Onderweg naar Matera vullen we water bij een oude wasplaats waar bronwater de bakken vult. Een levendige plek, wassen gebeurt er niet meer maar veel werklui of passanten stoppen er om hun fles te vullen of een paar slokken te nemen. Provisorisch sluit ik de slang aan, maar er zit geen druk op, het water sijpelt Nomad in. Nou ja, geduld is een schone zaak, en ik ga ondertussen het voorraam muggen vrij maken terwijl Cindy haar Italiaans oefent met een van de bewoners. Als er nog eentje bij komt staan wordt ons probleem opgelost, alle andere kranen worden gestelpt door er een stok in te steken waardoor alle druk op onze slang komt. Ik zal niet zeggen dat Nomad in no time gevuld was maar het ging een stuk vlotter. Onderwijl hielpen ze mij ook met het voorraam schoon maken. Een grote emmer water werd tegen het raam aangegooid en de ruitenwissers deden de rest. Leuke stop dit, en de auto gevuld met bronwater, het voorraam schoon en vrolijkheid. Uitgezwaaid reden we weer weg, wel na de belofte dat we hun plaatselijk kasteel nog even gingen bekijken.

Matera is een van de oudste nederzettingen ter wereld, zo’n 11000 jaar geleden zijn de eerste mensen er neergestreken. Eerst in de grotten in het landschap en sinds de 3e eeuw v Chr in Matera zelf, rondom de kloof. Hier liggen de zogenaamde Sassi, eveneens grotwoningen, met gevels ervoor zodat er een stad ontstond met straatjes en pleinen. Mensen trokken naar de stad voor geluk maar het leven in de grotten was allesbehalve goed te noemen. Tot de jaren ’50 was er geen stromend water, elektriciteit, riool en woonden mensen en dieren bij elkaar. Epidemieën wisselden elkaar af en er was een hoog sterftecijfer. De welvaart die na de 2e WO in het noorden zege vierden was hier voorbij gegaan en men sprak er schande van dat mensen nog zo moesten leven. De regering verbood vervolgens om nog in de Sassi te wonen en de bewoners werden gehuisvest in een nieuw gebouwd stadsdeel. De Sassi stond sindsdien leeg, het werd een spookstad. In 1993 heeft Unesco de Sassi aangemerkt als cultureel erfgoed, begon het toeristen te trekken en in 2019 werd het zelfs culturele hoofdstad van Europa. De Sassi begint hip te worden om te leven en er ontstaan steeds meer restaurants, boetiekjes, wijnbars, koffietentjes, B[e-38]B’s. De stad is weer gaan leven. En hoe, de mix tussen de oudheid en gezelligheid is superleuk. We struinen door de smalle steegjes en gaan trappetje op en af. Soms zie je huizen die daadwerkelijk in de grotten gelegen zijn, een kerk is uitgehakt in de rots, maar de meeste huizen hebben aan de voorzijde iets van een gevel. Meer dan de helft staat nog leeg, maar daar zal ongetwijfeld verandering in gaan komen, het toerisme zal de stad meer en meer gaan overspoelen. Ik ben blij dat we er nu zijn.

De stad doet me denken aan Jeruzalem en achteraf blijk ik niet de enige te zijn. The Passion, de film van Mel Gibson is hier opgenomen. Net zoals de laatste James Bond trouwens.

