Mi casa es su casa

Mi casa es su casa

De verjaardag van Cindy hebben we gevierd in het liefelijke dorpje Quadalest. Deze ligt eigenlijk verstopt in de rotsen, een straatje leidt je door de rots heen en daarachter ligt de oude kern. Toeristisch maar leuk en zoveel toeristen zijn er nu niet. En het heeft een superhip en goed restaurantje waar we natuurlijk lekker lang geluncht hebben. Want dat is wat je doet als je de tijd hebt.
Daarna zijn we doorgereden naar de kust, en vonden een plekje bij Altea. En wat voor plekje! Aan een parkje waar ’s morgen yoga en ’s middag jeu de boules gedaan wordt. En direct daarnaast ligt de zee. Goddelijk! Een plaats waar je eigenlijk dagen kan blijven, zelfs als het regent. Want helaas was dat twee dagen het geval. We mogen niet klagen, dit is pas dag 3 en 4 tijdens ons reis dat het regent, maar het zegt wel wat over deze tijd. Ook hier is het herfst. En zoals ik de vorige keer al schreef, het zorgt ook voor groen, dus we waarderen het des te meer.
Onder het parapluutje hebben we Altea bekeken, aan de kust een gezellige boulevard en daarachter kronkelen de straatje omhoog naar de kerk met blauwe moorse koepel en straatjes met grijze keitjes en witte huizen. Mooi, mooi.

Zondag wordt hier gevierd in de horeca, alle restaurants zitten vol met lange tafels met grote pannen paella. Wij hebben lekker een tapaatje en wijntje gedaan bij een chiringuito, een van de kleine Spaanse strandtentjes. Zitten we toch maar mooi, zo eind oktober…
We konden het hier nog wel even volhouden, wakker worden met het geruis van de zee, de dag starten met yoga en meditatie, boekje lezen, wandelen langs zee etc etc. Maar we werden verleidt. Een vriend bood ons aan om in zijn appartement te verblijven, op een half uurtje afstand van waar we waren. Ook al zijn we elkaar uit het oog verloren, het blijkt maar weer dat vriendschap niet vergankelijk hoeft te zijn. Het raakt me.

Dus zo zitten we niet lang daarna aan het zwembad de groene Jalon vallei in te kijken. De appeltjes van oranje lachen ons tegemoet. Ook fijn om weer even huiselijk te zijn, met ruimte, Netflix en Nespresso.
Tussen deze en de volgende vallei ligt een berg die een mooie wandeling biedt en waar wij onze schoenen weer voor aangetrokken hebben. De dag daarvoor had het geplensd (dag 5) waardoor we wat glibberend en glijdend de top bereikten. Het wandelpad ging niet over de top, maar erdoor heen, via een tunnel van zo’n 40 meter lang. Alleen op onze hurken kwamen we erdoor. Om aan de andere kant beloont te worden met prachtig uitzicht op Altea en Benidorm. Hebben we dat ook meteen gezien.
Niet alleen Benidorm zit vol met overwinteraars en Nederlanders, maar in het hele gebied barst het ervan. Overal hoor en zie je ze. Niets mis mee, logisch ook met het weer en de huizenprijzen in Nederland, maar het zorgt er wel voor dat het avontuurlijke plaatje wegvalt. Niet iets voor ons en we zoeken juist de Spaanse plekjes en cafeetjes op. Denia beviel ons daarom goed, een bruisend Spaans stadje, met kleurige huizen, mooie pleintjes met palmbomen en heel veel gezellige eettentjes die tijdens de lunch vol zitten. Maar ook Javea, met een kleine oude kern, een foodmarkt en vooral een heerlijk sfeertje.

We hadden de tip gekregen dat een restaurant in Xalo op donderdagavond live muziek heeft en daar hadden we wel zin in. Het zou om 20:00 uur beginnen en omdat we op dat moment net het dorp inreden waren we netjes op tijd. En maar goed ook, want het begon direct, om om half elf weer te stoppen. Voor deze vroeg-op-stokkers perfect. En wat een feest, de band was goed en de energie spatte ervan af. Heerlijk om weer eens live muziek te horen! Dat was voor ons pre-corona en we genoten ervan. Je moest of aan tafel blijven zitten, of met mondkapje op dansen. Het zorgde voor een nieuwe dimensie van de stoelendans. We swingden erop los, en wij niet alleen, iedereen in het restaurant deed mee. Een groot feest en het leek wel op het finale stuk van een feel good movie. Bam, volgende week gaan we weer!

In de omgeving is van alles te doen en te zien, maar wij zijn het Spaanse ritme ingezakt. Koffietje of wijntje hier en daar en voor de rest poco poco. Niet alles zien maar lekker zijn. Heerlijk. Ik kan de onrust voelen van het stil staan, heb bij de eerste spetters alweer zin om op zoek te gaan naar de zon, of heb drang naar het op pad gaan. Maar eigenlijk is het goed om stil te staan. Je ziet en ervaart daardoor meer en het wordt eigenlijk met de dag fijner.

Het weer gaat inmiddels alle kanten op. We gaan van 15 graden naar 27 en van regen en wind naar de stralende zon. De apps voorspellen van alles, maar het wisselt enorm. Maar eerlijk is eerlijk, meer dan de helft van de dagen zijn heerlijk en als je weer een dag zomer hebt gehad kan je een buitje best hebben.

