Live is life

Ik vertrek, het tv-programma waarin mensen hun droom najagen in het buitenland, was een favorietje van ons. In een daarvan zijn twee jonge mensen, na een paar jaar rondreizen in een camper, het cafe Bar Mucho gestart. Dat was vlakbij en het leek ons een mooie plek om onze kaart op tafel te leggen en onze reisroute uit te stippelen. Leuk om hun verhalen te horen en misschien wat tips te krijgen. Helaas troffen we hen niet aan, maar een Nederlander die juist onze verhalen wilde horen. Geen tips, maar wel verse appeltaart en een kaart vol plannen.
Het eerste was dompelen in een heet water bad, maar die schrapte we zodra we het kindergegil al op de parkeerplaats hoorden. In plaats daarvan zijn we naar de Ikea gereden. Niet dat het daar rustig was, want op deze regenachtige zaterdagmiddag liepen we daar met de rest van Spanje. Op zoek naar een fluitketel die fluit. Die vonden we. En omdat we toch de hele Ikea ronde moesten doen kwamen we er ook achter dat Ikea Spanje met sommige artikelen 30% duurder is dan in Nederland. Dat scheelt ook niet een beetje.

De volgende dag scheen de zon weer, zoals dat hoort hier in Spanje, dus de wandelschoenen konden aan, want het werd wel weer echt tijd dat we wat bewogen na al dat zitten. In het prachtige Sierra Espuna dit keer. Heerlijk groen, bos en frisse lucht. Na al die stof en droogte was dit zo lekker! Een mooi rondje van 4 uur gelopen en daarna een fantastische plek gevonden bij een begraafplaats. Prachtig uitzicht en lekker rustig…

Cartagena is een van de oudste steden van Spanje en altijd een belangrijke haven geweest, wat erin resulteerde dat iedereen het graag wilde hebben. De Romeinen en de Moren hebben hun sporen nagelaten, maar helaas is de stad ook gebombardeerd dus niet alles is er nog. Maar het Romeinse theater, middenin de stad, is nog goed bewaard gebleven en mooi om te zien.
Ten tijde van de Romeinen dronk de plaatselijke bevolking een kruidig goedje, Mirabilis, wat de Romeinen eerst wilden verbieden. Wat men niet kent dat drinkt men niet. Maar het bleek toch wel erg smakelijk en de Romeinen exporteerden het het gehele Romeinse Rijk door. Het begin van Licor 43, wat nog steeds hiervandaan komt. Het heeft zijn naam te danken aan de 43 ingrediënten die erin gaan, allemaal natuurlijke.

Het is nog goed uit te houden in Nomad, met een kruk en dikker dekbed trekken we de koudere nacht goed. Alleen hebben we iets vaker behoefte aan een warme douche, kunnen we onze haren ook even wassen. En zo kwamen we een beetje per ongeluk aan bij de volgende ‘Ik-vertrek’. Ik sloeg aan op de tennisbaan, ik had wel zin in een potje, maar het bleek dat de campers bovenop de tennisbaan geparkeerd stonden. En toen herinneren we ons de aflevering. Het voordeel van zo’n tennisbaan is dat het wel lekker vlak staat. Het nadeel is dat het Center Court wel wat druk is. Net een klein dorp, je hoort elkaar, iedereen houdt elkaar in de gaten en maakt een praatje. Kan soms gezellig zijn, maar nu voor ons voor een dag voldoende. ’Gaan ze nu alweer’ hoorden we de overburen nog zeggen.

Op naar het zuiden, we hadden behoefte aan nieuw gebied. We hadden een tip gekregen, een gouden bleek later, om naar een oude mijn te gaan waar kristallen in gevonden zijn. De mijn dateert uit 1840 toen er wat zilver bleek te zitten. Vanaf 1870 vonden ze ook ijzererts en werd het de belangrijkste mijn van Spanje. Een paar jaar voor de 2e wereld oorlog brak de Spaanse burgeroorlog uit en raakte de mijn in verval. Totdat in 1999 tijdens het onderzoeken van mineralen in de mijn op een Geode stuitten, en wat voor een. Een Geode is zo’n ronde steen met van binnen vol met kristallen, zoals je ze weleens ziet in een Buddha winkel. Ze ontstaan door gasbellen in vloeibare lava, die nadat de lava opgedroogd is, blijven bestaan. In de loop der jaren (duizenden) zorgen mineralen ervoor dat er kristallen ontstaan. De meeste Geodes zijn zo’n 2,5 cm tot 30 cm groot, maar deze is acht bij twee meter!!! De een na grootste van de wereld, de grootste ligt in Mexico maar is niet te bezichtigen, en wij hebben hem gezien!
Voordat we de mijn ingingen wisten we niet wat voor spektakel ons te wachten stond en liepen we zingend “he ho, he ho” met ons helmpje aan de schachten van de mijn door. Hier en daar waren al wat mooie kristallen en allerlei kleurige gesteenten met mooie namen te zien. Ik ben al eens in een oude zilvermijn geweest in Bolivia en dat was een van mijn engste ervaringen ooit. Diep in een mijn waarbij de een niet weet welke gang de ander opblaast, kruipend door het stof op ruim 4000 meter hoogte, happend naar lucht die er niet was. Dit was een stuk ontspannener.
Na een afdaling van een aantal trappen, we moeten inmiddels aardig diep in de berg zitten, kwam het hoogtepunt. Een voor een mochten we ons hoofd door een gat steken. En als je dat deed bleek je middenin de Geode uit te komen. Hoe gaaf en wat een spectaculair schouwspel. Alsof je je hoofd midden in een joekel van een ijsblok steekt. Glasheldere, scherpe kristallen, sommige wel twee meter lang, die je toe glinsteren. Indrukwekkend.

