Genieten op de modderbaan!

Omdat we vaak bij wat afgelegen hotels slapen gaan we met de taxi naar het centrum toe. Maar we willen allemaal, dus we stappen gewoon met 8 man in de taxi, past net. Een keer had de taxichauffeur een vriend bij zich, maar daar was dus geen plaats voor, want die vond het op schoot zitten toch wat intiem. Werd hij in de dichte kofferbak gestopt! Wat een afschuwelijk idee om daar te liggen.

Het schijnt dus echt bijzonder te zijn dat ik hier als vrouw en als toerist rij. Nou zijn we ook pas de derde groep overlanders door Burma, maar ook als je hier woont mag het niet. Een Franse vrouw die hier woont mag niet zelf rijden, ondanks dat ze alle certificaten en rijbewijzen heeft. Ze zeggen dat de reden is dat ze bang zijn op een aanrijding met een overzekerde Burmees... Het zal meer met controle te maken hebben. Ieder keer als ze de stad uit gaat moet ze het melden, vertellen wat ze gaat doen en waarheen. Onder het mom van, dan weten we waar je bent voor als er iets gebeurd...Lijkt me pittig om hier te wonen.

De meeste vrouwen, kinderen en soms mannen, hebben een wit smeersel op hun gezicht. Bij de een is het hele gezicht wit, bij de ander alleen een rondje. Het is hun soort make-up, ze vinden het mooi. En bijna alle mannen kauwen op bladeren die een opwekkend gevoel geven. Het sap van de bladeren is rood en overal zie je het rode spuug op straat liggen. Het sap tast hun tanden aan, ze rotten eruit en zijn helemaal rood. Moet wel heel lekker spul zijn...

De weg naar Mandalay verliep voorspoedig. Bij de grens van de stad moesten we op elkaar wachten en werden we onder politie escorte naar de kampeerplek gebracht. Leuk al die poeha voor een stoffig voetbalveldje. Zo'n 100 voetballers waren aan het spelen op een veldje zonder gras, maar alleen maar zand en stof. Door hun bewegingen stofte het hoog op. Het was de bedoeling dat we hier twee dagen gingen staan... Mijn vader ging direkt in zijn achteruit en ik mocht niet eens het terrein oprijden. De toeristenpolitie stonden vol trots te kijken hoe goed ze het allemaal geregeld hadden. Ja, voor hunzelf ja, want we betalen hier per auto 2000 euro voor, voor twee weken. De rest van de groep was ook niet blij dus we kregen het voor elkaar dat ze rond gingen bellen op zoek naar een betere plek. De chef die erover ging was eten, dus we moesten even wachten. Even werd ruim twee uur, alle hotels zouden vol zijn (?!) en ondertussen werd speciaal voor ons het veld gesproeid. Of we toch wilden blijven staan, er was echt geen andere plek, maar ze zouden ervoor zorgen dat de volgende dag geen voetbal gespeeld zou worden. Dus die jongens die iedere zondag even ontspannen en lekker een balletje trappen zouden niet door de afzetting van de politie komen. Wat een vreselijk idee, alles aan de kant voor een paar toeristen, alsof wij hoog boven de rest staan. Maar goed, dat is de politie en het leger hier wel gewend... Toen we zeiden dat we dan de volgende ochtend vroeg zouden vertrekken werd er ineens een hotel gevonden waar we op de parkeerplaats kunnen staan. Gelukkig maar. Een prima plek en gastvrije mensen.

