Net als in de film

We zijn inmiddels zeer regelmatig in Italië geweest en om te voorkomen dat we in gebieden blijven hangen die we al kennen hebben we besloten om ons eens te gaan richten op het zuiden. Dat betekent doorkachelen. Best lastig trouwens om al die leuke plaatsjes voorbij te rijden, leuke herinneringen komen op en soms trok het stuur van Nomad wel een beetje. Maar één leuke herinnering won het wel, in de buurt van Arezzo, een prachtig romantisch plekje met fijne lunch, slaapplek en heerlijk wijn en pastasausen om mee te nemen. Teveel van het goede om door te rijden. Dit gebied is zo mooi dat we ons harten weer verliezen aan de glooiende heuvel met lanen van cipressen, wijnranken en olijfbomen. We dromen weg en zien ons wakker worden in een mooi huisje met blauwe luiken, grote tafel onder de wijnranken en een slingerende oprijlaan. We blijven er nog even van dromen, want het vrije leven lonkt ook nog.

Natuurlijk gaan we naar mijn vader en Lily, het is altijd fijn om er te zijn! Veel terrasjes, heerlijk eten en mooie gesprekken. Zo kwam nu de vraag op tafel; ‘ in welke film zou je wel kunnen leven?’ Door de sfeer kwam ‘Under the Tuscun Sun’ en ‘ Eat, Pray, Love’ voorbij. Nou daar hebben we direct aangewerkt want we zijn gaan lunchen op het terras in Cortona waar ‘Under the Tuscun Sun’ is opgenomen, en we zijn langs het huis gewandeld. Tijdens de wandeling hebben we contact met een oudere vrouw met veel rimpels en een prachtige lach. Ze spreekt vlekkeloos Engels, blijkt Italiaanse te zijn, maar heeft man was van Engelse afkomst. Tijdens haar leven heeft ze daar gewoond maar ook een tijd in Parijs. Nu weer terug op haar geboortegrond waar ze boven de stad woont, op een heerlijk rustige plek met prachtig uitzicht. Het voordeel van dorpjes bovenop de heuvels. Ook al loopt ze zichtbaar niet makkelijk en heeft ze een verband op haar hoofd omdat ze gevallen was, ze is energiek en straalt. Iedere dag doet ze een ronde waarbij het vuil wat ze tegenkomt meeneemt. Ze blijkt 96 te zijn. We zijn onder de indruk. Forever young.

Samen met mijn vader maken we Nomad nòg mooier. Extra kastje en de plantjes staan nu toch een partijtje te shinen in hun nieuwe plantenrekje. Kunnen we nog meer meenemen, we vallen al bijna om. Tijdens het overwinteren misten we wat warmere kleding, lange broeken en sweaters etc. Die hebben we nu dus wel mee, terwijl de mussen hier van het dak vallen en we dit keer niet in Europa gaan overwinteren. Tenminste dat is het plan.

De Amalfi is een van de mooiste kusten van Europa (waar hebben we dat meer gehoord), staat op de Unesco en is een toeristische hotspot. Om de drukte een beetje voor te zijn, pakken we dit eerst. We doen het niet vaak maar we hebben ons getrakteerd op een camping en dat voelt dan ook meteen luxe. Warme douches, eigen plekkie, luifeltje uit en op deze zelfs een zwembad.

Romantisch als we zijn rijden we de volgende dag op een Vespa de prachtige kust af. Heerlijk met dit warme weertje en twee armen om me heen. De weg kronkelt langs de bergwand en is op veel plekken zo smal dat alles stil staat. Ideaal zo’n scooter. Dit stukje kust is zo bijzonder omdat het inde tijd eigenlijk niet zoveel veranderd is, simpelweg omdat daar de ruimte niet voor is. De plaatsjes zijn hetzelfde gebleven en er is niets bijgekomen. Nou ja, de visboer heeft plaats gemaakt voor een souvenirshop. Op de flanken van de bergen worden met name citroenen verbouwd, de bekende Amalfi citroen waar Limoncello van gemaakt wordt. Voor die teelt zijn er terrassen aangelegd, net zoals bij rijstplantages. Niet alleen doen de citroenen het hier goed, sommige zijn zo groot als een kokosnoot, ook bloemen bloeien hier rijkelijk. We snuffen tijdens het rijden steeds de geur van jasmijn op.

