Het einde in zicht...

Bedankt voor jullie lieve reaktie's!

In Banos die dag verder niet heel veel gedaan. Ik heb geprobeerd om alle foto's van de Galapagos erop te zetten, maar dat duurt echt uren. Deze komen er dus op als ik terug ben, vind het eigenlijk een beetje zonde van mijn tijd om het hier te doen.
Aan het eind van de middag met twee Kiwi's en een Ozzie zitten kaarten. Dat ging natuurlijk door tot in de avond... We zijn met elkaar gaan eten, maar de kaarten zijn meegegaan, gezellig hoor!
De volgende dag met een groep van het hostel fietsen gehuurd en naar een fietsroute gefietst die lang verschillende watervallen ging. Best een mooie tocht, maar als je de watervallen in Argentinie gezien heb dan valt het toch allemaal een beetje tegen. En de groep lag mij ook niet helemaal, getrut enzo, dus de dag viel mij een beetje tegen. Ach, je kan het ook weleens niet treffen. 's avonds een filmpje gekeken en ouderwets tijdens de film in slaap gevallen.
De volgende morgen begonnen met een stoombad. Dat scheen volgens het hotel iets nieuws te zijn en helemaal goed te zijn. Nou ik werd ik een houten bak gestopt waar mijn hoofd boven uit stak. En toen werd de stoomkraan aangezet. Net voordat ik gaar gestoomd was mocht ik eruit, moest ik met een koud handdoekje mijn lijf koelen, en weer terug de bak in. En dat een keer of 4. Daarna met mijn kont in een koude bak en met een koude waterstraal werd het feest afgemaakt. Verzopen stond ik weer buiten.
In de middag de bus genomen naar Latacunga. Daar in een prettig, maar rustig hostel gezeten. In het stadje was verder niets te beleven, dus maar vroeg naar bed. De volgende ochtend met de bus naar een plaatsje gegaan waar de wekelijkse markt was. Niet zo kleurig als in Bolivia, maar desondanks is een markt altijd wel erg leuk om te zien. Je kon melk kopen die rechtstreeks uit de geit gemolken werd, er werd heel veel fruit verkocht, schapenwol, natuurlijk de hoedjes en allerlei tweedehandskleding. In Equador vinden ze het niet zo erg als je foto's van ze maakt, dus het hoefde niet zo heel erg stiekem.
Daarna met de bus verder naar een boerendorpje, Quilotoa, in de bergen. Naast dit plaatsje ligt een prachtig groenkleurig kratermeer. Omdat ik nog op tijd heb ik mijn rugzak geparkeerd in het hostel en ben ik meteen gaan lopen. Je kon daar nl over de kraterrand lopen, het meer rond. In het begin scheen het zonnetje nog een beetje dus ik had prachtig uitzicht beide kanten op. Equador is heel erg mooi groen, echt een tropisch land. Dus ik liep te genieten en het was wel even lekker om in de rust en frisse lucht te lopen. Maar na een uurtje begon het behoorlijk mistig te worden en zag ik geen klap meer. Daar loop je dan...En toen begon het ook nog te regenen, steeds harder en harder. En ik begon best behoorlijk moe te worden. Dat was achteraf niet zo gek, want ik bleek op 3600 meter te lopen. Tja, daar was ik niet meer aan gewend. Daarbij bestond mijn lunch alleen uit droge koekjes en da's ook geen beste ondergrond. En toen ik ook nog eens de weg kwijt raakte had ik het helemaal gehad. Ik voelde me alleen en de dikke tranen van zelfmedelij schoten mijn ogen uit. Maar goed, daar schiet je geen klap mee op dus mijn schouders er maar weer onder gezet en doorgegaan. Ik ben daarna
nog twee keer de weg kwijt geraakt, nog een keer gevallen en het bleef maar mistig en regenen. De laatste keer dat ik de weg kwijt was raakte ik toch wel lichtelijk in paniek. Ik had nl nog een uurtje voordat het donker werd en dan zou ik het helemaal niet gaan vinden. De enige mensen die ik tegenkwam waren schaapsherders en als ik vroeg hoe ver het nog was hebben ze allemaal steevast geantwoord, nog een uurtje. Tja, daar kon ik dus ook al niet van op aan.
Maar gelukkig, net voor het donker kwam ik aan. Berekoud en rillerig bij de kachel gaan zitten. Inmiddels waren er wat meer gasten in het hostel geariveerd en was het s avonds nog wel gezellig. Maar ik had me wel voorgenomen om de volgende dag richting strand te gaan!

