Oman is een aanrader!

Oud en nieuw was sàààài. We zijn naar een soort Starbucks gegaan waar we vanaf het terras uitzicht hadden op de Burj Arab, dat mooie hotel, want daar zou mooi vuurwerk te zien zijn. Op zich prima, maar er was natuurlijk alleen koffie te krijgen, geen muziek en we zaten in een kringetje om de tafel. In de omgeving was wel genoeg te doen, de Pacha zat om de hoek (entree 1500 euro) en er waren wat feesten in cafe's en restaurants aan de gang. Op een gegeven moment werden Artum en ik het zat en zijn we er tussenuit geglipt. Kwamen we toch een Belgisch cafe tegen! Met witbier op de tap, een gezellig sfeertje en lekkere muziek. Ik denk dat jullie allemaal weten hoe mijn stemming veranderde, ik werd er baldadig van. Heerlijk twee pulletjes bier gedronken, 12 euro per stuk maar het was het mij dik waard, en net voor twaalf gleden we weer die koffiecorner in. Om twaalf uur stond iedereen het vuurwerk te fotograveren ipv elkaar een mooi nieuwjaar te wensen. Het vuurwerk was mooi, dat dan weer wel. En daarna proosten met Jip en Janneke Champagne. Ik had mijn hoop gevestigd op nog een belgisch biertje maar nee, we gingen naar huis. Om half een!

Omdat we zo'n vertraging hadden gehad bij aankomst in de Emiraten waren we er niet aan toe gekomen om het noordelijkste puntje van Oman, een afgeloten gedeelte boven de Emiraten, te bezoeken, dus dat gingen we nu doen. Balen voor mij, want ik wil liever Oman in omdat ik nu het gevoel ga krijgen dat ik niet alles ga zien voordat ik weg ga. Maar goed, het leven draait niet alleen om Pascale, dus lach op mijn gezicht en gaan. Artum mag niet mee vanwege zijn visum, dus hij slaapt in 'mijn' campertje en ik met Kostya in de andere. De grens duurde 4,5 uur en het was even aanpoten om iedereen erover heen te krijgen. Sommige hebben de wereld over gereisd maar zitten je nog hulpeloos aan te kijken met hun paspoort in hun handen. Daarna een mooie plek op het strand gevondenen de rest kon relaxen. Wij niet natuurlijk, geld wisselen, telefoon kaarten halen, tourtje boeken voor de volgende dag, kijken wat er in het stadje te doen is, de groep informeren, telefoons activeren en testen, geld wisselen met de groep en tussendoor gauw eten. De volgende dag een mooi boottochtje door de fjorden heen. Het landschap bestaat uit rotsachtige bergen, in de loop der jaren verweerd en aangetast door het zeewater. Het water is kristalhelder en we hebben tientallen dolfijnen gezien. Het schijnt ook wel aardig snorkelen te zijn, maar als vrouw moet je zwemmen met je kleding aan en dat vond ik echt teveel gedoe. Terwijl ik op de punt van de boot naar de golven zat te kijken zag ik een boot voorbij komen met daarop mensen die gingen duiken. Jong, vrolijk, uitbundig en gezellig kwamen ze voorbij. Daar wilde ik ook op! Het reisleidster gaat me allemaal prima af, maar dit is me soms echt te gezapig. Niet de hele groep is suf hoor, een groot gedeelte helemaal niet, ze zijn wel ouder, maar hebben mooie verhalen, zijn positief ondanks dat ze echt wel redenen hebben om het niet te zijn en zijn nog vol levenslust. Er zit een stel bij waar ik aan gaan denken als ik oud en grijs ben. Ze staan zo positief in het leven, nemen alles zoals het komt, zijn na 50 jaar nog hartstikke blij met elkaar, lachen veel, zijn echt lieverds en klagen nooit. Hij heeft Parkizon, moet kousen aan vanwege zijn bloedtoevoer en kan geen trap meer op en zij heeft twee nieuwe heupen en loopt krom. Ze zijn beide in de 80. Van mij krijgen ze een diepe buiging!

