Back on track

Normaal gesproken schrijf ik de stukjes altijd zo weg, maar dit keer had ik er op de een of andere manier moeite mee. Het werd meer een opsomming, het kleurde niet. Ik realiseerde me dat ik er ook zo in zat, een beetje vlak. Ik genoot wel, maar niet zo uitmuntend meer als voorheen. De sprankeling leek er even uit te zijn. Waar ik me dan weer zorgen over begon te maken. Na wat gemijmer en gesprekken met mijzelf realiseerde ik me dat het kwam doordat ik vooral aandacht had gegeven aan het herstel van de wond, maar geen aandacht aan de spanning, de stress en de angst. Wond herstelt goed, dus alles is oké en we kunnen weer door. Niet dus. En dat merkte ik aan mezelf. Ik kon iets minder hebben en legde de focus buiten mijzelf. Wat betekent dat ik me bijvoorbeeld irriteer aan geluiden of aan rotzooi. Dingen die ook echt wel aso zijn, maar waar ik in mijn hum beter tegen kan dan nu. Ben minder flexibel. Ook meer druk op de ketel trek ik dan niet. Dingen die geregeld moeten worden of stuk gaan. En precies dat herken ik uit mijn gedrag voorheen. Ik realiseerde me dat ik hetzelfde aan het doen was wat ik te vaak gedaan heb. Probleem fixen en door gaan met geen enkele aandacht voor wat voor effect dat op me had. Tegen oppervlakkige stress aan lopen, in dit geval de kraan die stuk ging, maar niet het onderliggende respecteren. En op het moment dat ik het me realiseerde èn het uitsprak kwam er lucht in en waaide het zachtjes aan weg. De volgende dag werd ik wakker met een blij gevoel en met het geloof dat het met het kraantje ook wel goed kwam.

Tijdens de week in het appartement kon de wond goed genezen. De vurigheid ging er langzaam uit en de huid wordt langzaam aan weer wat dikker en minder gevoelig. Het is hier en daar nog iets bobbelig, maar ik ben overtuigd dat dat ook weg gaat trekken.
We hebben het in de week lekker rustig aan gedaan. Mooi de tijd om naar de kapper te gaan, iets wat ik nog nooit gedaan had tijdens al die reizen. Ook een kwestie van loslaten en dat werd beloond. De kapster leek wel op Edward Scissorhands zo snel als ze het deed, maar ze had er kijk op. We hebben ons lekker laten vertroetelen en geföhnd en wel zaten we even later aan de koffie.
Lekker om er weer een beetje knap bij te lopen na al die dagen in verband.
En we konden zachtjes aan weer een beetje op pad. De kust hier heeft zoveel mooie baaitjes en dorpjes die echt uitnodigen voor een lunch of een ijsje. Supergoed bijtrekken dus.

Na de week was ik goed genoeg om weer in Nomad te gaan wonen, al was het voor ons samen wel even wennen. We waren wat angstig om iets op het vuur te hebben, ik was bang om me te stoten, en ik kon niet meer lekker in mijn nakie rondhuppelen. Maar tijd heelt alle wonden, dus langzaam cruisden we in. We gunden onszelf een camping, bij Sitges, dus warme douches en de ruimte. En wat een leuk dorpje is dat! Een heerlijke lange boulevard, witte kronkelige straatjes en heel veel gezelligheid. Het staat natuurlijk bekend om de Gay scene, maar dat ligt er niet te dik boven op, het is meer een plaatsje waar alles oké is en daardoor heel chill. Goede plek.
Vanuit Sitges zijn we met de trein naar Barcelona gegaan, waar we een hotelletje gepakt hebben. We hebben ons benen uit ons lijf geslenterd door de gezellige oude stad en lekker gewinkeld en niets gekocht. De volgende dag werden we in ons fijne hotelletje helaas met regen op de ramen gewekt. Kan niet altijd feest zijn. We zijn beide al eerder in Barcelona geweest, dus we hoefden niet van alles te zien, maar de Sagrada stond op ons beider lijstje. Tenslotte verandert die in de tijd. Hij is nog niet af, maar het schiet op, ze zijn bezig met de twee grootste torens en hierna is de hoofdingang aan de beurt. De buitenkant stond nog goed op mijn netvlies maar de schoonheid aan de binnenzijde was ik bijna vergeten. Echt prachtig en zo goed doordacht. Zelfs met slecht weer leek het alsof de zon door de kleurrijke ramen binnen kwam. Gaudi heeft zijn laatste 20 jaar eraan gewerkt en ondanks dat hij niet kon verspellen dat hij onder de tram zou lopen, realiseerde hij zich wel dat hij de kerk nooit af zou krijgen. Hij had het daarom wel al volledig uitgewerkt op papier en nog steeds wordt het volgens zijn plan uitgevoerd. Een mooier eerbetoon bestaat er eigenlijk niet.

