De weg roept

Onderweg naar Delphi kwamen we nog een klooster tegen. Het barst er hier van, maar deze staat op Unesco en dus een bezoekje waard. Het voordeel van Unesco is dat er geld ingestoken wordt en dat het mooi behouden blijft en dat kan je ook hier weer zien. In dit klooster liggen de relikwieën van Loukas, een monnik die bekend stond als wonderbaarlijke genezer. In 940 stichtte hij hier het klooster, omdat daar een bron lag die een geneeskrachtige werking zou hebben. Geloof doet veel en nog steeds komen er mensen die geloven dat een bezoek je geneest. Het beste is om er een nacht te slapen waarvoor je vorstelijk moet betalen. Het klooster staat bekend als een van de mooiste Byzantijnse bouwwerken en dat geloven we dan weer wel. Kruip door sluip door lopen we door de vestingmuren, langs diverse altaartjes en natuurlijk langs de botten van Loukas. Binnenin zijn er veel fresco’s en mozaïek, maar vooral de sobere buitenkant en fraaie architectuur spreken ons aan. We vullen ons flessen met het geneeskrachtige water, baat het niet dan schaadt het niet, en het is heerlijk koud. Het is hiervandaan nog een half uur rijden naar Delphi maar we call it a day, het was genoeg voor vandaag. Het is bijna sluitingstijd en de parkeerplaats is al nagenoeg leeg, dus het lijkt een rustige avond en nacht te worden. En voor het geval dat hebben we de zalvende werking ook te pakken.Wisten wij veel dat er ’s avonds nog allerlei mensen komen die een privé sessie bij de monniken hebben, de klokken riepen dat de mis begon. Die nacht ging het plotseling toch een partijtje waaien. Allesbehalve een rustige nacht dus, en nog voor het ontbijt rijden we naar Delphi, op zoek naar rustig vaarwater.

Delphi werd in de tijd van de Oude Grieken gezien als het middelpunt van de aarde, aangegeven met een ronde, puntige steen, de navel. Apollo koos deze plek als plaats voor zijn orakel. Hij doodde eerst de draak Python, dochter van Gaia (de Aarde), die daar vervolgens wegrotte. Python betekent dan ook ‘doen rotten’, zo ga je toch met een heel ander gevoel over de kop in de Efteling.

Via het orakel kon je advies aan Apollo vragen, God van het licht en van de voorspelling. Dit orakel bestond uit een priesteres genaamd Phytia, gekozen voor het leven met doorgeefluik als functie. In trance stootte Pythia onsamenhangende klanken en zinnen uit waar je naar eigen invulling betekenis kon geven. Van heide en verre kwamen leiders, strijders, sporters en allerlei anderen die wijsheid nodig hadden, om aan het orakel advies te vragen. Oorlogen werden begonnen of juist niet, kanalen gegraven of juist niet, mensen gedood of juist niet. De eigen invulling zorgde nog weleens voor een ander resultaat, zo vroeg een koning of zijn oorlog kans van slagen had. Het orakel antwoord dat een groot rijk verwoest zou worden, en de koning voelde zich gesterkt in zijn plannen. Niet wetende dat dat grote rijk de zijne zou zijn. Logisch dat het orakel wat vaag was, later bleek dat Phytia hallucineerde vanwege de gassen die door een rotsspleet in de tempel uitkwamen.

De belangrijkste plek op aarde verdiende tempels, beelden, offers, allure. Het meeste heeft de tijd niet doorstaan, maar verbeelding doet veel. En als je de omgeving ziet snap je dat Apollo juist daar de plek heeft gekozen, op een groene weelderige berghelling met weids uitzicht, robuuste rotsen en in de verte de felblauwe zee. Apollo hield van de liefde en aanbad hierbij zowel mannen als vrouwen. Er werd in die tijd nog niet zo in hokjes gedacht. Zijn liefde voor de Nimf Daphne bleek onbeantwoord, ze vluchtte van hem door zichzelf in een laurierboom te veranderen. Apollo droeg sindsdien altijd een krans van laurier en wijdde een tempel aan haar. Tot grote verdriet van Apollo stierf een van zijn mannelijke liefdes waarna hij hem veranderde in een cipres. Dat Apollo daar verdriet van had blijkt, Delphi is omringd met cipres bomen.

