De meeste ongelukken gebeuren thuis

Eerlijk gezegd moest ik even schakelen toen we Spanje inreden, maar Cindy was direct opgetogen. Misschien is dit wel ons nieuwe thuis! Niet dat we nou direct op zoek zijn, want deze vrijheid laten we voorlopig denk niet los, maar als we nu dromen over settelen, dan vind die droom in Spanje plaats. Dus we kijken met andere ogen naar dit land. Kunnen en willen we hier wonen en aarden, is dit onze plek?
In ieder geval doet Spanje veel om ons te overtuigen. Om te beginnen met een bochtige weg langs een rotsachtige kust met kleine baaitjes. We genieten van de rit en slaan het bezoeken van de dorpjes over, want we kunnen niet overal een ijsje eten. We eindigen de dag in Peralada, een klein dorpje waar we direct een klik mee hebben. In vergelijking met Frankrijk is Spanje ietsje rauwer, heeft het iets meer een rafelrandje. Niet helemaal perfect. Maar dat maakt het sfeervol, levendiger en we worden er blij van. Het moet gevierd en dat doe je met twee Cava op het terras. Voor de prijs van 2,50 per stuk…. Worden we ook blij van. Het terrasje blijkt de kern van het dorpsleven, en daar moet je zijn, dus de volgende ochtend zaten we er weer, maar dan aan de koffie. Daar bleek ook waarom de nacht wat onrustig was verlopen, het was die dag ervoor een Catalaanse protestdag, de Catalanen willen onafhankelijk zijn en dat uitten ze die dag, of beter gezegd die nacht. Nou goed, koffie helpt.

Peralada ligt vlakbij Figueres, de stad waar Salvador Dali zijn museum gevestigd heeft. Ik was er al eens geweest, maar dit Museum is zo gaaf, daar kan je vaker komen. Ik kan het ook eigenlijk niet omschrijven, je moet het zien en ervaren. Hij heeft het zelf opgericht en het is dan ook alsof je in een van zijn schilderijen stapt. Een surrealistische wereld, geniaal en creatief. We houden beide van dit soort kunst en hebben dan ook de volgende dag zijn geboortehuis bezocht, in Portligat. Een heel klein dorpje in een liefelijk vissersbaaitje, waar we op de parkeerplaats ons kamp opgeslagen hadden. Tot grote vreugde van het gezinnetje van wilde varkens die door de baai en langs de campers struinden om te kijken of er nog wat te halen valt. Ze hadden geluk, we hadden nog een restje stokbrood die Cindy heldhaftig door het badkamerraam naar ze toe gooide.
Na een ochtendduik tijdens de zonsopgang zijn we naar Dali’s huis gegaan. De plek waar hij de meeste schilderijen heeft gemaakt. Niet alleen is dat leuk om te zien, maar vooral ook hoe hij het heeft ingericht. Hij kocht elke keer een klein vissershuisje erbij totdat het groot genoeg was voor hem en zijn vrouw. Hij verzamelde van alles, overal staat wat of er is wat creatiefs mee gedaan. Zijn bekende eieren en lippenbank staan in de tuin, maar verder is er niet heel veel van zijn kunst te zien, het was vooral zijn leef omgeving.

En inmiddels kennen jullie ons ritme, het werd weer tijd voor wat beweging. Op iets meer dan een uurtje rijden ligt een vulkaangebied, allang niet meer werkzaam maar nog wel een mooi stukje natuur. Wandelen dus. Bij aankomst alvast een tochtje gedaan naar een vulkaan die gedeeltelijk is ingestort, waardoor je zo tegen de verschillende as-lagen aan kijkt, mooi hoor. De volgende dag zou er een lange tocht op het programma staan, maar dat ging er niet meer van komen.

