En we zijn Turkije alweer door

Om vier uur konden we wegrijden bij de garage in Istanbul en we hebben tot twee uur 's nachts doorgereden. Best pittig natuurlijk, maar daardoor hebben we wel onze eigen beloning gecreerd: we hadden tijd om Cappadocië te bezoeken! Dat is een highlight in Turkije en ik was echt een beetje teleurgesteld dat het niet in de reis zit. De organisatie heeft nog een tour die ook door Turkije gaat en ze willen die natuurlijk ook verkopen. Zo gaat dat dus. Maar het is me gelukt Artum te overtuigen en nu heb ik het dus toch voor elkaar gekregen, whoop-whoop! Cappacedonië is ontstaan door vulkanische uitbarstingen, waarna de wind en de regen de kalksteen in bijzondere vormen heeft gevormd, zoals torentjes en schoorstenen. Echt een bijzonder landschap die op mijn lijstje stond. Eigenlijk stond er op mijn bucketlist om er een romantische ballonvaart over te maken, maar door tijdgebrek en gebrek aan een liefde is het daar (nu) niet van gekomen. Ik voelde me net een japanner, foto maken en weer door, maar desondanks heb ik ervan genoten. In de derde eeuw zijn de christenen, toen de Romeinen en Byzanteinen het hier voor het zeggen hadden, dit gebied ingevlucht en hebben in de rotsen hun huizen en kerken gehakt. Ze hebben mooie fresco's achtergelaten en nu nog steeds wonen mensen in deze rotswoningen.
Toen Arthur hoorde dat we zover opgeschoten waren is hij meteen wat rustiger aan gaan doen en moesten wij de groep opvangen in de volgende plaats. Shit, nou moesten we toch nog haasten. Precies op tijd waren we er en hebben we ze een voor een enthousiast opgevangen. Met iedereen even een praatje maken, op hun manier hebben ze avonturen beleefd, en wachten tot ze er allemaal waren voordat wij een hapje konden gaan eten. Ik moet echt wennen om zo gedienstig te zijn, sowieso al moeilijk, maar naar mijn gevoel gaat het over de top. Het is dat we nog net niet in hun auto gaan rijden. Maar het is de overtuiging van het bedrijf en zij zien dat als de reden waarom mensen bij hun terug blijven komen. Met Artem kunnen we er samen over lachen, maar Arthur neemt zijn baan echt serieus en legt alles tot in de detail uit waarom dat is. Dan laat het je wel om commentaar te geven hoor. Ik kan sowieso beter met Artum opschieten, we hebben echt lol samen en liggen tot vervelens toe in een deuk samen. Arthur is erg serieus, neemt advies van niemand aan en gaat constant in verdediging. Ik kan m gewoon niet echt serieus nemen, al neemt hij zichzelf wel heel serieus. Hij noemt het avontuur als we een bus geregeld hebben omdat anders de bejaarden niet bovenop een berg komen. Het is wat. Hij heeft een bekeuring gekregen en moet met de bon naar de bank om die te betalen. Ik vraag, hoor ik natuurlijk niet te vragen, sorry, maar waarom hij dat in hemelsnaam van plan is om te betalen. Hij snapt natuurlijk de strekking van de vraag, maar kan onmogelijk toegeven dat hij lak heeft aan de regels, dus zegt hij dat hij graag wil weten hoe de procedure werkt, daar is hij nieuwsgierig naar. Ja ja. Maar goed, misschien moet ik eerst mijn strepen verdienen en komt zijn reactie daar vandaan.

We zitten redelijk dicht bij de Syrische grens, op veilige afstand hoor, maar dat betekend dat er hier dus veel vluchtelingen wonen. Het restaurant waar we gegeten hebben bleek ook van Syriers te zijn en dat kon je merken aan de vriendelijkheid. Niets op de Turken aan te merken, ook zij zijn heel vriendelijk en gastvrij, maar de Syriërs zijn het in de overtreffende trap. We hadden een gegrilde vis besteld en we kregen er allerlei lekkere dingen bij, van het huis. En iedere keer weer zo blij kijken, alsof Willem en Maxima aan de tafel zaten. Ik herken die vriendelijkheid nog wel van een aantal jaar geleden toen ik alleen door Syrië reisde, toen kon het nog. Het gaat me aan mijn hart wat die mensen nu allemaal door moeten maken, helemaal toen ik een vluchtelingenkamp langs de weg zag. Plastic tenten en daar moeten ze het mee doen, het zou je leven maar zijn.

