Los Pueblos Blancos (y Azul)
Door: Pascale
Blijf op de hoogte en volg Cheers to Happiness
24 December 2021 | Spanje, Polopos
Los Pueblos Blancos (y azul)
Van Thysa en Wijnand hadden we de tip gekregen om vanuit Polopos de bergen achter hen in te rijden. Goed idee, ben dol op bergen, dus wij die kant op. Het zijn de uitlopers van de Sierra Nevada, waar de afgelopen week op de toppen de eerste sneeuw gevallen is. Een ander temperatuurtje dus. Kreeg meteen zin in raclette. De dorpjes hier zijn wit, zoals het hoort in Andalusië, en hebben allemaal hun eigen karakter. Trevelez staat bekend om de plek waar de bekende ham te drogen hangt, ik geloof dat elk huis vol hangt. De lucht is zo droog en zuiver, precies wat de Serrano ham nodig heeft. Trevelez lag jammer genoeg te ver buiten de route en te hoog voor de kou dat we het niet aangedaan hebben. We zijn wel naar Pampaneira, Bubion en Capoleira gereden. De plaatsjes zijn zo wit dat van veraf het lijkt of het sneeuw is. Van dichtbij blijken ze bijzondere schoorstenen te hebben, zien eruit als een soort paddestoelen en ieder huis heeft er wel een paar. De frisse knisperende lucht is gemengd met de geur van brandend hout, smeltwater loopt in een stroompje door het dorp en de winkels verkopen dikke kleden en poncho’s. Hier is de winter begonnen. Gelukkig niet op de dag dat wij er waren, de Spaanse zon scheen op het terras en we zaten heerlijk in ons t-shirt aan de tortilla.
Via een mooie rit door de groene bergen en een overnachting aan een stuwmeer zijn we naar Torre de Mar gereden. Een plaatsje wat voor mij bekend in mijn oren klonk, want hier gingen mijn moeder en Peter altijd graag heen. En dat snapten we wel. Breed strand, gemoedelijk, zelfs nu heerlijk weer en veel chiringuito’s (strandtentjes), weliswaar de meeste nu gesloten, maar je hebt er ook maar een paar nodig. We stonden met Nomad in de haven van waaruit we 5 kwartier over het strand naar ons favoriete tentje liepen. Gegrilde sardientjes, gamba’s pill pill en calamari friti, uitzicht op de glinsterende zee en Spaanse muziek. Lijkt wel vakantie.
Omdat het ons goed beviel en we wel even zin hadden in pas op de plaats zijn we wat langer blijven staan. Zo lang dat ik lid ben geworden van de plaatselijke tennisvereniging zodat we weer eens een balletje konden slaan. Lidmaatschap voor 5 jaar kost 3 euro en de huur van de baan 2,10 euro. Wat een fijne prijzen.
De oom en tante van Cindy zijn voor een week onze kant opgevlogen. Natuurlijk ook voor de zon en de vakantie, maar we voelen ons vereerd dat ze de moeite nemen om ons te zien. Wij konden voor de deur van hun appartement staan en zo konden we lekker op pad met elkaar. Het was, hoe kan het ook anders, weer een feestweek voor de Spanjaarden, dus winkels dicht en Spanjaarden op de been. Malaga puilde uit, wat ook wel weer gezellig was. Beetje door de stad struinen, terrasjes pakken en bijkletsen. Op een gegeven moment lopen we richting de kerstmarkt en hoor ik mijn naam roepen. Hans en Bianca en Jeroen en Brigitta, ons oude buurtjes, staan ineens voor ons neus! Wat een verassing en wat leuk. Ineens waan ik me weer even ‘thuis’, de plek waar je bekenden tegen komt op straat.
