Better be safe than sorry
Door: Pascale
Blijf op de hoogte en volg Cheers to Happiness
08 Maart 2014 | Singapore, Singapore
In India, maar vooral in Nepal wordt je overal enthousiast en respectvol met Namasté begroet. De betekenis van Namasté is: 'My soul honors your soul. I honor the light, love, thruth, beauty and peace within you, because thats also within me. In sharing these things we are united, we are the same, we are one.' Dat is nog eens mooi hallo zeggen! Namasté!
Overal waar we geweest zijn worden verschillende geloven geloofd, maar altijd horen we 's nachts of 's morgens vroeg gezang of gepredik. Niet alleen Allah schijnt groot te zijn. Geen idee waarom de nachtrust altijd verstoord moet worden, dwars door mijn dromen heen. Zo van stamp het er maar in, dan weet je niet beter. Gelukkig versta ik het niet ha ha.
De grens naar Nepal was zoals een grens hoort te zijn, druk, chaotisch en ronselaars. Ik hou daar wel van, het voelt als reizen en ik voel me er als een vis in het water. We hebben de kaart van Nepal niet in de Tomtom staan, maar er is maar een hoofdweg dus we kunnen zonder. En die weg is na India een verademing. Minder potholes en iets rustiger. Nog steeds druk hoor, en nog steeds zijn het dwazen, maar het is iets beter te doen. En er zijn plekken zonder mensen, waar we meteen de eerste nacht gebruik van gemaakt hebben, we hebben heerlijk gekampeerd in het bos.
De dag erna verkeken we ons op 100 km haarspeldbochten ipv 30 km rechte weg. Wel een prachtige route, maar omdat de weg maar drie meter breed was het uitkijken geblazen. Met vermoeide ogen kwamen we aan in Kathmandu waar we in hetzelfde hotel als een jaar of 15 geleden zitten, middenin Thamel, een gezellig toeristenwijkje, gemengd met hippie en bergsport. Dus kom maar op met die appeltaart, tiramisu en illy koffie! Overal zijn er gezellige terrasjes en je kunt alleen maar buiten eten, wel leuk, maar best koud, het is hier 's avonds 15 graden en dat is na al die tropische temperaturen best even wennen. Bij de Monkeytemple heb ik nog even aan de wielen gedraaid zodat de wensen de lucht in gaan voor de degene die het nodig hebben.
Na Katmandu zijn we naar Pokhara gereden. Hier vandaan vertrekt de Anapura track, een bekende beklimming. Nou wij kunnen ook zeggen dat we een Himalaya-track hebben gelopen, maar wel eentje van 1 dag. Pokhara ligt op 800 meter hoogte, aan een bergmeer, waar we omheen gelopen hebben. Onderweg kwamen we kleine dorpjes tegen waar we vriendelijk door namasté begroet werden. We vonden zelfs een koffietentje en ik zat zowaar naar kaasfonduea te verlangen. Heerlijk om zo in de berglucht en stilte te zijn.
Pokhara heeft de eer de enige camping van Nepal en India te hebben, je moet er wel een stukje voor rijden want het ligt vrij afgelegen, maar dan heb je ook wel een mooi stukje natuur om je heen. We hoopten op wat gezellige overlanders daar, maar we vonden er 1 kluizenaar die er al drie maanden stond en zijn hele leven heen en weer rijdt tussen Nepal en India op zoek naar plaatsen om 'te zijn'.
Het is echt niet allemaal paîs en vree hoor, zo makkelijk is het niet om als vader en dochter te reizen. We zijn natuurlijk constant samen en dat zorgt er wel voor dat we elkaar af en toe achter het behang kunnen plakken. Moeilijke dagen vind ik dat, maar het is niet anders, kennelijk hoort het erbij. We blijven ons best doen en als de ene kant me niet zint dan kijk ik gewoon de andere kant op ha ha, want daar zie ik de mooie wereld aan me voorbij glijden!
