ook weer wat bewogen worden, wat we in NP de Causses gedaan hebben, kalkplateaus met diepe kloven. Ruig, sprookjesachtig, magisch. De ene wandeling liep door een woud waar Robin Hood zo weggelopen had kunnen zijn. Grotten waar huisjes van gemaakt waren, afgesloten met stapels stenen. Deze dateren uit de jaren tot 500 en we zien de holbewoners er nog zo zitten, het is zo goed bewaard gebleven, precies zoals het na al die jaren er nog hoort te zijn. Zonder mooimakerij en zonder vernieling.
De andere wandeling liep op een smal pad hoog boven langs de klif met natuurlijk weer fantastisch uitzicht. De gieren vlogen op ooghoogte, rotsen in allerlei vormen en de rivier diep onder ons. We hebben nog niet veel regen gekregen, maar helaas nu wel. De gieren hadden het eerder in de gaten dan wij en we zagen ze in hun grotten duiken. Wij kregen de bui vol op ons kop. Maar ja, daarna lekker voldaan en rozig een spelletje doen met koffie en een eclair is geen straf…
Het is trouwens zo bijzonder om veel in de natuur te slapen en te zijn. ’S nachts horen we de uilen, ’s morgens zien we herten lopen en laatste stak er een wild zwijn familie over. We hebben soms de mooiste plekjes en in Frankrijk zijn er heel veel te vinden.

En zo gaan we van het ene mooie dorpje naar de andere mooie wandeling. In deze hoek zijn veel dorpen omgeven door kasteelmuren, waarbij Carcassonne de uitblinker is.

De telling van mijn landen staat al een tijdje stil. Samen met Cindy doe ik veel landen aan waar ik al geweest ben, het rommelt in sommige landen nogal, als twee vrouwen samen ben je niet overal welkom en iets met corona. Dus Andorra kon ik niet laten liggen, toch nog even de teller op 89 gezet. En eerlijk gezegd, veel meer had Andorra niet te bieden. Het bestaat met name uit skigebieden en shopping centra’s, vanwege het belastingvrije klimaat. We hebben niets nodig, het moet allemaal wel blijven passen in Nomad, dus niets gekocht.

Het idee is natuurlijk dat we alle tijd hebben, dus het lekker kassie aan kunnen doen. Dat doen we deels wel, maar deels ook niet, want we schuiven toch steeds een stukje op. Maar nu voelen we langzaam het geblaas van de herfst in onze nek. Ook hier vallen de blaadjes en worden de nachten iets langer en vochtiger. De temperatuur is nog goed en dat willen we graag zo houden. Dus de Pyreneeën kregen een bliksem bezoek, waarbij we nog wel weer een pittige wandeling gedaan hebben. We waren er al eerder geweest, hadden genoten, en wilden nu de langere wandeling van vier uur doen. Mooi door een kloof met allerlei hangbruggen. Helaas waren er geen bordjes meer, misschien door de corona niet meer bijgehouden, waardoor we op een gegeven moment verwachten, of meer hoopten, dat na elke hoek we de weg terug zouden zien. Na zo’n vier uur pittig doorlopen, met name omhoog, kwamen we een gids tegen die ons adviseerde om dezelfde weg terug te leggen, want als we door zouden gaan zouden we niet voor het onweer binnen zijn. Die gids was een van onze engelen, want het pad loopt af en toe op een richel hoog in de kloof, en daar wil je niet zijn met onweer en nattigheid. Uiteindelijk na zeven uur lopen kwamen we moe, maar toch wel voldaan, bij Nomad aan. Vlakbij Nomad stond een affiche van een thermaal bad, en dat was weer zo’n gelukje die voorbij kwam, want daar lagen we de volgende dag goddelijk in te genieten. 38 graden thermaal water omgeven door bergen en natuur, dat is nog eens lekker bijkomen.

En hoe kan je Frankrijk beter afsluiten dan met een markt. Nog even de heerlijkheden van het land inslaan en dan op naar Spanje!