Gobi

Na het vorige bericht werden we tijdens het eten verrast door een zang en dansshow van kinderen uit een weeshuis. Het waren echt nog kleintjes en ze deden ontzettend hun best om het goed te doen. Zo leuk! Het is een klein weeshuis, wat gerunt wordt door een nederlandse vrouw. Er zijn zo'n 40 kinderen, die met zijn achten in een gezin ondergebracht worden. Als je ziet wat een schatjes het zijn, breekt je hart bij het horen van de schrijnende verhalen.

Daarna gaan kaarten (van de hak op de tak, maar ja, hoe moet je anders over een ander onderwerp beginnen). Een nieuw spel, maar ik bleek het wel aardig te begrijpen, want ik was aan de winnende hand. Mijn vader begreep er geloof ik maar weinig van, want die heeft geen punt gepakt, ha ha ha. Kan natuurlijk ook aan de Vodka gelegen hebben... Daarna heeft mijn vader de rekening betaald met de creditcard. De volgende dag vroeg op. Dat best ellendig hoor in zo'n Gertent, want s avonds als het vuurtje brand is het best lekker in de tent, maar als s morgens de damp uit je mond komt van de kou is het best even lastig om uit het warme mandje te stappen. Maar goed, diep ademgehaald en gaan. Gauw naar de douchjes gelopen (via buiten) en eronder gesprongen. Tenslotte weet je maar niet wanneer je weer kan douchen. Haartjes lekker ingezeept, gaat de stroom uit! En dat betekend op de een of andere manier ook geen water meer. Dus ook geen koud water. Sta je dan! Uiteindelijk op het idee gekomen om het hete water uit de thermoskan van de avond ervoor op mijn hoofd te gieten, maar lekker was anders.
Jullie begrijpen, als de dag zo moet beginnen, was ik net zo lief in mijn Ger blijven liggen.

In Ulaan Bathar moesten we even pinnen, want we hadden geen Koetloek (zo heet het echt!) op zak. Wat bleek Creditcard zoek. Nou gebeurt dat vaker bij mijn vader, hij is iets minder georganiseerd dan ik, maar nu leek het erop of het echt zo was. Gelukkig kon ik dus nog gewoon geld tappen. Maar ja, paniek allom, want waar is die kaart? De avond daarvoor had hij hem nog gebruikt, maar daarna? Die vodka ook! Hotel gebeld, die gingen zoeken. Rugzak overhoop, maar hij zat er echt niet in. Bellen naar Nieuw Zeeland, maar beltegoed was tekort. Op naar een belkantoor en daar de kaart stop laten zetten. Nou ja, lastig allemaal, maar het busje maar ingestapt en er niet meer aan denken. Maar ineens viel het kwartje, mijn vader had 'm in zijn jas gestopt. Ha ha ha, wat een wereldreiziger! (Ik mag er niets meer over zeggen, dus vandaar dat ik het zo uitgebreidt beschrijf) Mijn vader heeft het ook maar niet gemeld aan onze gids en chauffeur, want die hadden zo hun best gedaan om het blokkeren te regelen.

Maar goed, onderweg naar de Woestijn. We zaten ruim in het busje, want we waren de enige op de tour. Dat komt omdat de tour na deze week ook niet meer gegeven wordt vanwege de barre omstandigheden in de woestijn. Nou deze bikkels zijn niet bang en gaan gewoon!
De eerste paar dagen was het lekker weer, zonnetje overdag, maar s nachts koud. Maar toen stak de wind op en dan wordt het toch wel heel guur hoor! We sliepen alle nachten in een Gertent, soms bij familie thuis (wel eigen tent) of in een Gerkamp (voor toeristen opgezet). Die kampen zaten echt op ons te wachten, daarna breken ze op.
Sommige Ger's waren best gezellig en zo met zijn twee om zo'n kacheltje heen spelletjes doen (ja ja, met een vodkaatje) was het wel uit te houden. Die kachels worden trouwens brandend gehouden op mest, dus je hebt dus een bak met shit naas je staan, waar je af en toe wat van in het vuur gooit. Brand goed hoor en stinkt eigenlijk niet. Maar het idee is toch wel wat vreemd.
's nachts werd het wel berekoud. Ik heb een slaapzak van mijn vader bij mij waarin je het in min 35 graden het nog warm hebt, dus dat was heerlijk! Maar eruit komen! De bedden waren van hout met een dubbele deken als matras, maar ik moet zeggen, dat begint te wennen. Je wordt wel wakker als je je moet omdraaien, maar uiteindelijk slaap je toch wel je nachtje rond.

