Het leven van een reisleider gaat niet over rozen

Als je je het nooit anders doet, verandert er ook niets.... Sommige zeggen dat reisleidster wel iets voor mij is en dat is misschien ook wel zo. Maar ik wil natuurlijk niet met een vlaggetje en een stel pinguins achter me aan lopen, het moet natuurlijk wel een klein beetje avontuur in zich hebben. Met deze organisatie zijn mijn vader en ik door Burma gereden en het sprak me wel aan. Met campers, of iets wat erop lijkt, door de landen heen scheuren. Het voordeel is dat iedereen voor zichzelf kan zorgen, je constant verplaats en eigenlijk alleen 's avonds met de groep bent. Het nadeel is dat het mensen zijn die de tijd en geld hebben en helaas vinden de meeste mensen pas dat ze dat hebben als ze met pensioen gaan. Daarbij is het een Duitse organisatie in Nederland heb je zoiets (nog) niet. Nederlanders schijnen niet zo lang (minstens vier maanden) met een groep op pad te willen gaan.
Dus met andere woorden, ik ga zes weken met een stelletje bejaarde Duitsers op pad, leuk ha ha.

Het zou aan de ene kant natuurlijk ideaal zijn, reizen voor je werk. Lekker uit het ritme, veel beleven en zien en geen dag hetzelfde. In Duitsland betalen ze er zelfs nog aardig voor, in tegenstelling tot bij ons, waar het bijna vrijwilligerswerk is. En het is goed te combineren met mijn andere werk, ik kan het fifty/fifty gaan doen. Maar aan de andere kant, geen tijd voor mezelf, alle dagen 24 uur achter elkaar klaar staan en blij kijken en niet me eigen plan kunnen trekken...

Ik spreek zo goed Duits zoals ik dat dit in mijn laatste jaar van de Havo, want daarna heb ik het eigenlijk nooit meer gesproken. Dus het stof moet eraf en ik ga ervan uit dat, tegen de tijd dat we in Dubai zijn, in een aardig woordje spreek. Ik zit dan wel niet bij de nonnen in het klooster, maar het scheelt niet veel ha ha ha.

Ik zat best nerveus in het vliegtuig want ik had eigenlijk geen idee wat er op mij af zou komen. Gelukkig werd ik opgewacht door Arthur, de echte reisleider en dus verantwoordelijke, van de groep. Aardige jongen, Duits, een jaar of 35 oud en heel veel ervaring. In de camper ontmoette ik Arnum, een Rus en ook al zo aardig. Hun hartelijke ontvangst zorgde ervoor dat ik me meteen op mij gemak voelde. Ze spreken beide ook goed engels, wat het soms wel even makkelijk maakt.
Vanuit de organisatie zijn er twee campers mee; een redelijk nieuwe, met drie slaapplaatsen en een van 18 jaar oud met een slaapplaats. En die slaapplaats is voor mij, tralalaa. Heerlijk mijn eigen stekje, ook al is die dan wel kwalitatief iets minder, ik ben er héél blij mee! Maar goed, ik heb er nog niet gelegen, de eerste nacht lag ik nog even in de nieuwe en de volgende dag is die camper de garage niet meer uitgekomen omdat we op een distributiesnaar moeten wachten. Nu al gestrand ha ha. Dus in plaats van kamperen zit ik nu al lekker in een hotelletje, weer tralalaa.

De groep blijken inderdaad bejaarden te zijn, er is er eentje bij die geen grijze haren heeft. De meeste rijden in een camper, sommige vrij luxe, maar ook zelfbouw, busjes en een landrover. Bij de welkomsbriefing werd ik meteen voor de leeuwen gegooid, midden in de kring kon ik even een voorstelrondje doen. Gelukkig had ik me al een beetje voorbereidt. Over het algemeen zijn ze erg vriendelijk en houden er rekening mee dat mijn Duits nog niet zo best is. Doordat deze reis vrij prijzig is blijken de meeste wel een zakelijk verleden en dat schijn je wel te merken. Ze zijn gewend om orders uit te delen, maar nu moeten ze ineens in een groep functioneren. Sommige zijn ook een beetje arrogant of opschepperig, maar daar trek ik me toch niets van aan. Eentje vroeg aan mij of ik, zo als jonge vrouw, ook wel eens eerder gereist had en zeker nog nooit zo'n reis met een eigen auto. Ik antwoorde rustig dat ik best wel wat reis en dat ik inmiddels in zo'n 80 landen ben geweest. Ik slikte de vraag: "und Sie dann?" maar in, ha ha ha.

