Soms reizen, soms blijven

Het donderde en bliksemde tijdens onze overvaart, zo erg de trillingen voelbaar waren vanuit ons bedje. Desondanks hebben we een redelijke nacht gehad en voor we het wisten kwamen we aan in Poros, Griekenland. Super hoor, dat aan boord kamperen.

De Italianen zijn van het pittig rijden zoals toeteren, knipperen, kleven, maar hier gaat het allemaal even anders. De Grieken pakken gewoon de plek die er is en vallen je verder niet lastig. Dus als je in kan halen bij een doorgetrokken streep dan doe je dat. Als er rechts ruimte is pak je die, of als je voor de ander wilt staan bij een verkeerslicht, dan doe je dat. Ik hou er eerlijk gezegd wel van, beetje creatief rijden. Er rijdt van alles in de rondte, van knappe karren tot eentje waar de voor- en achteruit eruit ligt. Alles kan hier kennelijk, lekker makkelijk.

De diesel is hier helaas ook peperduur, maar als de pompbediende er spontaan een grote watermeloen bij geeft is het minder erg. De rest van de trip zit Cindy met dat ding op schoot, hij is zo groot, zwaar en vooral rond dat we geen idee hebben waar we die kwijt moeten.

In een nieuw land moeten we eerst een beetje aanvoelen hoe het allemaal werkt dus we beginnen maar met een camping. En wel in Olympia, vrijwel direct naast de opgravingen van de plaats waar in 776 v Chr de eerst Olympische Spelen gehouden werden. Magische grond dus. Olympia was destijds al een heilige plaats met diverse tempels en standbeelden. Een daarvan was het 12 meter hoge beeld van Zeus, wat beschouwd wordt als een van de oude zeven wereldwonderen. Helaas is dit beeld verplaatst en later verwoest door een aardbeving. Andere beelden, onder andere een prachtige van de godin Nike (godin van de overwinning), zijn nog wel behoorlijk bewaard gebleven en laten zien waar ze toen die tijd al toe in staat waren. De oude Grieken waren een intelligent volk, met een hoogstaande cultuur en wordt gezien als bakermat van de Europese beschaving. Filosofie, kunst, schrift, democratie, wetenschap vonden toen hun oorsprong.

De spelen hadden als doel om de verschillende staten bijeen te brengen in vrede. Er was sprake van een wapenstilstand, er mochten geen conflicten of rechtszaken begonnen worden en geen executies voltrokken worden. Deze wapenstilstand duurde een aantal maanden zodat de sporters zich vrij konden bewegen en zich voor konden bereiden. Het vond om de vier jaar plaats, de andere jaren waren er andere spelen in het land, meer gericht op poëzie of muziek. De afspraak van de Olympische vrede geldt nog steeds trouwens.

Tijdens de eerste spelen was er alleen een hardloopwedstrijd van 192 meter (600 x de voet van Zeus) en duurde het een dag. Later werden er meer sporten aan toegevoegd zoals boksen, worstelen, paardenrennen, speerwerpen, discuswerpen en duurden de spelen vijf dagen. Als winst kregen de spelers een olijfkrans, en aanzien.

De sporters trainden en sporten naakt in het Gymnasion (gymos: naakt). Dit was zodat het hele mannelijk lichaam te bewonderen was. En wel zo makkelijk, heb je ook geen stinkende sportkleding. De Romeinen hebben dat later verboden, die waren preutser en bang voor homoseksuele gevoelens.

De vrouwen hadden hun eigen spelen, de Heraia Spelen. Ze vonden op dezelfde plek plaats. Ook zij liepen 600 voet, maar dan die van de Godin Heraia en dus kwam hun afstand uit op 160 meter. De vrouwen waren trouwens wel gekleed, die hoefden, of mochten, niet bewonderd worden.

Vrouwen mochten de Olympische Spelen niet bijwonen, deden ze dan gaat het verhaal dat ze van een berg afgegooid werden. Dat had waarschijnlijk met die bewondering van het mannelijk lichaam te maken. Hun echtgenoot gooide ze waarschijnlijk zelf nog van die berg af. Een vrouw was toch naar binnengeglipt, ze had zich verkleed als man, om haar zoon te zien boksen. Ze werd gezien maar niet gestraft, de familie had veel aanzien. Wel moesten de toeschouwers sindsdien met onbekleed bovenlijf naar binnen.

