Dubai, wat een stad!

De ferry naar de Emiraten hadden we voor ons alleen, terwijl er plaats is voor zo'n 250 man en 50 auto's. De rit duurde zo'n zes uur en ik vond het wel lekker, eindelijk tijd om een boek te lezen. Ik was de eerste die mijn hoofddoek afdeed en een gewoon shirt aan had, eindelijk weer vrijheid! Grappig om te zien dat de meeste zich onwenning voelden om het af te doen, ze hebben een keer of tien gevraagd of het echt wel kon. Zo snel kan je geindoctrineerd zijn. Ik besef me wel hoe het moet voelen om gediscrimineerd te worden, want ik heb het nu ook gevoeld; beoordeeld worden om hoe je eruit ziet. En dat maakte mij behoorlijk boos en opgefokt, eigenlijk ook regelmatig naar mensen die misschien helemaal niet zo over mij dachten, maar ik hun blik of gedrag wel zo veroordeelde. Gelukkig kon ik ook nog vaak de goede bedoelingen zien, maar als je dit jaar in jaar uit meemaakt kan ik me nu indenken dat je je door iedereen gediscrimineerd en te kort gedaan voelt, ook als dat niet altijd terecht is, en je daar dus emotioneel op kan reagereren.

Toen ik de wolkenkrabbers en het silhouet van het hoogste gebouw ter wereld voor me op zag doemen voelde ik de kriebels, heerlijk om weer een nieuw land te gaan zien. En hier in de Emiraten zou vast allemaal een beetje smooth lopen, want bij Iran had het weer vier uur geduurd voordat we de grens over waren. Nou, niets bleek minder waar. Om een stempel in je paspoort te krijgen moesten we 3,5 uur wachten en daar moesten we nog blij mee zijn ook, want Artum met zijn Russische paspoort kwam er mooi niet in. Hij had van te voren een visum aan moet vragen òf in de ochtend moeten arriveren, want dan had het nog wel geregeld kunnen worden. En als je een land niet in komt betekend dat terug gaan naar waar je vandaan komt, dus onder politiebegeleiding werd hij weer terug op de boot naar Iran gezet. Uiteindelijk is hij twee dagen later weer naar ons toegevlogen.
Ondertussen was het voor ons te laat geworden om de auto's in te voerne, dus hebben we gekampeerd tussen de zeecontainers. Ik liep er trouwens best een beetje trots rond, zo tussen de grote Verhoef stellages, toch maar afkomstig uit mijn dorpje!
De volgende ochtend dachten we het wel even in een uurtje te regelen, maar dat uurtje werden er zeven. En de auto van Artum, dus die waar ik in slaap, kon helemaal niet mee. Dan maar op Artums plekje geslapen, die was tenslotte vrij gekomen. Ons hele plan om naar het noorden, de woestijn in te gaan liep helemaal in de soep en we zijn maar een dag extra in Sharjah gebleven, een van de zeven Emiraten. Dit is de strengste, dus geen alcohol, maar verder loopt iedereen erbij zoals die dat wil, dus minirok met blote buik naast burka. Niemand stoort zich aan elkaar en dat geeft een heerlijk ontspannen sfeertje. Ook Sharjah is uit de woestijn gegroeid, alleen maar nieuwe luxe gebouwen en opgezette boulevards. Uit de struiken komt klassieke muziek, er ligt geen propje op straat want dan ben je 800 euro armer, geen grasprietje is te lang en het barst er van de restaurants en winkels. Het lijkt wel een beetje op Disneyland, zo opgezet en georganiseert is het allemaal.

Het begint me een beetje op te breken dat ik helemaal geen tijd alleen heb, niet zo gek als je al zeven jaar alleen woont, en na de excursie ben ik in de stad uitgestapt en heb even lekker een terrasje gepakt, met de hoop op een avondje door de stad struinen. Helaas lukt dat maar even, twee uur later werd ik alweer verwacht. Ik vind dat soms best lastig, maar ik ben ook wel weer blij dat ik wat van betekenis kan zijn en echt onderdeel van het team ben.