De weg naar het orakel begint met de markt, zodat je op het laatste moment nog een offer kon kopen. Vervolgens de baden, de offerplek en verschillende tempels om uiteindelijk bij de grootste tempel uit te komen, de tempel van Apollo. Daarachter en eromheen ligt het hardloopveld, hier sprekender dan in Olympia vanwege de tribunes, en het theater. Deze werden gebruikt voor de Panhelleense Spelen, vier spelen op verschillende locaties, waarvan Olympia en Delphi de belangrijkste waren. Vanwege die vier plaatsen is het nu nog zo dat de Olympische Spelen eens in de vier jaar plaats vinden. In die tijd waren Poëzie en theater ook onderdeel van de spelen en een groot deel van het theater staat nog.

Net onder Delphi ligt een camping met een werkelijk schitterend uitzicht, verder dan ver kan je bijna niet kijken. De mooiste plekken staan aan de rand zodat je lekker met je koffietje of wijntje in de verte kan staren. Die plekken zijn natuurlijk geliefd en dus dichter op elkaar en pal in de wind. De rest van de camping is ook mooi, maar het uitzicht zie je dan minder goed, wat het voordeel heeft dat je ook nog aan je boek toe komt. Zo heeft alles wat en wij zijn zo dat we dat lang wikken en wegen. Waar we ook aankomen, we zitten heel vaak te trutten waar we willen staan. En als we daar dan later weer terug komen zijn we ook nog zo autistisch dat we op dezelfde plek willen staan, want dat zijn we dan zo gewend. We moeten soms om onszelf lachen en kunnen jaloers zijn op die gasten die in een keer hun camper neer zetten en zich nergens druk om maken, zelfs niet als ze scheef staan. Wij dus niet, wij willen perfectie. Dit keer koste het ons zeker 30 minuten en hebben we Nomad drie keer verplaatst, het werd een plek in de luwte. Een heerlijke middag, lekker tennis kunnen kijken, vanaf het zwembad van het uitzicht kunnen genieten en een beetje chillen. Wilden we nog wel een dagje, maar dan front row, want dat lonkte toch. De volgende dag stonden we al vroeg (en nu in 1 keer) op de beste plek van de camping. Hangmat uit en genieten maar. Helaas stak de wind op, maar die namen we op de koop toe. Die zal vast wel in de middag gaan liggen. We verkneukelden ons al op de gedachte aan een wijntje met hapjes en zonsondergang.

Rond elf uur zagen we halverwege de berg rookwolken, er was een aardige brand ontstaan, die aangewakkerd werd door de stevige wind. Blus vliegtuigen vlogen over en het leek erop dat ze na een uur of anderhalf de brand onder controle hadden. Maar de wind wakkerde het weer aan en de brand verspreidde zich hard. Rond drie uur begonnen we te twijfelen, moeten we niet weg hier? We hadden nog weinig last van de rook en de brand was op een paar kilometer afstand, maar dat kan zomaar veranderen als de wind draait. Hoop en verlangen liet onze kop in het zand maar toen de rook twee keer onze kant op werd geblazen namen we de beslissing om te gaan. Wat ook niet zomaar gedaan was, want waar moet je heen? Wild staan is geen optie, te gevaarlijk. De wegen waren afgesloten, we hadden geen idee hoe we nog konden rijden. Maar actie is beter dan afwachten dus daar gingen we, de rest van de camping twijfelend achter ons latend. Gelukkig konden we nog richting zee rijden, waar we ongeveer 30 kilometer vanaf de brandhaard naar een leuk dorpje zijn gegaan om te eten. Eerst maar even pas op de plaats. Maar ook daar kwam de rooklucht, zo erg dat de zon verduisterde. In het donker zagen we de vuurhaarden op verschillende plekken branden. Tijdens het eten kreeg ik een noodmelding op mijn telefoon waarin gemaand werd voorzichtig te zijn en maatregelen te nemen. Maar goed dat we van de camping af zijn gegaan, als we dat op dat moment gedaan hadden, hadden we alleen nog maar in het donker de bergen in kunnen rijden. Terug kon niet, verder wel, en we vonden een mooie plek in een volgende baai, direct aan zee. Ver genoeg om veilig te zijn, dicht genoeg bij water en in de frisse lucht.