De volgende dag zijn we naar Setenil de Las Bodegas gereden. Waar normaal de witte dorpjes bovenop de heuvels staan zodat je de visite aan ziet komen hebben ze hier de huizen onder in de berg gebouwd. En dan ook letterlijk IN de berg, die op sommige plekken zelfs over de huizen heen lijkt te kruipen. Na Sentenil zijn we naar Ronda gegaan, een stadje vooral bekend omdat het bovenop een kloof gebouwd is. Aan de ene kant het oude arabische centrum met statige gebouwen en kinderkopjes, aan de andere kant het nieuwere gedeelte met een van de oudste stierenvechtersarena van Spanje. Daartussen, geklemd in de kloof, ligt een statige brug, van onderaf een bekende foto plek.
De omgeving en Ronda maakte zowel Cindy als mij enthousiast. Het is glooiend, veel natuur, groene velden en bossen wisselen elkaar af met goudkleurige graanvelden en Ronda is omgeven door drie national parken. Een half uur vanaf de kust en met drie steden, Malaga, Granada en Sevilla, in de buurt. En 300 dagen zon. Het klinkt wel erg aantrekkelijk….
Padel is de Spaanse tegenhanger van tennis en wordt echt overal gespeeld. Helaas speel je dit met vier personen, wat voor ons nu wat lastig is, maar wat wel weer een goede manier is om mensen te leren kennen. Maar dan moet je wel een beetje partij kunnen geven. Gelukkig kunnen we nu met Jan en Carolien uitvogelen hoe het moet. Erg leuk om te doen! Het gaat sneller dan tennis, je kan lekker rammen en er komen meer rally’s uit. Ik snap nu wel dat het zo populair is!
De moren hebben hier aardig hun bijdrage geleverd en dat is vooral in het Alhambra van Granada te zien. De Romeinen waren hier het eerst en hebben er al een fort geplaatst, waarvan de laatste uit 889 er nog staat. In de 13e eeuw kregen de Moren interesse en hebben ze er een koninklijk paleis naast gezet, welke in de jaren steeds mooier en uitgebreider werd. Zalen met prachtige plafonds worden afgewisseld door patio’s met waterpartijen die zo doorstromen dat het hele paleis gekoeld werd. Vooral het houtsnijwerk en de decoraties in de muren zijn prachtig en geven het sfeertje van 1001 nacht.
In 1492 hebben de christenen de moren in Spanje verjaagd en namen ze ook intrede in het Alhambra. Natuurlijk ook door een paleis te bouwen. Ze zagen gelukkig wel de schoonheid van de Moorse kunst en bouwden op dezelfde wijze door. Zelfs Karel de V mocht er een plasje doen en bouwde een paleis.
Het complex 140.000 m2 groot waarvan een groot gedeelte bestaat uit tuinen die je het gevoel geven alsof je nog steeds in een paleis loopt. Je snapt, we zijn daar wel een dagje zoet geweest.
Ondertussen had Nomad ook weer wat aandacht nodig. De huishoudaccu had zijn beste tijd gehad met als gevolg dat we ’s avonds maar een lampje aan konden doen en toch nog de volgende dag een lege accu hadden. Armoe, dus tijd voor een nieuwe. En dat gaat niet met slag of stoot, maar na gedegen onderzoek. Na vijf autobedrijven kwamen we aan bij een camperverhuur die ons kon voorzien van een nieuwe. De prijs die we betaalden kwam overeen met de prijs bij de autobedrijven, maar in Nederland zou die 100 euro goedkoper geweest zijn. Zo is het, als de nood hoog is betaal je meer, maar zo zie je toch weer dat niet alles duur is in Nederland.
Marbella kende ik eigenlijk alleen van de decadente haven, de patjepeeërs en de boeven, maar het blijkt ook een sfeervol oud stadje te hebben. De terrassen staan wel uit, maar de temperatuur lonkte niet, waardoor we eindigden in een een klein authentiek tapas tentje. Maar ik kan me voorstellen hoe de sfeer kan zijn op een zwoele zomeravond in de mooie straatjes.
