Stoffige boel

Hallo allemaal!

Nou, die mijnen dat was wat hoor. Ik vond het behoorlijk pittig en benauwd. Allereerst moest ik een jas, broek, laarzen, helm met lamp en riem aan. Dat is al best warm over je gewone kleren. Vervolgens in het busje (waarvan de helft nederlanders, wat zijn we toch een reislustig volkje), naar de winkel toe waar alle mijnwerkers hun spullen kopen. Ze werken nl voor hunzelf, of in kleine groepen, en moeten dus zelf voor hun spullen zorgen. In de winkel verkopen ze oa dynamiet en drank met 90 procent alcohol. Of wij dat voor hun willen kopen. De mannen kochten natuurlijk dynamiet, maar ik hield het braaf bij wat frisdrank (schijnen ze op prijs te stellen). Daarna naar de markt toe. Daar verkopen ze oa cokabladeren, waar we natuurlijk ook een zakje voor de mijnwerkers dienen te kopen. Mmmm, is dat dealen? Toch maar gedaan, wil geen probleem hebben met de mijnwerkers.

Uiteindelijk richting de mijn. De mijn ligt in een berg die direct naast de stad ligt. Het is inmiddels volledig gatenkaas, overal zitten gangen en het verbaast me niets als het niet binnenkort instort. Maar ja, ik deed maar alsof ik gek was. Ja ja, is niet zo moeilijk. Inmiddels is de berg aardig zilvervrij, de spanjaarden (ligt hier nogsteeds gevoelig) hebben alles meegenomen. Ze hebben nog wel veel zink, tin en veel mineralen waar de chinezen nogal dol op zijn. Eerst gezien hoe ze dat verwerken. Dat gaat echt nog op ze simpelst, een rad met kleine emmertjes eraan mengt het geheel en niets is afgesloten. Je ruikt echt dat het gemeen spul is, maar je gezondheid is hier niet zo belangrijk.

Daarna klaar voor de mijn. Sta op de foto nog vrolijk te lachen, maar dat hield gauw op. De mijn ziet er echt zo uit als in Disney, krap, met karretjes, gestut door palen en stoffig. Na ongeveer tien minuten lopen gingen de eerste twee al terug. Wilde wel mee, maar ja, dat past deze bikkel niet. Dus maar doorgezet. Af en toe tegen de muur aangedrukt omdat er een karretje langs moest. Niets automatisch, gewoon eentje trekken en eentje duwen. Loodzwaar werk. Sta je dan als toerist adem te happen. Een klein museumpje bezocht, waar het eea uitgelegd werd. Dat was maar goed ook, want we hadden een waardeloze gids, die alleen maar al de cocabladeren aan het kauwen was en flauwe grappen maakte. We moesten van hem trouwens allemaal cocabladeren eten, want dat zou helpen tegen de benauwde lucht. Tja, als ik iets moet vind ik het niet leuk meer, dus ik heb het gewoon op karakter gedaan.
In het museum en op diverse plaatsten staat een afbeelding van een man, genaamd Tio. Dat is de god van de mijners. Omdat ze zo diep onder de grond zitten denken ze dat de 'gewone' god hun niet meer bereikt en hebben ze hun eigen god. Compleet met veel drank, sigaretten, cocabladeren en een stijve jodocus.
Daarna dieper de mijn ingelopen. Afschuwelijk hoe benauwd het was. In het begin hield ik een zakdoek voor, maar dan heb je helemaal geen lucht, dus dan die ellende maar diep inhaleren. Het zijn hele dunne stoffige deeltjes, dus mijn longen protesteerden aardig. En verder en verder die mijn maar in. Op level vier (dat is behoorlijk diep) een groep mijners bezocht en wat van de geschenken gegeven (mooi de helft natuurlijk, de rest had de gids al opgepeuzeld) Wat een leven hebben die gasten, vijf dagen per week in het stof. Ze krijgen allemaal longziekte en dan mogen ze met pensioen. Maar allemaal willen ze geen ander werk doen, ze hebben nl geen leven buiten de mijn om. Het is echt een eigen wereldje en ze begrijpen elkaar.
En ondertussen had ik het benauwd! Ik moest me echt rustig houden om niet in paniek te raken. Ook omdat je zo diep onder de grond zit, je moet kruipen door gaten die niet voor mijn heupen gemaakt zijn, ik ongeveer twee keer per minuut mijn kop stootte (en mijn nek was al niet zo gelukkig), maar vooral omdat ik het idee had dat ik geen adem meer kon halen en alleen maar stof naar binnen kreeg.
Uiteindelijk na 2,5 uur (!) de mijn verlaten. Vies, stoffig en hoesterig. En dan natuurlijk nog de dynamiet. Even kleien, beetje amoniak erbij, ontsteking en hou maar even vast. Daarna stoer neer leggen en wegrennen. Kelere wat een knal, daar blaas je wel een metrostation mee op. En dat kan dus iedere gek hier kopen!
Ik heb ontzettend veel respect voor het werk, ik vond het een ervaring om in een mijn te zijn, maar ik doe het nooit, nooit meer!

