Iraans klaaguurtje

De grens naar Iran zou de rustigste zijn, maar het bleek een grote chaos. Overal stond het vast, het verkeer kon geen kant op en de mensen werden er agressief van. Het duurde zeven uur voordat we de stempels hadden en door konden. Net over de grens hebben we op een parkeerplaats geslapen, bij min vijf graden en natte sneeuw. Echt weer om te kamperen. Ik heb ook nog de pech gehad dat de verwarming stuk ging, dus dat was helemaal een koude nacht. Waar ben ik toch mee bezig...
Tussen mij en Arthur gaat het inmiddels helemaal goed, ik moest duidelijk mijn strepen verdienen. En hij ook, hij heeft zijn bekeuring niet betaald, dus hij is in achting gestegen ha ha. Blij dat wij als team, met zijn drieen, sterk staan, want dat heb ik soms wel nodig. We hebben veel lol met elkaar en het gaat allemaal heel relaxed nu.
Mijn Duits gaat redelijk, ik trek me er weinig van aan dat ik fouten maak en doe mijn best. Achteraf moet ik wel lachen om mijn fouten, want ik spreek het soms gewoon op zijn Nederlands uit en dat is niet altijd zo goed. Met het team spreek ik Engels dus dat maakt het makkelijk. De groep gaat meestal vroeg naar bed en bijna nooit mee uit eten dus zoveel Duits hoef ik nou ook weer niet te spreken.

We hebben in Iran twee plaatselijke gidsen, geen idee waarom twee, want dat is knap lastig. We hebben namelijk maar vier slaapplaatsen en er kunnen er ook maar vier voorin een auto zitten. Omdat ik in Iran niet met een man in een ruimte mag slapen, tenzij we getrouwd zijn en dat was ik niet van plan, heb ik de camper voor mij alleen. Nou is dat sowieso een kleintje en als je niet echt van elkaar houdt dan kan je er niet fatsoenlijk met zijn twee in slapen. De oplossing is dus dat de gidsen in een hotel gaan, prima. Maar dan de zitplaatsen. Ik wordt al misselijk als ik voorin ernaast zit, bij de een wat meer als bij de ander, maar achterin een camper is echt misselijkmakend omdat je niets ziet. Het eerste stukje zat de Iraanse gids, Ahmed, achterin. Na tien minuten maakte hij een show dat hij moest overgeven en ook al kwam er niets uit, natuurlijk gaf ik mijn zitplaats aan hem af. Direct was hij weer opgeknapt en had hij praatjes voor tien. Vervolgens hadden hij en Artum een gesprek over het huwelijk en Ahmed vertelde dat het, normaal is als je als vrouw trouwt als je 9 bent, helemaal in de dorpen. Zijn oma was zwanger van zijn vader toen ze tien was. Ahmed zegt dat de vrouwen veel eerder rijp zijn vanwege het weer hier. Ik werd er ter plekke nog misselijker van en die Ahmed kan ik dus ook niet serieus nemen. Tussendoor hadden we stop bij een dorp waar de mensen in grotten wonen en daarna dacht ik weer even te gaan wisselen. Ik verwachte wel dat dit een punt zou worden, want het gaat helemaal niet om zijn misselijkheid, maar om mijn plaats als vrouw en die is vooral achterin. En inderdaad, dat bleek uit zijn reaktie; hij sprak via Artum en niet met mij, ik moest maar een taxi namen, want hij ging niet achterin zitten omdat hij misselijk wordt. Ik weet natuurlijk dat het niet handig is om ruzie met de plaatselijke gids te maken, want we hebben hem nodig en ik ben nog niet helemaal in de positie om hem de laan uit te sturen. Maar ik sprak hem er natuurlijk wel op aan dat hij alleen voor zichzelf kan praten en niet kan zeggen dat ik dan maar een taxi moest pakken. Hij dreigde dat te gaan doen, wetende dat we dat toch niet toe zouden laten, en ik heb mijn verlies maar genomen en ben achterin gaan zitten. Natuurlijk kotsmisselijk, maar hij heeft niet een keer gevraagd of het ging. Gelukkig is Artum het met me eens, alleen kon hij er ook weinig aan veranderen behalve door wat rustiger te rijden. Artum wilde me nog niet laten rijden omdat het sneeuwde en het verkeer chaos is, en maar goed voor Ahmed ego ook, want dat had hij niet aangekund. De volgende dag zat Ahmed in de andere auto, en dat is zo gebleven. Artum heeft er later een gesprek over gehad met Ahmed en het bleek er inderdaad om te gaan dat ik mijn plaats niet kende. Ik heb het maar niet persoonlijk genomen en bleef normaal doen tegen hem en hij besefte waarschijnlijk dat het misschien wel zo zou kunnen zijn dat ik de tour volgend jaar draai, dus na twee dagen verliep het contact weer normaal tussen ons.