Mandalay is een drukke stad en daar hadden we weinig trek in dus we zijn alleen een teakhouten brug gaan bekijken, even buiten de stad. De brug viel ons een beetje tegen, maar de omgeving was mooi en het was lekker om uit de autodampen te zijn. Rover heeft nog steeds een beetje electronische problemen, af en toe slaat de motor af tijdens het rijden, dus we zijn op zoek gegaan naar een garage die de electronica kon uitlezen. Die was niet makkelijk te vinden maar de mensen zijn zo hulpvaardig dat ze het voor je uit gaan zoeken en voor je uit rijden. We willen dan graag wat geven, maar ze nemen niets aan. De garage kon niets voor ons betekenen, het is waarschijnlijk de crackshaft-sensor (je hoeft mij niet te vragen wat dat is) maar die moet uit Groot Brittanië komen en daar wachten we niet op. Misschien in Delhi. De garage was wel een uur met Rover bezig geweest en we hadden zelfs even naar de garage in Nieuw Zeeland gebeld, maar ze wilden er geen stuiver voor hebben, zelfs na aandringen niet. Zo vriendelijk en hartelijk! Daar hebben zij geen crisis voor nodig...

Het laatste stuk richting de grens heeft een doorgaande weg, maar die was eerst slecht, toen druk en toen bleek dat we daar gewoon niet mogen rijden van de regering. Omdat er zoveel ongelukken gebeuren op die weg. Ja ja, ik denk dat daar iets is wat wij niet mogen zien, heroïne of armoe ofzo. Maar goed, niets aan te doen, we doen gewoon een ommetje...
Later in india lees ik in de krant dat er rond die tijd en ergens daar in de buurt 40 moslims doodgestoken zijn door buddhisten. Dat zal zeer waarschijnlijk de reden geweest voor ons ommetje.

Sinds Indonesië hadden we het droog gehouden tot hier. Door de regen veranderde de weg in een modderbaan, leuk! Rover kwam natuurlijk goed naar boven, appeltje eitje, maar omdat we geen baggerbanden hebben werd het alsnog een glijpartij. En naar beneden moet je nou eenmaal af en toe remmen, dus het werd soms nog best spannend. Het kon mij niet genoeg bagger zijn en de hele auto zat onder. Soms kon je kiezen voor een onstabiele brug of de stroom door. Wij kozen natuurlijk voor het laatste, ha ha. Het werd een rit van 13 uur waarbij we de laatste twee uur gedaan hebben alsof we de Dakar race reden, want we wilden voor het donker binnen zijn. Scheuren over de kleine wegen en mijn vader constant de grote claxon bedienen, want dan klinkt het alsof we een grote bus zijn en gaat iedereen opzij. Yihaaa.
Het gebied is prachtig en hier komen duidelijk nooit toeristen, we werden overal toegezwaaid, naar ons gelachen en hartelijk begroet. Je ziet helaas wel heel veel teakhoutkap, het gaat je gewoon aan je hart als je al die stammen ziet liggen. Teakbomen doen er heel lang over om te groeien, dus de houtkap is echt een inbreuk in de natuur.

En toen was de grens dicht... Er zijn protesten in India en ze willen ons daar niet bij hebben. Het eerste gedeelte wat we doorgaan in India is onstabiel en tot voor kort had je speciale toestemming nodig, dus ze zijn daar wat voorzichtig in. Het schijnt dat twee indiërs de grens stiekem hebben over gestoken en nu vast gehouden worden door Burma, die dit niet bevestigd. Gevolg was wel dat we nog een nachtje extra in Burma zijn gebleven. Dit keer hadden we zelf een veldje uitgekozen, waar ze ons natuurlijk niet wilden hebben. Schijnt te dicht bij de grens te liggen...Maar goed, een gat in de radiator van een van de groepsleden zorgde ervoor dat we geen kant opkonden. Maar we moesten toch. As we doorgezet hadden was onze Burmeese gids zijn baan kwijt en werd hij, zoals hij zelf zegt, in het gevang gegooid. Dat was teveel van het goede dus werden we in een 'stadion' geplaatst, hek en politie er omheen. Overdag mochten we er gelukkig wel uit, en het dorp mocht erin dus we kregen de nodige bezoekjes.
Maar aan het eind van de middag moesten we, ik was net bezig met mijn was doen bij de waterput, haast maken. Het bleek dat de twee vermiste indiërs dood terug de grens over zijn gezet, met hun ogen uitgestoken en vermoedelijk doodgemarteld. Het laat wel zien waartoe, indien zij daadwerkelijk verantwoordelijk is, de Burmeese regering in staat is, ongelooflijk! Zodra dit in het nieuws komt verwachten ze grote protesten bij de grens, dus ze wilden ons wel weg hebben daar.
De grens in India was een beetje vreemd, eerst kwam de customs, waar we het carnet (paspoort auto) moesten laten stempelen, toen reden we het dorp al in en daar was een plek waar we de paspoorten konden laten stempelen. Beide lag achteraf en geen bord die ernaar verwees, dus het was nogal een gezoek. Voor de douane lag het politiebureau waar op dat moment de lichamen nog lagen. Voor het politiebureau stonden een paar honderd man, en gezien hun hoeveelheid stonden ze daar vrij stil. Er omheen heel veel bewapende legermensen, en er kwamen er steeds meer aanrijden. Er hing een gespannen sfeer en we, de groep, hadden besloten bij elkaar te blijven en buiten de stad te gaan slapen. De politie verzocht ons dringend om in de stad te blijven, want anders konden hun onze veiligheid niet waarborgen. We hebben een plek gevonden op een parkeerplaats van een hotel en mijn vader regelde zelf nog een kamer met douche erbij.

