scheuren door de sahara
Door: Leo en Pascale
Blijf op de hoogte en volg Cheers to Happiness
21 November 2011 | Mauritanië, Nouakchott
Nou voor de zuidelijke sahara hoeven jullie hier niet heen. Er is niet meer te vinden als zand en rotsen. En nou zijn zandduinen wel mooi maar dit zijn kale vlaktes met plastic flessen ertussen. De weg is recht en dodelijk saai. de enige onderbreking zij. De talloze politiecontoles. Ze willen dan onze gegevens die we al van te voren uitgeprint hebben. Maar uit verveling zeiden we dat we er maar eentje hadden en dan was er paniek in de tent. Flauw, maar wij hadden er wel lol om. Bij de laatste contole wisten ze al dat ik eraan kwam en sprongen ze bijna in de houding. De controles daarna gingen veel soepeler...
In Dakla hebben we een terrasje aan zee gevonden die lekkere eten en een soort van lounchebank had. Wat kan je daar dan blij mee zijn!
Devolgende dag zijn we in kolonne naar de grens gereden. Wij hadden het geluk dat we de gids mee mochten nemen. Spijt dat we die bank niet eerder voor iets weggeruild hadden! In het begin ging het allemaal nog wel, maar namate de dag vordere begon hij toch wel een beetje te ruiken en werd hij ook wat nerveus.
De grensovergang duurde lang, heeeeeeel lang. Het heeft ons de hele middag gekosten ze bleven ons maar opnieuw controler. we gaven ons er maar aan over en de stoeltjes werden uitgeklapt, lunches gemaakt en de muziek stond aan. Met zo'n grote groep is het dan best gezellig.
Tussen de grens van Marokko en Mauretanie ligt zo'n 5 km niemandland, waar dan ook niemand warpt aan doet. Een grote vuilnisbeld en geen asfalt. Overal zag je autowrakken staan. Als je je auto in Marokko achterlaat dan moet je een hoog bedrag aan invoer betalen. Hetgevolg is dat mensen hun auto over de grens heen duwen om dat te voorkomen en 'm daar gewoon laten staan.
De grens van Mauretanie is wel even andere koek. Mauretanie wordt door het leger bestuurd en dat kan je zien. Bij de grens stonden een stuk of acht jeeps op ons te wachten met daarop mannen met geweren. De doaunebeambten waren wel vriendelijk maar konden alleen maar schreeuwen. De organisatie had ons verteld dat wij 55 euro moesten betalen voor grenskosten. nog nooit gehoord van grenskosten, dus wij gingen het eens even navragen. Het bleek gewoon smeergeld te zijn! Dat is goed verdienen, met zo'n 42 auto's! Smeergeld en corruptie gaat zwaar tegen mijn principes in, dus wij hebben ons geld er weer uit gehaald. Als het toch officieel zou zijn, zouden ze wel bij ons terecht komen. Nooit meer wat van gehoord...
In Mauretanie hebben we constante legerbeveiliging omdat dit land nogal gevaarlijk schijnt te zijn. Dus we reden in konvooi met leger en politie naar de stad toe. Al het andere verkeer moest stoppen en langs de kant staan. Ze werden letterlijk van de weg afgedrukt. Wat een overdreven gedoe! Naast de camping zat een restaurant waar we heen wilden lopen om te gaan eten en dat moest onder legerbegeleiding. Het was vijf deuren verderop.
Af en toe word ik tijdens mijn reizen het reizen zat. Die vieze wc's, de koude douches met een pisstraaltje, slecht slapen, iedereen die geld van je wil hebben en altijd maar op je hoede zijn dat je niet in de maling wordt genomen. Dat moment had ik nu even. Waarom ga ik niet gewoon ergens op het strand liggen of waarom ben ik niet bij mijn vrienden die ik dan zo mis? Maar uit ervaring weet ik dat het vanzelf goed komt en dat was nu ook weer zo.