Al vanaf Maleisië passeren we gebieden waar de tijger voor komt en ik spreek al de hele rit de wens uit om er een te zien. Maar zoveel tijgers zijn er inmiddels niet meer, dus makkelijk is het niet om ze in het wild te zien, maar met positief denken kom je een heel eind. Dus wij, op de voetjes, het Bardia NP in. 12 jaar geleden waren er nog 85 tijgers in het park, maar tijdens de opstand van de Maö-beweging had het leger iets anders te doen dan het beveiligen van het NP en zijn er veel tijgers afgeslacht en waren er nog maar tegen de twintig over. Recente tellingen zeggen gelukkig dat er inmiddels al weer 50 zijn. Helaas wilde geen van de 50 zich laten zien, al zagen we wel zijn verse voetafdrukken dus de kans was er. En we hebben twee neushoorns gezien, wat op zich ook al heel bijzonder is in Azië. Ik heb er echt van genoten de hele dag in de natuur te zijn.
Het nieuws begon ons te bereiken dat het bij de grens Pakistan-Iran onrustig is en dat er mensen bij de grens van Turkije-Iran geweigerd worden Iran in te gaan. Als je het op het internet leest wordt je er niet geruster op. Er worden heen en weer grenswachten beschoten, doodgeschoten en ontvoerd. Toen we hoorden dat mensen recent halverwege Pakistan weer terug India ingestuurd werden hebben we, vier dagen voordat we Pakistan in zouden gaan, de beslissing genomen om de rit af te blazen. Het risico is dan dat je in Islamabad, ook geen stad voor een weekeindje weg, een nieuw visum voor India aan moet vragen en dan sowieso weer terug in India ben. En ook al ga ik op reis naar risicolanden, ik heb altijd gezegd dat als er echt gevaar is, ik geen risico ga lopen. Daar moeten mensen, vooral mijn moeder natuurlijk, van op aan kunnen. Omrijden via China was geen optie omdat mijn werk me ook weer een keer terugverwacht dus we besloten om naar Calcutta te rijden om Rover te verschepen.
Met een blok in ons maag zijn we in drie dagen naar Calcutta gereden. Het is moeilijk om de reis los te laten. De hele weg zijn we al op zoek naar een geschikt theepotje en toen ik er nu eindelijk eentje zag staan schoten de tranen in mijn ogen omdat het niet meer nodig is. We hadden ons beide nog het meest verheugd op Iran en Turkije. Het is zoals het is, maar het valt zwaar. Het voelt als een verlies. Maar soms moet je verliezen om te winnen.
We hebben toch 18000 km in Azië gereden, veel beleefd, gezien en genoten en zijn er op alle fronten zonder kras en kleerscheuren ervan af gekomen. En Iran en Turkije liggen daar nog wel even, die komen nog wel een keer aan bod.
En dus weer terug India in. Het verkeer is echt vreselijk. Er wordt constant getoeterd, de wegen zijn de allerslechtse tot nu toe en niemand houdt rekening met een ander. Jagen, rijden, remmen, heen en weer geschud worden, bijna aanrijdingen, een gemiddelde van 30 km/u, het is allerbehalve relaxt rijden en ik wordt er hartstikke opgefokt van. De meeste auto's hebben hun spiegels ingeklapt, want als je er toch niet in kijkt zitten ze alleen maar in de weg, zo kan je nog dichter langs de ander rijden. Vrachtwagens rijden in het midden van de weg en wijken niet, dus je wordt constant de berm ingeduwd. Motors, fietsers en tuktuks steken zonder te kijken de weg over, remlichten doen het niet, de weg is meer gat dan asfalt met regelmatig zulke diepe gaten dat je ineens boven op je rem moet.
India is druk en we rijden eigenlijk constant door dorpjes en stadjes heen. Vuil wordt niet opgeruimd of in de fik gestoken, dus overal ligt het. De mensen wonen op zand, of modder met hele vieze plassen erin. Huisjes zijn armoedig en onberzorgd. Wonder boven wonder zien de vrouwen er mooi uit in hun kleurijke gewaden. Bij de mannen is de outfit à la Ghandi nog in. De armoede is groot en we zien zwerfkinderen, zelfbouwtentjes als woning en mensen die hun behoefte doen langs de weg. Het is hier, net als in heel Azië opvallend dat je met name vrouwen ziet werken, ook het zware werk. Geen idee wat de mannen doen, wij zien ze meest rondhangen.