Want na het eten ging ik op een ander plekje in de camper zitten dan waar ik normaal zit als Cindy de afwas doet. Er kan er namelijk niet alleen maar één tegelijk staan, maar ook moet alles op een bepaalde manier verlopen want anders loopt het systeempje niet lekker. Maar goed, ik had wat last van mijn rug en dacht dat ik wel even in een hoekje kon duiken. De net gevulde theepot stond ook in het hoekje, in afwachting van een zakje. En tik ik nou net zijn armpje aan… 1 liter kokend water stroomt zo mijn schoot en linkerheup in. Ik vloog direct naar buiten, trok gillend mijn kleding van mijn lijf en sprong naakt in de rondte. De vellen hingen er direct bij en het deed zo gemeen pijn. Paniek alom natuurlijk. Natte keukendoek erop, maar dat koelde niet, dus ik sprong onder de douche. Daar viel ik flauw, met het gevolg dat ik in het hele kleine hokje half op de grond lag. Op bed gekropen en gauw smeren met dat wat in de EHBO doos voorhanden was. De pijn was gemeen en enorm, maar dat stelde mij ook gerust. Het was dus niet zo diep dat mijn zenuwen aangetast waren.
Cindy haalde hulp bij de campers naast ons, met het verzoek om een dokter te bellen. Die optie bleek er niet te zijn, het is of naar het ziekenhuis of 112. We hebben het laatste gedaan. Ik lag te rillen en kermen op bed en kon niets. Cindy’s hart brak en wilde wel maar kon mijn pijn niet wegnemen. En ondertussen lag Nomad vol met EHBO spullen, natte doeken, de afwas en er vlogen allerlei insecten naar binnen op zoek naar licht. Gelukkig was de ambulance er snel, zaten er lieverds in en hebben ze ons naar het ziekenhuis gebracht.
Het water had de huid van mijn linkerflank, mijn heup, mijn linkerbil en een gedeelte van mijn buik verbrand, een oppervlakte van zeker 30 bij 30 cm, ongeveer 12 a 15 procent van mijn huidoppervlakte. Nadat ze in het ziekenhuis het vel zoveel mogelijk eraf hadden gestroopt en me ingesmeerd en ingepakt hadden konden we terug naar Nomad. De komende tijd zou ik iedere dag naar een verpleegpost moeten om het verband te wisselen.
De nacht verliep moeizaam. Het wondvocht droop door het verband heen en mijn andere zijde klaagde dat ik me niet om kon draaien. Daarnaast zat de stress, de shock en de angst er nog in. Houdt ik littekens, herstelt het zich wel, wat moet ik doen, waar moet ik heen, wat is wijs.

Bij de medische post schrok de verpleegster van de grootte van de wond en bereidde me erop voor dat het wel een paar weken zou gaan duren. Ik moet zeggen, het zag er ook slecht uit. Dik zalf erop, ingepakt en met angstige ogen verliet ik de post, hup mijn bed in. Niet ideaal in Nomad, maar we hadden geen tijd of energie om iets anders te zoeken dus lieten het maar even zo. Morgen een nieuwe dag. Die nacht verliep waardeloos dus een hotel zoeken kreeg prioriteit. Omdat ik zoveel wondvocht lekte moeten de lakens iedere dag vervangen worden, er kwam teveel op Cindy’s schouders en ik mocht niet transpireren dus Nomad was even geen optie meer. Eerst maar weer naar de medische post waar ze met zijn drieën om mij heen kwamen staan. Ze keurden het verband van gisteren af, dat was helemaal niet goed gegaan, de wond kon zo niet ademen. Het zag er inderdaad nog slechter uit, rood met witte vlekken, de symptomen van een diepe 2e graad. Met ogen van een bang konijn lag ik op tafel, en weinig vertrouwen of de behandeling nou wel goed komt. Maar goed, ze waren het er met zijn drieën over eens dus je zou het denken. Andere zalf erop en minder verband.
Omdat het niet uitmaakt naar welke medische post je gaat, je krijgt toch elke keer een andere verpleging, besloten we een hotel te nemen in ons favoriete dorpje Peralada. Mijn vader en Lily hadden aangeboden dat we een knap hotel konden nemen zodat we van de luxe gebruik konden maken. En ondanks dat deze knap was viel het me tegen. Had natuurljk ook alles te maken met mijn lontje. Het lag niet in de het leuke dorpje maar midden tussen de golfbanen met dito publiek, een klein balkonnetje en kamer en een verouderde tv. Morgen maar weer weg dus. Soms neem je beslissingen te snel want door de onrust en alle stress die er al was stortte Cindy in. We gingen zo onze grenzen over, we waren op. Daarnaast heeft Cindy het er erg moeilijk mee om te zien dat ik pijn heb. Dat machteloze gevoel moet ook moeilijk zijn.

