Farzi en route

In het vliegtuig merkte ik al dat Madagascar niet de eerste bestemming is waar je heen gaat. Ik had het gevoel dat ik de jongste was, maar misschien komt dat ook omdat ik nog steeds het gevoel heb dat ik 32 ben...
Het eerste plan was om samen met Kim in een Renault 4 het eiland over te scheuren, maar dat plan ging helaas niet door. Madagascar is behoorlijk onbegaanbaar, rekent nog niet op toeristen en voor backpackers is het te duur. Ik had er weinig zin in om vier weken lang in mijn up de natuurparken door te wandelen dus ik heb me aangesloten bij een groepsreis van Koning Aap, voor het eerst niet internationaal en voor het eerst zo lang in een groep.
Op de luchthaven merk je meteen dat je in Afrika bent, het heeft twee uur geduurt voordat ik door de douane heen was, en dan heb ik nog voorgedrongen ;-) Het visum is gratis tot een verblijf van 30 dagen en laten wij er nou net 31 verblijven... Het feit dat het inmiddels al na twaalven was maakte de douanier niets uit, natuurlijk niet. Sommigen van de groep hebben braaf de 40 euro betaald, maar je begrijpt dat ik dat niet was ha ha. Ik heb gewoon de vertrekdatum een dag aangepast en zie het dan wel. Een aantal van de groep volgden, da's mooi, want samen sta je sterk.
Daarna in de rij bij de bank, waar ik wat euro's ingeruild heb voor miljoenen aan Ariary's. De inflatie is hoog, het geld weinig waard, dus daar loop je dan met stapels geld de bank uit.

Het is even wennen om met zo'n groep op pad te zijn. Het is een luxe dat je meteen in de bus kan stappen, dat je geen hotelletje hoeft te zoeken en het is gezellig met elkaar. Aan de andere kant vind ik het lastig om volgzaam te zijn (verbaasd waarschijnlijk ook niemand ha ha) en stap je elke keer met 18 farzi's (blanken) uit wat natuurlijk de nodige bedelaars en verkopers aantrekt. Ik voel me meer toerist dan reiziger. Maar ik zie de bevestiging dat ik hier niet alleen had kunnen reizen dus ik leg me maar bij mijn keuze neer en ga er voor. De groep is leuk en veelzijdig en eigenlijk iedereen heeft al veel van de wereld gezien. De meeste zijn van mijn leeftijd, sommige wat ouder, we hebben zelfs een vrouw van 75 bij ons.

Madagascar is een van de armste landen ter wereld, 60 % leeft van minder dan een euro per dag. De kindersterfte is enorm, de levensverwachting is 60 jaar en op veel plekken zelfs maar 40 jaar. De bewoners komen van oorsprong uit Indonesië, die hier heel lang geleden heen gevaren waren en Afrikanen. Er zijn verschillende bevolkingsgroepen en er is een kaste-systeem, maar bijzonder genoeg hebben die groepen respect voor elkaar en hebben ze nooit gevochten. De Nederlanders, Fransen en Engelsen hebben hier in slavernij gehandeld en de Fransen hebben het eiland als kolonie gehad. Dus stokbrood, jam, betaalbare foie de gras en steak ou poivre vert. Helaas geen lekkere franse kazen, maar de verse vis, kreeften en de heerlijke mango's maken dat gemis weer goed.

Na twee dagen met bijhoorlijk wat buszitten erin zijn we met een boot over de rivier gegaan. Heerlijk. Ontspannen vanaf het dek het leven van Madagascar aan je voorbij laten glijden. Boekje lezen, kletsen, zwaaien naar de kinderen die van ver aan komen rennen of de bomen afzoeken naar lemuren (dat zijn die kleintjes in de overbekende tekenfilm). Nadat we lekker afgekoeld waren onder een waterval werden we beloond, maar liefst drie verschillende lemuren om ons heen. Deze dieren zijn de voorlopers van de apen, en alleen hier op Madagascar zijn ze niet verder ontwikkeld door moeder natuur en zijn het geen apen geworden. Bijzonder dus!
We kampeerden aan de oevers waar we hartelijk ontvangen werden door de dorpsbewoners. Trots laten ze hun dorp zien en ze zijn vereerd als je ze gedag zegt of een foto maakt. Het is een eenvoudig leven, hutjes van klei en hout, en overal kinderen, en maar een enkele ouderling. De levensverwachting is hier duidelijk heel laag. De kinderen lieten om het kampvuur hun danskunsten zien, hartstikke leuk en vertederend. Wat kunnen ze swingen en de show stelen! Natuurlijk werden we uitgenodigd om mee te doen en goh, wat kan je je dan blank voelen tussen die soepele bewegingen.

Nog zo'n groepsdingetje: de een na de ander krijgt diarree, de eerste al op de eerste dag! Dus iedere keer met de boot aan de kant, en hop, daar gaan ze met zijn allen, op zoek naar een verloren grasspriet in het zand. Wat een armoe, maar als je het niet hebt kan je de humor er van in zien. Ik ga nog goed, gelukkig, al wil ik natuurlijk graag denken dat dat komt omdat ik zo ervaren ben.

Na de boot zijn we met een 4x4 ( gezeurd of ik mocht rijden, maar helaas...) naar Tsjingy gereden. Onderweg met een pontje over en dan weet je weer dat Madagascar bij Afrika hoort: het pontje ging niet ver genoeg naar de kant en de auto gaf te weinig gas, met het gevolg dat de auto in het water dreef, ha ha. Een typische TIA: This Is Africa!

De volgende ochtend vroeg op pad, op weg naar het NP Tsingy van Bemaraha. 200 miljoen jaar geleden was het nog zee. De plaat waarop het lag is op een gegeven moment omhoog gekomen en door de regen en wind is het kalksteen gevormd. Dit zorgt dat er grillige, grijze bergspieken zijn ontstaan waardoor het een beetje lijkt op een grote gotische kathedraal. Onvoorstelbaar mooi! We zijn er doorheen geklauterd en geklommen, met behulp van klimharnassen, kabels en hangbruggen en ik liep er met one big smile van te genieten. Onderweg ook nog indri's, lemuren en prachtige vogels gezien, en aan het eind van de middag bij het zwembad gelegen. Wat een topdag!

Jammer dat de zon zich niet liet zien tijdens de zonsondergang op de Avenue de Baobab, maar zo was het ook mooi. Baobab's zijn prachtige oude bomen en ze dwingen uit zichzelf respect af. Op Madagascar barst het ervan en als ze dan langs een zanderige laan staan is het helemaal compleet. Het leek wel een ansichtkaart.

Jullie zullen nog even op de foto's moeten wachten want Apple vindt dat je alle onderdelen opnieuw moet aanschaffen als je een nieuwe ipad hebt, dus mijn oude systeem werkt niet meer.