Tormolinos daarentegen kon ons niet boeien. Had ik ook niet verwacht, maar het lag in de buurt en de grootste kans op gezellige restaurantjes, dus we hebben het toch gewaagd. Gelukkig vonden we tussen alle rotzooi een goede authentieke tapasbar vol met Spanjaarden.
En zo hobbelden we de week door en was het alweer tijd om afscheid te nemen. Gek dat zij naar Nederland gaan en wij blijven. Cindy voelde het wel even, het gemis van de familie werd hierdoor groter, wat je toch al meer kan hebben in de december maand.
Torcal de Antequera is een karstgebergte, wat bekend dat het ooit zeebodem is geweest wat naar boven gestuwd is. Sindsdien heeft de water en de wind, erosie, ervoor gezorgd dat de gesteentes eruit zien als opgestapelde pannenkoeken. Een fantastisch natuurgebied, waar we weer een aardige wandeling gedaan hebben. We sliepen vlakbij, op een prachtige plek met weids uitzicht, we hadden zelfs in de verte nog zeezicht. Hoe lager de zon stond hoe mooier de rotsen kleuren en in plaats van tv kijken keken we uit het raam. Vanuit die plek konden we ook een mooie tocht lopen, wat we natuurlijk de volgende dag gedaan hebben.
Van Antequera, een stadje, werd gezegd dat het mooi was, maar die schoonheid konden wij niet vinden. Wel heeft het een bijzondere plek, de zogenaamde Dolmen. Grafheuvels van voor 2500 v Chr. Ze lijken een beetje op de hunebedden, maar dan ondergronds en beter behouden. De grafheuvels liggen precies zo dat de opgaande zon er in schijnt en ze zijn gericht op de Peña de los Enamorados, een berg wat eruit ziet als een slapende vrouw. Ik vind dat toch mooi hoor dat ze in die tijd de moeite name om dit neer te zetten. Joekels van rotsen die ze met mankracht er heen moesten tillen. Ze hadden het ook niet kunnen doen. Veel oudere volkeren hebben ons zoiets bijzonders nagelaten. Monumenten die bloed, zweet en heel veel tijd gekost moeten hebben. Ik zie ons dat in de deze tijd niet meer doen.
Omdat Ronda ons hart gestolen heeft zijn we er nog een keer heengaan en hebben daar kerstcadeautjes geshopt en wat tapa’s gesnoept. Ronda ligt geklemd tussen drie natuurparken en die wilden we wel een beetje uitchecken. Dus we hobbelden voort van het ene witte dorpje naar het andere. Ze hebben allemaal wat anders te bieden, de een is bekend om zijn lederwaren en kennelijk doen ze dat zo goed dat Gucci en Louis Vutton hun tasjes hier laten maken. De ander heeft een hele historie rond de Jopones, de arbeiders, en de Jopiches, de rijke stinkerds. Twee verschillende wijken in een ieniminie dorp die vroeger helemaal niet mixten en waarbij het nu alleen nog maar tot uiting komt tijdens wedstrijden. Ben benieuwd hoe de spandoeken eruit zien als je weet dat Jopones grote stierenlul betekend en Jopiches een kleine.
De dorpjes liggen in het natuurpark Grazalema en ook deze is weer prachtig. Veel bomen en groen en sinds alle droogte worden we daar heel blij van. De autoroute kronkelde er doorheen en zingend, wijzend en genietend reden we erdoor heen.
Via de Sierra Bermeja zijn we richting de kust gereden. Ook hier weer mooie natuur en witte dorpjes. Op eentje na dan, Juzcar, die is blauw! Hier heeft Sony een paar jaar geleden de Smurfenfilm opgenomen en alle huizen blauw laten verven. Fantastisch! Her en der staat nog een verdwaalde smurf en paddestoelenhuisjes om het af te maken, maar alleen al die blauwe huizen is leuk. We lagen van te voren al krom van een recensie van iemand die teleurgesteld was dat er maar twee smurfen waren. Die geloofde denk dat ze er echt wonen…
Enkele dorpjes zijn nog wel gezellig, maar in de meeste dorpjes is in deze tijd weinig te beleven. Die paar cafe’s of restaurants zijn gesloten, de bloemen zijn weg, de bewoners wachten op de zomer.