Het is dus even wennen om in een land te zijn waarbij de vrouwen in mijn ogen zijn achtergesteld. Ik moet een hoofddoek op, constant, ook in de camper, tenzij de gordijnen dicht zijn en ik moet wijde kleding dragen die over mijn billen valt. Mijn polsen en mijn nek mogen niet zichtbaar zijn. Het is de eerste week nog berekoud, dus dan is het allemaal nog wel te doen. Vrouwen zitten achterin de bus, de mannen voor in, omdat je niet naast een man mag zitten en vice versa. Op straat zie je heel veel vrouwen in zwarte chadors lopen. Chador betekend in Farsi (taal van Iran) ook letterlijk tent en beter kan je het niet omschrijven. In restaurants zitten veel van de vrouwen met hun dikke jas aan, want dat hoort zo, maar de mannen niet. Maar je merkt dat er een ontwikkeling gaande is. Het hoofdddoekje gaat steeds meer naar achteren, en je mag dus wel wat haar zien. In Iran zijn de meeste neusoperaties en veel vrouwen dragen opvallende make-up. Tien jaar geleden is de toegestane leeftijd om te trouwen verhoogd naar 13 jaar en ook al is dat niet hoog, het is wel een stap. Vrouwen mogen scheiden, hebben stemrecht, mogen werken en bezit hebben. Een paar jaar geleden was er nog heel veel politie controle of je er als brouw wel netjes bijloopt, maar dat is er al veel minder en de jonge vrouwen nemen nu ook het risico om ervoor aangehouden te worden. Voor ons is dat allemaal heel normaal maar hier zijn het grote stappen.

In Tabriz hebben we een moskee en museum bezocht. Geen klap aan, maar ja, dat doe je met zo'n groep, dus hup. Soms heb ik echt het idee dat ik met de Zonnebloem op stap ben. Daarna de bazar op en dat vond ik dan wel weer leuk. Alles wordt verkocht in een wir war van straatjes, en ik ben lekker dadels, walnoten, pistache etc in gaan slaan, want dat is allemaal heerlijk hier. De kebab ben ik nu al zat, ze verkopen hier bijna niet anders. En de keuze is reuze; kip of schaap. De schaap hangt soms op zijn kop in het restaurant, het vlees wordt er ter plekke afgesneden. Het is wel vers...
De meeste mensen, zeg maar de helft van de mannen en alle vrouwen, zijn hier ontzettend vriendelijk, op straat lachen ze je toe en heten je welkom en zijn heel behulpzaam. Veel mannen hebben hier een groot ego en zijn helemaal dé man, wat me doet denken aan mijn ex en bij mij dus behoorlijk op mijn allergie werkt. De mannen mogen jouw wel direkt aanspreken op je gedrag, maar andersom niet. Tja, dat kan ik dus niet he. Eentje die tegen mij vertelde, zonder er een spelt tussen te krijgen was, dat ik zo stil was, dat dat niet goed was voor een vrouw, dat het vast kwam omdat we in Europa geld belangrijker vinden dan mensen etc etc werd door mij even heel direct op zijn plaats gezet. Nou praat die ook al niet meer met me, gaat lekker zo ha ha.
Juist doordat het allemaal bedekt moet worden lijkt het erop alsof sex hier een veel belangrijkere rol speelt. Nou ja sex, ik bedoel meer geilheid. Ik ben hier meer door ogen uitgekleed dan waar de ook en zelfs betast op de markt , die kreeg direct van huis uit een goede zet van me, hij stond meteen voor schut.