Indiaase mensen hebben er ook echt geen moeite mee om op je lip te gaan staan en onbeschaamd naar je te blijven kijken, ook als je net je bed uit komt. Mijn vader is er wel achter dat het helpt als je je gewoon gaat omkleden en je broek om laag trekt ha ha. Maar bij de fase van je tshirt aan zijn ze alweer terug hoor. Ik heb het trouwens maar niet geprobeerd.
Je schijnt van India te gaan houden als je hier langer bent. Voorlopig hou ik alleen maar van de Indiaase curry's....
Calcutta is een stad van arm en rijk. Er wordt veel gebouwd en de hotels schieten de grond uit. Maar je ziet ook kinderen op de vuilnisbelt scharrelen en ipv van een riska rennen ze hier voor je karretje. Dat werd bij ons voor het laatst door de romeinen gedaan!
De spullen die we niet meer nodig hadden uit Rover werden eerst verdeeld onder het personeel van het hotel, toen mochten de taxichauffeurs even kijken en daarna kwamen de straatkinderen nog even langs. Alles is weggehaald.
Ik mag toch nog niet werken en ik kreeg een lieve uitnodiging van een vriendin in Australië, dus ik ga nog even een paar weken daar vertoeven. Ook heel veel zin in!
Ik heb genoten van de wijze van reizen. Met zo'n auto heb je de vrijheid bij je en je hoeft nooit meer een slaapplaats te zoeken. Geen volle bussen, uren wachten, niet meer slapen in hotelkamers die eruit zien als een Amsterdamse cel maar lekker het binnenland in, mooie plekjes aan zee, onderweg een lunch maken en de luxe van een hete douche. En heerlijk hoor, zo'n stoere car onder je kont!
Azië is voor mij met name het continent van de ontzettend vriendelijke, sociale en gastvrije mensen. Ze hebben niet veel, maar gunnen je alles. En overal die stralende lach, wat maakt dat een verschil. Smile, and the whole world smiles back at you!
Mijn vader en ik hadden het plan om te toasten op de reis, op elkaar en op de goede afloop, bij het zwembad van The Marine Sands, het mooiste hotel van Singapore. We wilden er eerst slapen, maar dat kwam niet uit met de vluchten, dus dan maar illegaal het zwembad in sluipen. Maar helaas, alle verhaaltjes, bravour en sluiproutes ten spijt, het is ons niet gelukt. Maar zitten nu wel te genieten van een ontzettende lekkere lunch!
Overal waar we geweest zijn worden verschillende geloven geloofd, maar altijd horen we 's nachts of 's morgens vroeg gezang of gepredik. Niet alleen Allah schijnt groot te zijn. Geen idee waarom de nachtrust altijd verstoord moet worden, dwars door mijn dromen heen. Zo van stamp het er maar in, dan weet je niet beter. Gelukkig versta ik het niet ha ha.
De grens naar Nepal was zoals een grens hoort te zijn, druk, chaotisch en ronselaars. Ik hou daar wel van, het voelt als reizen en ik voel me er als een vis in het water. We hebben de kaart van Nepal niet in de Tomtom staan, maar er is maar een hoofdweg dus we kunnen zonder. En die weg is na India een verademing. Minder potholes en iets rustiger. Nog steeds druk hoor, en nog steeds zijn het dwazen, maar het is iets beter te doen. En er zijn plekken zonder mensen, waar we meteen de eerste nacht gebruik van gemaakt hebben, we hebben heerlijk gekampeerd in het bos.
De dag erna verkeken we ons op 100 km haarspeldbochten ipv 30 km rechte weg. Wel een prachtige route, maar omdat de weg maar drie meter breed was het uitkijken geblazen. Met vermoeide ogen kwamen we aan in Kathmandu waar we in hetzelfde hotel als een jaar of 15 geleden zitten, middenin Thamel, een gezellig toeristenwijkje, gemengd met hippie en bergsport. Dus kom maar op met die appeltaart, tiramisu en illy koffie! Overal zijn er gezellige terrasjes en je kunt alleen maar buiten eten, wel leuk, maar best koud, het is hier 's avonds 15 graden en dat is na al die tropische temperaturen best even wennen. Bij de Monkeytemple heb ik nog even aan de wielen gedraaid zodat de wensen de lucht in gaan voor de degene die het nodig hebben.