Het olympisch vuur bestond destijds uit geofferde ossen. Toen de Amsterdamse Spelen er waren, in 1928, heeft de architect van het stadion bedacht dat alle Amsterdammers het vuur zagen branden tijdens de spelen. Toen nog werd het gewoon aangestoken door een medewerker van het gasbedrijf, maar de charme is hier ontstaan. In 1936, bij de spelen van Berlijn, werd de vlam voor het eerst ontstoken in Olympia en met een estafette naar het land gebracht. De vlam wordt ontstoken door middel van zon en spiegels, maar als er geen zon is mag het ook gewoon met een aansteker.

De spelen stopten in 394 n Chr omdat de Romeinen en Christenen het maar heidens vonden. Pas in 1896 heeft een Franse baron er weer leven ingeblazen opnieuw met als doel de versterking van de vriendschappen tussen diverse volkeren, voor de krachtmeting maar ook voor het respect van de prestatie van de tegenstander.

Zo, dat waren wat weetjes. De opgravingen kan je zien als een hoop oude stenen, maar we laten onze verbeelding gaan en reizen terug in de tijd. We zien de grootsheid in de tempels, we horen het juichen van het publiek zittend op het gras bij het sportveld, we voelen de gedrevenheid van de sporters. Hier begon het. Nog steeds verbindt sporten, zijn we even allemaal een, voelen we de emoties.

Na nog een ochtendje poedelen in het zwembad zijn we via een prachtige rit de bergen in gereden. In Italië verlangden we er al naar, koeler en fris, maar het werd vooral nat. Zeus laat iedere dag van zich horen, vooral in de bergen. Niet voor niets is het allemaal zo groen en kleuren de bloemen roze, paars, geel en oranje. Omdat de ochtend nog droog zou zijn hebben we de wekker gezet, was even wennen, en zijn we vroeg op pad gegaan. We wilden een stuk door de kloof Lousios lopen, waar we onderweg twee kloosters tegen zouden komen. Via een zompig pad kwamen we uit in een in slaap gesukkeld dorpje waar de bewegwijzering ineens stopte. Ja hoor, we hadden het weer eens voor elkaar, verkeerde pad gevolgd. Cindy zei het nog zo toen ze mopperend een baan zocht door de brandnetels en spinnenwebben heen. We vonden het pad uiteindelijk wel terug, tikten nog net de rivier aan, om via een bocht weer terug naar boven te lopen. Het klooster hebben we in de verte gezien en de kloof bleek mooier te zien vanaf onze slaapplek, maar de benen zijn weer gestrekt. We wilden niet nog een avond in de regen doorbrengen dus net voor de bui zaten we weer zingend achter het stuur, op weg naar het zuiden van de Peloponnesos. Dat lag niet op de planning maar onze buren van de camping waren er enthousiast over en ach, we hebben de tijd. Kardamyli moet een van de mooiste dorpjes zijn en die laten we toch niet aan ons voorbij gaan. Al was het alleen al voor de rit er naar toe, die was sowieso prachtig. Het landschap is hier zo mooi, weelderig groen en tropisch, palmbomen staan tussen de cipressen en had ik al gezegd hoeveel bloemen er in bloei staan? Nou ja, fijn rijden dus.

Op eerste aanblik viel Kardamyli ons een beetje tegen, geen kronkelige witte straatjes met kinderkopjes maar een hoofdstraat met wat zijstraatjes. Nadat we eerst ergens opgestaan waren vanwege de luide Amerikanen en gebrek aan bediening kwamen we alsnog bij een sfeervolle taverne aan zee uit. Zo eentje waar je aan denkt als je Griekenland voorstelt. Witte hout met rieten stoeltjes die voor geen meter zitten maar er wel bij horen, onder oude bomen, terrasjes op verschillende hoogte en in een kleine baai met kiezelstrandje. Kijk, zo willen we het hebben. De mezze, gebakken feta en wijn stonden al gauw op tafel en twee blije gezichtjes zaten eraan.