Burma was een hoogtepunt. De mensen zijn, ondanks jarenlange onderdrukking, afscherming en armoede zo hulpvaardig, gastvrij en vriendelijk. Overal zagen we lachende gezichten en werd er enthousiast gezwaaid.

En dan India in. Het verkeer viel in eerste instantie mee, maar de wegen zijn beroerd. Meer gaten dan weg, en als er weg is dan is het hobbelen. Geef mij die modder maar. Het verkeer in India is dwaas. Links en rechts inhalen zijn we nu wel gewend, alleen hier maakt het ze niet uit of ze een aanrijding krijgen of niet. Ze drukken door, tot aan centimeters ertussen. Alle auto's zien eruit of ze van een prop papier gemaakt zijn. Bussen en trucks hebben altijd voorrang, zowel op hun als op onze weghelft. Het maakt eigenlijk ook niet uit of je links of rechts rijdt of gewoon midden op de weg lekker aan het kletsen bent. En natuurlijke de heilige koe, die op de weg ligt of oversteekt en zich werkelijk niets van aan trekt of je met 80 km/u luidt toeterent aan komt rijden. Ik kan nog geen seconde mijn ogen van de weg afhouden. Bikkelen dus!

Dit gedeelte van India is anders dan de rest. Het is maar met een heel smal stukje verbonden met de rest van India en we rijden dan ook op maar enkele kilometers afstand van Bhutan en Bangladesh. De Indiërs hier bestaan uit verschillende stammen, wat je met name ziet aan de verschillende gezichten, de mooie kledij dragen ze alleen nog op feestdagen. Tot 50 jaar terug waren er hier nog stammen die mensen onthoofden en de doodskop als trofee hielden. Dat is inmiddels verboden maar het laat wel zien hoe afgezonderd deze mensen leven. De bergen zijn mooi, maar het vlakke land erg droog en stoffig. En vies, maar dat hoort in India. We hebben een nacht gekampeerd op het terrein van een restaurant en de volgende dag vroeg ik de eigenaar waar ik ons vuilniszakje kwijt kon. Daarachter antwoorde hij. Is daar een vuilnisbak dan? Nee, gewoon in de berm. O ja, natuurlijk....kan daar niet aan wennen.

De wegen van India zijn de slechtste tot nu toe en als we hier blijven wordt het waarschijnlijk alleen maar jagen over de wegen en daarbij zijn we in het grootste gedeelte al een keer geweest. In Nepal ook, maar daar hebben we goede herinneringen aan, dus we hebben besloten om dwars door Nepal richting Delhi te gaan. Morgen de grens over, tata!

Voor de foto's: https://picasaweb.google.com/109742119740727705240/WegIsWeg02?authkey=Gv1sRgCLLk3M_ivOX96gE&noredirect=1