Via de Emiraten naar het 'echte' Oman gereden waar Artum en dus mijn campertje er weer bij kwamen. Ook nog twee plaatselijke gidsen erbij gekregen, dus volle bak in het team, wat minder verantwoordelijkheid voor mij betekent, maar zeker niet minder werk. Jammer, want die verantwoordelijkheid vind ik juist wel leuk en die k.klusjes hoeven voor mij niet zo. Het houdt met name in dat we de plek die Ali uitgekozen heeft om te overnachten van te voren controleren, boodschappen doen en weer eens een dagje bij de garage zitten. Het hoort erbij, maar ik wil zo graag Oman zien...

Ook hier zijn ze moslim en lopen de vrouwen er niet onbedekt bij, maar van mij verlangen ze het niet, als ik maar mijn knieen en schouders bedekt hou. Ze zijn hier veel toleranter en hebben respect voor elkaars keuzes. Veel mannen lopen in een witte jurk, zo'n Arabische, en veel vrouwen in het zwart, maar sommige ook heel kleurrijk. Zanzibar was vroeger van Oman dus er zijn veel Omaniërs met een Afrikaanse achtergrond en dito kleding. Oman heeft veel olie maar kon het werk niet aan en daarom zijn de Indiërs deze kant opgekomen. Die brengen kleur in de kleding en lekker eten mee.

Om even wat positiefs te brengen met al die nare berichten om de Islam heen, de criminaliteit in het Midden Oosten is extreem laag en dat is vermoedelijk te wijten aan de islam. De meeste mensen leven vroom en houden zich aan de regels van de koran, wat onder andere niet stelen, niet liegen en bezinning inhoudt. (Ik heb het vermoeden dat in Nederland sommige niet zo goed opletten bij de Koranles) Ik merk aan veel mensen dat ze rust uitstralen, ze lijken in harmonie met zichzelf. Let wel, ik spreek over het Midden Oosten, in Turkije en Iran had ik een hele andere belevenis. De landen hier, op Saoudi Arabie na, zijn veel toleranter, zijn minder bezig met hoe anderen het moeten doen en zien het vooral als een levenswijze. Die levenswijze houdt onder andere in dat ze sociaal, hulpvaardig, wederzijds respect tonen en vrijgevig zijn. Er is wel verschil tussen de mannen en vrouwen, maar het lijkt erop of ze dat hier wel prima vinden. Vrouwen doen de vrouwentaken, met elkaar, en de mannen ook zo. Alleen in familieomstandigheden mengt het en zitten ze bij elkaar. Zo geven mannen ook geen hand aan een vrouw, tenzij het familie of hun echtgenote is. Het is te close voor ze om een andere vrouw aan te raken, en willen dat uit respect niet doen. Veel moslims vinden het moeilijk dat de wereld zo een negatief beeld krijgt van de islam en keuren het extreme net zoveel af als ons. Maar ze vinden het ook moeilijk dat er geen respect meer is voor hun levenswijze en dat ze belachelijk gemaakt worden. Misschien moeten we elkaar gewoon maar laten zijn zoals iemand dat wil, zonder er een mening over te hebben. Dat geeft de terroristen ook minder aas om in te bijten.

Veel mensen willen natuurlijk een praatje met ons maken, want het is best bijzonder dat we met Duitse kentekens in Oman rondrijden. Ik merk trouwens dat me dat nu niets doet, en met het Nederlandse en Nieuw Zeelands kenteken wel. Het blijft moeilijk om trots op Duitsland te zijn :-) . We worden veel uitgenodigd voor thee, mensen zwaaien en toeteren en zelfs de armste mensen bieden ons nog dadels aan. Echt een ontzettend vriendelijk en gastvrij volk.

We rijden prachtige routes, door gekleurde rotsachtige bergen. De wat grotere dorpjes hebben nog een oud fort, van modder opgebouwd, en de meeste zijn prachtig bewaard gebleven. Waar water stroomt, de zogenaamde Wadi's, staat het vol met palmbomen en is het letterlijk een oase. Langs een van die wadi's hebben we overnacht. Het water bleek afkomstig te zijn van een warmwaterbron en was 28 graden. Overdag een beetje te warm, want dat is ook de temperatuur boven het water, maar 's avonds koelt het aardig af en is het heerlijk. De mannen mogen in zwembroek dus die gingen lekker in bad, en de vrouwen van ellende maar pootje baden. Nou niets geen ellende, het water zat vol Dr. Fish visjes, die zo lekker het eelt van je voeten afknabbelen. Ik heb heerlijk anderhalf uur zitten genieten van dat gekriebel aan mijn warme voetjes!