In het havengebied werden we geholpen door 'onze' sjeik, zo eentje in zo'n mooi wit gewaad. Hij heeft een bedrijf voor toerisme en via zijn neef wist hij dat we kwamen en heeft hij zijn hulp aangeboden. Het zat ons in het begin allemaal een beetje tegen en hij bleek echt onze reddende engel. Die onverwachtse dag in Sharjah moest ingevuld worden, maar ook het plan voor kerstavond was in duigen gevallen. Maar dat is helemaal goed gekomen. We zijn in de woestijn gaan kamperen en werden rond vijf uur opgehaald en met 4x4 naar een kamp gebracht waar we een oosterse dansshow kregen (buikdansen is bijhoorlijk sensueel trouwens, en dat afkomstig uit de landen waar je zo weinig mag zien) prima buffet, henna tattoo, corona en gin-tonic. Hartstikke gezellig, vooral met het team. Nadien nog lekker om het kampvuur gezeten, kerstliedjes gezongen en het laat gemaakt. De volgende ochtend hebben we met elkaar een brunch gemaakt, want de Duitsers vieren dan wel kerstavond, maar voor mij was het de volgende dag pas echt kerst.

En daarna Dubai in, ik had echt zin om de stad te gaan zien. Helaas bleek onze parkeerplaats, waar we een week zouden gaan staan, wel in een park in Dubai te liggen, maar wel een uur rijden vanaf het centrum. We konden de skyline niet eens zien. Ali zou het allemaal goed geregeld moeten hebben, maar had wat steken laten vallen en Arthur, Artum en ik hebben er behoorlijk aan moeten trekken en dingen moeten regelen om het allemaal nog goed voor elkaar te krijgen. De goede sfeer die er in de groep zat na de gezellige kerstavond was er uit en de groep klaagde over de lokatie, wat ik heel goed kon begrijpen. Ook het programma was niet helemaal of helemaal niet in elkaar gezet, dus ook dat hebben we snel in elkaar gezet. Achteraf hoorde ik dat Arthur in een mail naar Kostya, de eigenaar van het bedrijf, heeft geschreven dat ik in een dag alles geregeld hebt, terwijl Ali, met al zijn ervaring, het in een week nog niet gelukt is. Toch leuk! Ali komt uit Iran en zijn vriendin uit de VS is over en reist met ons mee. Hierdoor loopt Ali alleen maar zijn hormonen na en zijn vriendin kibbelt achter Ali aan en geeft voor hem antwoord. Super irritant, maar hij heeft toestemming van Kostya, dus Kostya moet het zelf maar oplossen, die neemt de reis van Arthur over.
Terwijl Arthur probeert de bureaucratie van Dubai naar onze hand te zetten zodat we een betere plek hebben, gaan Artum en ik met de groep op stap, Dubai in. Ik zou nooit op die manier een stad willen bekijken, maar nu ben ik degene die roept als je rechts kijkt zie je links niets. Nou ja, we maken het er het mooiste van en ze zeggen allemaal dat ze iedere dag weer genieten van mijn lach, dus ik doe het goed.

De meningen zijn verdeeld, maar ik vind Dubai een geweldige stad. Aan zee, diversiteit aan mensen, luxe en prachtige architectonische gebouwen. Tenslotte blijf ik de dochter van een architect! En wat een gekkenhuis hier, 30 jaar geleden was hier alleen maar een dorp en nu hebben ze het hoogste gebouw, twee eilanden in de vorm van een palm, de snelste metro, de meeste wolkenkrabbers, de grootste mall, en gaan zo maar door. In 30 jaar! Iedereen is hier welkom, als je maar een steentje bijdraagt. Je visum is een maand geldig, als je in die tijd werk vindt mag je blijven. Als je ontslagen wordt heb je een maand de tijd om werk te vinden, zo niet, dan vlieg je eruit. Dubai heeft hierdoor het laagste percentage werklozen van de wereld. Je merkt ook dat het hier draait om geld en om geld uitgeven. Mooie auto's, prachtige huizen en gebouwen, geen propje op straat, de hardloopbaan op het strand is voorzien van een zachte vering en wordt de hele dag gebezemd, want er mag natuurlijk geen zand op liggen, ook al ligt het midden op het strand. In de malls heb je naast alle merken van de wereld ook een aquarium met oa haaien, roggen, inktvis, zeepaardjes, de grootste indoor skibaan mèt keizerpinguins, watervallen en een ijsbaan. Er is ook een prachtige fonteinshow, het water danste op de muziek, echt spectaculair, het lijkt wel op vuurwerk. Misschien ook wel leuk voor in de poel.

