Allemaal paradijsjes

Het snorkelen was oke, mooie visjes maar beschadigd koraal, maar er komen was nog veel leuker. Van een uitgeholde boomstam en aan elkaar genaaide rijstzakken hebben ze een zeilboot met drijver gemaakt en daarmee zeilden we richting het koraal. Heerlijk tochtje. Deze boten gebruiken ze hier om te vissen en toen we terug kwamen, waren de vissers net hun vis aan het verkopen. Ook al heb ik nog zoveel gezien, op zulke momenten besef je hoe divers de wereld is, bij ons is bijna alles computer gestuurd en hier nog zo primitief.

Ik ben blij dat we veilig met het vliegtuig in Tana zijn aangekomen, want als de cockpitdeur, de stoelen en de bagagekleppen al bijna uit elkaar vallen vraag je je af of ze de rest dan wel onderhouden. Maar goed, toch fijn dat we het hele eind niet terug hoefden de rijden.
Vanuit Tana zijn we naar de rechterzijde van Madagascar gereden en daar was het Madagascar van mijn verwachtingen. Regenwoud, groen, palmen, bergachtig, wild stromend water met daartussen Afrikaanse hutjes en mensen met Moluks uiterlijk. In deze hoek leeft de Indri-Indri, een zwart-wit pluche beest van ongeveer 1.20 meter groot, de grootste van zijn nog levende soort. Een soort kruising tussen een panda, aap en teddybeer en dus erg leuk om te zien. Ze maken een luid jankend geluid waar je 's morgens door gewekt wordt, en ze schijnen voor veel gebeurtenissen een ander geluid te hebben. We stonden midden tussen drie Indri-Indri's foto's te maken toen het luidde klaaggezang begon, indrukwekkend en gaaf om het van zo dichtbij te horen! Ze stoeien met elkaar en de mannetjes sloven zich uit met een trapeze-act. We zijn zelfs getuige geweest van een paring; veel knuffelen, een lang voorspel en een hele snelle daad, waarna het mannetje in slaap valt...
Naast de lemuren zijn hier ook veel prachtige vogels, hagedissen, slangen, kikkertjes en natuurlijk kameleons. Helaas maar enkele orchideën want het is niet het bloeiseizoen. Overal krijgen we een gids mee en dat is maar goed ook, want je ziet en weet daardoor veel meer. Zo is er een uil die een nest maakt in het middelpunt van een varen. Hij is zo verdekt opgesteld door zijn schutkleuren dat je hem anders nooit had gezien. Ook de kameleons zijn natuurlijk goed verstopt en die zie je eigenlijk beter als het donker is, de weerkaatsing van hun ogen verraden zich.

Bijna iedereen in de reis heeft wel wat gehad, er is zelfs een stel dat hun reis onderbroken heeft en naar huis is gevlogen, en ook ik moest eraan geloven. Ik heb een waanzinnige moeheid over me heen gekregen. Op een gegeven moment zo erg dat ik een dag 18 van de 24 uur heb geslapen. Naast een constante droge mond gaf mijn lichaam in eerste instantie verder niet aan wat er mis was en ik heb ook geen idee wat het is, maar het baarde me wel zorgen. Na een tijdje voelde ik me wel wat beter, al bleef ik voelen dat ik wat onder de leden had. Dat klopte, want ik kreeg er vreselijke maagkrampen bij, ik lag 's nachts te kronkelen van de pijn. We hebben een aantal verpleegkundigen in de groep dus wat dat betreft zit ik goed, en zij vermoeden dat het oververmoeidheid is wat er nu uit komt. Misschien is dat wel zo, ik heb door de MH17 natuurlijk wel een drukke zomer gehad, niet alleen qua uren maar vooral ook in mijn hoofd. Maar voor de zekerheid laat ik straks thuis maar even mijn bloed prikken, je weet tenslotte maar nooit of een Tsjé Tsjé vlieg me te pakken heeft gekregen.

Elke keer komen we weer op een prachtige plek terecht. Zo zijn we met een bootje gebracht naar een schiereiland met aan beide zijden brak water. Het eiland is zo smal dat de hutjes aan beide kanten staan, dus je hebt zonsopgang en zonsondergang. Witte stranden, stilte, groene heuvels, een fijn simpel restaurantje en blauwe lucht maken dit paradijsje compleet. Je zou hier bijna blijven....
In de buurt zit een natuurreservaat waar de lemuren in vrijheid leven maar wel gewend zijn aan toeristen. Ik was zo brak als een tientje maar ben blij dat ik toch meegegaan ben want het was er erg mooi en die beestjes waren weer erg grappig. Zo stond ik foto's te maken toen er een op mijn schouder sprong en vervolgens op mijn lens ging zitten. De natuur is er verder ook erg mooi; vanille- cacao- en kaneelbomen, vleesetende planten, joekels van spinnen, een slangentje die op een tak lijkt en hele kleine kikkertjes.

Veel stammen doen hier aan " de omwenteling van de doden". Als je overlijdt ga je eerst in een tijdelijk graf, gemaakt van opgestapelde stenen of in een grot. Na een jaar of vijf, verschilt per stam, worden de botten opgegraven en in een doek gewikkeld. Tegen deze botten worden de laatste nieuwtjes verteld, er wordt mee rondgedanst en er wordt rum overheen gegooid. Niet teveel, de meeste rum drinken ze zelf, want ze zijn stom dronken. Het hele gebeuren is een groot feest. Daarna worden de botten voorgoed begraven. Als buitenstaander is het zeldzaam om erbij te zijn, dat mag alleen op uitnodiging, maar we hebben wel diverse keren groepen onderweg gezien, jolig, vrolijk en dronken.