De volgende ochtend zouden we om 1000 uur vertrekken, maar dat werd Afrikaanse tijd, dus iets van half een. Weer onder legerbegeleiding en met toeters en bellen. Tijdens het tanken hebben we nog wat petjes uitgedeeld. De kinderen hier waren heel beleefd en bedankten ons netjes. Maar de rest van de kinderen van de stad kregen er lucht van en binnen mum van tijd hadden we zeker iets van 40 kinderarmpjes door het raam. Dat gaf bij ons een beetje paniek gevoel, tenslotte liggen er ook camera's, zonnebrilen en andere gatgets op grijpbereik. Gauw maar maar door.
Het bleek op zijn Afrikaans te blijven gaan; na een uurtje rijden hebben we twee uur gewacht. Meteen maar stoeltjes uitgeklapt en soep gemaakt, we beginnen te wennen aan dat wachten. We zouden eigenlijk meteen het zand in gaan, maar de organisatie vond dat te gevaarlijk dus we kregen eerst 200 km dodelijk saai asfalt. Onderweg zie je niets, geen nomaden, geen dieren, alleen maar droogte. Er zijn maar een paar andere auto's op de weg, maar nog wel tweegezien met een levende geit op het dak gebonden, zonder dagdrager!
Aan het eind van de dag zijn we het zand ingegaan en het National Park ingereden. Met 100 km p/u over het zand scheuren, leuk! En het losse zand is nog mooier, dan dans je met de auto door het zand heen, je slingert van de een naar de andere kant. Hoe harder je gaat, hoe kleiner de kans is dat je vast komt te zitten en dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Heerlijk scheuren dus. Na anderhalf uur reden we het strand op, daar hebben we ons bivak opgeslagen. Dit vind ik genieten; in de prachtige natuur ziten, een maaltje koken, van de sterrenhemel genieten en zeegeruis op de achtergrond. En wat voor een maaltje, pittige indische curry met verse groenten en een wijntje erbij, de achterbak van de auto werkt prima als keuken. Als je kookt moet je het goed doen!
De auto doet het goed, we blijven het maar zeggen. Wel was de dakdrager helemaal naar voren geschoven, we hebben geluk gehad dat hij niet doet het voorraam heen geklapt is. En we haden we een lek bandje, maar daar draaien we ons hand natuurlijk niet meer voor om.
De volgende ochtend vanuit zee de zonsopgang bekeken. Jee, wat zijn de luchten hier mooi! Daarna weer gassen en gaan. Dik genieten en veel lol hebben! Ik kan natuurlijk niet onder doen voor al die stoere mannen, maar dat doe ik dan ook niet. We hebben niet een keer vast gezeten en dat heeft natuurlijk alles te maken met onze stuurmanskunsten!
S avonds opnieuw een heerlijk hapje bereidt en gegeten, bij het kampvuur gezeten en de volgende dag een frisse duik. In dit National Park overwinteren de vogels, een prachtig gezicht. Pelikanen, flamingo's, arenden en heel veel kleine vogeltjes.
Vandaag stond strand op het programma, en het is een rally, dus niet liggen maar rijden! Met zo'n 100 km/u scheuren! De een rijdt en de ander zit in het raam en heeft de kop in de wind. Aan het eind van de rit moesten we door los zand weer op de gewone weg komen. Heel veel auto's kwamen daar vast te staan, maar Nikkelen Nelis natuurlijk niet! Met een bloedgang ging ik erover heen, gang is alles, moest alle stil staande auto's en de mensen er omheen uitwijken, maar haalde het!
En nu zitten we in de hoofdstad, Nouakchot, kort gezegd Nekschot. In het hetzelfde hostel als waar John en Wendy een paar dagen hebben gezeten. We slapen op het dak en hebben hier net gezellig zitten koken. Je wilt hier namelijk echt niet in de restaurants eten. De stad is stoffig, vies en heeft niets te bieden. Behalve wifi dan...
Inmiddels hebben we er ruim 7000 km op zitten. De uitlaat hangt aan een zijden, ik bedoel ijzeren draadje, hij wil niet meer in zijn vijf, maar het ziet er naar uit dat we Dakar gaan halen. Het is hier 35 graden, overal zit zand en de muggen prikken.
Morgen gaan we richting de Senageelse grens. Het zal wel weer een dagje wachten worden.