Gelukkig scheen de zon de volgende dag. Het ontbijt was fantastisch, Cindy lachte weer en we kregen een zelfverzekerde dokter. Geen zalf, alleen verband, de huid moet zichzelf herstellen. Dus twee vrolijke gezichten reden naar het Parador aan de mooiste kust van Spanje. Vitamine Sea doet wonderen. Een fantastische kamer met het mooiste uitzicht wat je kan wensen! Op een baai met rode rotsen, groene naaldbomen, een klein strandje en dobberende bootjes. Alsof je naar een film kijkt. De beste plek om te herstellen.

Die zelfverzekerde dokter bleek geen gelijk te hebben, de volgende dag trok het verband mijn huid stuk.
Gelukkig waren we nu verbonden aan dezelfde medische post, zodat ze mijn voortgang konden checken. Vanaf maandag onder supervisie van mijn favo verpleger Oscar, een positieve hippe man, met lieve handen, goede zorg en Engelssprekend. Net toen de moed in onze schoenen zakte en we bang waren dat we het risico namen dat het niet goed zou herstellen (google helpt dan ook zo niet), kwam hij met positief nieuws, de wond op mijn buik herstelde zich en mijn bil zou ergens volgende week gaan volgen. Volgens hem zag het er supergoed uit. Yes, dat geeft de burger moed. Licht aan het eind van de tunnel. De wonden op mijn zijde en heup hadden meer tijd nodig, maar als de stap naar herstel is gezet volgen die ook wel. Jezus, wat voelden wij ons beter. Positiviteit in het koppie doet veel.

Het Parador had natuurlijk wel een restaurant, maar zonder groente en krachtvoer, dus Cindy stond iedere avond op de parkeerplaats in Nomad te koken. Wat we dan op ons terrasje op het balkon romantisch op zaten te eten. Roomservice! Met een open wond heb je 30 % meer eiwitten nodig (ook via google) dus goede voeding is belangrijk en ik weet zeker dat de inspanningen van Cindy bij droegen aan het helen.

En die stappen gingen ineens snel. Oscar riep op maandag dat het nog wel een dag of tien a twaalf zou duren en op vrijdag was ik er voor het laatst. Hij had in zijn 20 jaar ervaring nog nooit gezien dat een wond zich zo snel sloot. Dus nou ben ik nog trots ook. En het geeft vertrouwen, vertrouwen in mijn gezonde gestel.

Omdat het er naar uitzag dat het langer zou duren hadden we een appartement gehuurd in Palafrugell, in de buurt van de medische post. Even wennen na een luxe hotel, maar eigenlijk ook leuk om zo het Spaanse leven te ervaren. Middenin het centrum, met markt, terrassen en gezelligheid en met groot dakterras en woonkamer. En ruime douche, waar ik zo van geniet na 12 dagen het niet kunnen doen.
Vanaf nu onder de bezielende leiding van verpleegster Cindy. De laatste wonden helen en zijn nagenoeg dicht. De huid is nog vurig, kwetsbaar en heel gevoelig, iedere dingetje erop voel ik en kriebelt. En mijn thermostaat werkt nog niet lekker. Als het heet is kan ik mijn hitte niet kwijt en vlamt de nieuwe huid op. Om het vervolgens daarna koud te krijgen. We hebben hier al twee avonden met de verwarming op 30 graden gezeten, waarbij ik een trui aan heb en Cindy bijna niets.
Ondanks dat we het liefst zo snel mogelijk Nomad weer in trekken is het toch wel goed om nog wat rustiger aan te doen. Al dansen we ook wel een beetje op de tafels, God wat is het toch fijn dat het allemaal weer goed gaat komen!

Voor foto's zie onze website: https://cheerstohappiness.jouwweb.nl/nomad