Na Katmandu zijn we naar Pokhara gereden. Hier vandaan vertrekt de Anapura track, een bekende beklimming. Nou wij kunnen ook zeggen dat we een Himalaya-track hebben gelopen, maar wel eentje van 1 dag. Pokhara ligt op 800 meter hoogte, aan een bergmeer, waar we omheen gelopen hebben. Onderweg kwamen we kleine dorpjes tegen waar we vriendelijk door namasté begroet werden. We vonden zelfs een koffietentje en ik zat zowaar naar kaasfonduea te verlangen. Heerlijk om zo in de berglucht en stilte te zijn.
Pokhara heeft de eer de enige camping van Nepal en India te hebben, je moet er wel een stukje voor rijden want het ligt vrij afgelegen, maar dan heb je ook wel een mooi stukje natuur om je heen. We hoopten op wat gezellige overlanders daar, maar we vonden er 1 kluizenaar die er al drie maanden stond en zijn hele leven heen en weer rijdt tussen Nepal en India op zoek naar plaatsen om 'te zijn'.
Het is echt niet allemaal paîs en vree hoor, zo makkelijk is het niet om als vader en dochter te reizen. We zijn natuurlijk constant samen en dat zorgt er wel voor dat we elkaar af en toe achter het behang kunnen plakken. Moeilijke dagen vind ik dat, maar het is niet anders, kennelijk hoort het erbij. We blijven ons best doen en als de ene kant me niet zint dan kijk ik gewoon de andere kant op ha ha, want daar zie ik de mooie wereld aan me voorbij glijden!
Al vanaf Maleisië passeren we gebieden waar de tijger voor komt en ik spreek al de hele rit de wens uit om er een te zien. Maar zoveel tijgers zijn er inmiddels niet meer, dus makkelijk is het niet om ze in het wild te zien, maar met positief denken kom je een heel eind. Dus wij, op de voetjes, het Bardia NP in. 12 jaar geleden waren er nog 85 tijgers in het park, maar tijdens de opstand van de Maö-beweging had het leger iets anders te doen dan het beveiligen van het NP en zijn er veel tijgers afgeslacht en waren er nog maar tegen de twintig over. Recente tellingen zeggen gelukkig dat er inmiddels al weer 50 zijn. Helaas wilde geen van de 50 zich laten zien, al zagen we wel zijn verse voetafdrukken dus de kans was er. En we hebben twee neushoorns gezien, wat op zich ook al heel bijzonder is in Azië. Ik heb er echt van genoten de hele dag in de natuur te zijn.
Het nieuws begon ons te bereiken dat het bij de grens Pakistan-Iran onrustig is en dat er mensen bij de grens van Turkije-Iran geweigerd worden Iran in te gaan. Als je het op het internet leest wordt je er niet geruster op. Er worden heen en weer grenswachten beschoten, doodgeschoten en ontvoerd. Toen we hoorden dat mensen recent halverwege Pakistan weer terug India ingestuurd werden hebben we, vier dagen voordat we Pakistan in zouden gaan, de beslissing genomen om de rit af te blazen. Het risico is dan dat je in Islamabad, ook geen stad voor een weekeindje weg, een nieuw visum voor India aan moet vragen en dan sowieso weer terug in India ben. En ook al ga ik op reis naar risicolanden, ik heb altijd gezegd dat als er echt gevaar is, ik geen risico ga lopen. Daar moeten mensen, vooral mijn moeder natuurlijk, van op aan kunnen. Omrijden via China was geen optie omdat mijn werk me ook weer een keer terugverwacht dus we besloten om naar Calcutta te rijden om Rover te verschepen.
Met een blok in ons maag zijn we in drie dagen naar Calcutta gereden. Het is moeilijk om de reis los te laten. De hele weg zijn we al op zoek naar een geschikt theepotje en toen ik er nu eindelijk eentje zag staan schoten de tranen in mijn ogen omdat het niet meer nodig is. We hadden ons beide nog het meest verheugd op Iran en Turkije. Het is zoals het is, maar het valt zwaar. Het voelt als een verlies. Maar soms moet je verliezen om te winnen.
We hebben toch 18000 km in Azië gereden, veel beleefd, gezien en genoten en zijn er op alle fronten zonder kras en kleerscheuren ervan af gekomen. En Iran en Turkije liggen daar nog wel even, die komen nog wel een keer aan bod.
