The world most dangerous road

Hallo daar!

Alweer een berichtje, want ik kreeg klachten dat het de vorige keer te lang duurde.

In La Paz een heerlijk hostel gevonden met ontzettende aardige mensen. Na een uurtje luieren (die nachtbus gaat ook niet in je koude kleren zitten) Daarna de heksenmarkt bezocht. Dat viel een beetje tegen, het staat bekend om allerlei ´rare´verkoopwaar, maar het kwam er eigenlijk op neer dat het allemaal toeristenshit is. Aangezien Morgan en Hillary daar nogal van houden duurde het heel lang voordat we de markt overwaren... Nog wel wat dode lamababytjes gezien en opgeblazen kikkers. Toen ik daar een foto van maakte kreeg ik ruzie met de eigenaresse. Wat ik begreep heeft ze het niet zo op toeristen, want die kopen toch niets. Zij in het Spaans schelden en ik in het nederlands terug ha ha ha. Volgens mij klinkt het in het nederlands veel erger. ( viel allemaal wel mee hoor, ik heb me gedragen)
Daarna maar van ellende van een coctail genoten en lekker indiaas gegeten, weer eens wat anders.
De volgende dag vroeg uit de veren omdat we bedacht hadden de World Most Dangerous Road te gaan downhill racen (fietsen). Gekkenwerk, maar ja, aan het einde krijg je een t-shirt dus daar doe je het maar voor. De tocht begint op een hoogte van 4700 meter en eindigt op 1700 meter. Als je de Lonely Planet (reisboek) leest wordt het afgeraden, maar veel reizigers vertelden ons dat het heel gaaf was, dus toch maar gegaan. Wel een goede en dure organisatie genomen, want dat betekend goede onderhouden fietsen. In het begin was ik toch wel een beetje nerveus, maar toen ik eenmaal op de fiets zat was dat wel over. Het eerste stuk gaat over geasfalteerde weg, en downhill dus. Prachtige weg en ik moest wel weer even aan mijn VRO (rijopleiding) denken. Veel bochtwerk tussen prachtig landschap. Tussen de bergen natuurlijk, met mooi regenwoud. Maar koud dat het was! Het sneeuwde en mijn handen vroren eraf, ondanks de handschoenen. Eerst voorzichtig, maar dan steeds harder. De snelle jongens voorop natuurlijk, maar ik was wel weer de eerste vrouw die erachteraan kwam scheuren. Na een uurtje ofzo begon het echte werk, het ongeasfalteerde gedeelte, gravel dus.Daarvoor nog 5 km omhoog fietsen. Ik was kapot! Op die hoogte is het net of je stikt, je hebt bijna geen zuurstof, dus hele diepe halen.
Na wat uitleg en opnieuw checken van de fietsen gingen we van start. Ik deed het nog even rustig aan, even voelen hoe het gaat, maar de snelle mannen gingen met een rotgang. En ja hoor, bij bocht drie vloog er eentje uit. Mazzel dat het daar gebeurde, daar stond nog een muur! Zijn fiets helemaal aan diggelen, voorvork en wiel krom. Zelf redde hij het wel, maar de bibbers in zijn benen en ook zijn maatjes deden het nu wat rustiger aan. Inmiddels was het weer opgeknapt en brak het zonnetje een beetje door. De weg het The Most Dangerous Road omdat het dus van gravel is, het ongeveer 3 meter breed is en direct daarnaast de afgrond is (en echt heel diep). Vroeger reed er nog veel verkeer, maar er is inmiddels een nieuwe weg, dus dat valt mee. Nu maar twee vrachtwagens tegengekomen. Desondanks moet je er natuurlijk wel constant op letten.
Na een tijdje had ik het in de gaten en ging ik als de brandweer! Gaaf, gaaf gaaf!!!! We hebben echt uren afgedaald, en we waren pas om 4 uur beneden. Heerlijke pastamaaltijd en natuurlijk het verdiende t-shirt.
Terug met de bus zag ik pas hoeveel kruizen er langs de weg stonden.....
Hillary en Morgan zitten onder de blauwe plekken omdat ze gevallen zijn en hebben spierpijn en ik heb niks, ha ha ha.

En vanmorgen met het plaatselijke openbare vervoer naar het vliegveld. Dat werkt net zo als in indonesie, je stapt in een minibusje, geeft het mannetje 4 bolivianos ( 40 cent), tassen los op het dak en prop jezelf tussen de mensen. Er zaten op sommige stoelen drie mensen tegelijk, dus het kan allemaal makkelijk. Ik vind dat wel prachtig. Ik hou er wel van om zo tussen de bevolking te zijn en het gewone leven een beetje te voelen. Hill en Morgan wilden eerst met de taxi, maar besloten toch met mij mee te gaan.

En toen in het vliegtuig. Een heel kleintje met totaal 18 passagiers. Niks geen vaste stoelplaats, kies maar wat uit. (zat mooi wel bij het raampje Jelle) De piloot kon je gewoon zien zitten. Mooie vlucht, La Paz ligt echt in de bergen, met diverse hoogtes en dan daarachter de besneeuwde toppen. Mooi hoor! Maar wel wiebelen en veel turbulentie. Ik moet dan altijd aan jou verhaal van je kop soep denken Pap! Daarna landen op zo'n landingsbaan als in de film, op het gras tussen het oerwoud in. Gaaf hoor! Ik was wel blij dat we weer op de grond stonden!

En nu ben ik dus in de Amazone. Lekker warm en vochtig hier, zo'n 30 graden. Eerst maar eens een trip geboekt; drie dagen de jungle in. Je weet wel, op jacht naar anacondas, piranjas vissen, zwemmen met roze dolfijnen, op een kano over de rivier.
De rest van de middag lekker bij het zwembad gezeten, het is natuurlijk ook vakantie! Vanavond gaan we feesten, het is halloween en dat vieren ze hier nogal. Wel spannend zo in de jungle.

Morgan en Hillary zijn hier nog wel, maar vertrekken eerder en doen dus een kortere trip. Ik heb wel weer zin om alleen op pad te gaan, al was het wel even gezellig zo'n weekje met zijn drieen.

Ik ga jullie in het volgende bericht laten weten hoe de piranjas smaakten!

heel veel liefs!

La Paz