Ik heb er weer wat foto's opgezet: https://picasaweb.google.com/109742119740727705240/AmsterdamDakar?authkey=Gv1sRgCLaKlqKT_ZW4pwE
Liefs!!!!
In Dakla hebben we een terrasje aan zee gevonden die lekkere eten en een soort van lounchebank had. Wat kan je daar dan blij mee zijn!
Devolgende dag zijn we in kolonne naar de grens gereden. Wij hadden het geluk dat we de gids mee mochten nemen. Spijt dat we die bank niet eerder voor iets weggeruild hadden! In het begin ging het allemaal nog wel, maar namate de dag vordere begon hij toch wel een beetje te ruiken en werd hij ook wat nerveus.
De grensovergang duurde lang, heeeeeeel lang. Het heeft ons de hele middag gekosten ze bleven ons maar opnieuw controler. we gaven ons er maar aan over en de stoeltjes werden uitgeklapt, lunches gemaakt en de muziek stond aan. Met zo'n grote groep is het dan best gezellig.
Tussen de grens van Marokko en Mauretanie ligt zo'n 5 km niemandland, waar dan ook niemand warpt aan doet. Een grote vuilnisbeld en geen asfalt. Overal zag je autowrakken staan. Als je je auto in Marokko achterlaat dan moet je een hoog bedrag aan invoer betalen. Hetgevolg is dat mensen hun auto over de grens heen duwen om dat te voorkomen en 'm daar gewoon laten staan.
De grens van Mauretanie is wel even andere koek. Mauretanie wordt door het leger bestuurd en dat kan je zien. Bij de grens stonden een stuk of acht jeeps op ons te wachten met daarop mannen met geweren. De doaunebeambten waren wel vriendelijk maar konden alleen maar schreeuwen. De organisatie had ons verteld dat wij 55 euro moesten betalen voor grenskosten. nog nooit gehoord van grenskosten, dus wij gingen het eens even navragen. Het bleek gewoon smeergeld te zijn! Dat is goed verdienen, met zo'n 42 auto's! Smeergeld en corruptie gaat zwaar tegen mijn principes in, dus wij hebben ons geld er weer uit gehaald. Als het toch officieel zou zijn, zouden ze wel bij ons terecht komen. Nooit meer wat van gehoord...
In Mauretanie hebben we constante legerbeveiliging omdat dit land nogal gevaarlijk schijnt te zijn. Dus we reden in konvooi met leger en politie naar de stad toe. Al het andere verkeer moest stoppen en langs de kant staan. Ze werden letterlijk van de weg afgedrukt. Wat een overdreven gedoe! Naast de camping zat een restaurant waar we heen wilden lopen om te gaan eten en dat moest onder legerbegeleiding. Het was vijf deuren verderop.
Af en toe word ik tijdens mijn reizen het reizen zat. Die vieze wc's, de koude douches met een pisstraaltje, slecht slapen, iedereen die geld van je wil hebben en altijd maar op je hoede zijn dat je niet in de maling wordt genomen. Dat moment had ik nu even. Waarom ga ik niet gewoon ergens op het strand liggen of waarom ben ik niet bij mijn vrienden die ik dan zo mis? Maar uit ervaring weet ik dat het vanzelf goed komt en dat was nu ook weer zo.
De volgende ochtend zouden we om 1000 uur vertrekken, maar dat werd Afrikaanse tijd, dus iets van half een. Weer onder legerbegeleiding en met toeters en bellen. Tijdens het tanken hebben we nog wat petjes uitgedeeld. De kinderen hier waren heel beleefd en bedankten ons netjes. Maar de rest van de kinderen van de stad kregen er lucht van en binnen mum van tijd hadden we zeker iets van 40 kinderarmpjes door het raam. Dat gaf bij ons een beetje paniek gevoel, tenslotte liggen er ook camera's, zonnebrilen en andere gatgets op grijpbereik. Gauw maar maar door.