Op ons laatste dagje Sitges hebben we iets te lang op het terras gezeten, we raakten in een gezellig gesprek met twee vrouwen, waardoor ons bezoekje bij het bekende wijnhuis Torres niet meer gelukt is. Daar zijn we de volgende ochtend nog wel even langs gereden, maar toen hadden we meer zin in koffie dan wijn. En we besloten er even wat gas op te geven richting Valencia, net even een paar graden warmer, 25 ipv 22 dus klagen doen we niet hoor, en zin om in een nieuw gebied te zijn.

Sinds we hier zijn, en zo lang is het niet, zijn we al vier feestdagen verder, die Spanjaarden lusten er pap van. Om de drukte te vermijden hebben we ons plekje direct aan het strand verlaten om het achterland te verkennen. Er wordt gezegd dat het Albarracin het mooiste dorpje van Spanje is. Geen idee of dat waar is, en inmiddels hebben wij hier en daar al heel veel mooie dorpjes gezien, maar deze mocht er ook zijn. Het ligt geklemd tussen de rode en roze rotsen waarvan de huizen ook gemaakt zijn en dus opgaan in de omgeving. De kerk heeft een prachtig gekleurd dak en een kasteel en kasteelmuren die over de bergen heen kronkelen zorgden voor bescherming. Ja, het dorpje mocht gezien worden. En helemaal vanaf het gezellige rumoerige pleintje met onze gezichten in het ochtendzonnetje, met een bocadillo de queso en een goede koffie. Dit was het begin van het teruggekeerde happiness gevoel en het universum deed mee. Het deed er zelfs nog een toefje op door ons een prachtige rit te geven, dwars door het rode gesteente en met bomen die goud kleuren door de herfst bladeren. Zingend en genietend toerden we verder. En er kon nog meer bij, we vonden ook nog een slaapplek met warme douche. Gratis en voor niets. Komt dat toch een partijtje fijn uit als je douchekraantje stuk is. En wat is het super dat dit er is, compleet met bbq’s en alles supernetjes aangelegd. Het draait hier minder om geld dan in Nederland. Daar moet je overal voor betalen, geld moet rollen en we kunnen het ook laten rollen. Lees vandaag in de krant dat Nederland op nummer vier staat van de rijkste landen ter wereld. Nummer vier….
Spanje staat iets lager vermoed ik, maar de gastvrijheid staat hoog.

Na een dagje wandelen en ons laven aan de plaatselijke festiviteiten zijn we naar een betaalde camperplaats gereden. Dat doen we niet vaak, maar deze was het waard. Twee belgen die net twee weken hier wonen en het avontuur begonnen zijn. Ik vertrek en dan succesvol. Tenminste, dat verwachten wij, want in onze ogen doen ze het goed. En niet alleen in onze ogen, ook van onze mede camperaars, want we waren het niet van plan maar zijn er met elkaar nog een nachtje extra gebleven. Ze hebben namelijk ook nog een barretje met Belgische biertjes en speciaal voor ons Paella avond. Gezelligheid alom dus en fijn om weer even onder de mensen te zijn. Ieder is op zijn manier op pad en dat werkt inspirerend.

Het kraantje koste ons wat energie en doorzettingsvermogen, maar we kunnen weer douchen. Kraantje paste namelijk niet op onze doucheslang, nieuwe doucheslang niet op de houder, koppelstukje in winkel gehaald die net met siësta ging en vervolgens bleek het Electra stekertje een extra zetje nodig te hebben. Bloed, zweet en trots, want elke keer als we nu onder de douche staan is dat met een hebbenwemooigeflikt - gevoel.

Karin heeft ons huis verkocht en gaf ons in plaats van bloemen, is ook niet handig in Nomad, de coordinaten van hun huis in Spanje. En daar zijn we dus aan komen waaien en drie dagen blijven hangen. De samenvatting van deze dagen is eigenlijk: eten, drinken, gezelligheid, ontmoetingen en hondjes. Hondjes omdat ze nog niet zo lang vier schatjes hebben die aan zijn komen lopen op zoek naar hun geluk. En die krijgen ze. Wat een leven, op een mooie finca en met elkaar.

De Sahara is door de klimaatverandering Europa in aan het glijden en dat kan je hier wel zien. Alsof je in Mexico bent. Alleen de bomen zorgen voor wat groene kleur, maar ook die hebben een laagje van zand over zich heen. Beige rotsen en zandwegen bepalen de omgeving. De finca’s zijn van dezelfde kleur en als je wegdroomt zou je de cowboys langs kunnen zien rijden.
Het regent hier bijna nooit, en als het zo is, is het een beetje. De meeste regen blijft achter de bergen hangen, daar waar die gouden bomen staan. Zo ga je de regen toch ook wel waarderen, al begrijp ik dat dit heel anders klinkt hier dan in een nat herfstachtig Nederland…