Dat bleek nog niet zo eenvoudig te zijn. Om 9 uur vertrokken en na een rit met een pickup en 3 bussen verder was ik er om 9 uur s avonds nog niet! Dat is net zo ver rijden als naar de wintersport, maar dan zonder gevulde koeken en belegde broodjes. De rit was prachtig hoor, maar de bussen zijn hier een verschrikking dus genieten lukte me niet. Harstikke benauwd, vies, propvol, kleine plekjes en overal stoppen. Onderweg stappen er allerlei verkopers de bus in maar daar durf ik niet van te eten, dus ook nu bestond mijn lunch weer uit koekjes. Ik was van plan om door te zetten naar de strandplaats, maar dat werd me aan alle kanten afgeraden. Dus, toch maar een keer geluisterd, heb ik een hotel in Bahia gezocht. Die plaats is niet veel en de hotels zijn al niet veel beter. Een eenvoudig hotel gevonden en na een snel hapje, vis en frietjes, maar naar bed gegaan. In het dorp was niets te beleven en alles was om 10 uur al dicht. Maar ja, dan ben je dus vroeg wakker. Om 6 uur wilde ik mijn douchje pakken en op pad gaan. Bleek er helemaal geen water uit de douche te komen. Schijnt toch niet normaal te zijn, want ze hadden me wel een handdoek gegeven. Kon aan de kamer liggen dus een andere sleutel achter de receptie vandaan gepakt en een andere kamer gepakt. Daar kon natuurlijk ook nog iemand slapen, dus heel voorzichtig de deur open gedaan... Ik kreeg geen klap op mijn hoofd, de kamer was leeg. Maar ook geen water. Nou ja, dan maar gauw weg en op zoek naar het Paradijs aan zee. Met de boot naar de overkant van de rivier en daar de bus gepakt. Aan een oud mannentje wat aan de haven zat de weg gevraagd naar de bus. Nou ik heb zijn dag gemaakt hoor! Hij wilde hand in hand lopen en riep het hele dorp erbij om te laten zien dat hij samen met mij liep. Aan het eind gaf hij me een zoen op mij wang waarbij hij meer om zich heen keek of de rest het zag dan dat hij van mijn wang genoot!

Een half uurtje in de bus en eindelijk mijn bestemming bereikt. Een hostel direct op het strand, restaurantje en barretje met cocktails erbij, hangmatten en gemakkelijke stoelen en een prima kamer. Ik had nog de laatste ook, dus het was maar goed dat ik zo vroeg was. Lekker een rondje gelopen op het strand en verder de hele dag niets gedaan, heerlijk. Het weer is niet zo best, maar de temperatuur is goed en ach, dan verbrand je ook niet. Gezellig zitten kletsen met verschillende mensen en om 5 uur de happy hours cocktails zitten drinken. Lekker hoor! Verse vis, Caprinha en voeten in het zand. Het was zaterdagavond dus druk in het dorp en dat betekend dat de twee cafe's lekker vol liepen. Die twee cafe's zitten tegenoverelkaar en de straat ertussen stond vol met mensen. Ongeveer 80 procent mannen en de rest vrouwen. Helaas zijn de mannen hier allemaal glijers. Wat een macho's. In heel Equador kijken alle mannen je na, van top tot teen en fluiten of maken andere geluiden. Maakt niet uit hoe oud ze zijn, het begint al als de eerste hormonen wakker worden. Ze doen het op zo'n manier dat je er ongemakkelijk van word en alsof je op de markt als koopwaar ligt.

Maar goed, de avond was gezellig. En wie loop ik daar tegen het lijf, Maarten, de jongen waar Jelle en ik cursus mee gehad hebben. Gezellig!

Vanmorgen de drank verwerkt door de dag te beginnen met een rondje over het strand te rennen. Heerlijk, ik zou best aan het strand kunnen wonen.

Zit nu achter en waardeloze computer en ben er al een paar keer uitgeknalt dus ik ga er geen foto's opzetten.

Op 27 december as om 18.30 uur zet ik mijn voetjes weer op Nederlandse bodem. Nog iets langer dan een weekje dus. Ik heb er eigenlijk wel zin in om naar huis te gaan. Ik ben een beetje reismoe en ik heb het eigenlijk wel een beetje gezien. Het begint een beetje veel van hetzelfde te worden. En daarnaast heb ik zin om jullie weer te zien, lekker in mijn huisje te leven, op blote voeten te kunnen douchen, een maandje te werken (!) en franse kaasjes te eten. En gelukkig maar!

Heel veel liefs, Pas