Het was heel leuk om bij de nomaden op bezoek te zijn. De mensen leven van hun kuddes en hebben verder eigenlijk weinig nodig. Ze wonen met hun gezin in de ger, maar de kinderen gaan doordeweeks op school en slapen daar dan. Het leven is ontzettend primitief, maar kennelijk hebben ze er voldoende aan. Als staan er bij veel ger's wel schotels en zonnepanelen. Ze halen water uit een bron waarvan er verschillende zijn in de woestijn. De kinderen spelen met botjes alsof het lego is en helpen ook mee met koken en met het verzorgen van het vee. Als je bij een familie langs komt krijg je altijd eten toegeschoven. Ze zijn zo gastvrij omdat ze niet zo vaak gasten krijgen. We hadden verwacht dat we Yakthee zouden krijgen, maar de Yaks leven in de bergen en niet zoveel in de woestijn, dus die hebben we niet op. Wel dezelfde soort thee, maar dan van koeienmelk, en die schijnt hetzelfde te smaken. Het is warme melk met kruiden die ze thee noemen en zout. Het maakte mij elke keer een beetje wee, maar dat komt ook omdat de melk vers van de koe is en dat is mijn hollandse buikje niet gewend. Mijn vader had het idee dat hij terug naar zijn kindertijd ging. Verder hebben we kamelenkaas en geitenkaas gegeten. Die smaken ontzettend sterk. We hebben kamelenmelk gedronken, dat is net zure yoghurt en 'gewone' yoghurt. Ook kregen we een soort vodka (waar bleef het al he?) Ze koken de kamelenmelk om yoghurt te maken en de condens wordt opgevangen. Dit vocht wordt gedronken en bevat zo'n 6 procent alcohol.
Naast al deze melkproducten (alles rook ook zurig) kregen ik veel vlees te eten. Dat vlees braden ze in hun eigen vet en ik kan je zeggen, echt smaakvol is dat niet! En ze eten ontzettend veel vlees, dus ik had er al gauw spijt van dat ik niet ook had gemeld dat ik vegetarier ben. Maar goed, van de groente moest je het ook niet hebben, ze eten alleen wortelen en kool. Verder rijst en/of aardappelen en dat was onze maal voor de hele week. Zowel als lunch als diner. En het ontbijt dan, dat bestond uit brood met jam. Gelukkig heb ik, echt nederlands, een pot pindekaas bij mij. Dat heb ik nog nooit eerder gedaan op reis, maar ik ben er zo blij mee geweest. Alleen dat brood, het is ongeloofelijk hoe droog ze dat kunnen krijgen! Volgens mij leggen ze het express buiten neer, zodat het keihard is en zo droog als de kont van Sinterklaas.
Een culinair hoogtepunt was de week dus niet...

De woestijn is werkelijk prachtig. Heel veelzijdig. Niet echt een zandwoestijn, maar meer rotsen met enkele groene sprietjes. Van die sprietjes kunnen de dieren toch goed eten, want ze zien er heel gezond uit. Overal zag je kuddes kamelen, geiten en schapen, heel veel paarden en koeien. Daarnaast veel arends, muizen (vandaar die arends natuurlijk) en gieren gezien.
Het mooie van in zo'n woestijn zijn is dat het zo ruim is, zo niets, zo stil en zo'n heerlijke schone lucht. De kleuren zijn erg mooi en dan met besneeuwde bergen op de achtergrond en hier en daar een ger, prachtig!