En dus weer terug India in. Het verkeer is echt vreselijk. Er wordt constant getoeterd, de wegen zijn de allerslechtse tot nu toe en niemand houdt rekening met een ander. Jagen, rijden, remmen, heen en weer geschud worden, bijna aanrijdingen, een gemiddelde van 30 km/u, het is allerbehalve relaxt rijden en ik wordt er hartstikke opgefokt van. De meeste auto's hebben hun spiegels ingeklapt, want als je er toch niet in kijkt zitten ze alleen maar in de weg, zo kan je nog dichter langs de ander rijden. Vrachtwagens rijden in het midden van de weg en wijken niet, dus je wordt constant de berm ingeduwd. Motors, fietsers en tuktuks steken zonder te kijken de weg over, remlichten doen het niet, de weg is meer gat dan asfalt met regelmatig zulke diepe gaten dat je ineens boven op je rem moet.
India is druk en we rijden eigenlijk constant door dorpjes en stadjes heen. Vuil wordt niet opgeruimd of in de fik gestoken, dus overal ligt het. De mensen wonen op zand, of modder met hele vieze plassen erin. Huisjes zijn armoedig en onberzorgd. Wonder boven wonder zien de vrouwen er mooi uit in hun kleurijke gewaden. Bij de mannen is de outfit à la Ghandi nog in. De armoede is groot en we zien zwerfkinderen, zelfbouwtentjes als woning en mensen die hun behoefte doen langs de weg. Het is hier, net als in heel Azië opvallend dat je met name vrouwen ziet werken, ook het zware werk. Geen idee wat de mannen doen, wij zien ze meest rondhangen.
Indiaase mensen hebben er ook echt geen moeite mee om op je lip te gaan staan en onbeschaamd naar je te blijven kijken, ook als je net je bed uit komt. Mijn vader is er wel achter dat het helpt als je je gewoon gaat omkleden en je broek om laag trekt ha ha. Maar bij de fase van je tshirt aan zijn ze alweer terug hoor. Ik heb het trouwens maar niet geprobeerd.
Je schijnt van India te gaan houden als je hier langer bent. Voorlopig hou ik alleen maar van de Indiaase curry's....
Calcutta is een stad van arm en rijk. Er wordt veel gebouwd en de hotels schieten de grond uit. Maar je ziet ook kinderen op de vuilnisbelt scharrelen en ipv van een riska rennen ze hier voor je karretje. Dat werd bij ons voor het laatst door de romeinen gedaan!
De spullen die we niet meer nodig hadden uit Rover werden eerst verdeeld onder het personeel van het hotel, toen mochten de taxichauffeurs even kijken en daarna kwamen de straatkinderen nog even langs. Alles is weggehaald.
Ik mag toch nog niet werken en ik kreeg een lieve uitnodiging van een vriendin in Australië, dus ik ga nog even een paar weken daar vertoeven. Ook heel veel zin in!
Ik heb genoten van de wijze van reizen. Met zo'n auto heb je de vrijheid bij je en je hoeft nooit meer een slaapplaats te zoeken. Geen volle bussen, uren wachten, niet meer slapen in hotelkamers die eruit zien als een Amsterdamse cel maar lekker het binnenland in, mooie plekjes aan zee, onderweg een lunch maken en de luxe van een hete douche. En heerlijk hoor, zo'n stoere car onder je kont!
Azië is voor mij met name het continent van de ontzettend vriendelijke, sociale en gastvrije mensen. Ze hebben niet veel, maar gunnen je alles. En overal die stralende lach, wat maakt dat een verschil. Smile, and the whole world smiles back at you!
Mijn vader en ik hadden het plan om te toasten op de reis, op elkaar en op de goede afloop, bij het zwembad van The Marine Sands, het mooiste hotel van Singapore. We wilden er eerst slapen, maar dat kwam niet uit met de vluchten, dus dan maar illegaal het zwembad in sluipen. Maar helaas, alle verhaaltjes, bravour en sluiproutes ten spijt, het is ons niet gelukt. Maar zitten nu wel te genieten van een ontzettende lekkere lunch!
-
08 Maart 2014 - 08:17
Patrick:
Ik zal de verhalen missen....goede keuze, geniet van Australië ...
Enne kom maar snel naar Aalsmeer het is vaarweer!!