Ik voel me erg opgejaagd en ongemakkelijk hier, veel meer dan toe ik in Syrië was. Ik moet er constant op letten of mijn kleding wel alles bedekt want anders zegt Artum of de sociale politie er wat van, of je merkt het aan de blikken van de mannen. Ik ben afgesneden in het verkeer, vermoedelijk omdat ik als vrouw reed, de pompbediende negeert me ( of mag je voor 12 cent per liter niet veel verlangen) er hangen camera's in het hotel om te zien wie er met je mee gaat de kamer in, ik ben meestal de enige vrouw in een restaurant en zit dan te puffen met een sjaal om mijn nek terwijl de verwarming op 35 graden staat. Sorry, meestal klaag ik niet zo en voel ik me op reis in alle landen als een vis in het water, maar deze keer lukt het me niet.

Ik had me ontzettend op Iran verheugd, maar het is me erg tegen gevallen. Nou mis ik ook de hoogtepunten van het land, dus dat helpt ook al niet mee. Het is me dit keer niet gelukt om de route aan te passen ha ha. Iran was vroeger het middelpunt van het allereerste grote rijk, Persië. Daarna zijn Alexander de grote, de Mogolen en de Arabieren hier nog neergestreken en liep de zijderoute hier doorheen, waardoor het hier barst van de oude paleizen en tempels. Soms niet meer dan een paar stapels stenen in mijn ogen, maar soms ook indrukwekkend. Helaas staat dat indrukwekkende nou net niet langs onze route. Misschien moet ik hier dan nog maar eens terug komen, maar misschien ook niet...

De rit is wel weer erg mooi, we gaan van besneeuwde bergen en groene heuvels naar de droogte totdat we uiteindelijk in een zandbak terecht komen. Veel bergen, ook die van zand zijn ruig en mooi en in allerlei formaties. In het zuiden rijden we alleen nog maar door olievelden heen, ze barsten ervan.

Maar ik heb ook nog wel wat positiefs te melden hoor! Het voordeel dat je een plaatselijke gids mee hebt is dat je nog eens ergens komt. Met het team komen we eigenlijk nooit maar gaan we meestal uit eten, want dan kom je nog eens ergens. En door de gids is dat waar de locals eten. Meestal kebab, maar soms een specialiteit, waar ik alleen nooit achter gekomen was. Èn we zijn uitgenodigd bij zijn familie en dat was helemaal leuk. Zijn familie is niet zo traditioneel en dus zaten de mannen en vrouwen in een kamer, ipv gescheiden en mocht de vrouwen hun hoofddoek (kopfduch in Duits, ik moet iedere keer aan Wilders denken) af doen. We werden volgestopt met heerlijk eten en we kregen er wijn bij! Alcohol is hartstikke verboden in Iran maar ze stoken het natuurlijk allemaal zelf en het was nog te drinken ook. Dus op straat gaat het allemaal heel traditioneel maar achter de deuren gebeurd hebt. Leuk om er een glimp van op te vangen.

Op een gegeven moment was ik het zat dat ik me ongemakkelijk voelde en heb ik besloten dat zij dat dan maar moeten voelen. Als mijn hoofddoek even niet goed zit jammer dan, en ik stroop mijn mouwen op als ik het warm heb. Ik heb Artum gevraagd er mee op te houden te zeggen dat de mannen naar me kijken, ze kijken maar, kan mij het schelen. Werkte stukken beter!

Als je dit allemaal leest kan het me voorstellen dat jullie je afvragen of ik dit werk wel moet gaan doen. Dat vraag ik me ook af. Ik zou het in ieder geval niet willen doen met bejaarde duitsers. Ik mis de vrolijk- en gezelligheid en het is me allemaal te suf. Mijn Duits is niet goed genoeg om die sfeer erin te brengen, maar zij brengen het er ook niet in. De organisatie denkt er wel over om over twee jaar dit ook voor nederlanders te organiseren, iets korter en daardoor ook waarschijnlijk iets jonger. Arthur polste me al of ik daarvoor interesse zou hebben en dat heb ik wel. Dus, wie weet, ik zie het allemaal wel.

Morgen gaan we met de boot naar de Verenigde Emiraten, een nieuw land dus nieuwe kansen.

Ik wens jullie alvast een hele gezellige en smaakvolle kerst toe en hoop dat jullie deze in een liefdevolle omgeving door zullen brengen. Ik proost (in Dubai moet toch wel een biertje te krijgen zijn) op mijn lieve vrienden en familie!