Er zijn geen wegen in de woestijn, maar de chauffeur kon goed de weg vinden. Maar wat een gehobbel in de auto, af en toe waren we dat goed zat. Als de trilplaat van Vanessa zou werken zou ik nu zo slank als een den zijn, maar helaas...

Onderweg zie je boven op de heuvels die je overgaat een Oomen staan. Dat is een stapel stenen met daartussen offers die mensen gebracht hebben. Het is de bedoeling dat je er iets offert, dat mag ook een steen zijn, en er drie keer omheen loopt. Dit zorgt voor een voorspoedige reis. Wij hebben die aan het begin van de reis ook gedaan en ik moet zeggen, het heeft geholpen. We hebben twee keer een lekke band gehad, dus dat viel mee. Wel op een dag, en maar een goede band, dus de tweede is met kunst en vliegwerk geplakt. Maar verder helemaal niets geen panne. Maar goed dat we in Nederland geen heuvels hebben, want anders zouden die files nog langer worden.

In Mongolie is de belangrijkste religie, of eigenlijk, levenswijze, het boedisme. We zijn onderweg bij een klooster geweest en waren getuige van een ceremonie. Veel jonge monniken, in rode en gele doeken gewikkeld die achter elkaar gebeden zingen of opzeggen, ieder voor zich. Het lijkt een rommeltje, maar op de een of andere manier zijn ze toch allemaal tegelijk klaar met een gebed, zeggen ze hetzelfde en beginnen aan de volgende. Dit kan wel een aantal uren duren.

De laatste nacht zouden we bij een wat oudere vrouw slapen. De gids had al gezegd dat zij nog niet helemaal ingesteld is op toeristen, en dat het niet zo'n goede slaapplek is. Nou, dat klopte wel. De Gertent waarin we zouden slapen had geen gronddoek, we liepen dus gewoon op het zand. En de tent was van onderaf niet helemaal afgedekt dus de wind vloog erdoor heen. Aangezien het die dag heel koud en guur was, was het geen optie om daar te gaan slapen. Het zou een lange nacht gaan worden. De gids oppperde dat we anders wel door konden rijden naar Ulaan Batar, en voor die optie hebben we maar gekozen. Het was nog wel een pittige rit, in het donker en harstikke koud, maar rond twaalf uur vannacht kwamen we aan het in het hotel. Wat kan je een warme douche en matras dan waarderen!

Vandaag hebben we nog een dagje in Ulaan Batar en morgen gaan we op de trein naar Peking. Schijnt een mooie rit te zijn, eerst door de woestijn, dan snachts de doane door (zal wel niet van slapen komen dus) en s morgens zie je elke keer een stukje van de muur. Gaaf!

Vandaag nog een klooster bezocht. Het is een klein dorpje in de stad, mooi om daar te zijn en tussen de monniken en tempels door te lopen. We hebben een 27 meter hoge staande Budda te zien. Die is ergens in de jaren 30 van St Petersburg naar Ulaan Batar verhuist, maar wij vragen ons wel af hoe ze dat voor elkaar gekregen hebben. Ons boekje schrijft daar niets over, dus dat zoeken we nog op.

We hadden wel zin in een bakje echte koffie en wat zien wij: een Illy uithangbord! We gingen nog net niet rennen. Wat bleek, het heet Cafe Amsterdam. Het moet niet gekker worden. Helaas ook nederlandse prijzen, maar wel lekker genoten van mijn appeltaartje met goede koffie!

Het is heerlijk om op reis te zijn. Geen zorgen, geen stress, nieuwe indrukken, mensen ontmoeten, HEERLIJK! Jullie snappen, de volgende reis is alweer in de planning...

Heel veel liefs!