Aan de kust stonden we op een camperplek van overwinteraars. Gratis en zonder voorzieningen, gewoon op een grote parkeerplaats. Ik denk wel 60 campers, allemaal op een rijtje. De doorreizigers, zoals wij, staan met zijn achten aan de zijkant, er letterlijk niet bij te horen. ’s morgens is het druk want dan stappen de mannen, kennelijk een mannentaak, op hun fiets met de toiletbak achterop en een jerrycan in de hand. Toiletbak wordt geleegd in een put die 10 meter lager rechtstreeks in de riool uitkomt (echt geen prettig gezicht) en het water wordt met zijn allen gevuld bij een park kraantje. Verder gebeurd er niet veel, ze zitten met name elkaar in de gaten te houden, tenminste dat denk ik dan he, en dat is ook precies wat wij tijdens het ontbijt zitten te doen, gluren door het voorraam en commentaar geven. Of ze kijken naar de tv-schotel. Eerlijk gezegd kunnen we daar weleens jaloers op zijn omdat wij zuinig moeten zijn met ons internet en maar af en toe een filmpje kunnen kijken.
Zo staan ze de hele winter, op een plek, hun eigen dorp gecreëerd. Je zou er een tv programma van kunnen maken…
Wij niet, wij zijn via Mijas, een leuk lief wit dorpje mét leven naar onze vertrouwde plek gereden bij Torre de la Mar. Nog een dagje wandelen en strand want de volgende dag zouden we lekker in het hotel gaan met mijn vader en Lily, hier vlakbij. Heerlijk om hun weer te zien, om samen te kerst te vieren, om de luxe van het hotel te hebben. We keken er enorm naar uit.
Cindy werd een beetje knorrig wakker en was niet helemaal fit. Toch maar lekker even de natuur in, dat maakt het koppie los en beweging is wel weer goed na een paar rijdagen en voor al het lekkers wat we ongetwijfeld gaan krijgen de komende dagen. Het weer deed mee, 22 graden, lekker het korte broekje aan!
Tijdens de wandeling ging het op en af, en dat terwijl de wandeling alleen maar op ging. Dat stond niet in de omschrijving en in plaats dat wij ons lesje geleerd hadden zijn we doorgelopen totdat we 600 meter geklommen hadden. Daar beseften we dat we de verkeerde route aan het volgen waren… Onderweg naar beneden bleken we niet de enige, we kwamen allerlei mensen tegen die op zoek waren naar een van de langste hangbruggen van Spanje. Wat bleek, het bordje was afgebroken. Het was gelukkig wel een prachtige wandeling geweest, maar ook een pittige en het lontje van Cindy ging zachtjes uit. Kort verhaal, twee uur later een zelftest en vervolgens bij de medische post en Cindy bleek positief… Natuurlijk als eerste balen dat ze het heeft en duimen dat het mee gaat vallen, maar ook wat een slechte timing! Mijn vader en Lily zaten al in het hotel op de luchthaven en konden dus alles annuleren en weer terug naar huis. Wat een enorme teleurstelling voor ons alle vier. En aan de andere kant gelukkig dat Corona zich niet de dag erna meldde.
In plaats van kerst met zijn vieren in een knap hotel zitten we nu met zijn tweeën in Nomad in quarantaine. Nu de derde dag en Cindy lijkt iets op te knappen. Ik ontspring tot nu toe de dans ondanks dat we natuurlijk geen afstand kunnen houden van elkaar. Het is zoals het is, dat is wat deze tijd doet, en we surfen maar mee op de golven. Het belangrijkste is dat we weer gezond worden en blijven, dat alle mensen die we lief hebben dat ook zijn en vooral dat we in ons hart samen zijn. Fijne kerst namens ons!