Het bleek op zijn Afrikaans te blijven gaan; na een uurtje rijden hebben we twee uur gewacht. Meteen maar stoeltjes uitgeklapt en soep gemaakt, we beginnen te wennen aan dat wachten. We zouden eigenlijk meteen het zand in gaan, maar de organisatie vond dat te gevaarlijk dus we kregen eerst 200 km dodelijk saai asfalt. Onderweg zie je niets, geen nomaden, geen dieren, alleen maar droogte. Er zijn maar een paar andere auto's op de weg, maar nog wel tweegezien met een levende geit op het dak gebonden, zonder dagdrager!
Aan het eind van de dag zijn we het zand ingegaan en het National Park ingereden. Met 100 km p/u over het zand scheuren, leuk! En het losse zand is nog mooier, dan dans je met de auto door het zand heen, je slingert van de een naar de andere kant. Hoe harder je gaat, hoe kleiner de kans is dat je vast komt te zitten en dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Heerlijk scheuren dus. Na anderhalf uur reden we het strand op, daar hebben we ons bivak opgeslagen. Dit vind ik genieten; in de prachtige natuur ziten, een maaltje koken, van de sterrenhemel genieten en zeegeruis op de achtergrond. En wat voor een maaltje, pittige indische curry met verse groenten en een wijntje erbij, de achterbak van de auto werkt prima als keuken. Als je kookt moet je het goed doen!
De auto doet het goed, we blijven het maar zeggen. Wel was de dakdrager helemaal naar voren geschoven, we hebben geluk gehad dat hij niet doet het voorraam heen geklapt is. En we haden we een lek bandje, maar daar draaien we ons hand natuurlijk niet meer voor om.
De volgende ochtend vanuit zee de zonsopgang bekeken. Jee, wat zijn de luchten hier mooi! Daarna weer gassen en gaan. Dik genieten en veel lol hebben! Ik kan natuurlijk niet onder doen voor al die stoere mannen, maar dat doe ik dan ook niet. We hebben niet een keer vast gezeten en dat heeft natuurlijk alles te maken met onze stuurmanskunsten!
S avonds opnieuw een heerlijk hapje bereidt en gegeten, bij het kampvuur gezeten en de volgende dag een frisse duik. In dit National Park overwinteren de vogels, een prachtig gezicht. Pelikanen, flamingo's, arenden en heel veel kleine vogeltjes.
Vandaag stond strand op het programma, en het is een rally, dus niet liggen maar rijden! Met zo'n 100 km/u scheuren! De een rijdt en de ander zit in het raam en heeft de kop in de wind. Aan het eind van de rit moesten we door los zand weer op de gewone weg komen. Heel veel auto's kwamen daar vast te staan, maar Nikkelen Nelis natuurlijk niet! Met een bloedgang ging ik erover heen, gang is alles, moest alle stil staande auto's en de mensen er omheen uitwijken, maar haalde het!
En nu zitten we in de hoofdstad, Nouakchot, kort gezegd Nekschot. In het hetzelfde hostel als waar John en Wendy een paar dagen hebben gezeten. We slapen op het dak en hebben hier net gezellig zitten koken. Je wilt hier namelijk echt niet in de restaurants eten. De stad is stoffig, vies en heeft niets te bieden. Behalve wifi dan...
Inmiddels hebben we er ruim 7000 km op zitten. De uitlaat hangt aan een zijden, ik bedoel ijzeren draadje, hij wil niet meer in zijn vijf, maar het ziet er naar uit dat we Dakar gaan halen. Het is hier 35 graden, overal zit zand en de muggen prikken.
Morgen gaan we richting de Senageelse grens. Het zal wel weer een dagje wachten worden.
Ik heb er weer wat foto's opgezet: https://picasaweb.google.com/109742119740727705240/AmsterdamDakar?authkey=Gv1sRgCLaKlqKT_ZW4pwE
Liefs!!!!