Even samengevat: Amalfi is te druk, Ravello erg leuk, Positano mag er ook zijn, maar de kustweg met de baaitjes is het leuks.

Met weemoed brachten we onze mooie Vespa weer terug en zijn we in de trein gestapt naar Pompeii. Ik baalde van mijn eigen stomheid, ik was erin gestonken om van te voren kaartjes te kopen zodat je de rij zou vermijden. Een beginnersfout, je betaalt namelijk altijd meer. Ik voelde me nog meer in de maling genomen toen bleek dat we alsnog in de rij moesten staan. Maar dat gaf wel ruimte om mijn fout goed te maken, nog in de rij klom ik in de pen en ja hoor, het prijsverschil terug gekregen. Tralala.

Pompeii was een stadje met ongeveer 20,000 inwoners toen het in 79 n Chr getroffen werd door een vulkaanuitbarsting van de Vesuvius, die er vrijwel direct naast ligt. Vier meter as en brokstukken bedolven de stad. Inmiddels is ongeveer 60% opgegraven. Niet alleen is er veel behouden gebleven, het geeft ook veel informatie over de tijd van toen. De handel bestond toen al uit wijn en olijfolie, maar ook uit textiel. De wol werd gebruiksklaar gemaakt door ze te wassen in urine en overal in de stad hingen kruiken om die urine te verkrijgen. De stad had zo’n 150 cafe’s waar zowel binnen als voor het cafe gedronken werd. Veel cafe’s liggen bij elkaar, dus het moet echt een uitgaanscentrum geweest zijn. Veel cafe’s en badhuizen hadden peeskamertjes en er was een bordeel met fresco’s waarop verschillende standjes te zien zijn. Sowieso lijkt het erop of er in die tijd openlijk met seksualiteit om werd gegaan, in diverse woningen zijn erotische fresco’s aangetroffen, sommige hadden kamers speciaal voor seks en er waren kijkgaten zodat anderen mee mochten genieten. In de 19e eeuw zijn deze huizen voor publiek gesloten en sommige zelfs dicht gemetseld zodat ze niet te zien waren. Wat kan tijdsgeest toch verschillen.

Verder natuurlijk badhuizen, tempels, theaters, amfitheater, het forum, handelscentra. De begane grond van de meeste huizen staat er nog waardoor je echt in de stad loopt. De straten met ingesleten karrensporen, zijn voorzien van hoge trottoirs met stapstenen om over te steken, een soort voorloper van de zebra’s. Het spreekt allemaal tot de verbeelding, je ziet in gedachte de mensen lopen.

Napels ligt drie kwartier verder met de trein, dus hop daar gingen we weer. Propvol, bloedheet, langzaam, piepend en krakend, het was een pittige rit en tegelijk kregen we het reizigers gevoel. In Napels was de warmte van de dag goed blijven hangen en tezamen met de uitlaatgassen en de drukte was het even wennen. Het voelt alsof we buiten Europa waren beland. Vervuilde straten waar de grauwe was boven hangt, mannen met dikke buiken hangend op de straat, vrouwen hangend uit het raam, overal scooters met of zonder helm, nauwe straten, armoedige winkels, simpele restaurantjes. Rauw, puur vies. Wat een ander Italië!

Napels is de bakermat van de pizza en wel de Margherita. Een van de oudste pizzeria’s van de stad is Da Michelle, die al sinds 1870 bestaat. Ze hebben er maar twee dus de keuze is makkelijk en ze moesten volgens de vele reviews en reisbloggers de beste van Italie zijn. Julia Roberts in de film Eat, Pray, Love beschreef m als volgt: “ I’m in love. I’m having a relationship with my pizza.”