De tweede nacht is de helft van de groep op het strand gaan staan en de andere helft is in het park gebleven. Dat betekende dat ik als enige teamlid de verantwoording had voor de groep op het strand, leuk! Het is dan wel even aanpoten, en mijn Duits maakt grote stappen zo, maar ik had ook lekker een avondje alleen, en ben lekker uit eten gegaan. Tenslotte was het tweede kerstdag!

De volgende dag was de andere plek nog steeds niet gelukt, want een politiemeneer moest zijn handtekening nog zetten en die werkt niet op zaterdag. Om de groep toch tevreden te stellen hebben we de parkeerplaats van het Jumeirah Beach Hotel kunnen regelen met het verhaal dat als we bij hun eten en daar een wijntje bij drinken, dan kunnen we niet meer rijden.... Hebben we meteen een verrassingsmaal voor Kostya, die dan net aangekomen is. Helaas heeft de politie toch sneller dan gedacht de handtekening gezet, want ik had me wel verheugd op een waslijntje ondergoed tussen mijn camper en een ferrari. Maar we hebben er wèl gegeten, met een glas wijn voor 15 euro, maar daarvoor heb je dan wel uitzicht op het bekende hotel in de vorm van een zeilschip, de Burj Arab.

Het is even wennen dat Kostya erbij gekomen is, hij barst van de energie en kletst de oren van je kop met plannen. Je ziet wel dat zowel Ali als Artum harder gaan lopen. Ik moet mijn strepen natuurlijk weer opnieuw verdienen, maar laat me ook niet gek maken. Ik begin sowieso de vermoeidheid een beetje te voelen, het is best hard werken, weinig rust en tijd voor mezelf. Ik denk dat als ik terug ben ik hard aan een vakantie toe ben :-)

Het hoogste gebouw van de wereld, de Burj Khalifa, staat natuurlijk ook hier. In 60 seconden zijn we met de lift naar de 124ste verdieping gegaan en hadden daar rondom uitzicht over Dubai. Dan kan je wel zien dat de stad in een zandbak ligt. Overal zie je hijskranen, de stad is nog lang niet af. Ook de afbeelding van de wereld die opgespoten wordt in zee kon je zien. Ook zo'n gekkenwerk, alleen maar te zien vanuit de lucht, kost bakken vol met geld, maar toch doen. Om even een idee te geven van wat de prijzen hier in Dubai zijn, de toeristenfoto die ze maken waardoor het lijkt alsof je op de top staat kost 65 euro. En nee, die zit voor dat geld niet in een lijstje.
De Burj Khalifa is in zes jaar gebouwd, is 828 meter hoog, zit ook nog zo'n 200 meter in de grond, dus toch wel een kilometertje bij elkaar, heeft 162 verdiepingen en heeft 1,5 miljard dollar gekost. Toch jammer dat ze voor de prijskaartje over vijf jaar al niet meer de hoogste zijn, in Saoudi Arabië zijn ze druk aan het bouwen aan een nog hogere.

Met oud en nieuw zit alles in het centrum vol omdat het vuurwerk zo groots schijnt te zijn. Het goede nieuws is dat we gereserveerde plekken in een horecagelegenheid hebben met uitzicht over de stad. Het slechte nieuws is dat het een soort Starbucks is. Dat wordt dus proosten met een cappucino... En de volgende dag al om zeven uur aan de bak, want we willen eerder bij de grens van Oman zijn dan de groep. Het scheelt dat ik in ieder geval geen kater heb.

2014 was wederom een bijzonder jaar. Ik ben de helft (!) van het jaar op reis geweest en heb prachtige dingen gezien en veel meegemaakt. Het was een jaar vol emoties, soms heftig en moeilijk, maar ook mooi en waardevol. Ik heb mijn hart open gezet, mooie gesprekken gehad, geluk gevoelt, gedanst in de zon, geslapen onder de sterren, gedronken bij het kampvuur, gelachen, genoten, wijzer geworden, verschil kunnen maken. Blij dat jullie er zijn, bedankt voor de mooie momenten!

Ik wens jullie een mooi en gezond 2015 toe, vol liefde en geluksmomenten. Geniet veel en leef het leven. Op dat dromen uit mogen komen!


Wie zin heeft in foto's: https://picasaweb.google.com/109742119740727705240/StagereisTurkijeIranVAEOman?authkey=Gv1sRgCMTqlc3Kg_HB0QE