De volgende ochtend zagen we wat de brand had aangericht. Grote vlaktes waren zwart geblaakt, heel veel olijfbomen vergaan, overal schroeide het nog na en kwam de rook ervan af. De hele nacht zijn ze bezig geweest en nu zag je nog veel brandweermensen aan het werk. Als de wind weer zou komen zal alles zo weer aangewakkerd kunnen worden. Heftig is het, verwoestend. En dat de zomer lang, op zoveel plekken.

Aan het eind van de dag kwamen we aan in Meteora. Dit is de plek waar monniken vanaf de 9e eeuw boven op de hoge rotspilaren hun klooster hebben gebouwd, op de vlucht of om als kluizenaar te leven. Uiteindelijk ontstonden er 23 kloosters, alleen benaderbaar via touwen en houten ladders. Ze konden zich optimaal wijden aan het geloof, zonder afleiding. Sommige zaten alleen in een grot, andere bouwden grote kloosters bovenop de piek. Dit is lang zo gegaan maar in de 17e eeuw werden de monniken afgeleid door het vrouwelijk schoon. Als monnik verklede vrouwen werden naar boven getakeld en het geloof raakte op de achtergrond. In de 18e eeuw werden de kloosters gebruikt om te vluchten voor de belastingen, beetje vergelijkbaar met het huidige Dubai of Malta.

We gaan eerst naar de Informatie om wat info te halen over de wandelingen en openingstijden van de 6 kloosters die er nu nog zijn. Achter de desk kijkt een man een beetje verstoord op. Wandelingen blijken er wel te zijn, maar niet aangeven en je moet toch echt met een gids gaan, het liefst die hier naast de Informatie zit. Dat is gek, want we hebben op internet wel info dat er wandelroutes zijn. We zoeken het zelf wel uit en probeer nog wat informatie over de kloosters de krijgen. Welke zijn open en welke is het meest de moeite waard om te zien. Dat hangt toch echt af waarvan je houdt en hij begint een preek te houden dat iedereen ergens anders van houdt. Kan die misschien wat informatie geven over elk van de kloosters? Nee, want dan moeten we hem betalen. Ook met de vraag welk klooster hij het mooist vind kom ik er niet, ze hebben natuurlijk allemaal wat. De man werkt zwaar op mijn irritatie met al zijn lesjes en gebrek aan info die hij geeft, helemaal omdat we bij een toeristenINFORMATIE naar binnen zijn gelopen. Maar nogmaals, we zoeken het zelf wel uit, komt goed.

We rijden het gebied in met oh’s en ah’s. Het is echt een gaaf gezicht om op die smalle puntige pieken een klooster te zien staan. Alsof ze in de lucht zweven. De meest spectaculaire is gebruikt in een James Bond film en dat is ook degene die we de volgende dag bezoeken. Daar is het minder druk omdat het een redelijke pittige daling en stijging vereist, anders dan waar de busladingen heen gaan en je via een brug zo naar binnen loopt. Bovenop is het uitzicht natuurlijk prachtig, maar ook het klooster zelf mag er zijn. Met behulp van Unesco wordt het goed onderhouden en gerestaureerd. Mooie plafondschilderingen, houtsnijwerk en fresco’s, alles is nog te zien. De mand waarin vroeger de proviand en de mensen naar boven en beneden gingen hangt er nog. Maar ook alles wat nodig is voor de bouw van het klooster moet naar boven getakeld zijn. Wat een monnikenwerk.

We slapen in een dorpje in de buurt waar we gezelschap krijgen van een paar honden. We geven hen ons brood en nemen ons voor om de volgende dag met brokjes terug te komen. Er zijn best veel zwerfhonden en katten hier en zoals wij het zien gaan de Grieken goed met ze op. Op veel plekken staan er brokjes, ze krijgen af en toe een aai of een liefkozend woord en worden geaccepteerd als onderdeel van de samenleving. Als we de volgende dag terug komen staat Cindy al te popelen om Clarence, zoals wij onze nieuwe, beetje schele vriend noemen, eten te kunnen geven. Clarence eet het met snelle happen op, binnen is binnen, en ligt even later op zijn rug te rollen naast Nomad. Dat is nog een dankbaar werk. Sindsdien is Cindy de moeder Theresa van de honden, als we er eentje langs de weg zien lopen kijkt ze me aan met grote ogen en moeten we echt deze hond ook even een handje voer en wat water geven.

’s morgens nemen we ons kopje koffie en ontbijt op het uitzichtpunt om te genieten van de prachtige en bijzondere omgeving. Daarna hebben we een hele mooie wandeling gelopen, met behulp van internet, door het gebied en langs een aantal kloosters. In gedachten zie ik de monniken in de grotten wachten op hun inner peace en vechten tegen de demonen.