Van Thysa en Wijnand hadden we de tip gekregen om vanuit Polopos de bergen achter hen in te rijden. Goed idee, ben dol op bergen, dus wij die kant op. Het zijn de uitlopers van de Sierra Nevada, waar de afgelopen week op de toppen de eerste sneeuw gevallen is. Een ander temperatuurtje dus. Kreeg meteen zin in raclette. De dorpjes hier zijn wit, zoals het hoort in Andalusië, en hebben allemaal hun eigen karakter. Trevelez staat bekend om de plek waar de bekende ham te drogen hangt, ik geloof dat elk huis vol hangt. De lucht is zo droog en zuiver, precies wat de Serrano ham nodig heeft. Trevelez lag jammer genoeg te ver buiten de route en te hoog voor de kou dat we het niet aangedaan hebben. We zijn wel naar Pampaneira, Bubion en Capoleira gereden. De plaatsjes zijn zo wit dat van veraf het lijkt of het sneeuw is. Van dichtbij blijken ze bijzondere schoorstenen te hebben, zien eruit als een soort paddestoelen en ieder huis heeft er wel een paar. De frisse knisperende lucht is gemengd met de geur van brandend hout, smeltwater loopt in een stroompje door het dorp en de winkels verkopen dikke kleden en poncho’s. Hier is de winter begonnen. Gelukkig niet op de dag dat wij er waren, de Spaanse zon scheen op het terras en we zaten heerlijk in ons t-shirt aan de tortilla.
Via een mooie rit door de groene bergen en een overnachting aan een stuwmeer zijn we naar Torre de Mar gereden. Een plaatsje wat voor mij bekend in mijn oren klonk, want hier gingen mijn moeder en Peter altijd graag heen. En dat snapten we wel. Breed strand, gemoedelijk, zelfs nu heerlijk weer en veel chiringuito’s (strandtentjes), weliswaar de meeste nu gesloten, maar je hebt er ook maar een paar nodig. We stonden met Nomad in de haven van waaruit we 5 kwartier over het strand naar ons favoriete tentje liepen. Gegrilde sardientjes, gamba’s pill pill en calamari friti, uitzicht op de glinsterende zee en Spaanse muziek. Lijkt wel vakantie.
Omdat het ons goed beviel en we wel even zin hadden in pas op de plaats zijn we wat langer blijven staan. Zo lang dat ik lid ben geworden van de plaatselijke tennisvereniging zodat we weer eens een balletje konden slaan. Lidmaatschap voor 5 jaar kost 3 euro en de huur van de baan 2,10 euro. Wat een fijne prijzen.
De oom en tante van Cindy zijn voor een week onze kant opgevlogen. Natuurlijk ook voor de zon en de vakantie, maar we voelen ons vereerd dat ze de moeite nemen om ons te zien. Wij konden voor de deur van hun appartement staan en zo konden we lekker op pad met elkaar. Het was, hoe kan het ook anders, weer een feestweek voor de Spanjaarden, dus winkels dicht en Spanjaarden op de been. Malaga puilde uit, wat ook wel weer gezellig was. Beetje door de stad struinen, terrasjes pakken en bijkletsen. Op een gegeven moment lopen we richting de kerstmarkt en hoor ik mijn naam roepen. Hans en Bianca en Jeroen en Brigitta, ons oude buurtjes, staan ineens voor ons neus! Wat een verassing en wat leuk. Ineens waan ik me weer even ‘thuis’, de plek waar je bekenden tegen komt op straat.