Zo hobbelen we de week door. Hebben nog een gezellig weerzien met Jelle en Nicole, die altijd om de hoek woonden, waarbij je elkaar niet opzoekt, en nu er juist extra van geniet. Ze geven fijne energie af, lekker even zo’n sociale boost. We zijn natuurlijk voortdurend samen, en het is ongelofelijk hoe goed en gemakkelijk dat gaat. Maar samen ergens heen gaan, bij vrienden zijn, mooie gesprekken hebben en verwend worden voelt echt uit.

5 jaar geleden heb ik Cindy voor haar 40ste verjaardag mee uit genomen naar Valencia, ons eerste tripje samen. Een heerlijk romantisch weekeind waar de liefde van af spatte. Nou dat lag niet alleen aan de prille verliefdheid, want nu opnieuw liepen we verliefd door de stad. Het zonnetje scheen, de terrassen zaten vol en het leek wel of iedereen het naar zijn zin had. De stad heeft ook echt de goede vibe met zijn kronkelige straatjes vol met mooie graffiti schilderingen en verstopte pleintjes. Op zaterdag was de stad vol sfeer en wij hebben ons ondergedompeld. Eerst natuurlijk koffie in het zonnetje. Na wat struinen een boccadillo con queso op de overdekte markt met een plastic bekertje wijn voor 1 euro. En het was niet ons plan, maar het barretje annex tapas tentje om de hoek had zo’n gezellig sfeertje, voordat we het wisten werden we er onderdeel van. Sommige momenten moet je pakken. Zo wisselden we het af, beetje struinen beetje terrassen. Aan het eind van de middag op de fiets over de Via Verde, het park in de oude rivier, naar het moderne gedeelte. Dit hebben we de vorige keer overdag gezien en nu, in de schemering is het nog mooier. De gebouwen, een museum, bioscoop, theater en de overdekte tuin zijn spectaculair ontworpen en Valencia geeft er een knap visitekaartje mee af.

Nog even een dagje/nachtje genoten bij ons mooie plekje in Altea om vervolgens door te gaan naar onze Spaanse les in Alicante. Twee weken lang elke middag weer de klas in. Echt superleuk om te doen, en lekker om de hersenen weer even te prikkelen. Lekkere dynamische lessen en je pikt toch snel veel op. Het viel ons wel zwaar om in het ritme van elke dag erheen en op tijd komen te zitten, erg he. Ik ben het al even gewend om weinig te hoeven, maar Cindy heeft het ook meteen losgelaten zodra het kon. En gezegd moet gezegd, dat went snel hoor.
Maar niet alleen de lessen vroegen onze aandacht, want we gingen in deze tijd ook op het huis van Martijn passen, zodat hij even naar Nederland kon. Vier jonge honden, een poes en in een zelf supporting huis. Nou ik weet niet wat dat ‘zelf’ precies inhoudt, maar het huis doet helemaal niet zoveel zelf, dat heeft aandacht nodig. Even een schets van de dag; rond 1900 uur thuis komen en begroet worden door vier heel enthousiaste, lieve, jonge honden die vooral even onze aandacht verdienden. Springen, rennen, dartelen, blaffen, bijten, stoeien, en dat achter elkaar door. Tussendoor vuur aansteken en koken. De poes op de slaapkamer verdient ook aandacht dus daar even kroelen. Elektriciteit komt vanaf de zonnepanelen, maar in de winter kan dit ondersteund worden door een aggregaat. Aggregaat aan zetten dus, alleen lukte ons dat niet. Dan maar zonder en hopen dat iedere ochtend de zonnegroet gaat werken. ’s nachts wakker van de honden die af en toe wat horen en kunnen blaffen, van de wind die zorgde dat de ramen klapperden en van de poes die na de nachtelijke jacht zichzelf gaat wassen op het bed om je vervolgens dicht bij je gezicht te checken of je slaapt. De volgende ochtend geen stroom, soms koude douche en soms niet, op koude dagen het vuur weer aanstoken, dieren aandacht geven, huiswerk maken, koken en zorgen dat we op tijd zijn voor school. Gelukkig kregen we na een aantal dagen een ritme èn weekend. We wenden eraan, vonden steeds meer ons plek en vooral leerden met de wind mee waaien. Want eerst baalde ik wel, vond ik het pittig, maar ik ervaarde dat als ik me flexibel opstel en het neemt zoals het komt, het allemaal veel leuker wordt en de positieve aspecten boven komen drijven. Het flexibel zijn is iets wat ik ambieer en ik kreeg er een mooie les in.

Dus werd het nog even schakelen toen Martijn weer terug was en we de hondjes en de poes achter moesten laten. Stuk voor stuk eigen karakters. Een is de baas van de roedel en houdt alles, en jou ook, in de gaten. De volgende heeft wel praatjes maar blaft het liefst op afstand als het echt spannend wordt. Ze heeft ogen met wimpers en verleidt je om haar op haar buik te kriebelen. De derde is de kleinste van het stel maar ook de dapperste. Blaft niet alleen het meest, maar gaat overal op af. Is eigengereid, heeft je niet nodig, maar oh zo leuk. En de laatste is het enige mannetje, lief trouw en doof. Hierdoor loopt hij net achter de feiten aan en dat maakt ‘m aandoenlijk. En dan de poes, prachtig grijs met blauw ogen, die miauwt alsof ze met je praat. Onze vriendjes voor twee weken.

Nadat we onze certificaten van de Spaanse les in ontvangst hadden genomen, beide excellente, claro natuurlijk, zijn we op pad gegaan. Lekker in ons eigen huis op wielen en weer onderweg.

On the road again
Goin' places that I've never been
Seein' things that I may never see again
And I can't wait to get on the road again