Muscat, de hoofdstad, bestaat uit verschillende gedeeltes en het oude gedeelte is zo klein dat het meer op een dorpje lijkt. Eigenlijk bestaat het alleen maar uit het paleis van de Sultan en twee forts eromheen. Die worden nog steeds gebruikt door het leger. Vroeger, wat zeg ik, nog maar zo'n 50 jaar geleden, ging nog iedere nacht de poort van de stad dicht.
De souq is mooi authentiek, overdekt en vol met rotzooi waar iedere markt zo een beetje mee vol staat. Ook nu neem ik weer geen souveniers mee, eigenlijk nooit, want hier lijkt het meestal nog wel aardig maar als je er dan thuis naar kijkt zie je pas echt dat het prularia is.

De groep doet Muscat in drie dagen, ik gauw in eentje, want ik mag van Kostya met 'mijn' campertje naar de Wahibi Sands rijden! Ik wilde daar graag heen, maar de groep gaat pas later, dus ik zag het al aan mijn neus voorbij gaan. Een tourtje boeken, met overnachting in een tentenkamp midden de woestijn, met zwembad (belachelijk, maar wel lekker) kost al gauw 300 euro en daar had ik even geen zin in. Daarbij is het op die manier net centerparks en daar vind ik geen klap aan. Dus ik heb de aanbieding van Kostya met beide handen aangegrepen en ben op pad gegaan. Iedereen zegt dat je de woestijn zonder 4x4 niet in komt, maar ik heb andere ervaringen en desnoods zou ik aan de rand gaan staan. Ik verheugde me al op een dag stilte en alleen zijn, dus het maakte mij niet uit!
Daar aangekomen ben ik de woestijn een stuk ingreden, op steenachtige weg, en toen die wat zanderig werd ben ik eerst even gaan lopen om te kojken of het zou gaan. Twee stoere auto's vroegen of ik hulp nodig had en ik vertelde dat ik met mijn camper een mooi plekje zocht. Ze boden aan om me naar het eerste kamp te begeleiden, zo'n 15 kilometer in de woestijn, ondanks dat zij al op weg waten naar Muscat. Wat goed zeg, die hulp kwam als geroepen! De camper is natuurlijk loodzwaar en ik kwam een keer vast te zitten. Maar goed dat ze erbij waren. Sleepkabels en wat lucht uit de banden en whoep whoep daar gingen we weer. De campef rammelde aan alle kanten en slingerde van links naar rechts door het zand, maar gaan deden we, als de brandweer! Maar goed dat Artum niet bij me in de auto zat, die had het nooit goed gevonden. Heerlijk om weer zelf te kunnen bepalen wat ik doe, en een beetje risico te kunnen nemen. No guts no glory! En die glory kwam er, want ik heb een heerlijke plek gevonden, midden in de woestijn en met prachtige zandduinen om me heen. En toch dichtbij een kamp, want je weet maar nooit hoe diep de volgende dag de camper in het zand zit.

De nacht was mooi, met prachtige sterren en heerlijke stilte, wat soms alleen onderbroken werd door het geboer van een kameel. Het kampvuur zorgde wel voor een beetje warmte, maar de wind was koud , om half negen was ik de kou wel zat en ben mijn mandje ingekropen. De volgende ochtend werd ik bij het ontbijt bezocht door een bedoeïen echtpaar. We spraken geen gemeentschappelijke taal, maar ik begreep dat hij vroeg of ik oke was. Nou dat was ik! Hij stapte weer terug in de auto, zijn vrouw maakte drukke gebaren en duwde hem de auto weer uit, met een tas in zijn handen. Schoorvoetend kwam hij naar me toe en gebarend vroeg hij of ik een sjaal nodig had, of anders iets anders wilde kopen. Toen ik nee knikte gebaarde hij zijn vrouw van zie je wel. Ha ha. De vrouw was prachtig gekleurd gekleed en beide hadden geleefde gezichten door de zon.
Na dit bezoekje kwamen de kamelen bij me kijken. Nieuwsgierig stonden ze me aan te gapen, en dat kunnen ze minuten lang vol houden. Als ik mijn camera pakte keken ze arrogant weg. Mijn camera vond de woestijn trouwens niet zo leuk als ik, de lens wil niet meer scherpstellen. Nou heeft die ze geld al aardig opgebracht met het aantal foto's die ik ermee gemaakt heb, maar toch dik balen!