De volgende dag zijn we naar Setenil de Las Bodegas gereden. Waar normaal de witte dorpjes bovenop de heuvels staan zodat je de visite aan ziet komen hebben ze hier de huizen onder in de berg gebouwd. En dan ook letterlijk IN de berg, die op sommige plekken zelfs over de huizen heen lijkt te kruipen. Na Sentenil zijn we naar Ronda gegaan, een stadje vooral bekend omdat het bovenop een kloof gebouwd is. Aan de ene kant het oude arabische centrum met statige gebouwen en kinderkopjes, aan de andere kant het nieuwere gedeelte met een van de oudste stierenvechtersarena van Spanje. Daartussen, geklemd in de kloof, ligt een statige brug, van onderaf een bekende foto plek.
De omgeving en Ronda maakte zowel Cindy als mij enthousiast. Het is glooiend, veel natuur, groene velden en bossen wisselen elkaar af met goudkleurige graanvelden en Ronda is omgeven door drie national parken. Een half uur vanaf de kust en met drie steden, Malaga, Granada en Sevilla, in de buurt. En 300 dagen zon. Het klinkt wel erg aantrekkelijk….
Padel is de Spaanse tegenhanger van tennis en wordt echt overal gespeeld. Helaas speel je dit met vier personen, wat voor ons nu wat lastig is, maar wat wel weer een goede manier is om mensen te leren kennen. Maar dan moet je wel een beetje partij kunnen geven. Gelukkig kunnen we nu met Jan en Carolien uitvogelen hoe het moet. Erg leuk om te doen! Het gaat sneller dan tennis, je kan lekker rammen en er komen meer rally’s uit. Ik snap nu wel dat het zo populair is!
De moren hebben hier aardig hun bijdrage geleverd en dat is vooral in het Alhambra van Granada te zien. De Romeinen waren hier het eerst en hebben er al een fort geplaatst, waarvan de laatste uit 889 er nog staat. In de 13e eeuw kregen de Moren interesse en hebben ze er een koninklijk paleis naast gezet, welke in de jaren steeds mooier en uitgebreider werd. Zalen met prachtige plafonds worden afgewisseld door patio’s met waterpartijen die zo doorstromen dat het hele paleis gekoeld werd. Vooral het houtsnijwerk en de decoraties in de muren zijn prachtig en geven het sfeertje van 1001 nacht.
In 1492 hebben de christenen de moren in Spanje verjaagd en namen ze ook intrede in het Alhambra. Natuurlijk ook door een paleis te bouwen. Ze zagen gelukkig wel de schoonheid van de Moorse kunst en bouwden op dezelfde wijze door. Zelfs Karel de V mocht er een plasje doen en bouwde een paleis.
Het complex 140.000 m2 groot waarvan een groot gedeelte bestaat uit tuinen die je het gevoel geven alsof je nog steeds in een paleis loopt. Je snapt, we zijn daar wel een dagje zoet geweest.
Ondertussen had Nomad ook weer wat aandacht nodig. De huishoudaccu had zijn beste tijd gehad met als gevolg dat we ’s avonds maar een lampje aan konden doen en toch nog de volgende dag een lege accu hadden. Armoe, dus tijd voor een nieuwe. En dat gaat niet met slag of stoot, maar na gedegen onderzoek. Na vijf autobedrijven kwamen we aan bij een camperverhuur die ons kon voorzien van een nieuwe. De prijs die we betaalden kwam overeen met de prijs bij de autobedrijven, maar in Nederland zou die 100 euro goedkoper geweest zijn. Zo is het, als de nood hoog is betaal je meer, maar zo zie je toch weer dat niet alles duur is in Nederland.
Marbella kende ik eigenlijk alleen van de decadente haven, de patjepeeërs en de boeven, maar het blijkt ook een sfeervol oud stadje te hebben. De terrassen staan wel uit, maar de temperatuur lonkte niet, waardoor we eindigden in een een klein authentiek tapas tentje. Maar ik kan me voorstellen hoe de sfeer kan zijn op een zwoele zomeravond in de mooie straatjes.
Tormolinos daarentegen kon ons niet boeien. Had ik ook niet verwacht, maar het lag in de buurt en de grootste kans op gezellige restaurantjes, dus we hebben het toch gewaagd. Gelukkig vonden we tussen alle rotzooi een goede authentieke tapasbar vol met Spanjaarden.