-
21 November 2011 - 20:59
Carla:
Leuk weer om te lezen! Lijkt me heerlijk om zo te scheuren op t zand en te kijken naar de mooie luchten! Geniet! -
21 November 2011 - 21:20
Jenny:
Geweldig wat jullie allemaal meemaken daar! Even een Holland update..... het word hier steeds kouder en kouderen en vooral erg mistig... heeft ook wel weer iets knusigs... Wat ik bedoel is.....geniet van het mooie weer en alles wat je meemaakt Passie xxx -
21 November 2011 - 21:36
San Sijm:
Zit weer helemaal te genieten, alsof ik zelf meerij hahaha, geweldig allemaal weer, ik ga morgen even uitgebreid je foto`s bekijken. Geniet en neem het er lekker van, dikke kus san -
21 November 2011 - 21:56
Angelique:
Hi Pascale en Leo, wauw wat een avontuur en dat jullie er al 7000 km op hebben zitten. Pittig. Heel veel succes en vooral plezier tijdens deze mooie monster rit. Groetjes uit Suriname xxx
-
21 November 2011 - 23:53
Peter:
HI this is Pete Nelson, I juist recognized my brother on your photo's.
How is Willy doing? Still stinking out his mouth?
Have à good time both of you and don't let him sing my favorite song: crying!
X -
22 November 2011 - 08:56
Sonja:
Mooi verslag weer Pas,gelukkig was je heimwee momentje maar van korte duur. En wat een waanzinnig mooie foto's...
Succes, laat die kerels maar een poepie ruiken! -
22 November 2011 - 09:31
Yvonne Ruiter:
Hoi Leo en Pascale,wat een schitterende fotos hebben jullie gemaakt,heb nu een idee hoe het er allemaal aan toegaat en zie af en toe nog familie van me hi hi hi,erg leuk.Nou nog veel succes,hartelijke groeten van Yvonne(vrouw en mama van team 1106) -
22 November 2011 - 10:16
Trudy Greeven:
OO het was weer een genoegen om te lezen! en wat een geweldige foto`s
o en wat een belevenis samen.
Ja leo jij met de rode zakdoek eens een boer altijd een boer haha
het is net een film wel even anders al de toverlantaarn. Geniet nog lekker samen. en scheur nog even lekker door het zand.succes verder tot hoors veel liefs van Trui dikke knuffel -
22 November 2011 - 14:11
Otto, Nynke & Mare:
Hé stoer wijf (en Leo..),
dikke kus van ons! -
22 November 2011 - 17:36
Gerard ABO:
idd, gang is alles Pascale, maar doe nog een beetje mak aan met de bandjes/??? of moet er er een paar komen brengen haha. Gewoon doorgaan en jullie gaan Dakar redden hoor. Groeten van m'n meiden -
22 November 2011 - 20:29
Adrie En Nico:
wat leuk weer jullie verhaal en al die fotos super gr van ons uit w.waard -
22 November 2011 - 20:40
Frankie:
Goed om te lezen dat decauto het gelukkig doet en in zijn 5 reed ik toch al niet. Jammer van het velevwachten, maar dat is altijd beter dan het gehaast hier in de landen en kan je ook nog wat indrukken op je in laten werken. Doe verder voorzichtig, al mag je natuurlijk altijd een keer uit de bocht springen en geniet er maar van, tot later ciao Frankie xx
-
22 November 2011 - 20:58
Mirjam:
Lieffies!!!
Auto drinkt te veel. Auto MOET bijna zwemmen. Wat wil je nou? Prachtige verhalen en fotos. Blijf schrijven. Update; we gaan bowlen als jij er weer bent. No worries we wachten op je ;-) kus Mim -
22 November 2011 - 22:43
Miranda Gommans:
Wat een goeie foto's! En wat gaaf wat jullie allemaal meemaken. Ik blijf jullie volgen hoor! Ciao -
23 November 2011 - 08:49
Co Nelis :
Hey stoere nicht, en stoere oom ,zit zo af en toe jullie verhaal te lezen .
Ben er trots op dat jullie nelissen zijn .
En als jullie ooit weer eens een avontuur aan gaan .onthou dan dat drie nelissen meer weten dan twee .
dus ik stap zo in
heel veel succes nog
Groetjes Co Nelis -
23 November 2011 - 11:58
Klaas:
super tof wat jullie doen
Klaas -
24 November 2011 - 09:21
Bob:
Hee Nelis! Eindelijk tijd om alles te lezen en te bekijken! Wat een mooi avontuur beleven jullie! Leuk om te lezen en mooie jaloersmakende foto's! Geniet, liefs en x B
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
