Ademhappen!

Dag lieverds!

Vanuit San Pedro in Chili zijn we om 8 ´s morgens vertrokken naar het natuurpark. Dit natuurpark ligt op de grens van Chili en Bolivia, ligt heel hoog en bestaat uit Vulkanen, geisers, woestijn en de grootste zoutvlakte ter wereld. We hadden al een groep gevormd en we zaten dus met zijn 6-en en de chauffeur in een jeep. De chauffeur sprak geen engels, maar Pieter, een nederlandse jongen, sprak heel goed spaans, dus het is allemaal goed gekomen.
Eerst naar een wit en een blauw meer gegaan. Deze liggen naast elkaar en de kleur komt door de mineralen die erin zitten. In het witte meer stonden ook nog flamingo´s. Prachtig! Daarna naar de geisers toe. Nou nix geen geiser, maar wel een modderpoel die aan het koken was en allemaal hete baden. In Nieuw Zeeland heb ik dit ook gezien, maar hier kan je er dus gewoon doorheen lopen. Op eigen verantwoording zeg maar.
Daarna natuurlijk een lekker badje van ongeveer 30 graden opgezocht. MMM, dat voelde goed! Prachtig uitzicht, zonnetje op je bol en op 3500 meter hoogte! In het bad met elkaar een Mate gedeeld.

De groep was trouwens erg gezellig en we hebben veel plezier met elkaar gehad. De chauffeur was eerst een beetje sjagerijnig, maar hij moest kennelijk in de stemming komen.
Tegen de hoogteziekte gebruiken ze hier cocabladeren. Die stoppen ze in hun wang en zuigen het sap op. Je ziet het ze heel veel doen. Hierdoor ben je ook niet meer zo moe en heb je geen honger. Het is hier gewoon legaal en net zo iets als koffie. Ook serveren ze thee van cocabladeren. Het smaakt net als gewone thee, maar ik merk niets van de bijverschijnselen. Donder gewoon nog in slaap van het gehobbel van de jeep. En eet er ook geen koekje minder om.

Na dit lekkere bad naar een rood meer gereden. Echt vuurrood, ongeloofelijk. Ook hier stonden de flamingo´s weer te wachten op ons. Aan dit meer gingen we overnachten. Op 4400 meter hoogte!!!! We hebben daar een wandeling gemaakt naar het meer, maar dat was echt als lopen op de maan. Stapje voor stapje en nog buiten adem zijn. En koud dat het was! Van de zes van onze auto waren er drie ziek geworden, waarschijnlijk alle drie hoogteziekte. Ik, bikkel, natuurlijk niet, maar ik had het wel berekoud. De acomodatie was ook al niet je van het, we sliepen ipv op een bed, op cementenbakken. Helpt ook allemaal niet echt om het warm te krijgen. Voor een groep van totaal 35 man waren er maar drie toiletten, en aangezien 40% ziek was...... Doorspoelen door water in de toilet te gooien. Geen douche aanwezig. De mensen daar waren ook niet de vrolijkste, maar dat kan me voorstellen als je daar moet wonen! Je begrijpt dat ik ontzettend blij was dat ik niet ziek was, want dan kan je je daar goed ellendig voelen.
De volgende ochtend om half zes op. Door een prachtige woestijn gereden. Je blijft kijken, zo mooi. Onderweg gestopt bij een berg met zeven kleuren, bij een rots die op een boom lijkt, bij een rots die op een arend lijkt en in een dorpje geluncht. In dat dorpje was een volleybalwedstrijd bezig waar het hele dorp naar aan het kijken was. Leuk! Ik wilde foto´s maken van de bevolking, vooral de vrouwen zien er prachtig uit, maar daar zijn ze niet van gediend. Het is mij natuurlijk wel gelukt, maar dan wel stiekem. De vrouwen dragen bijna allemaal bolhoedjes, een aantal rokken overelkaar, mooie sjaals als tas en majo´s in hoge hak schoentjes. Als ze een plas moeten doen gaan ze gewoon even zitten, je ziet een straaltje lopen, en ze staan weer op. Snap ik wel, want de Bano´s zijn echt onvoorstelbaar smerig hier.

