Inca Trail en Machu Pichu

Trouwe lezers, (ha ha, ik lijk Mona wel),

Ik heb dit bericht vanmiddag ook al getikt op het vliegveld van Lima, maar aan het eind vloog de pagina eruit en was alles weg. Lijk mijn moeder wel! Dus dan nog maar een keer.

Dat etentje met Maarten is niet doorgegaan. We zijn elkaar misgelopen helaas. De volgende dag eigenlijk niet veel gedaan in Cusco. Maar weer eens lekker ontbeten, de Galapagostoer geregeld op het internet, gemsnt (goed woord voor galgje, dat raad je nooit!) met Henk en met mijn vader, mijn moeder gebeld (was wel even lekker om haar te horen, na 3 maanden) gelezen op de Plaza etc etc. s Avonds gaan eten met Pieter (van de Zoutvlakte) en twee nederlandse meiden. Met toeval kwamen we bij een Nederlands restaurant uit dus eigengemaakte bitterballen vooraf en ijs met hagelslag toe! Gek dat je dat soort dingen gaat waarderen als je het niet binnen handbereik hebt. Een vrijwilligster die hier werkt en woont was jarig en vierde het in het restaurant. Dus na het eten ging de muziek hard aan en was het meezingen met Bloff en De Dijk. Erg gezellig!

De volgende morgen ging het wekkertje weer om kwart voor vier. Suf in de bus op weg naar de Inca Trail. De groep bestond uit 15 trekkers, 2 gidsen en 17 porters (dragers). Ik had eenderde drager gehuurd, dus ik hoefde alleen een klein rugzakje mee te dragen. Ik mocht die man 6 kilo meegeven en ik was de enige die me eraan gehouden heeft en er zelfs een kilo onder zat, netjes he?

Op de trail worden 500 mensen per dag toegelaten, waarvan 200 toeristen en de rest dragers en gidsen. Doordat veel meer mensen het willen doen moest ik me al drie maanden geleden inschrijven.
Machu Pichu wordt ook wel de verborgen stad genoemd. De Spanjaarden hebben het nl nooit gevonden. Cusco was de belangrijkste stad, maar Machu Pichu begon die taak over te nemen toen Cusco overgenomen was door de spanjaarden. De stad is niet te zien omdat het tussen de bergen ligt en was alleen maar bereikbaar via de Inca Trail. De stad is uiteindelijk gevonden door een Amerikaan, maar het goud en zilver was toen al verdwenen, waarschijnlijk hebben de boeren eromheen het eea meegenomen.

Na de controle en een stempel in je paspoort (heb er niet om gevraagd hoor mam, dat gebeurde echt automatisch) begon de trail. We hebben de eerste dag niet lang gelopen, maar het begon al best vermoeiend met wat steigingen. De groep bleek redelijk fit, op twee na. Ik merk wel dat ik de vierdaagse nog in mijn benen heb, want het gaat me redelijk makkelijk af. Ook scheelt het dat ik vorige week die andere track gelopen heb en dus weet wat ik kan. Ik was wel blij dat ik geen grote rugzak had, want hierdoor kon ik echt genieten van de track. En degene die wel hun rugzak droegen hebben uiteindelijk de tweede dag ook een drager gehuurd.

De track begon meteen al prachtig. Geen verkeer, alleen het pad en dan door de bergen, langs een wilde rivier, door bossen, prachtige vergezichten etc etc. Echt genieten! Halverwege de track zaten de dragers al op ons te wachten met een heerlijke lunch. Drie gangen en thee toe! En lekker! Hoe krijgen ze het allemaal voor elkaar. Ook aan het einde van de eerste dag kwamen we op het kamp aan en stonden al onze tentjes al klaar! Wat een luxe. Omdat we oneven waren was er een tentje voor een persoon. Je begrijpt wie daar in lag...

De eerste avond was al meteen gezellig met elkaar, de groep was erg leuk en werd al snel hecht. De dragers werden allemaal aan ons voorgesteld en wij hebben ons aan hun voorgesteld. Dat was wel leuk, want dat brak het ijs een beetje. De belangrijkste vraag was natuurlijk of je vrijgezel was en jullie begrijpen; het heeft mij tijdens de vier dagen aan niets ontbroken.

