De ziel gaat te voet

Reizen is voor mij allang al niet meer alleen om dingen te zien of ergens perse te moeten zijn. Het gaat om de vrijheid, het dagelijkse genieten, iedere dag beleven, de ontmoetingen en het avontuur. Ik ben gewoon niet zo goed in het dagelijkse ritme... Maar ja, ik moet wel iedere keer wat anders verzinnen en zo las in een jaar of twee geleden over de camino, een pelgrimspad naar Santiago de Compastella, Spanje. 800 km lopen over een pad waar de Romeinen, Karel de Grote en Napoleon over gelopen hebben, door het mooie Spanje heen. Hier zijn boeken over geschreven, films over gemaakt. Ik hou gelukkig wel van wandelen, dat scheelt. Waarom ik dat in godsnaam wil doen? Dat vraag ik me soms ook wel af...

Het pelgrimspad ligt onder de Melkweg, welke de de weg wijst naar Santiago en waarbij de zogenaamde leylijnen, afkomstig vanaf de sterren, zorgen voor energie. Ik hoop het. Voor veel gelovigen is het een pelgrimstocht naar het graf van St Jacob, een van de apostelen van Jezus. Hun zonden worden vergeven en de weg naar de hemel ligt open. Maar de meeste lopen het vooral voor zichzelf. Ik ga het lopen omdat het, al klinkt het gek bij zo'n wandeltocht, een soort pas op de plaats is. Even stil staan in het drukke leventje, het enige wat telt is het pad en het weer. Omdat het zo'n afstand is doet tijd er niet meer toe. Als je wandelt kom je in een soort trance, je hoofd gaat leeg, je keert in jezelf en er komt een rust over je heen. Tijd voor bezinning en reflectie. En ik hoop natuurlijk dat ik er mooie strakke billen van krijg...

Ik ga beginnen in St Jean Pied de Port in Zuid Frankrijk. De eerste etappe gaat de Pyreneeën over en daar zie ik als een berg tegen op! :-) Ik ben echt een Nederlandse, hou niet van klimmen. Niet een beetje niet, echt niet. Maar goed, dan heb ik de ergste etappe ook gehad. Ik denk er totaal zo'n 32 dagen over te gaan doen, zo'n 25 a 30 km per dag. Geen idee of dat ook gaat lukken. Het gaat mij niet om de prestatie maar om de beleving dus als ik alleen maar chagrijnig rondloop pak ik de bus en ga ik een stukje verderop lopen. Het moet wel leuk blijven. Maar ik hoop dat ik in het ritme kom en de hele beleving mee maak. Onderweg slaap ik in kloosters en misschien dat ik mezelf af en toe met een hotelletje verwen. Omdat ik pelgrim ben krijg ik voorrang bij de slaapplaatsen in de kloosters en kan ik gebruik maken van de speciale pelgrimsmenu's in restaurants. Die kloosters zijn natuurlijk niet erg comfortabel, maar de saamhorigheid moet het goed gaan maken. Ik ga het meemaken.

De treinreis was prima, al moest ik me wel met de metro door Parijs heen haasten om op tijd voor de volgende te zijn. Tijd om een broodje te halen had ik niet, maar onderweg nog wel even in het loopje een man die een vrouw er niet door wilde laten, een corrigerende duw gegeven. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan...

Bij aankomst gauw herberg opgezocht, wasje gedaan ( wordt het vaste ritme van de dag), mijn schelp, de mascotte van deze wandeling, opgehaald en een restaurantje opgezocht. Daar werd ik uitgenodigd door Juan, een oudere man, om hem te vergezellen. Hij gaat de camino voor de tweede keer lopen en zijn enthousiasme en levensvreugd werkte aanstekelijk. Een gezellige avond gehad met mooie gesprekken en waarbij zelfs de likeur nog op tafel kwam. Het was maar goed dat ik van de herberg voor tien uur op bed moest liggen anders was het niets geworden vandaag. We hebben met een warme knuffel afscheid genomen, mijn eerste vriend op de camino! De volgende dag liep ik langs zijn eerste slaapplaats, hij doet het iets rustiger aan, en ik heb ervoor gezorgd dat zijn eerste wijntje voor hem klaar staat.

De volgende ochtend vroeg op pad, want er zou slecht weer in de namiddag op komst zijn. Mijn iPhone vertelde mij dat het om twee uur zou gaan regenen en om drie uur onweren en dan wil ik de top van de Pyreneeën toch wel over zijn. Dus om half acht ben ik gaan lopen. Every journey begins with the first step, en die heb ik dan ook bewust gezet. Om
meteen de verkeerde kant op te lopen ha ha. Gelukkig had ik het gauw in de gaten. Door de Spaanse poort die Napoleon heeft laten bouwen, begon ik met de tocht over de Pyreneeën. Soms ging het wel maar soms was het op mijn tenen stapje voor stapje, zo steil was het. Mijn ogen wilde iedere keer naar boven kijken om te zien hoe ver ik nog moest maar ik dwong mezelf om van de prachtige omgeving te genieten. Groene velden met paarden, schapen en koeien, prachtige vergezichten en de zon die zijn best voor me deed. Vanwege het vooruitzicht van de regen heb ik maar korte pauzes genomen, drie keer een kwartier, en voor de rest doorgebuffeld. De wind nam aan en ik liep zelfs door sneeuw maar ineens dan kom je toch tot de top! Yihaaaa, een overwinning op mijzelf! In een uurtje bijna alles weer afgedaald en voor de bui was ik binnen! 1200 meter hoogteverschil en 26 km in 6,5, inclusief pauzes, afgelegd. Trots liep ik het klooster binnen waar ik door Nederlanders werd onthaald, vrijwilligers zorgen dat we in dit klooster terecht kunnen. Met nog zo'n 100 anderen op een zaal staat me een onrustige nacht te wachten, boven mij werd nu al heel hard gesnurkt. Ik zou graag willen leren om me minder te ergeren aan andermans geluiden dus het zou een mooie test zijn... Maar ik zou Pascale niet zijn als ik het niet beter zou regelen dus ondanks dat die Nederlanders hier mij vertelden dat het me niet ging lukken, heb ik met mijn charme de Spaanse jongen met de bedjes taak zover kunnen krijgen dat ik een ander bedje kreeg. Nu lig ik tussen een groep scholieren. Ha!
Na een douche en wasje een welverdiend biertje gedronken. Ik wordt steeds meer een wereldreiziger, ik stond met Zwitsers een biertje te drinken en Duits te praten, ik kletste met de barman in het Spaans en tussendoor sprak ik Engels met een stel die ik onderweg tegen was gekomen. Heerlijk, ik ben weer op reis...