Het belooft wat. De pizzeria ligt in een nietszeggend straatje maar je herkend het van afstand door de lange rij die er staat. Wat een gekkenhuis, en wij deden er aan mee. Nummertje trekken en wachten maar, eerst op een terras maar we dachten dat het opschoot voor de deur. Nou van opschieten was geen sprake, de mensen die na lang wachten binnen zaten namen het ervan. De rij werd steeds ongeduldiger en een Amerikaanse vrouw ging bijna op de vuist met de ober en trok ieder bonnetje uit zijn handen om te kijken of ze nog niet aan de beurt was. Toen we aan de beurt werd onze weg geblokkeerd door een andere toerist die boos naar ons keek. Sorry hoor, maar als je het niet erg vindt gaan we even een pizzaatje happen. Binnen bleek een oase van rust, ruimte voldoende en iedereen zat lekker relaxed te eten. He he. De stoel waar Julia Roberts had gezeten was aangegeven met een bordje, net zoals de stoel van Maradona en andere Very Import Persons. Voor de zekerheid hebben we onze namen op het bonnetje opgeschreven zodat ze het juist spellen. De pizza was smakelijk, heel smakelijk, maar zeker niet de allerlekkerste. Het gaat om de beleving.

We hadden geen zin om allerlei bezienswaardigheden te bekijken, maar lekker een beetje te struinen. Rode pepertjes blijken een hot item te zijn, in dit geval niet de verse maar de plastic of geprinte variant. Het staat voor geluk, maar ik kan me ook voorstellen dat het iets te maken heeft met het pittige karakter van de Napoleons.

Niet dat wij er iets van gemerkt hebben maar Napels is ook bekend, of eerder berucht, van de Camorra, de maffia. Ontstaan in 1800, onvrede over het gezag zorgde ervoor dat familie clans de touwtjes zelf in handen namen. Niet voor niets natuurlijk, iedereen moest hiervoor Pizzo betalen, oftewel beschermingsgeld. Recht werd gesproken in de ‘Grand Mamma’, de interne rechtszaal. Inmiddels beheren ze alle openbare uitgaven van het bestuur, elke beslissing gaat eerst langs de Camorra. Ze halen 25 miljard euro per jaar op aan drugshandel, bouw en afvalverwerking, wapenhandel, prostitutie en afpersing. Overal blijft wat aan de strijkstok hangen. Regelmatig hebben de clans onderling ruzie en leggen ze het loodje. Veel leiders van de clans zijn de laatste jaren opgepakt, ook in Amsterdam, waar korte lijntjes mee lopen. Gevolg is dat de structuur ontbreekt, de strijd harder wordt en er steeds meer jongeren aansluiten. Het is dweilen met de kraan open, iedereen doet er aan mee, of die wil of niet.

In die film wil je dus niet leven.

We rijden Puglia in, eerste stop is Pietrapertosa, een gehucht in een gebied die ook wel de zuidelijke Dolomieten worden genoemd. Puntige rotsen, groene bergen, bloemige weides. Heerlijk hoor, de frisse lucht na de smog. Pietrapertosa ligt tegen de berg geplakt net zoals het dorpje aan de overkant Castelmezzano. Beiden staan ze op het lijstje van mooiste dorpjes van Italië, vermoedelijk door de ligging, want in de dorpjes zelf is niet heel veel te beleven of te zien. Via de kloof kan je van het ene naar het andere dorp lopen en dat is natuurlijk wat we doen. Heerlijk even wandelen. Na tien minuten horen we naargeestig gezang uit het bos komen, afkomstig van een soort van grafstenen. Het blijkt dat het dorpje beschreven wordt in een boek en dat hebben ze afgebeeld op zeven plaatsen langs de wandeling. Allen klinken even naar, er wordt schel gelachen, eenstemmig gemompeld, zwaarmoedig gesproken. We kregen een donker gevoel over ons heen, helemaal toen ik mijn voet net naast een slang zette, die langzaam sissend weg kronkelde. (Ik was een stuk sneller weg) en er in the middle of nowhere een zwarte kat langs onze benen gleed. Gadverdamme, niks niet lekker wandelen. Tijdens de terugweg hadden we de vaart er dan ook goed in…

Het uitzicht vanaf ons plekje was zo mooi dat we besloten er nog maar een dagje te blijven. Lekker beetje lummelen, foto’s maken van de bijtjes, spelletje doen, boekje lezen, espresso drinken bij het plaatselijke barretje. Langzaam weer incruisen in onze way of living.