Als reisleider is het hard werken en dat wist ik wel, maar het valt nog best tegen. Je bent eigenlijk de hele dag in touw, want Arthur blijkt ook van mening te zijn dat je pas naar bed gaat als de laatste van de groep dat doet. En dan moeten wij vaak nog wat op papier zetten ofzo. Arthur is sowieso erg behulpzaam naar de groep toe, zo biedt hij aan dat wij wel geld voor hun wisselen, simkaarten opwaarderen, route uitstippelen met tijdstippen van ferry etc etc. Gaat mij allemaal veel te ver, deze mensen hebben allemaal al veel van de wereld gezien en ik hou sowieso van zelfstandigheid. Op de wijze gaan hun allemaal achteruit leunen. Maar goed, ik heb hier niets te vertellen, dus ik kijk het allemaal een beetje aan.

Het voordeel dat wij pech hebben is dat de groep al weg is en Artum en ik vanmiddag lekker toeristisch de stad in konden. We genieten er beide van en hebben het wel gezellig met zijn twee. De markt op, turkse thee drinken, metze eten, de blauwe moskee en de Aya Sophia bekeken. Die laatste is een kerk uit de 6e eeuw met mooie mozaiek afbeeldingen. Later bedachten ze dat Allah groter was dus toen hebben ze er een moskee van gemaakt. Uiteindelijk wisten ze het helemaal niet meer en nu is het een museum. Door de combinatie van de verschillende geloven is het een bijzonder gebouw geworden. 's Avonds hebben we tussen de waterpijplurkende turken een traditionele dansshow gezien. Die dans betrof een zogenaamde Derwisjen en ik werd er al misselijk van als je er naar kijkt. Het zijn mannen in een soort jurk die wel een kwartier lang rondjes om hun as draaien. Het is een heilige dans, ze raken in trans en voelen zich dicht bij Allah. Nou moeten zij weten, maar zo onder een glaasje thee (geen alcohol hier) en een hapje kebab is het best leuk om naar te kijken.

Artum vroeg zich al af waarom ik aangenomen was, want het schijnt zo te zijn dat Kostya, de eigenaar van deze organisatie, mensen aanneemt die een beetje gestoord zijn. Toen Artum zag wat voor luide show ik maakte toen een taxichauffeur het drie-dubbele wilde hebben en ik het voor elkaar kreeg de taxichuffeurs zo op te histen dat we met een ander voor de goede prijs vertrokken, begreep hij waarom ik aangenomen was. Ik merk ook dat ik, zelfs in vergelijking met hun, meer ervaring heb in reizen en me daardoor makkelijk beweeg, niet af laat troeven, overal de weg weet en makkelijk dingen voor elkaar krijg. Fijn, zo kan ik meteen laten zien wat ik kan betekenen voor de groep. Wel is het zo dat ze het belangrijk vinden om het goede voorbeeld te geven voor de groep en ze houden zich dus aan alle regels. Dat wordt nog een hele opgave voor mij...

De volgende dag hadden we de hoop dat de camper klaar zou zijn, maar dat bleek een utopie. 'S Morgens werden we op pad gestuurd voor allerlei k-klusjes, zo moesten we bijvoorbeeld de hele stad door, met taxi, ferry en lopend, op zoek naar toiletblokken... tsjonge jonge. Tja, het leven van een reisleidster gaat niet over rozen, al voel ik me momenteel meer klusjesman. Maar goed, 's middags hebben we heerlijk geluncht op een terrasje, want de zon liet zich lekker zien. Daarna een torentje beklommen en een waterbasin in de kelders van de stad bekeken. Dat waterbasin is oud, mooi en een beetje mysterieus, met prachtige gewelven en korintisch zuilen waarlangs water drupt.

Maar nu hebben we Istanboel ook wel gezien, het regent hier trouwens ook weer, dus het wordt echt tijd om te vertrekken. De groep is zo'n 1200 km op ons vooruit en op de Turkse wegen is dat een hele afstand. Arthur verwacht van ons dat we 18 uur per dag gaan rijden om bij te trekken. Gekkenwerk in mijn ogen en ik stuur er bij Artum al een beetje op aan dat we het wel dag bij dag bekijken hoe ver we komen. We gaan proberen om in Mersin bij de groep te komen. Als we dat redden is het laat aankomen en vroeg vertrekken, slaat eigenlijk ook nergens op maar ja. Ik denk dat de groep verlangd dat wij erbij zijn, ze betalen tenslotte voldoende.
Ik stuur er ook op aan om via Capecedonië te rijden, het mooiste stukje van Turkije wat gewoon overgeslagen wordt tijdens deze trip! Ik zeg zonde en als we dan toch in de buurt zijn... Of ben ik nou toch weer bezig om alles naar mijn hand te zetten?