S avonds onzelf (canadezen en ik) getrakteerd op en heerlijke maaltijd, lama! Best lekker, beetje zoals een varkenshaasje.

De volgende morgen op ons wasje gewacht en daarna naar het museum. Ik breng mijn kleren hier naar de wasserette, maar het is maar goed dat het allemaal oud is. Ik weet niet wat voor spul ze hier gebruiken, maar de gaten vliegen erin.

Het museum is de plaats waar vroeger, in de tijd van de Spanjaarden, de munten gemaakt werden. Toen een goede tijd voor Potosi, maar de Spanjaarden verdienden er vooral aan. Nu worden de munten in het buitenland gedrukt. Dat is niet zo handig van ze, want ik heb helemaal niet het idee dat Potosi, ondanks wat voor schatten er in de grond zitten, er ook maar iets aan verdiend.

Daarna met de taxi naar Sucre. Dat is maar een euro duurder dan de taxi, dus lekker luxe dachten we. Nou, na een uur wachten kwam er eindelijk eentje, waar we ook nog voor moesten lopen. Wat bleek vrouw en kind moesten ook nog mee. Ik was het zat, wens niet in de maling genomen te worden, dus weer uit de taxi. Dit keer ging het beter, maar er moest wel een vierde persoon bij. Ach, het viel allemaal wel mee.

In Sucre bleek een restaurant te zitten die door een nederlandse eigenaar gerund wordt. Best lekker, dat sateetje en appeltaart toe! Het was een heerlijke stek, goed eten, leuke omgeving, gezellige bar en veel reigers. Je begrijpt, we hebben er iedere dag gezeten. Ben trouwens nog steeds op stap met de canadezen, het is wel zo gezellig en zij willen dezelfde kant op als mij.

Het typisch boliviaans eten is trouwens niet zo bijzonder. Naast de lama is er een echt traditioneel hapje: friet met knakworst en veel saus. Nou, daar hoef je mij niet voor wakker te maken. Verder eten ze hier heel veel pasta's, dus dat is altijd goed.

Omdat de volgende dag in Sucre gestaakt hebben we niet veel gedaan, alles was dicht. S morgens maar weer eens een keer hardgelopen. Pfff, dat was best pittig, heuvelachtig en Sucre ligt op ongeveer 2500 meter hoogte. Daarna lekker in het park een boekje liggen lezen.
De volgende twee dagen een track gelopen. We waren maar met zijn drieen en een gids, dus dat was wel mooi. Een prachtige omgeving, weer vulkanisch, maar dit keer waren het vooral dieppaarse, rode en groene kleuren. Echt ontzettend mooi. De eerste dag ongeveer 6 uur gelopen, naar beneden en ook weer naar boven. Best pittig, maar heerlijk om lekker te bewegen en om in de rust van de natuur te zijn. In een klein dorpje geslapen. Geen licht en alleen buiten water en s avonds voor eten rijst, aardappelen, mais en hete saus. Best primitief dus, maar wel leuk! We sliepen in een mooi huisje met badkamer (waar je dus niets aan had, zonder water) en keuken (waar je dus niets aan had zonder electriciteit). Echter bij de eerste bleek de wc niet schoon te zijn, dus hebben we omgeswitched. S avonds gezellig ge-yatzeet en daarna maar met de kippen op stok. Ik had al het idee dat het niet schoon was, maar mijn bed bleek dus al beslapen te zijn. Ja mam, jij weet hoe erg dat is! Maar goed, in het donker valt er weinig te regelen, dus handoek op het kussen en maar weer net doen of ik gek was. Slaap ik eindelijk begint de gids toespellingen te maken! ( ik lag samen met hem op de kamer, de canadezen op de andere). Het is op zich wel leuk om te horen hoe mooi je wel niet ben, maar niet midden in de nacht als je in diepe slaap bent. Ik heb hem vriendelijk bedankt voor het compliment maar hem laten weten dat ik het daar bij wilde laten. Jullie begrijpen, ik heb niet echt lekker meer geslapen.