Na het dropje naar de zoutvlakte gereden waar we aan de rand geslapen hebben. Dit keer een prima accomodatie en goed geslapen. De zieken waren alweer beter, want we waren alweer gezakt in hoogte.
Volgende morgen vroeg op voor de zonsopgang op de zoutvlakte. Prachtig. Daarna in de jeep en de zoutvlakte opgereden. Wat inmens groot is dat. De zoutvlakte is onstaan doordat er vroeg een zoutmeer was, ergens voor christus en dat is door een aardbeving leeggelopen. Het zout is overgebleven. Op de zoutvlakte allemaal grappige foto´s gemaakt. Dat kan daar omdat je de horizon niet kan zien omdat er geen einde aan zit. Best lachen. Ook nog naar een cactuseiland gereden, vol met cactussen (logisch, met die naam) en veel foto´s gemaakt. Als jullie nu nog klagen dat ik er niet op sta.
Er zijn trouwens veel foto´s die gemaakt zijn voor de anderen. Ze zijn zo jaloers op mijn mooie camera dat ik foto´s voor hun maak, die ze dan van mijn site af kunnen halen. Denk dat ik maar copyright aan ga vragen!

Ook nog een zouthotel bezocht. Die staat midden op de zoutvlakte, maar is illigaal. Je kan er dus niet meer slapen en het hotel wordt afgebroken en aan de rand weer opgebouwd. Het hotel bestaat geheel uit zout.

Daarna was het feest weer over en werden we afgezet in Uyuni. Niets te beleven daar, maar ik was doodmoe, dus dat was niet erg. Met de twee canadezen en Ineke in een hotel gegaan en verder weinig gedaan die dag. Ik had en heb nog heel veel last van mijn nek, waarschijnlijk door de kou, de jeep en de vermoeiheid. Het spreid zich uit naar mijn hoofd (hoofdpijn) en mijn rechterarm. Waardeloos, maar het gaat wel weer over.

Vanmorgen de bus gepakt samen met de twee canadezen. 6 uur in de bus op weg naar Potosi. Wel even wat anders dan de bus in Argentinie. Geen asfalt op de weg, geen airco, propvol, muziek hard aan en scheuren!

Nu dus in Potosi, ligt op 4060 meter hoogte! Merk dat ik er wel een beetje aan gewend raak. Net door het plaatsje gelopen, staat op de Unesco lijst. Er zijn mooie gebouwen en kerken. Verder is het vooral heel druk en levendig. Lekker geslenterd en wat foto´s gemaakt.

De foto´s staan er weer op:
http://picasaweb.google.nl/waarispascale/Zoutvlakte?authkey=qWx1zns-3o4

Het verhaal Danny raakt steeds meer op de achtergrond. Ik heb mijn pijn stukje voor stukje opgezocht en gevoeld. Dat was wel moeilijk, maar het werkte wel en luchtte op. Daarna het deurtje dicht gedaan. Ik merk nu dat het van me af begint te glijden en dat het verder van me af raakt. Dat komt met name omdat thuis ook ver weg is en ik in zo´n andere wereld zit. Op dat moment dat ik zo´n berichtje van Danny krijgt merk ik dat ik er dan toch weer even mee bezig ben en kort door de bocht reageer. Dat is dan de volgende dag weer over en doet het me niet zoveel meer. Dus ik ben op weg, maar ik ben er nog niet helemaal. Ik kom dus nog niet naar huis, ha ha ha.

Lieve collega´s: Ik kan wel merken dat het weer wat rustiger is op het werk, ha ha ha. Leuk hoor jullie berichten, begon ze al te missen!

Blij om te horen dat je nog heel bent Kirsten. Had het gelezen op internet, het was wel erg heftig geloof ik.

Ik zie je zitten bij je kopje koffie Stef. Moest wel heel erg lachen om je verhaaltje. Mis jou ook!

Blij dat je weer internet hebt Daphne, ik miste ja al! Kan me voorstellen dat de verhuizing zwaar was. Maar nu zit je dan wel weer in een paleisje. Geef je Frank een kus en Frank jr een aaitje over zijn, eh jou buik? En o ja, wil je tegen je moeder zeggen dat ik met regelmaat terug denk aan haar woorden: vergeet niet te genieten, je maakt deze reis maar een keer. Met regelmaat vraag ik het mijzelf even en alle keren kon ik zeggen dat ik het nog niet vergeten was, ik geniet alleen maar!

Ga nu eten met de Canadezen. Ben wel moe en aan een rustdag toe, maar dat gaat hier niet lukken. Morgen ga ik de zilvermijnen in. Spectaculair, benauwd, vies en indrukwekkend. Jullie gaan het horen!

Heel veel liefs!