Maki's, they like to move it, move it

De mensen hier zijn echt ontzettend vriendelijk en gastvrij. Iedereen zwaait, zegt gedag en als je lacht krijg je een stralende lach terug. Je wordt er vanzelf vrolijk van. Er wordt bijna niet gebedeld, en als ze het doen gaat het nog met een bepaald respect en houden ze een beetje afstand.
De Malakasies zijn de grootste rijsteters ter wereld, dus nog méér dan de Aziaten. Ze eten een kilo per dag! Er zijn veel rijstplantages, maar ze kunnen niet tegen die vraag aan verbouwen. Inmiddels is al 70% van de bomen gekapt tbv plantages, houtskool en andere agrarische doeleinden. 70%! Het klopt dus wel dat ik dacht dat het hier groener zou zijn. Over een jaar of twintig staat hier waarschijnlijk buiten de NP's geen boom meer.
De huisjes hier zijn gemaakt van rood gebakken stenen die dichtgesmeerd worden en waarbij de keuken op de zolder zit. De bovenkant is dus steevast zwartgeblakerd. We hebben bij mensen thuis gegeten en werden heel gastvrij ontvangen. Een hapje van rijst, Zebu, spinazie en tomaten vergezeld van rijstwater. Best lekker. En de mensen zijn zó blij dat je bij hun komt.
Later op de reis worden de huisjes van klei en stro en hier aan de kust zijn ze zelfs alleen van stro. Je ziet echt dat die mensen helemaal niets hebben, er groeit hier weinig en ze hebben geen vee. Pijnlijk om ze voor hun huisje te zien zitten. Ik vraag me altijd af waarom die mensen niet vertrekken en voor hun geluk gaan. Tenslotte is het daar bij die rijstvelden iets beter. Maar kennelijk zit het toch teveel in de mensen om zich aan gewoontes vast te houden.

Op het moment dat ik dit stukje zit te tikken, zit ik voor mijn bungelowtje met uitzicht op de rivier. In die rivier wordt de was gedaan, zijn twee kinderen en hun vader met een net aan het vissen, lopen de schoolkinderen met hun tassen boven hun hoofd van de een naar de andere kant en daartussen lopen de koeien. Achter de rivier verschijnt het heuvelachtig regenwoud. Mooi plaatje toch?

Er komen hier verschillende kameleons voor en zoals de naam het al doet vermoeden, ze zijn lastig te spotten. In het donker lukt dat beter omdat ze dan iets, maar ook maar ietsje hoor, actiever zijn. Zo hebben we er eentje gezien die net zo groot is als een pink, zo een met zo'n krulstaart en sommige met wat verkleuring op hun kop. De meeste zijn wel voornamelijk groen of bruin, maar dat is logisch op die bladeren. Verder ook de muismaki gezien, een nachtdier zo groot als een muis (hè hè) die als een stuiterbal van de ene tak naar de andere gaat.
Overdag in het NP weer andere maki's en lemuren gezien, sommige heel hoog in de bomen, maar die zijn dan wel weer zeldzamer, dus toch bijzonder om te zien. Anderen waren met zijn twee aan het dartelen en stoeien over de grond, waarbij ze af en toe als een sneeuwbal met vier armen van de berg af rolden om vervolgens weer terug aan te komen stuiteren. Heel grappig zijn ze om te zien, het zijn echt ADHD gasten en ontzettend lastig om ze scherp op de foto te krijgen, omdat ze dus geen moment stil zitten. Het jammere is dat het toerisme hier nog niet zo afgeregeld is, als er een maki gezien wordt, worden alle gidsen opgetrommeld. Dus je staat eerst met je eigen groepje te genieten en rustig foto's te maken totdat er nog 40 bij komen staan, je alleen nog maar Franse hoofden voor je lens ziet en de dieren steeds verder het woud in vluchten.

Madagascar is veelzijdig, niet alleen in bevolkingsgroepen maar ook in omgeving. We zijn van woestijn, rijstvelden, droge bergen, regenwoud, bos naar steppe gegaan. Het laatste is heel ruig, met rotsachtige bergen en prachtige kleuren, en je hebt het gevoel dat Clint Eastwood zo op zijn paard aan kan komen.
In dit gebied is een groot NP, waar we twee dagen een wandeltocht in hebben gemaakt. We zijn door een canyon naar de hoogvlakte gelopen, en daarboven leek het wel op de Grand Canyon. De rotsen steken scherp af tegen de blauwe lucht, en hebben door de algen felgroene banen over het grijs en rood lopen. In de canyon loopt een oase; een rivier met prachtige planten en mossen er omheen, watervallen en vlinders, vogels en kleurige libelles. De dag erna hebben we zo'n zeven uur bovenop de rotsen gelopen, prachtig uitzicht, Gaudi-achtige rotsen en een heerlijke bbq als lunch. Wat een feest, het lijkt wel vakantie.
In alle NP's zien we wel verschillende soorten maki's, je begint gewoon een beetje verzadigt te raken. Gelukkig hebben ze zulke leuke koppies dat je toch blijft kijken.

De hotels zijn soms luxe en soms erg simpel of vergane glorie. Allemaal prima hoor, je kan ook niet altijd wat verwachten hier. Omdat ik geen malariatabletten slik wilde ik een passende klamboe om mijn bed. Ze hebben er drie bijgehaald, vonden dat mijn eenpersoonsbed ook wel wat kleiner kon, maar uiteindelijk hebben ze 'm zo ontzettend laag gehangen dat die paste. De toiletbril was stuk en werd met ducktape aan elkaar vast gehouden dus daar vonden we ook wat van. Nou, daar zou de loodgieter voor komen. Die had een prima oplossing, gewoon de bril er helemaal van af halen, dan is het probleem ook opgelost. Dat was dus serieus bedoeld hè, ha ha. Een andere kamer bood ook een oplossing, dus het verhaal met de klamboe begon weer overnieuw. Om er vervolgens 's nachts achter te komen dat de matras meer wat van een hangmat af heeft. Dun, rond en je hangt erin.
De volgende avond waren we een hapje gaan eten in het dorpje en kwamen om 2200 uur terug. Nette tijd zou je zeggen, maar het hotel was potdicht. Lastig, want onze sleutel lag daarbinnen. Er hingen wel wat gasten rond, ik denk werknemers, maar je weet het niet, en die mompelden wat over security. Na een kwartier wachten werd ik het zat, helemaal omdat er eentje aan kwam wandelen die zei dat er geen security was en een beetje om ons moest lachen. Tja.... de deur van onze bungelow was met een goede ruk open, maar het ging wel ten koste van het slot. Je wil het niet geloven, maar door het lawaai van mijn ruk aan die deur kwam de vrouw des huize een minuut later kwaad aanlopen met de sleutel. Te laat... Dus de volgende dag gingen we naar kamer drie. Ik denk dat ze blij waren toen de bus wegreed.

De sfeer in de groep is goed en relaxed. Iedereen laat elkaar een beetje in hun waarde en vindt zijn weg. Met een stuk of vijf gaan we regelmatig op pad, even buiten de groep om een hapje eten. De reisleidster is prima, in eerste instantie leek ze erg onzeker en schoot ze constant in verdediging, maar nu gaat het beter. Wel een goede les voor mij wat ik beter wel en niet kan doen als reisleidster.

En nu zit ik lekker aan zee, ga zo met een klein groepje snorkelen, daarna een tukje op het strand en vanmiddag met een caiprinha van de zonsondergang genieten. Het is tenslotte wel vakantie.