De volgende dag was hij best zenuwachtig, waarschijnlijk omdat hij bang was dat ik mijn beklag zou doen bij de organisatie. Ik heb bedacht dat ik dat niet doe, ik vind het nou ook weer niet nodig dat hij zijn baan kwijt is.

Wel mijn beklag gedaan over het vieze bed, wat mij en Morgan en Hillary (Can) een gratis tshirt opleverde.

In de stad bleek een parade aan de gang te zijn, het begin van het studentenjaar. Allemaal dansen en een groot feest, leuk!

Zondagochtend naar de markt van Tarabuco gegaan. Daar komen alle bewoners van de omliggende dorpjes op af, dus prachtige kledij. Veel foto´s gemaakt. En een poncho gekocht! Hij is mooi, van wol en dus lekker warm voor s avonds in de bergen. Maar toen die later in mijn rugzak zat bedacht ik dat ie ook veel te groot en eigenlijk te zwaar is. Nou ja, dan til ik me maar een breuk! Hij is wel erg mooi en dat voor 8 euro!

S avonds de nachtbus in naar La Paz, duur 12 uur. Het leek wel business class, zo luxe! Breed en ik kon bijna helemaal liggen. Best aardig geslapen dus. We kwamen alleen al om 6 uur smorgens aan, geen hostel te vinden, dus eerst maar ontbeten en nu dus aan het internet. Ga zo maar eens een hotelletje zoeken!

Omdat de Canadezen geen spaans spreken komt het op mijn schouders neer. En het gaat steeds beter. Ik denk dat de gramatica niet zo best is, maar ik kan me redelijk redden.

Ook dit derdewereldland leeft op een vuilnisbelt. Overal zie je plastic flessen of zakken en het is een grote klerebende. Het doet me elke keer pijn om te zien als iemand iets op de grond gooit of uit het raam werpt.

De foto's staan er weer op:

http://picasaweb.google.com/waarispascale/Bolivia?authkey=OPrwWQhbLCk

Wat leuk dat ik meteen een bericht van je krijg Lies. En ja, ik kan best een drager gebruiken, ha ha ha. Maar ik denk dat Daphne je nu even niet wil missen! Goed om te horen Daph dat het allemaal goed gaat. Ik ga hier al kijken voor een kadootje voor die kleine hummel! Heel veel sterkte met de laatste loodjes en een kus voor Frank!

Waar zijn mijn berichten van mijn favoriete nichtje???????

Wat leuk dat je een werkstuk gaat houden over Argentinie Esmee. Als je vragen hebt dan stuur je maar een mailtje. En je kan mijn foto's printen als je dat wil.

Ja Henk, die afspraak staat zeker. Leuk! Ik neem een Argentijnse wijntje mee, of twee of drie...

Vond jij die mijnen ook zo erg Mascha? En heb je nog tips voor me om te doen?

Ha die Conny! Ja zeker ben ik achter het voordeel gekomen. Uiteindelijk heb ik een prachtjaar achter de rug! De last zakt van mij af en als je ziet wat voor goede dingen ik heb teruggekregen; mezelf, prachtige vriendschappen en een mooie reis!


Heel heel veel liefs,

La Paz (de vrede)