De volgende ochtend al weer vroeg op natuurlijk. We werden gewekt met een zachtjes 'Weak up and how do you want your tea?' Staan ze daar met zijn drieen voor je tent een kopje thee in te schenken zodat je nog even wakker kan worden in je tentje.

O ja, ik heb die dag afscheid genomen van mijn parasieten en vanaf toen loopt alles weer normaal. Gelukkig wel, want je wil die toiletten langs de trail niet zien en helemaal niet ruiken...

De tweede dag is de zwaarste. We moesten een bergpas over die Death Woman's Pass heet. Niet alleen omdat de vrouwen het kennelijk zwaar hebben maar omdat de bergpas direct naast een top ligt die lijkt op een tepel. Die zag je bijna de hele dag, dus je wist wel waar je aan toe was. De weg naar de top bestond alleen maar uit klimmen, eerst gestaag, maar het werd steeds steiler. Ik heb mijn muziek op mijn hoofd gezet en verstand op nul. En uiteindelijk viel het alles mee. Het was wel zwaar, maar ik had het steiler verwacht. Ik zat zelfs bij de koplopers!
We hadden om de anderhalf uur pauze dus dat was ook wel riant, zeker vergeleken met de vierdaagse. Het enige jammere was dat het behoorlijk hard begon te regenen. Maar toen ik op de top (4200 m hoog) kwam begon de zon voor tien minuten te schijnen! Wat een welkom! Op de top hebben we met de groep een fles rum gedeeld om het te vieren. Daarna begon de afdaling. 2 uur naar beneden lopen en door de regen was het spekglad. Met het gevolg dat ik onderuit ging natuurlijk. Gelukkig kon ik het opvangen met mijn rechterhand, maar ja, ik ben de lichtste ook niet, dus nu is mijn rechterhand gekneusd.

Ons kamp was ook nog op een behoorlijke hoogte en daardoor en doordat het nog steeds regende was het berekoud. En alles was nat natuurlijk. Hoe komt het toch dat altijd als ik in een tent kruip het met bakken uit de hemel komt? De enige warme plaats bleek de keukentent te zijn. Nou, die had ik gauw gevonden. Op het moment dat iedereen een tukkie aan het doen was werden mijn schoenen boven het vuur gedroogd en stond ik gezellig met de dragers in de tent te kletsen. Nou ja kletsen, zij spreken een beetje spaans en ik ook dus dat was het dan. De dragers komen bijna allemaal uit het 'platte' land (dat klinkt wel heel gek voor een land die alleen maar uit bergen bestaat en voornamelijk boven de 2000 meter is) en daar spreken ze Quecha, de taal van de Inca's.
Maar desondanks was het heel gezellig in de keuken, het leek wel een verjaardag, dan is het daar ook altijd het gezelligst. En mijn kleren waren droog!

Alle dragers hielpen met het eten maken. Iedereen had zijn eigen taak en ze waren daar heel precies en secuur in. Toch vond ik het af en toe wel moeilijk om het verschil tussen ons, rijke toeristen en hun te zien. Als een van ons een kruk zocht betekende dat een drager voor ons op stond en dat terwijl zij 25 kilo op hun rug gedragen hebben! En wij lagen lekker in een tentje terwijl zij met zijn allen in een grote onafgesloten tent op de grond lagen. Maar ja. Kennelijk vond ik het ook weer niet zo erg, want ik heb mijn tentje niet afgegeven.

s Avonds maar weer vroeg het mandje in, de dragers slapen namelijk in onze eettent, dus na het eten zitten ze ons aan te kijken of we niet moeten gaan slapen.
Ik had mijn eigen slaapzak bij mij. Die is tot 10 graden, want toen ik die kocht bedacht ik mij dat als het kouder is dan 10 graden ik wel in een hotel ga slapen en toch zeker niet gaat camperen... Nou dat heb ik geweten. Ondanks twee tshirts, een thermobroek, sokken en een muts op mijn kop, heb ik de hele nacht liggen bibberen en geen oog dicht gedaan. Daar kwam nog bij dat we naast de toiletten lagen en de geur ook niet te harden was. Ik was blij toen het licht werd en ik had mijn spullen al gepakt voordat de rest wakker werd. Wat mij betrof konden we vertrekken.