Je zou denken dat ik door al het gereis geleerd heb om flexibel te zijn, maar ik merk steeds meer dat ik het eigenlijk niet ben. Zo moet ik nu weer even wennen aan de Italianen. Dat was in Frankrijk met de Fransen, in Spanje met de Spanjaarden en nu dus ook weer. ‘Ze’ zijn opvliegerig, gejaagd in het verkeer, druk pratend alsof ze ruzie hebben of alsof ze de ander zo moeten overtuigen dat ze er gewoon voor zorgen dat die ander er niet tussen komt. En dan ben ik ook nog wantrouwig naar ze, omdat ik het idee heb dat ik belazerd wordt. Dat komt onder andere door de coperto, de bijdrage voor brood, bestek of wat dan ook. Oorspronkelijk ontstaan omdat pelgrims hun eigen bammetjes opaten in de herberg en er een bijdrage gevraagd werd voor het gebruik van tafel en bestek. Nog steeds is die bijdrage er ondanks dat het mij logisch lijkt dat de pasta op een bord geserveerd wordt, maar goed. Die bijdrage ligt ergens tussen de 0,50 en 5 euro. Per persoon. Het is dus wel eventjes iets om in de gaten te houden als je denkt een eenvoudige lunch te pakken. In Napels dronken we alleen maar even snel wat en moesten we het dubbele afrekenen vanwege de coperto. Die ging me te ver dus ik vond er wat van. De baas moest ervoor naar buiten komen, want de serveerster wist niet wat ze ermee moest. Hij ging akkoord maar wel door te zeggen dat coperto gebruikelijk is maar als ik het niet wilde betalen dan maar niet. Dat is iets anders dan excuus aanbieden aangezien coperto alleen op drankjes gelukkig niet normaal is in Italië. Hij probeert het met het gevolg dat ik degene ben die moeilijk doet. Nou raakt hij daarmee bij mij een kern, dat weet ik wel, maar dat is dus wel wat ik lastig vind hier.

Maar de Italianen hebben ook een andere kant en die valt juist weer heel positief uit. De gastvrij en vriendelijkheid. Ik zet een stoel op zijn kop om een schroefje vast te draaien en er wordt hulp aangeboden, tijdens onze lunch bij Nomad krijgen we pizza en pasta van mensen die aan het picknicken zijn, gevraagd en ongevraagd krijgen we advies waar we heen moeten gaan en wat er allemaal mooi is. Ze komen klets praatjes doen waar we drie van de tien woorden van begrijpen. Als ik moeite heb om weg te rijden omdat we ingebouwd staan tussen geparkeerde auto’s schieten mensen ons te hulp met aanwijzingen en staan er ineens drie naar mij te gebaren.

Alles, iedereen, heeft voors en tegens. De kunst is om de voors te blijven zien, te wennen aan de tegens én om de voors mee te nemen. Dat heeft een beetje tijd nodig en dus moet ik altijd even wennen. En dan ben ik bijna gewend gaan we naar het volgende land…

Maar eerst naar Alberobello, het plaatstje met de Trulli huisjes. Alleen die namen al, Alberobello en Trulli, klinken alsof het een sprookje betreft en sprookjesachtig is het. Een Trulli is een wit rond huisje met een grijs puntdak van opgestapelde platte stenen. Alberobello heeft zo’n 1000 Trulli huisjes, maar in de hele omgeving barst het ervan. Sinds de 14e eeuw bouwen ze deze huisjes al en ze zijn eigenlijk uit armoe geboren. Doordat ze alleen gebruik maakten van gestapelde stenen en kalk, en dus geen cement, waren ze makkelijk verplaatsbaar. Praktisch voor de boeren maar vooral goedkoop, dan hoefden ze geen belasting te betalen. Ze maakten ze eerst zo simpel mogelijk, nog zonder ramen, maar later werden ze iets luxer en bouwden ze er meerdere bijeen zodat ze meerdere kamers kregen. Nu hebben ze wel ramen, maar wel ienimini en dan ook nog voor de helft gevuld met kleurige geraniums.

Alberobello is heel leuk, met al die kleine huisjes bijeen. Toeristisch, dat ook, maar achter die toeristisch straten wonen de mensen er nog steeds. De omgeving is ook prachtig, glooiende wijnvelden afgezet met gestapelde stenen muurtjes en Trulli’s als paddenstoelen. De volgende dag fietsen we er doorheen, op weg naar een koffie in Locorotondo, ook weer zo’n leuk plaatsje. Zonder trulli’s, maar wel wit, bloemrijk en sfeervol. Om nog een keer terug te komen, dat voornemen staat.