En zo hobbelden we de week door en was het alweer tijd om afscheid te nemen. Gek dat zij naar Nederland gaan en wij blijven. Cindy voelde het wel even, het gemis van de familie werd hierdoor groter, wat je toch al meer kan hebben in de december maand.
Torcal de Antequera is een karstgebergte, wat bekend dat het ooit zeebodem is geweest wat naar boven gestuwd is. Sindsdien heeft de water en de wind, erosie, ervoor gezorgd dat de gesteentes eruit zien als opgestapelde pannenkoeken. Een fantastisch natuurgebied, waar we weer een aardige wandeling gedaan hebben. We sliepen vlakbij, op een prachtige plek met weids uitzicht, we hadden zelfs in de verte nog zeezicht. Hoe lager de zon stond hoe mooier de rotsen kleuren en in plaats van tv kijken keken we uit het raam. Vanuit die plek konden we ook een mooie tocht lopen, wat we natuurlijk de volgende dag gedaan hebben.
Van Antequera, een stadje, werd gezegd dat het mooi was, maar die schoonheid konden wij niet vinden. Wel heeft het een bijzondere plek, de zogenaamde Dolmen. Grafheuvels van voor 2500 v Chr. Ze lijken een beetje op de hunebedden, maar dan ondergronds en beter behouden. De grafheuvels liggen precies zo dat de opgaande zon er in schijnt en ze zijn gericht op de Peña de los Enamorados, een berg wat eruit ziet als een slapende vrouw. Ik vind dat toch mooi hoor dat ze in die tijd de moeite name om dit neer te zetten. Joekels van rotsen die ze met mankracht er heen moesten tillen. Ze hadden het ook niet kunnen doen. Veel oudere volkeren hebben ons zoiets bijzonders nagelaten. Monumenten die bloed, zweet en heel veel tijd gekost moeten hebben. Ik zie ons dat in de deze tijd niet meer doen.
Omdat Ronda ons hart gestolen heeft zijn we er nog een keer heengaan en hebben daar kerstcadeautjes geshopt en wat tapa’s gesnoept. Ronda ligt geklemd tussen drie natuurparken en die wilden we wel een beetje uitchecken. Dus we hobbelden voort van het ene witte dorpje naar het andere. Ze hebben allemaal wat anders te bieden, de een is bekend om zijn lederwaren en kennelijk doen ze dat zo goed dat Gucci en Louis Vutton hun tasjes hier laten maken. De ander heeft een hele historie rond de Jopones, de arbeiders, en de Jopiches, de rijke stinkerds. Twee verschillende wijken in een ieniminie dorp die vroeger helemaal niet mixten en waarbij het nu alleen nog maar tot uiting komt tijdens wedstrijden. Ben benieuwd hoe de spandoeken eruit zien als je weet dat Jopones grote stierenlul betekend en Jopiches een kleine.
De dorpjes liggen in het natuurpark Grazalema en ook deze is weer prachtig. Veel bomen en groen en sinds alle droogte worden we daar heel blij van. De autoroute kronkelde er doorheen en zingend, wijzend en genietend reden we erdoor heen.
Via de Sierra Bermeja zijn we richting de kust gereden. Ook hier weer mooie natuur en witte dorpjes. Op eentje na dan, Juzcar, die is blauw! Hier heeft Sony een paar jaar geleden de Smurfenfilm opgenomen en alle huizen blauw laten verven. Fantastisch! Her en der staat nog een verdwaalde smurf en paddestoelenhuisjes om het af te maken, maar alleen al die blauwe huizen is leuk. We lagen van te voren al krom van een recensie van iemand die teleurgesteld was dat er maar twee smurfen waren. Die geloofde denk dat ze er echt wonen…
Enkele dorpjes zijn nog wel gezellig, maar in de meeste dorpjes is in deze tijd weinig te beleven. Die paar cafe’s of restaurants zijn gesloten, de bloemen zijn weg, de bewoners wachten op de zomer.