Mount Nemut heeft een bijzondere geschiedenis. Een paar jaar voor christus kreeg een romeinse keizer het in zijn hoofd en bedacht dat hijzelf een god was. Toen had je er volgens de mensen nog vele, dus hij heeft zichzelf, samen met wat andere goden vereeuwigd in grote beelden bovenop een berg. Op die berg kwam nooit een mens dus waarom hij dat in godsnaam (leuke woordspelling) daar heeft geplaatst weet niemand. Nog maar een jaar of 50 geleden is het ontdekt. Door de aardbevingen etc zijn de beelden in elkaar gestort, waardoor er een paar grote koppen verloren op de berg liggen en dat geeft een bijzonder beeld. Voor ons helemaal, want na een half uur in de gure wind naar boven lopen (maar de helft van de groep, de rest redde het niet) stonden we daar in de sneeuw en mist en hebben we maar een klein gedeelte kunnen zien. Desondanks de moeite waard!

Diyarbakir is de hoofdstad van de Koerden. Tenminste dat vinden de Koerden, maar de Turken helemaal niet. 98 procent van de bewoners zijn Koerden en de laatste 30 jaar is het bewoners aantal sterk toegenomen omdat de Turken de Koerische dorpen verwoest hebben en de mensen naar de stad gevlucht zijn. De PKK en de Turkse regering vechten nog steeds, want Turkije is bang dat ze een eigen staat willen. Dat schijnt volgens de PKK nu niet meer zo te zijn, ze willen nu alleen erkenning, maar de Turken geloven dat natuurlijk niet. De Koerden vechten momenteel tegen de IS omdat de IS de Koerden in Syrie aanvalt. Hiervoor krijgen ze wapens van de Westerse landen die blij zijn dat ze de IS aanpakken. De Turken zijn daar natuurlijk helemaal niet blij mee, want met die wapens wordt hun aartsvijand steeds sterker. Ook hier blijkt maar weer dat respect en tolerantie moeilijk is voor veel mensen.
Wij werden in ieder geval heel hartelijk ontvangen en mochten kamperen op het terrein van het conservatorium. Ze legden uit hoe de situatie momenteel is en gaven ons spontaan een optreden. Ook al kon ik niet verstaan waar het lied over ging, het raakte me in mijn hart. S avonds hebben we heerlijk gegeten, mèt rode wijn, want nu kan het nog. Ik drink mijn glas sneller leeg dan Artem, die Rus is, dus ik heb al een naam ha ha.

De volgende dag kreeg ik serieuze verantwoording, dus ik begin stappen te zetten. Ik bleef samen met de plaatselijke gids achter om de groep door de stad heen te leiden en had de verantwoording van de camper die ik dus ook mocht rijden. Lekker hoor!

Er zijn vier grensovergangen naar Iran en we nemen juist die we, in mijn ogen, niet zouden moeten nemen, namelijk die het dichtst bij Irak ligt. Deze beslissing kwam op het laatste moment dus ik kon er niets meer aan veranderen. Het verbaast me dat de Duitsers er niets over zeggen en gewoon de leider volgen, maar aan de andere kant ook weer niet... De weg naar de grens had wel veel legercontroles, maar verder viel het allemaal mee, de sfeer is eigenlijk wel relaxed. Eenmaal in Iran gaan weer de goede kant op, dus ik heb me druk zitten maken om niets, maar goed, je weet het niet...

En nu dus Iran in, mijn hoofddoek heb ik al op. Geen idee of ik daar op internet kan, ze controleren nogal veel, facebook etc mag niet, dus we zullen zien.