Op de terugweg heb ik een liftende bedoeïne meegenomen zoals de regels in de woestijn dat betamen. Hij begreep er geen klap van dat ik alleen op pad was en heeft wel een keer of tien gevraagd of ik getrouwd was en waar mijn man dan was. Hij nodigde me ook voor de thee uit maar dat heb ik maar niet gedaan, voor het geval dat hij mijn verhaaltje dat mijn man trouw op mijn wachte in Muscat ook niet geloofde...

Ik moest eigenlijk aanschuiven bij een lunch in Muscat, maar ik heb mezelf nog een beetje vrijheid kado gegeven en ben naar Wadi Bani Khalid gereden, een oase in de droge bergen. Ik was de eerste die aankwam en gelukkig maar, want het kan hier heel druk zijn, alle reisorganisaties bezoeken dit punt. Niet voor niets, het is er prachtig; het water stroomt door de kloof en is helderblauw en groen en de palmbomen staan in contrast met het droge gebergte. Het water is afkomstig vanuit een warmwaterbron in een grot en een plaatselijke jongen was zo vriendelijke om mij de weg te wijzen. Met twee kleine zaklampjes worstelden we ons door de nauwe doorgang, voor mij duidelijk iets nauwer dan voor hem. In de grot was het bloedje heet, ik denk zo'n ruime 40 graden met een hoge luchtvochtigheid. Er was eigenlijk alleen maar vleermuizen en het ondergrondse stroompje te zien, dus achteraf had ik daarvoor niet in het stof hoeven kruipen. De uitweg ging nog iets lastiger, nu moest ik naar boven kruipen. Halverwege gleed ik naar beneden en die jongen duwde me aan me billen weer omhoog. Big, big zei die, ja hè hè, dat was nou niet het juiste moment om me dat te vertellen. Door de stof en de hitte was ik wel toe aan een verkwikkende duik in het sprankelheldere water en dan is het wel een voordeel dat je met je kleding aan moet zwemmen, dat wasje is ook meteen gedaan.

En in de middag nog naar Wadi Shab gegaan, dan heb ik meteen de twee mooiste van Oman gezien. Met een bootje naar de overkant en dan zo'n 40 minuten door de kloof heen lopen. De rivierbedding is bijna het hele jaar droog, maar als het in de bergen regent dan kan het zo tekeer gaan dat alles wegstroomt en dit gebeurt meestal onverwachts. In de bedding hebben wat boeren hun bananen en mango plantage, maar niet zoveel meer, je wordt het natuurlijk wel zat als je iedere keer opnieuw moet beginnen. De kloof werd beetje bij beetje smaller en steeds mooier. Ook hier weer prachtig helder water, in stroompjes, poeltjes en kleine watervallen. Aan het eind kon je alleen nog maar zwemmend door gaan, dus helaas kon de camera niet mee. Zo'n 20 minuten zwemmend, lopend en klauterend kwam ik bij een poeltje aan waarvan de doorgang alleen nog maar onder een grote rots doorging. Mijn hoofd kon nog net boven water blijven, aan alle kanten werd ik omringd door rots, maar onder water had het water de stenen zo uitgeslpen dat ik gewoon schoolslag er door heen kon. Dit duurde zo'n tien meter en was best even spannend, zelfs voor zo'n waterrat als ik. Maar toen kreeg ik de beloning, een holle ruimte, met een waterval en hier en daar wat zonlicht wat naar binnen scheen. Sprookjesachtig, adembenemend mooi.
Later bleek dat ik er met de groep toch ook nog heen ging, de planning gaat met Kostya soms nogal chaotisch, maar het was er zo mooi dat het echt geen straf was om nog een keer te gaan.