Halverwege komen we de Informatie man tegen, luid en voortdurend kletsend tegen zijn groep. Hij blijkt een gids te zijn, vandaar, hij probeerde zichzelf te verkopen. Hij herkent ons en ik kon het niet laten om te zeggen dat we ons weg zelf gevonden hebben. Lachend antwoord hij, ja dat wel, maar je weet niet wat je ziet. Krijgen we weer een lesje.

Het wandelen doen we een stuk minder dan vorig jaar, het is gewoonweg te heet om het te doen. Het is nu weer heerlijk om te doen en we genieten beide enorm.

We twijfelen om naar Corfu te gaan, of door te rijden richting Albanië. Corfu moet prachtig zijn, maar het gaat toch weer neer komen op mooie baaitjes en sfeervolle restaurantjes. Hartstikke leuk natuurlijk, heel erg vakantie gevoel, maar om eerlijk te zeggen hebben we er even genoeg van. De kans is groot dat het, nu het hoofdseizoen gestart is, vol ligt en helemaal niet zo idyllisch is. En we genieten er weer zo van om op pad te zijn, nieuwe plekjes ontdekken en afwisseling ervaren. De weg roept.

Net voor de grens van Albanië ligt een NP met daarin de Vikos kloof, de diepste, 900 meter, van de wereld. Vanaf de uitzichtpunten is de diepte duizelingwekkend, ineens gaat de wereld recht naar beneden. De oorzaak is de rivier, wat van bovenaf een klein stroompje lijkt en nu helemaal nu het opgedroogd is. Dat het diep is voelen we goed tijdens onze wandeling naar beneden, het laatste stuk van de afdaling staan mijn benen te trillen. Omhoog is ook weer pittig wat maakt dat deze wandeling meer iets heeft van een workout, en dat is ook wel weer eens goed.

We slapen eerst op de parkeerplaats van een klein gezellig dorp zodat we geborgen staan voor het onweer. De volgende nacht pakken we een plek midden in de natuur en nemen we de volgende morgen een hele frisse duik in een natuurlijk bad van de rivier. Helder en koud. Op het moment dat ik in mijn bikini met mijn benen in het water sta en mijn adem vanwege de kou probeer te controleren komt er een man aangelopen. “ Ik wil je niet bang maken hoor en ik weet het niet zeker, maar ik zag net een giftige slang in het water. Wees niet bang, het was iets lager in de stroom, maar ik wilde je toch waarschuwen. Misschien was dit niet de giftige slang, maar hij zag er wel net zo uit. En als het hem wel is dan is hij heel, heel gevaarlijk. Je moet het zelf weten hoor, als je wilt gaan zwemmen, maar wees voorzichtig. Maar goed, ik wil je niet bang maken hoor.” En bedankt. Ineens was onze duik niet alleen meer een gevecht tegen de kou. Turend door het heldere water nemen we dicht bij de kant toch een snelle plons, maar zwemmen durven we niet meer.

Het np is 50 miljoen jaar geleden ontstaan en als ik dat aantal laat bezinken voel ik me nietig. De zeebodem is toen omhoog geduwd waardoor er een karst gebergte is ontstaan In Meteora is dat vooral te zien in die puntige rotsen, hier door plakkaten rotsen die opgestapeld lijken te zijn. Het is mooi, heel mooi en we blijven een dagje extra hangen. Lekker rondrijden, uitzichtpuntje pakken,wandelen en vooral genieten van de groene weidsheid.

Het vaste land van Griekenland is niet te vergelijken met de eilanden. Het is groen, bergachtig, rustiger, authentiek, veelzijdig. En ik kan alleen maar positief zijn over de Grieken, misschien wel het vriendelijkst volk van Europa. Overal zie je een lach, ze hebben geduld en zijn gastvrij. Superfijn dat ze allemaal engels spreken, zo heb je dan ook makkelijker contact. En niet te vergeten, wat hebben we op veel mooie plekjes gestaan!

En dan nu Albanië, met recht iets anders. Een land wat lang afgesloten is geweest, waar we geen internet hebben (help), de wegen vol met gaten schijnen te zitten en ze schapenkoppensoep voor ontbijt eten. Hè leuk.

Tot later, we zijn even uit de verbinding.