In het reisschema zat een treinreis, maar die trein ging vaker niet dan wel, dus hebben ze voor een ander treinritje gekozen. Dat is voor het eerst dus we waren de testrijders zeg maar. Deze ging wel, maar de tijd was niet helemaal duidelijk. Gelukkig konden wij het grootste gedeelte wachten op dat paradijsje. Toen we met het bootje afgezet werden zaten er voor een heel klein vervallen station al mensen te wachten. In Madagascar loopt nagenoeg iedereen echt in hele oude kleren, vies en met meer gaten dan kleding. Over het algemeen komt die kleding uit de kledingbakken van Frankrijk en wordt dan hier verkocht op de markt. Maar nu was het opvallend dat de meeste mensen zich mooi hadden aangekleed, kennelijk is de trein of de bestemming een uitje.
In het dorpje zaten mensen om geld bingo te spelen, in plaats van een pen of stempel gebruiken ze zandhoopjes om het nummer weg te krassen, zo blijft de kaart bruikbaar. De nummers worden in ras tempo opgezegd, op zich wel goed om je Frans bij te scholen.
Na een uurtje wachten kwam de trein aan en daar stonden we dan met onze kaartjes met onze gereserveerde plaatsen bij de conducteur. Ik hoor 'm nog zeggen; 'C'est une problem'. De trein zat barstensvol. De bagage moest dan maar in de goederenwagon en wij moesten zelf maar ff kijken of we een plekje konden vinden. Ik heb echt mijn best gedaan en de enige plek die er nog was, was met een voet op het trapje van de trein en dan kon ik me met een hand vasthouden aan de hendel. Ja ja. De oplossing was dat we dan maar bij de bagage moesten gaan zitten. Met zo'n twintig man, heel veel tassen en koffers (je wilt niet weten wat iedereen meesjouwt), een stuk of tien grote trossen bananen en nog wat ander rotzooi zaten we in een hok van 3x4. De spijldeur werd aan een kant dicht gerold wat wel een luguber gevoel gaf, het deed een beetje aan de treinen naar Auswitch denken.
3 1/2 uur duurde de rit, die we half zittend, half staand, grotendeels in het donker en in de kelereherrie hebben doorgebracht. En ik genoot ervan. Ik zat bij de open deur, had mijn oordopjes in en zat te genieten van het schouwspel wat zo'n trein te weeg brengt. Hij gaat maar 1 keer per week dus het is een heel gebeuren als je bij de dorpjes aan komt. Er wordt van alles verkocht en nog meer mensen proberen in de trein te komen. In de goederenwagon voor ons, net zo groot als in welke wij zaten, zaten denk 100 man gepropt en zij zaten nog met helemaal dichte deuren ook. Wij werden uit de wind gehouden en ik vond het moeilijk om het verschil te voelen, wat zijn wij nou beter dan zij. Maar goed, zo gaat dat toch.
De grootste deel van de groep vond het een verschrikking en belachelijk dat het in deze reis zit. Ik vond dat we voor het eerst eens een beetje tussen de mensen zaten ipv er alleen maar vanuit je busraampje naar kijken. Zoveel mensen zoveel wensen.

En toen kwamen we alwéér op zo'n mooi plekje terecht. Een Frans stel heeft een prachtig resortje neergezet met smaakvolle bungelows in een mooie tuin vol met orchideeen en een paar tamme maki's die de honden aan het pesten waren. Dat blijft grappig, die honden trekken zich er niets van aan en die Maki blijft maar aandacht trekken, gauw aan zijn staart trekken en dan weer wegrennen etc. Daarbij nog een heerlijk restaurant aan zee met lounchebanken, fakkels, fijn muziekje en zeezicht. Zien jullie het al voor je? Om het af te maken heb ik mezelf verwend en een massage genomen, life is good!
Op reis kom ik regelmatig dit soort prachtige stekjes tegen, waar je voor weinig heel erg kan genieten. Een bungalow kost 25 euro per nacht en voor 10 euro heb je een heerlijke maaltijd. Het is zo jammer dat je er zoveel voor moet doen om er te komen, maar dat is ook meteen de reden waarom deze paradijsjes paradijsjes blijven.

De laatste paar dagen hebben we doorgebracht op Ile St Marie, een prachtig eiland in een turquase zee. Ook hier kon je weer een tourtje boeken om het hele eiland te zien, maar ik was wel uitgehobbeld en ik heb al zoveel gezien dat het me even gestolen kon worden. Er is tenslotte niets mis met een paar dagen relaxen :-)
Jeanette uit de groep heeft ons een yogales gegeven, kreeft gegeten, cocktailtjes gedronken, in de blauwe lauwe zee gedobberd etc etc.

Het zit er bijna weer op. Vanavond gaan we met klein groepje eten in het beste restaurant van de stad, schijnt sterrenkwaliteit te zijn voor een heel mooi prijsje. Morgen nog even een paleisje bekijken en de markt op, om een uur 's nachts stappen we in het vliegtuig.

Een mooi land, Madagascar. Divers, prachtige natuur, dieren die alleen maar hier voorkomen, heerlijk eten en overal, echt overal zie je de mooie lach van de mensen. Wat een hartelijkheid!

De volgende reis staat alweer op de planning, dus tot gauw....