Aan de kust stonden we op een camperplek van overwinteraars. Gratis en zonder voorzieningen, gewoon op een grote parkeerplaats. Ik denk wel 60 campers, allemaal op een rijtje. De doorreizigers, zoals wij, staan met zijn achten aan de zijkant, er letterlijk niet bij te horen. ’s morgens is het druk want dan stappen de mannen, kennelijk een mannentaak, op hun fiets met de toiletbak achterop en een jerrycan in de hand. Toiletbak wordt geleegd in een put die 10 meter lager rechtstreeks in de riool uitkomt (echt geen prettig gezicht) en het water wordt met zijn allen gevuld bij een park kraantje. Verder gebeurd er niet veel, ze zitten met name elkaar in de gaten te houden, tenminste dat denk ik dan he, en dat is ook precies wat wij tijdens het ontbijt zitten te doen, gluren door het voorraam en commentaar geven. Of ze kijken naar de tv-schotel. Eerlijk gezegd kunnen we daar weleens jaloers op zijn omdat wij zuinig moeten zijn met ons internet en maar af en toe een filmpje kunnen kijken.
Zo staan ze de hele winter, op een plek, hun eigen dorp gecreëerd. Je zou er een tv programma van kunnen maken…
Wij niet, wij zijn via Mijas, een leuk lief wit dorpje mét leven naar onze vertrouwde plek gereden bij Torre de la Mar. Nog een dagje wandelen en strand want de volgende dag zouden we lekker in het hotel gaan met mijn vader en Lily, hier vlakbij. Heerlijk om hun weer te zien, om samen te kerst te vieren, om de luxe van het hotel te hebben. We keken er enorm naar uit.
Cindy werd een beetje knorrig wakker en was niet helemaal fit. Toch maar lekker even de natuur in, dat maakt het koppie los en beweging is wel weer goed na een paar rijdagen en voor al het lekkers wat we ongetwijfeld gaan krijgen de komende dagen. Het weer deed mee, 22 graden, lekker het korte broekje aan!
Tijdens de wandeling ging het op en af, en dat terwijl de wandeling alleen maar op ging. Dat stond niet in de omschrijving en in plaats dat wij ons lesje geleerd hadden zijn we doorgelopen totdat we 600 meter geklommen hadden. Daar beseften we dat we de verkeerde route aan het volgen waren… Onderweg naar beneden bleken we niet de enige, we kwamen allerlei mensen tegen die op zoek waren naar een van de langste hangbruggen van Spanje. Wat bleek, het bordje was afgebroken. Het was gelukkig wel een prachtige wandeling geweest, maar ook een pittige en het lontje van Cindy ging zachtjes uit. Kort verhaal, twee uur later een zelftest en vervolgens bij de medische post en Cindy bleek positief… Natuurlijk als eerste balen dat ze het heeft en duimen dat het mee gaat vallen, maar ook wat een slechte timing! Mijn vader en Lily zaten al in het hotel op de luchthaven en konden dus alles annuleren en weer terug naar huis. Wat een enorme teleurstelling voor ons alle vier. En aan de andere kant gelukkig dat Corona zich niet de dag erna meldde.
In plaats van kerst met zijn vieren in een knap hotel zitten we nu met zijn tweeën in Nomad in quarantaine. Nu de derde dag en Cindy lijkt iets op te knappen. Ik ontspring tot nu toe de dans ondanks dat we natuurlijk geen afstand kunnen houden van elkaar. Het is zoals het is, dat is wat deze tijd doet, en we surfen maar mee op de golven. Het belangrijkste is dat we weer gezond worden en blijven, dat alle mensen die we lief hebben dat ook zijn en vooral dat we in ons hart samen zijn. Fijne kerst namens ons!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