Ik had graag mijn kamp opgeslagen op een van de verlaten strandjes, maar helaas moest ik weer terug naar de groep. Ik reed er met lood in mijn schoenen heen en dat zegt dat wel genoeg. Ik word het zat om naar andermans pijpen te dansen en mis mijn vrijheid. Daarbij vond ik het heerlijk om even alleen te zijn, mijn eigen gang te kunnen gaan en het op mijn eigen manier te doen. In de groep moet het allemaal zo voorzichtig, het dubbel op safe spelen en alles uitzoeken, zelfs als het, in mijn ogen, overbodig is. Maar goed, dat is het spel en zo moet het gespeelt worden, dus om 2000 uur reed ik het terrein weer op, mijn tijd tot het uiterste uitgewrongen. En de volgende dag bleek het nog niet nodig geweest te zijn ook, de volgende dag werd ik aan het eind van de middag die weg weer terug gestuurd om de plekken waar de groep kon camperen te verkennen. Lekker dan, èn heen en weer voor niets èn met zo'n planning dat ik me het rotje kon haasten èn zonder eten op pad. S avonds laat heb ik 50 km (!) gereden op zoek naar iets te eten... Als ze dit nou een paar uur eerder bedacht hadden was dat allemaal niet nodig geweest.

Sinds Kostya er is voel ik me niet echt meer lid van het team. Ik weet niet alles wat er speelt, ze werken vaak 's avonds laat en Artum en hij spreken vaak Russisch samen. Daarbij ga ik natuurlijk straks weer weg, dus ze voelen de noodzaak ook niet om me bij alles te betrekken. Jammer, als ik me nuttig voel functioneer ik beter, maar ik ga maar gewoon mijn gangetje en doe verder mijn best om volgzaam te zijn.
Het is voor mij wel duidelijk dat ik dit vak niet wil gaan volgen, tenzij het echt een avontuursreis is. Ook al verdien ik hier behoorlijk meer mee dan bij mijn gewone werk, het is het mij niet waard om mijn vrijheid op te geven en daarvoor zo lang op pad te zijn. Natuurlijk ga ik thuis ook regelmatig met weinig zin naar mijn werk toe, maar dat is geen 24-7 baan en geniet ik daarom heen voldoende. Ik had verwacht dat mijn reishonger voldoende gestelpt zou worden als reisleidster, maar niets is minder waar. Ik wil juist nog meer op pad gaan, omdat het voor mijn ogen ligt, maar ik er alleen maar naar mag kijken. En als je zo aan het werk ben ervaar je de mooie dingen ook niet helemaal en in ieder geval anders. Uiteindelijk is dit als alle andere, het is gewoon werk. Ik heb de laatste week dus echt uitgezongen.

Ik ben ook wel klaar met de Duitse pünklichheit. Kostya is dan wel niet zo goed in plannen, maar het moet dan uiteindelijk wel allemaal in de puntjes uitgezocht worden. Hij gaat uit van het slechtste senario en wil alles uit sluiten. Ik kan daar niets mee, ik ga juist uit van positief denken en geloof echt dat het dan altijd wel goed komt. Met mijn bravoure kom ik overal en krijg ik veel voor elkaar. Nou die wordt hier helemaal de kop ingedrukt, constant hoor ik stel je voor.

Toch heb ik ook veel geleerd. Denken in het groter geheel; een gids bleek wel erg ruim fooi aan zichzelf en anderen te geven. Ik zou m er meteen uitgooien, maar Kostya niet, hij zegt dat als de gids goed is, dan is het doel bereikt. En dat beetje meer geld wat hij dan kwijt is neemt hij voor lief. Verder ten alle tijde hulpvaardig zijn, soms over the top, want het is een makkelijke wijze om mensen gelukkig te maken. En niet te snel reageren als er wat speelt. Ik heb de neiging het op te lossen, maar laten rusten helpt duidelijk ook.

Dus dat was het dan, op naar huis en naar mijn eigen leventje. Mijn lieve vriendin Karin heeft als verassing gezorgd dat ze op mijn vlucht werkt, dus ik wordt vast heerlijk in de watten gelegd! Helaas wist ik te laat dat ze in Dubai zou zijn, dan was ik daar een dagje eerder heen gevlogen, had ik alsnog de Pacha kunnen bezoeken...

Turkije was mooi, Iran moeilijk, Dubai te gek en Oman echt een aanrader. Op naar de volgende reis, nu eerst maar weer even werken...