Het is hier zo warm dat je overdag eigenlijk niets anders kunt doen dan siësta houden. Lang lunchen en een tukje. Dat is voor ons nog weleens een probleem, want met een rijdend huis moet je wel een plekje hebben om dat te kunnen doen. Een picknickplaats leent zich er goed voor, maar helaas worden die hier in zuid Italië veelvuldig gebruikt om rotzooi achter te laten, of nog erger, vuile condooms. Hoe kan je. Gelukkig vinden we ook plekken die oké zijn en anders is dat het moment om boodschappen te gaan doen. Heerlijk koel en uitgestorven op dat tijdstip.

Een goede gewoonte van de Italianen is dat rond half zes de passeggiata begint. Vanaf dat tijdstip komen iedereen weer naar buiten, fris gedoucht en goed gekleed om te flaneren in het centrum of op de boulevard, of zittend voor hun huis of op een van de bankjes. Het terras mag ook, om van een apperativo te genieten. Als we in Ceglie Messapica heerlijk uit eten gaan blijkt dat op de (feest)dag van de republiek. Het stadje is vol versierde lampjes en op het grote plein staan allerlei spellen waar je aan mee kunt doen. De fanfare loopt rond en op het pleintje bij de kerk klinkt er live klassieke muziek. Wat een gezelligheid.

Ook in Ostuni doen we mee aan de pasaggiata, dit keer vanaf het terras met een Campari Spritz en een prosecco. Lekker mensen kijken en van het mooie stadje genieten. Kijk dat is weer het voordeel van heet weer, die heerlijke zwoele avonden.

Lecce wordt wel de parel van het zuiden genoemd en die doen we dan natuurlijk ook aan. Om die hitte te vermijden rijden we al vroeg die kant op waardoor we om negen uur tussen de studenten aan de espresso zitten. Studenten geven een stad altijd een fijne sfeer, het maakt het levendiger en jonger. Ook in Lecce is dat voelbaar, zelfs in de ochtend. De stad moet nog ontwaken en dat gebeurt in Italië wanneer ze daar zin in hebben. Het een is open en bij het ander nog geen leven te bekennen.

Iedere dag om twaalf uur klinkt op het plein de muziek van Tito Schipa, een befaamde opera zanger uit de vorige eeuw en geboren in Lecce. Iedere dag! Wat een prachtige manier om iemand te eren. Al is voor de bewoners inmiddels net zo gewoon als de Westertoren voor Amsterdammers, wij hebben even stil gestaan toen Ave Maria klonk.

De stad is mooi met zijn oude kern, zandkleurige straten, kathedralen en romeinse theaters. Een parel is in mijn ogen wat overdreven, maar een fijne stad om te zijn. Maar niet met hitte dus om drie uur liepen we af te koelen in de plaatselijke supermarkt en slapen ’s avonds aan zee. Daar staan een stuk of 12 campers bij elkaar, allemaal italianen, die er volgens ons de hele zomer staan. Het is feitelijk een parkeerplaats van een verlaten strandtent maar de campers hebben er met elkaar een soort dorpje van gemaakt. Als we aankomen krijgen we een goedkeurend knikje, de plek waar we gaan staan is goedgekeurd. Later op de avond komen er nog meer campers bij, om geborgenheid voor de nacht op te zoeken. De meeste gaan de volgende ochtend ook weer op tijd weg, een vluchtige one night stand. Wij blijven een dagje, de zee is aanlokkelijk. We schuiven een rijtje op om direct aan zee te staan, maar daar worden we gewaarschuwd, de politie schrijft daarvoor. Geen idee welke wet hier gehandhaafd wordt. In feite mag je nergens kamperen, maar slapen in de auto mag wel. Kamperen betekent stoeltje naar buiten, luifeltje uit. Dat mag dus niet, maar dat doen de langblijvers ook en die hebben kennelijk geen problemen. De ongeschreven afspraak is dat op rij 2 en 3 dat mag en rij 1 voor de strandgangers is. Welke voor hun auto of direct ervoor op het strand gaan zitten op een stoeltje met parasolletje. Schiet mij maar lek. Maar goed, we passen ons aan en zakken weer terug naar rij 2. Luifeltje uit, stoeltjes op het kleedje en om het uur een duik. Heerlijk hoor.