Ze kennen hier geen officiële camperplaatsen. Dus het is of op een camping, of in het wild staan. Een camping is soms wel lekker, maar naast dat het geld kost, zit je er vaak dicht op elkaar. Het blijkt dat in deze tijd van het seizoen de schoolkinderen nog niet vrij zijn, dus het zwembad is nog toegankelijk, maar dat dan juist de ouders met die hele kleintjes op pad gaan. En die blijken vaak te slapen in kleine busjes met daktentjes die geluid niet tegen gaan. Nou goed, soms is het prima en soms heerlijk om lekker vrij te staan. En in Kardamyli hadden we zo’n mooi plekje! Aan zee onder de bomen. Mijn liefje wat wil je nog meer. Zo fijn dat we er vier nachten zijn gebleven. Dagje strand, dagje hiken in de bergen erachter, nog een dagje strand, lekker lunchen. Heerlijk hoor.

Ons luie leventje werd weer aangewakkerd doordat het gas op was en we water nodig hadden. Hier blijk je het gas gewoon te kunnen halen bij de supermarkt. Dat is nog eens makkelijk! Wel moesten we de Italiaanse fles kwijt raken dus het koste ons alsnog een paar bezoekjes, maar in vergelijking met andere landen was het zo geregeld. Water erin en we konden weer! Naarmate we meer naar het zuiden gaan verandert het groen toch in droogte met alleen maar het groen van de olijfbomen. Kan bijna niet anders. We zetten ons kamp op in de buurt van Githion. We zijn niet de enige, met een stuk of 15 campers vormen we een tijdelijk dorp. Iedereen her en der onder een boompje, op een soort van parkeerplaats direct achter de duin. Aan de andere kant van de duin ligt een prachtige baai met restaurantje en even verderop een scheepswrak. Deze zou in 1981 achtergelaten zijn nadat de kapitein gevlucht was vanwege sigarettensmokkel.

De dag beginnen we natuurlijk met een duik in zee. Om niet met de hitte van de dag in Monemvasia aan te komen wilden we na de lunch vertrekken. Maar de boeken waren boeiend, de schaduw en het windje behaaglijk dus we bleven. Als de dag goed is moet je ‘m pakken toch?

Het zuiden van de Peloponnesos is ongerept, rustig en de rit naar Monemvasia laat dat steeds meer zien. De groene bergen maken plaats voor roodkleurige rotsen, struiken, pijn- en olijfbomen. Dorpjes zijn klein en, helemaal op zondag, uitgestorven. Als we weer bij zee aan komen zien we een eiland, of meer een rots, in zee liggen. Dit moet Monemvasia zijn, maar je ziet er niets van, het lijkt onbewoond en verlaten. Dat is ook precies wat het zo speciaal maakt, het zit als een parel in een oester verscholen. In de 6e eeuw zijn de mensen er heen gevlucht om uit handen te blijven van de andere stammen. Ze stichtten een dorp wat vanaf het vaste land niet te zien is. Deze lokatie maakte het later tot een belangrijke handelsplek en de Arabieren, Turken, Grieken en Venetianen hebben erom gevochten en zijn er neergestreken. Vanaf begin 19e eeuw is het dorpje verlaten en pas de laatste jaren wordt het weer gekoesterd vanwege de geschiedenis en vooral de charme. Er wonen maar iets van 20 vaste bewoners, de rest is toerist die in een van de prachtige boutique hotelletjes slaapt. Het dorp is grotendeels opgeknapt en nu is het liefelijk, romantisch en sfeervol. Als we de dikke poort doorlopen, de enige toegangsweg, komen we in een smal straatje uit met winkeltjes en restaurantjes. Eromheen kronkelen kleine bochtige straatjes hun weg naar de huisjes en naar zee. Huizen zijn in zachte natuurtinten gepleisterd, bloemen hangen er weelderig overheen. Poesen lopen slaperig in de rondte op zoek naar een schoot en wat aandacht. Het heeft een rustige en kalme sfeer, iets wat ongetwijfeld volgende maand anders zal zijn.

Tien kilometer verderop vinden we een plek om te slapen. Op een steenworp afstand van de zee en met het geruis op de achtergrond en de verkoelende wind hebben we een goede nacht. Ook hier worden we weer verleid en blijven we nog een dagje hangen. Dit is wat ik voor de geest had met ons leven als Nomad; soms reizen, soms blijven. Zoals de Griekse filosoof Aristoteles ooit schreef; het geluk behoort aan hen die aan zichzelf genoeg hebben.