De derde dag was echt prachtig. De track liep langzaam de jungle in en onderweg zagen we veel incaruines. We moesten wel twee bergpassen over, maar de klim was niet heel lang dus dat was goed te doen. We hadden goed weer, geen zon en geen regen. Alleen het laatste stuk, 3000 traptreden naar beneden, pfff, dat voel je in je knieeen. Het ging mij het beste af als ik het bijna ren, dus ik schoot lekker op. Bij het kamp lag een hotel, dus dat betekende een douche en een wijntje. Nou daar wil je wel voor rennen hoor!

S avonds kregen we weer een heerlijk diner met zelfs taart toe! Hoe krijgen ze dat voor elkaar in die tent. De volgende ochtend weer om kwart voor vier op. Nog naar een mooie incaruine gegaan en daarna in de rij totdat het hek opengaat naar het laatste stuk van de Inca Trail. Iedereen wil zo snel mogelijk bij de Sungate zijn om Machu Pichu te zien dus het was er beredruk.
bij de Sungate aangekomen bleek Machu Pichu in de mist te liggen. Niets te zien! Dus maar doorgelopen. Maar halverwege begon het op te trekken en begon je de stad te zien. Prachtig mysterieus. Doordat je er vier dagen voor gelopen heb leef je er echt naar toe en is het, denk ik, veel meer een beleving dan als je er met de trein heen gaat zoals de overige 2000 bezoekers per dag doen.

Toen we op de bekende fotoplek stonden was de berg op de achtergrond nog verscholen achter de mist. Maar ach, het geeft wel weer een ander effect aan de foto's. Daarna wat uitleg gehad van onze gids en een rondleiding. Achter Machu Pichu ligt een berg die je ook kan beklimmen. En tja, deze bikkel moest dat natuurlijk ook weer doen, je bent er tenslotte maar een keer. Met 6 van de groep naar boven geklauterd. Zwaar dat dat was! Het was niets vergeleken met de Inca Trail. Bij de ingang stond dat alleen fysieke gezonde mensen toegelaten werden. Nou, dat was de enige veiligheidsmaatregel die ze ingevoerd hebben! Het pad was steil, smalle traptreden en langs de afgrond. Aan het einde werd het nog gekker, een trap die ik ech op handen en voeten naar boven moest kruipen. En waar kom je dan terecht; letterlijk op de top van de berg. Dat betekend dus een rotspunt waar je met zijn allen op zit. Als er eentje jou zat wordt lig je beneden. De terugweg liep iets makkelijker, door een grot die ongeveer net zo groot was als de omtrek van mijn billen.

Ik was echt kapot toen ik beneden kwam, het was echt een nekkenbreker. Beneden bleken hordes mensen inmiddels geariveerd te zijn en was de stad vol met groepen die achter een man of vrouw met een vlaggetje liepen. Afschuwelijk. Ik was blij dat wij er vroeg waren, dan is het nog mysterieus, maar nu was de hele sfeer weg. En dan willen ze er ook nog een kabelbaan naar toe trekken! Gelukkig heeft Unesco dat afgewezen.

S avonds had ik een heerlijk warm ontvangs in het hostel. Vanmorgen vroeg ben ik alweer op het vliegtuig gestapt naar Lima waar ik 6 uur op de luchthave gewacht heb. Daarna de vlucht naar Tumbes, waar ik nu dus ben. Deze plaats is echt afschuwelijk. Veel verkeer en lelijke gebouwen. Ik heb een hotel die er niet uit ziet, maar het is redelijk schoon en ik heb geen zin om verder te zoeken. Heb nog geprobeerd om een fatsoenlijk restaurant te vinden, maar ook dat is niet gelukt. Dus dit keer maar een zakje chips en een sapje als maaltijd. Ik ga morgenochtend met de bus naar Guyaquil in Equador en vandaar uit verder richting strand. Dat was eerst niet de planning, ik had bedacht dat ik naar een mooie stad zou gaan met een National Park ernaast, maar ik heb wel behoefte om even het zonnetje op te zoeken. (ik hoor jullie denken, ja lekker dan, die behoefte heb ik ook!) en ik heb niet zo'n zin om weer een track te gaan lopen. Even iets anders.
As zondag ga ik op een zeilschip de Galapagostoer doen, 8 dagen. Ik kijk er onwijs naar uit!

De foto's staan er weer op:

http://picasaweb.google.es/waarispascale/IncaTrailEnMachuPichu?authkey=pcXBZtt4DPw

Liefs!