We zijn inmiddels afgezakt tot de Costa Calida, de warme kust. En die doet zijn naam eer aan met de meeste zonnige dagen per jaar van Europa. Het is er droog en rotsachtig, die roze kleuren in de zon. Veel overwinteraars en heel veel woonwijken. De woonwijken hebben hier wel meer charme, veel is gebouwd in een soort van Ibiza stijl, wit en ronde muren, of hebben een wat Moors uiterlijk, met een ronde koepel op het dak. Weinig hoogbouw, wat het allemaal wat prettiger maakt.

In zuid Spanje is het zo droog, een deel ervan is een half woestijn en het ziet er naar uit dat dit steeds meer gaat gebeuren. Door de opwarming van de aarde is hier nog meer zon en minder water. Bomen groeien er bijna niet meer, waardoor de wind er door heen kan blazen en er nog meer erosie ontstaat. Daarnaast barst het hier van de plastic kassen, ze noemen het ook wel de plastic Coast, waarin veel groente voor Europa wordt gekweekt. En die groente heeft dorst, dus drinkt dat beetje water in de aarde leeg. Het grondwater komt steeds dieper te liggen, en wordt daardoor steeds zouter water, wat de grond ook weer uitdroogt. Al met al, de woestijn zal groter en groter worden. Het is een dubbel gevoel om er doorheen te rijden. Het is mooi en bijzonder, maar tegelijkertijd worden we geconfronteerd met de uitbuiting van de aarde. En om het nog even erger te maken gebruiken ze hier plastic kassen, wat er natuurlijk niet uit ziet, maar nog erger, dat plastic waait alle kanten op om zich vast te grijpen in de struiken. Af en toe is het meer een grote vuilnisbelt in plaats van een plek waar gezonde groenten gekweekt worden.

De kust is hier op de meeste plekken dus niet zo mooi, maar de bergen en het achterland des te meer. Achter Almeria ligt de Tabernas woestijn, de plek waar veel western films zijn opgenomen. Once upon a time in the west, The good the bad and the ugly, Indiana Jones en recentelijk The game of thrones. Sommige dorpjes van de films zijn er nog en worden gebruikt als thema park. Je weet wel, zo’n dorp waarbij je op je paard binnen komt, de klapdeuren van de saloon open trapt met je leren laarzen terwijl de Daltons de bank overvallen. Vanaf onze slaapplek hadden we zicht op zo’n dorp en dan krijg je vanzelf zo’n cowboy tune in je hoofd.

Ter hoogte van die plek ligt aan zee een ander NP, de Gabo di Gata. En wat een leuke plek is dat! Kleine witte dorpjes met een ontspannen sfeertje, idyllische baaitjes en omgeven door vulkanisch gesteente, wat vruchtbaar is en dus groen. Het ene dorpje heeft een beetje een Ibiza sfeertje, het andere meer hippie en het volgende wat hipper. Er schijnt ook een plek te zijn waar je alleen te voet of met de boot kan komen en waar een community in hun eigen wereld woont. Een beetje zoals in de film The Beach.
Vanaf een zo’n plaatsje hebben we een prachtige wandeling gemaakt over de kliffen langs zee en van baai naar baai. Dromend of we er zouden willen wonen en hoe dan. Er hangt geen druk op onze schouders om ons te settelen en dan is fantaseren en wegdromen heerlijk om te doen.

Na een dagje Almeria, wat ons betreft niet echt de moeite waard, zijn we doorgereden naar Polopos, waar we in het donker aankwamen. Voor degene die niet aanslaan op de naam, het dorp is bekend geworden van een televisie programma waarin deelnemers een ‘huis’ voor 1 euro mochten kopen om het vervolgens op te knappen en met het idee er iets mee te doen waardoor het dorp meer sjeu krijgt. Net zoals veel dorpen vergrijst het, jeugd gaat weg en huizen komen leeg te staan. Wij hebben het programma gebingwatched, konden we mooi zien hoe het allemaal gaat in Spanje.
Voor de verjaardag van Cindy heb ik haar een tekenworkshop bij Thysa gegeven. Thysa maakt prachtige kinderboeken vol met illustratie’s die zij eerst uitsnijdt wat een mooi effect heeft. Leuk om bij hen te zijn, ook omdat zij eerst ook met de camper gereisd hebben. Na de koffie met heerlijke zelfgebakken taart zijn Cindy en Thysa op een zonnig plekje in het dorp gaan zitten om mij na te tekenen. Ik dacht even een uurtje voor mijzelf te hebben…
Cindy is veel enthousiasme en goede tips rijker en ik heb er twee portretjes bij. Ben benieuwd hoeveel er gaan volgen.

Grappig om door het dorp te lopen wat we in zoveel afleveringen voorbij hebben zien komen. Natuurlijk zijn we langs de huizen gelopen en hebben we een koffietje gedaan in het plaatselijke cafe. Thysa vertelde dat er in het eerste jaar wel honderd mensen per dag op af kwamen die gewoon ongevraagd bij hun binnen kwamen lopen en foto’s maakten. Om gek van te worden lijkt mij. Inmiddels is het veel minder, maar verbaasd kijken de bewoners er niet meer van op. Alleen Thysa en Wijnand wonen er nog, de andere deelnemers niet of in ieder geval niet full time. Of het dorp er dus veel aan gehad heeft…

https://www.facebook.com/Cheerstohappiness
https://www.instagram.com/cheers_to_happiness
https://cheerstohappiness.jouwweb.nl