Er zijn nog meer mooie dorpjes om aan te doen, maar we zijn verzadigd. We hebben behoefte om even thuis te zijn. Voor ons betekent dat in de buurt van Nomad zijn, thuis eten, boekje lezen, tv kijken etc. Eerder deze week hadden we een fijn plekje in een bos en daar rijden we weer naar terug. Het lijkt wel een camping, we hebben een mooie vlakke plek onder de bomen, de hangmat hangt uit en de stoeltjes in de schaduw. Het is een plek die vroeg in de ochtend bezocht wordt door wandelaars en sporters en in de middag komen de mensen er voor een picknick en siësta. De ene nacht staan we met meer campers, de andere alleen. We voelen ons er prettig en wel zo prettig dat we er vier nachten blijven staan. ’s nachts klinken de uilen, in de middag kwam een vos voorbij en ’s morgens worden we gewekt door de vogels. We wandelen, doen yoga, spelletjes, kortom, we zijn heerlijk aan het zijn.

Als we water gaan tanken in het dorpje in de buurt krijgen we aandacht van een man die ons helpt in parkeren. Is niet nodig, maar hij schatte in van wel. Ik bedank hem, hij maakt een praatje en ik knik want versta er geen klap van. Even later komt er een andere man voor in de plaats, hij is nieuwsgierig naar de camper. We gunnen hem een blik in de camper, vind hem prachtig, maar nog bijzonderder vind hij dat twee vrouwen erin wonen. Zonder man, dat kan toch niet goed zijn! Hij biedt aan om mee te gaan. Natuurlijk. Hij belooft iedere dag pasta Napoli te maken. De eerste man komt terug op zijn Piaggio, hij wilde zijn brommer even laten zien denk, maar krijgt geen ruimte en wordt door man 2 weggejaagd. Zo erg dat ze bijna op de vuist gaan. Ha ha, we vertrekken gauw, deze dames redden zichzelf wel.

En dan gaan we op weg naar Griekenland. We hebben een ferry geboekt die ons naar de overkant brengt. Het voordeel is dat je aan boord in je camper mag slapen. Ideaal. Voordat we aan boord gaan worden we opgemeten. Ik heb opgegeven dat we 6 meter lang zijn, maar had de fietsendrager ook mee moeten berekenen. Volgens hem zijn we een meter langer, à 70 euro, direct af tikken. Ik probeer nog wat ruimte te zoeken, de fietsendrager is geen hele meter langer en bij het boeken heb ik het nog nagegaan. Dat laatste is niet helemaal waar, maar ook niet helemaal onwaar, ik ben nagegaan of een fietsendrager expliciet werd genoemd wat soms wel zo is en hier dus niet. Maar goed, ik kon geen ruimte bij hem vinden. ‘Nou, dan haal ik de fietsen er wel vanaf en zet ze in de camper.’ Hij kijkt me stomverbaasd aan, ‘maar jullie slapen toch in de camper?’ ‘Ja, nou dat moet wel lukken, ik probeer het wel.’ Misschien dat hij besefte dat het oponthoud zou kosten of dat ik de fietsen aan boord weer uit de camper zou halen maar hij waarschuwde me dat ik het de volgende keer echt moest opgeven en dat we nu door mochten rijden. Toch weer 70 euro in the pocket… het gesjoemel van de Italianen heeft toch ook zijn voordeel.

Voor foto’s zie onze Facebook pagina (je hoeft hiervoor geen lid te zijn van Facebook): https://www.facebook.com/Cheerstohappiness