Groet p@ -
08 Maart 2014 - 09:38
John En Wendy:
Hi Leo en Pascale,
Wijze beslissing! Het is jammer dat jullie niet naar Nederland komen rijden, maar veiligheid gaat voor alles. Verschepen jullie wel de auto naar Nederland? We hebben genoten van de reisverhalen. Veel plezier in Australië!
Groetjes,
John en Wendy -
08 Maart 2014 - 10:38
Joep:
Heeeeeeel verstandig Pascale,geniet van Australie.Ik ga over 2 wk naar Panama.Staat vlgs mij nog niet op jouw afvinklijstje.Ga bezoekje brengen aan de Kuna Indianen,en daarna door naar Nicaragua!Joepieee
xx -
08 Maart 2014 - 11:11
San:
He pas, wat rot dat het zo moest aflopen maar idd een heel wijs besluit daar we hier nog wat langer van je willen genieten, en het toch wel weer een keer tijd wordt een borrel in de stad te gaan doen. Geniet nog even lekker in Australie, heel vervelend trouwens voor je hoor dat je daar nog heen moet hihi en kijk er weer naar uit om je te zien. Geniet nog even lekker. dikke kus san -
08 Maart 2014 - 12:17
Sandra:
Hi Pas! Wat ontzettend jammer dat jullie de reis hebben moeten afbreken maar jullie hebben groot gelijk!! Veel plezier iig in Australië! X -
08 Maart 2014 - 22:40
Theo Ernst:
Hallo reizigers, Leo en Pascale,
wat zal dat "balen"geweest zijn om die beslissing te moeten nemen. "But safefy first..." is dan geen overbodige luxe als je de informatie via internet te lezen - misschien zelfs te zien - krijgt. En in de hoek van de Zwarte Zee spookt het nu ook al. Syrië, Egypte,Turkije........ het lijkt wel of overal "brand uitbreekt..."
Wat een wereld ! En wat een maffe leiders zo her en der, die mekaar "de tent" uitvechten of anderszins de boel versteren ......
Leo: het pilsje en de haring blijven - wat mij betreft - STAAN ......ook al kom je niet rijdend de Nederlandse grens over.... of is de overweging om ergens in Zuide-Europa de draad weer op te pakken ?
Het laatste stuk - de etappe naar Amsterdam - toch over de weg te maken ?
Ben daar heel benieuwd naar en de vraag is dus... of je me op de hoogte kan houden van de ontwikkelingen dienaangaande. Een last but not least.... verschepeing naar Amsterdam......... ??
is daar al een mogelijke aankomst-datum aan gekoppeld ?
Pascale... een fijn verblijf nog in "Down Under "......
Leo, goede thuisreis en de groeten aan Lilly
Theo -
09 Maart 2014 - 19:34
Albert:
Jammer dat het zo moest lopen, maar een verstandige keuze. Tenslotte sommige risico's kan je maar een keer nemen. Ik ga je prachtige verslagen missen en wens je een hele fijne tijd in Australië toe.
Namasté
Albert -
10 Maart 2014 - 17:39
Bob:
Hai Pascale...het is zoals het is en dat is het! Wijs besluit en have fun down under! x -
10 Maart 2014 - 22:37
Johan M:
"Het leven is wat je gebeurt, Terwijl je andere plannen maakt"
-
11 Maart 2014 - 22:45
Sonja:
Wauw,
Dat was weer een mooi verslag Pas. Jammer dat jullie niet je oorspronkelijke route kunnen gaan rijden om zo de reis af te sluiten. En gelukkig zijn jullie je verstand niet verloren onderweg, hahahaa, en namen jullie een wijs besluit.Alle wijze spreuken zoals hierboven vermeld zijn inderdaad van toepassing!
Geniet van Australië.... Namasté!
-
12 Maart 2014 - 10:51
Henk V.:
Jammer, maar helaas, maar ook een goede beslissing. Ik wens in Nederland geen nare krantenberichten over jullie te lezen! Geniet maar lekker aan het strand.
-
14 Maart 2014 - 10:17
Jennifer:
Wijs besluit. We willen je wel safe terug. Geniet van Australie. De tijd vliegt al zo voorbij! En kappen met die candy crush !!!### ;) Dikke kus X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
